คลั่งรัก | EP.4 คิดถึงมาก

ตอนที่ 4

——————————

ปัจจุบัน…

ฐานทัพของเฮย์เดนตั้งอยู่บริเวณทางตอนเหนือของรัสเซีย สถานที่ที่เขาได้เตรียมความพร้อมรวบรวมอำนาจและประสบการณ์มาตลอดระยะเวลา 7 ปี ภายใต้บริษัทผลิตเครื่องบินรบ มีโรงเรือน มีโรงอาหารและโรงพยาบาลแบบครบครัน

ชายหนุ่มยืนอยู่บนระเบียงบ้านขนาดใหญ่สีขาวกลืนกับสีของหิมะ ร่างสูงใหญ่กำยำสวมเสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงยีนขายาวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หลังจากคนที่ปรากฏบนแท็บเล็ตจอใหญ่นั้นหลับไปแล้ว มือใหญ่คีบบุหรี่พื้นเมืองขึ้นมาสูบแล้วพ่นควันสีขาวเพื่อระบายความรู้สึกในใจ

ไอความร้อนออกจากตัวชายหนุ่ม บ่งบอกอุณหภูมิร่างกายและด้านนอกนั้นต่างกันมาก หิมะขาวโพลนปกคลุมภูเขาทั้งลูก น้ำในทะเลสาบจับตัวกันเป็นน้ำแข็งผืนใหญ่ ท้องฟ้าและพื้นดินแทบจะเป็นสีเดียวกัน

"ใกล้แล้วสินะ"

สายตาคมเข้มทอดมองกลุ่มลูกน้องนับพันคนที่กำลังฝึกฝนการต่อสู้ทุกรูปแบบอยู่กลางทะเลสาบ ก่อนที่ตัวเขาจะลงไปฝึกฝนกับลูกน้อง ทุกครั้งก็จะได้บาดแผลหรือรอยช้ำระบมกลับมา เพราะเขาสั่งคนที่เป็นคู่ฝึกกับเขาห้ามออมมือให้เด็ดขาด

...

ร่างอรชรอวบอิ่มในชุดเดรสสั้นรัดรูป เว้าหลังสุดเซ็กซี่เรียกเชิญชวนสายตามองจากคนที่เดินผ่าน กลิ่นหอมเย้ายวนใจชวนหลงใหล ใบหน้าสวยมั่นใจแค่กระดิกนิ้วผู้ชายก็เข้าหาอย่างแอลลี่ เอโลอีส แอนดิสัน น้องสาวสุดรักของเคลย์ตัน วินซ์ คาสเซียส ก้าวออกมาจากลิฟต์ส่วนตัวของโรงแรมหรู บอดี้การ์ด 2 คนที่เฝ้าติดตามก้มเคารพ ก่อนจะเดินตามหลังเจ้านายสาวออกไป

"สวัสดีค่ะคุณแอล วันนี้มีประชุมตอนบ่ายโมงนะคะ" เลขาสาวเดินเข้ามาประกบด้านข้างรายงานตารางงานแรกของวัน

"โอเคค่ะ แต่อาจจะสายนิดหน่อย ฝากบอกพี่เคลย์ด้วยแล้วกันนะคะคุณฮารุ" เธอส่งยิ้มให้เลขาคนสวยก่อนจะขึ้นรถคันหรูสีแดงสดคู่ใจของตัวเอง

"อ้อ แอลไปกับคามิล ไม่ต้องตามไปนะ" เธอลดกระจกเอ่ยบอกลูกน้องของพี่ชาย ยกมือบ้ายบายเล็กน้อย ขยิบตาให้เลขาส่วนตัวก่อนจะออกรถ

บิลกับจากัวร์แยกกันรายงานเจ้านายตัวเองแล้วตามเจ้านายสาวไปห่างๆ

รถสีแดงคันหรูแล่นเข้ามาในสุสานอันเงียบสงบ มือบางถือดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อยืนอยู่ตรงหน้าที่เก็บกระดูกของพ่อกับแม่

"แอลมาหาพ่อกับแม่อีกแล้วค่ะ คิดถึงจัง..."

คิดถึง ที่รวมถึงเขาคนนั้นด้วย...

ในเวลาที่เหนื่อย เครียด หรือมีเรื่องไม่สบายใจเธอชอบมานั่งอยู่ที่นี่จนกว่าจะรู้สึกดีขึ้น เหมือนกับว่าท่านพ่อกับท่านแม่อยู่ใกล้ๆ คอยส่งกำลังใจตลอด สายลมเย็นกลิ่นอายทะเลทำให้ผ่อนคลายขึ้นมาก

"ไม่รออีกแล้ว" คามิลวางดอกไม้สีขาว ก่อนจะนั่งลงข้างๆ เพื่อนสนิทที่รู้จักกันตั้งแต่ตอนเด็ก

"นายก็ช้าแบบนี้ตลอด"

"เธอนั่นแหละ นัด 10 โมง นี่มัน 9 โมงครึ่งเอง" ชายหนุ่มวัย 26 ปี โชว์นาฬิกาข้อมือดูเวลา

แอลลี่ถอนหายใจก่อนจะยิ้มบางๆ มองออกไปด้านหน้า ฟังเสียงคลื่นน้ำทะเลซัดเข้าชายฝั่ง

"คามิล"

"อืม" เสียงตอบรับในลำคอ มองแว๊บเดียวเขาก็รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ใกล้จะถึงวันครบรอบวันตายของเฮย์เดนเธอก็มักมีอาการซึมๆ แบบนี้ทุกปี

"ฉัน...จนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่อยากเชื่อ ว่าเขาไม่อยู่แล้ว..."

เขาหายไปโดยไร้ร่องรอย ไม่พบอะไรที่เกี่ยวกับเขาหรือเป็นของเขาเลย ทางตำรวจจึงสัณนิษฐานว่าร่างของเขาโดนระเบิดและถูกไฟไหม้จนไม่เหลือเศษซากอะไรแล้ว

แต่เธอก็ไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี...

"อืม แล้วถ้าจู่ๆ เฮียกลับมาล่ะ"

คามิลถามทีเล่นทีจริง แต่คนโดนถามนั้นหัวใจเต้นโครมครามขึ้นทุกครั้งถึงคามิลจะถามเธอซ้ำๆ แบบนี้ทุกปีก็เถอะ

"ฉันจะโกรธ จะเกลียดเขา..." ซึ่งเธอเองก็ตอบเหมือนเดิมทุกๆ ปี ถึงแม้ในใจจะไม่ได้คิดแบบนั้นก็ตาม

"หึหึ เจ้าคิดเจ้าแค้นนะ"

"ก็ช่วยไม่ได้ แต่ช่างเถอะ สรุปวันเปิดตัวแบรนด์เสื้อผ้าของฉันนายจะว่างมามั้ย พอจะมีเวลาให้เพื่อนคนนี้ไหมคะ"

แอลลี่จ้องตาเขม็ง บังคับกลายๆ ให้เขาตอบตกลง

"เออๆ ว่างครับว่าง"

จริงๆ เขาต้องมีเวลาให้อยู่แล้ว กับแอลลี่ถือว่าเป็นงานอย่างหนึ่งเพราะต้องคอยเป็นหูเป็นตาให้เฮย์เดนอีกที แล้วก็คอยกันบริกซ์ตันออกจากเพื่อนเขาด้วย

ครืด ครืด...

คามิลกดตัดสายอย่างไม่ลังเลเมื่อรู้ว่าใครโทรมา

"นายนี่มันใจร้ายชะมัด"

"เธอยังเด็ก"

ใช่ เธอเด็กมากเกินไปที่ต้องเข้ามาพัวพันกับคนอย่างเขา กับอันตรายอีกไม่รู้เท่าไหร่ที่เขาต้องเตรียมรับมืออยู่ตลอดเวลา

"รอโตก่อนว่างั้น"

"น้องเว้ย น้องสาวเท่านั้น"

"เหรอ เอาเป็นว่าฉันจะเชื่อไว้ก่อนแล้วกัน" แอลลี่เอ่ยยิ้มๆ พลางนึกถึงเมื่อตอนเด็กที่เด็กชายคามิลตอนอายุ 15 ปีนั้นเป็นคนสารภาพรักน้องเขาก่อน

ก่อนที่รอยยิ้มจะค่อยๆ จางลงเมื่อหัวสมองของเธอดันคิดไปถึงตอนที่เจอเขาครั้งแรก

'เฮียเฮย์เดน พี่ชายฉันเอง'

เด็กหญิงวัย 15 ส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มคนที่พึ่งเห็นหน้า และเธอก็มารู้ทีหลังว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทกับพี่ชายเธอเหมือนกัน

ใบหน้าหล่อเข้ม แววตาดุดันคอยมองเธอตลอดเวลาไม่ว่าจะทำอะไร แต่ในบางครั้งเธอก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนในความแข็งกระด้างนั้น ความใจดีที่เขามีให้มากกว่าคนอื่นๆ และทะนุถนอมเธอในตอนที่อยู่ด้วยกัน

"วันนี้ฉันมีแข่งรถนะ ไปด้วยมั้ย" เห็นเพื่อนเงียบๆ ไปจึงเอ่ยชวนไปสนุกบ้าง

"ขอบใจที่ชวน แต่ฉันมีประชุมตอนบ่าย จะแวะไปห้องเสื้อด้วย"

"อืม เดี๋ยวฉันไปส่ง"

แอลลี่ยักไหล่ไม่ปฏิเสธ เพราะเธอเคยปฏิเสธไปแล้วหลายครั้งแต่นายนี่ก็ดึงดันไปส่งจนได้

...

หลายวันต่อมา…

หญิงสาวงัวเงียตื่นขึ้นหลังจากได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกในตอนเช้า ก่อนจะกดดูแจ้งเตือนมือถือที่เธอได้ตั้งเอาไว้ทุกปี และปีนี้เข้าปีที่ 7 แล้ว

'พี่คะ กลับมาก่อน'

'พี่เฮย์เดน'

'บอกแอลมาเถอะนะ ว่าครอบครัวพี่ไม่ได้ทำ บอกมา...' ข้อความที่เธอคิดว่าจะเป็นข้อความสุดท้ายที่ส่งไปหาเขา แต่กลับไม่ใช่...

'ได้โปรดกลับมาหาแอล' ข้อความนี้ต่างหากที่เป็นข้อความสุดท้ายที่เธอกดส่งไปหาเขาเมื่อ 5 ปีก่อน

แต่ถึงจะส่งไปนานแล้วแต่ในใจเธอก็รู้ดีว่าตัวเธอนั้นกำลังเฝ้ารอเขาอยู่ ต่อให้ใครต่อใครบอกเธอหรือเธอบอกและย้ำเตือนกับตัวเองว่าเขาไม่มีวันกลับมา แต่ลึกๆ ในใจเธอกลับยังรอเขา ในความรู้สึกของเธอผู้ชายคนนั้นไม่เคยหายไปไหนเลย

ความเจ็บปวดบอบช้ำในอดีตเป็นเครื่องหล่อหลอมให้เธอเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวขึ้นในทุกๆ วัน และส่วนหนึ่งที่เธอเข้มแข็งมาถึงทุกวันนี้ได้ก็เพราะพี่ชายที่คอยปกป้องดูแลเธอเปรียบดั่งครอบครัว

หญิงสาวไล่ความคิดเดิมๆ ออกจากหัว ในตอนเช้า หัวสมองควรจะปรอดโปร่งสดใสให้มากที่สุดสิ วันนั้นถึงจะออกมาดี ทำงานก็ราบรื่นอีกต่างหาก