คลั่งรัก | EP.3 ความเจ็บปวดที่ 2

ตอนที่ 3

——————————

"แค่นี้นะ กูต้องวางสายแล้ว" พูดจบเฮย์เดนก็วางสายเพื่อนทันที ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่เสียงปืนดังสนั่นตั้งแต่ทางเข้าคฤหาสน์ของตระกูล

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

"ฉิบหาย!!"

ใบหน้าหล่อคมเข้มกระตุกคิดเรื่องราวในหัวสมองชั่ววินาทีก็ต้องหลีกเลี่ยงกระสุนที่พุ่งตรงมายังเขาและลูกน้องก่อนจะยิงตอบโต้กันอย่างดุเดือด

"ริกเกอร์มึงไปคุ้มกันท่านพ่อกู เร็ว!!"

"แล้วนาย..."

"ลอฟฟ์แยกตัวไปหาท่านแม่ ไม่ต้องห่วงกู ไป!!" เสียงเข้มเอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิทท่ามกลางเสียงปืนที่กระหน่ำยิงตอบโต้กันไม่หยุด

ริกเกอร์และลอฟฟ์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับคำสั่ง

กลุ่มผู้บุกรุกชุดดำสนิทนับร้อยคนต่างกระจายตัวไปทั่วพื้นที่คฤหาสน์ ราวกับต้องการสังหารทั้งลีเรนโซทั้งตระกูล

อีกด้านหนึ่งในห้องลับชั้นใต้ดิน คริสเตียนและบรูโนกำลังปรึกษากันอย่างเคร่งเครียด ลูกน้องแต่ละคนต่างเข้าประกบคุ้มกันเจ้านาย

กระสุนปืนห่าใหญ่ของทั้งสองฝ่ายต่างตอบโต้กัน เรียกได้ว่าเป็นสงครามย่อมๆ ที่เกิดขึ้นในเวลาอันรวดเร็วระหว่างกลุ่มคนหลายร้อยคนในเขตคฤหาสน์หลังใหญ่ในมอสโก

คนกลุ่มนั้นไม่สนว่าใครเป็นใคร เพราะได้รับคำสั่งให้สังหารทิ้งให้หมด

เฮย์เดนนำลูกน้องสู้รบกันอย่างดุเดือดจนเหลือเพียงไม่กี่คน ไม่ทันที่จะได้ไปถึงห้องของท่านแม่หรือท่านพ่อ ชายหนุ่มพลาดท่าโดนกระหน่ำยิงจนเลือดท่วมตัว ดวงตาแข็งกร้าวพยายามจดจำทุกท่าทีของฝ่ายตรงข้ามที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าไว้อย่างละเอียด ก่อนที่เขาจะหมดสติในห้องโถงใหญ่กลางคฤหาสน์

ในตอนนั้นเองเมื่อกลุ่มคนพวกนั้นออกไป

"เฮีย เฮีย" เสียงเรียกเบาๆ ราวกับกระซิบของใครบางคนดังขึ้นในโสตประสาทที่ใกล้จะดับลง

ดวงตาคมเข้มสีแดงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธ เขาพยายามลืมเพื่อมองคนที่เข้ามาช่วยไว้ ชายหนุ่มโดนลากออกจากพื้นที่ตรงนั้นได้ทันก่อนที่คฤหาสน์ของเขาจะโดนระเบิดลูกใหญ่ จนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม

"ท่านพ่อกับท่านแม่กู อึก..." น้ำเสียงเข้มพยายามเอ่ยออกมาเมื่อมองเห็นเพลิงไฟขนาดใหญ่ที่กำลังเผาไหม้สถานที่ที่พ่อกับแม่เขายังอยู่ในนั้น

"เรารีบไปก่อนเถอะ ออกรถ" คามิล ชายหนุ่มวัย 18 ปี เอ่ยสั่งลูกน้องเพื่อพาพี่ชายที่เขาเคารพไปรักษาตัวในสถานที่ลับ

หลายวันต่อมา ลูกน้องคนสนิททั้งสองที่บาดเจ็บสาหัสไม่แพ้เจ้านายก็เข้ามารายงานตัว

"ผมไปไม่ทันนายใหญ่ครับนาย พวกมันรออยู่หนาประตูชั้นใต้ดินราวกับรู้ว่าเราจะไป" ริกเกอร์

"ผมไปถึง นายหญิงก้เสียชีวิตแล้วครับ ก่อนที่พวกนั้นจะกระหน่ำยิงใส่ผม" ลอฟฟ์

"เฮีย บรูโนยังไม่ตาย"

คามิลเอ่ยขึ้นบ้าง พ่อเลี้ยงของเขาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลพร้อมๆ กับท่านคริสเตียนหลังจากเกิดระเบิด อาการสาหัสทั้งคู่ก่อนที่คริสเตียนจะเสียชีวิตที่โรงพยาบาลในเวลาต่อมา

เฮย์เดนนิ่งเงียบราวกับใช้ความคิดอย่างหนัก

"ตอนนี้ทางกลุ่มใหญ่ตกลงกันว่าจะให้บรูโนขึ้นเป็นนายใหญ่" คามิลพูดต่อ

"พวกมันคงคิดว่ากูตายไปแล้ว" น้ำเสียงราบเรียบ แต่สายตาคมกริบดุดันและแข็งกร้าวมองตรงไปยังผืนน้ำทะเลสีครามด้านหน้า

"อืม"

"ขอบใจที่ช่วยพวกกู"

"เฮียเป็นพี่ชายผม" คามิลพูดตามความจริงที่เขาคิดและรู้สึก ส่วนคนที่เลี้ยงดูเขาหลังจากท่านพ่อท่านแม่ตายตั้งแต่เด็กๆ เขากลับไม่มีความรู้สึกถึงคำว่าครอบครัวเลย

"มึงก็ระวังตัวหน่อย ไม่ต้องมาเยี่ยมกูแล้ว"

"อืม ไว้ผมจะคอยส่งข่าว" คามิลบอกแค่นั้นก็รีบออกจากฐานทัพของพี่ชายคนสนิททันที

หลังจากนั้นไม่นานเฮย์เดนก็ติดต่อหาเพื่อนสนิทอีก 2 คนทันที การสื่อสารกันแต่ละครั้งจำเป็นต้องใช้เวลาหลายวัน เขาต้องการปิดความลับนี้ไว้ คนที่รับรู้ว่าเขายังไม่ตายมีเพียงแค่ 3 คนเท่านั้นที่เชื่อใจได้ คือเคลย์ตัน เซนต์ และคามิล

"มึงจะไม่บอกแอลจริงๆ เหรอ" เคลย์ตันถามพลางนึกถึงน้องสาวที่ต้องเสียใจและอาการอาจจะแย่กว่าเดิมด็ได้

"อืม กูแน่ใจ"

แค่นี้เขาก็เป็นห่วงเธอจนแทบบ้า หากเธอพยายามดิ้นรนมาเจอเขา เขาเองก็อาจจะแพ้ความตั้งใจของตัวเองเพื่อไปเจอกันให้ได้ สิง่ที่คิดและเตรียมการไว้

...

หญิงสาววัย 18 ปีโผเข้ากอดพี่ชาย ร้องไห้สะอื้นด้วยความเสียใจเมื่อรับรู้ว่าเขาคนนั้นจากเธอไปอีกคนจริงๆ แล้ว ร่างอรชรตัวอ่อนปวกเปียกหมดแรงแม้กระทั่งจะยืนก็แทบยืนไม่ไหวเมื่อพี่ชายของเธอยืนยันการจากไปของเขา

ช่วงที่ผ่านมาเธอพยายามถามหาเขาจากทุกคนที่คิดว่าจะตอบเธอได้ เธอเฝ้าโทรหาเพื่อนชายที่รู้จักกันมานานอย่างคามิล หมอนั่นก็ยืนยันคำเดิมทุกครั้ง

"ฮืออ ไม่จริง แอลไม่เชื่อ ฮืออ..."

"พี่ขอโทษ พี่ช่วยอะไรน้องไม่ได้เลย" เคลย์ตันถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ไม่อาจบอกความจริงให้น้องสาวรู้ได้

"ทำไมเพื่อนพี่ใจร้ายกับแอล ฮืออ..."

"แอลยังมีพี่ ไม่ร้องนะ" เสียงทุ้มอ่อนโยนพยายามปลอบใจน้องสาวเท่าที่เขาเองจะทำได้

"...เขาทิ้งแอล ฮึก ฮือ..."

หญิงสาวตัวเล็กร้องไห้กอดพี่ชายจนสลบไป อาการแอลลี่ไม่ต่างจากตอนที่เสียพ่อกับแม่ไปเลย การสูญเสียคนรักเกิดขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกัน มันยากเกิดที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะรับไหว

หากไม่มีพี่ชาย หากไม่มีเคลย์ตัน เธอก็คงอยากตายตามพวกเขาให้รู้แล้วรู้รอดไป