Chapter 6 : สั่นไหว

มัญญ่าอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จเดินออกจากห้องน้ำมา ทำท่าหยิบโทรศัพท์ ว่าจะกดหาเจ้หนึ่งอีกครั้ง พลันก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

‘ก๊อก ๆ ๆ ก๊อก ๆ ๆ’

ร่างบางสาวเท้าไปเปิดประตูทันที

“อ้าว..เจ้หนึ่ง? มัญญ่าว่าจะโทรหาพอดีเลยค่ะ เข้ามาก่อนสิคะ”

“ขอบคุณค่ะ คุณมัญญ่า..ว่าแต่จะไปไหนคะเนี่ย? นึกว่าจะค้างที่นี่หลายวันซะอีก?”

“มัญญ่ามีธุระด่วนที่จะต้องไปจัดการอ่ะค่ะเจ้หนึ่ง”

“ธุระอะไรกันคะ? บอกเจ้ได้มะ?”

“ธุระเรื่องของชินทร์น่ะค่ะ ตอนนี้คนของมัญญ่าเจอตัวเขาแล้วอ่ะค่ะ คิคิ”

“แล้ว..?”

เจ้หนึ่งขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย

“มัญญ่าก็จะไปตามหัวใจของมัญญ่าคืนน่ะสิคะเจ้หนึ่ง”

หญิงสาวตอบเจ้หนึ่งอย่างอารมณ์ดีอย่างที่เจ้หนึ่งไม่ค่อยได้เห็นมากนัก

“ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ?”

“ทำไมล่ะคะเจ้หนึ่ง? น้องสาวจะมีความสุขทั้งที ทำไมขัดกันอย่างนี้ล่ะคะ? หือ!!..ว่าแต่มีอะไรจริงๆรึเปล่าคะ? สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย เกิดอะไรขึ้นคะ?”

เจ้หนึ่งถอนหายใจยาวออกมาเอ่ยขึ้น

“ตอนนี้ในวงในมีคนตั้งค่าหัวคุณมัญญ่า ถึง 10 ล้านบาทค่ะ”

“อะไรนะคะ!!?..10 ล้านบาท ใครกันที่ทำเรื่องแบบนี้?”

“คุณผู้ชายกำลังสืบอยู่ค่ะ ระหว่างนี้คุณผู้ชายกำชับเจ้าว่าให้เจ้ดูแลคุณมัญญ่าให้ดี อย่าให้คุณมัญญ่าออกไปไหนตามลำพังค่ะ”

“ทำไมมีคนตั้งค่าหัวมัญญ่าแพงขนาดนี้คะเนี่ย?”

มัญญ่าอดสงสัยไม่ได้ แม้จะเหมือนเรื่องตลกไปหน่อยแต่ก็เป็นความจริงที่ไม่ตลกเลย ณ เวลานี้ของเธอ

“จะไม่แพงได้ยังไงกันคะ คุณมัญญ่า เป็นลูกสาวคนเดียวของคุณผู้ชาย เป็นทายาทหมื่นล้านคนเดียวของตระกูลอิสระพิทักษ์ปักษานะคะ หากคุณมัญญ่าโดนกำจัดทรัพย์สินทั้งหมด ก็…..”

“ตกเป็นของพี่น้องคุณพ่อคุณแม่สินะคะ” มัญญ่าพอจะเดาสถานการณ์ออกทันที

“ใช่ค่ะ ณ เวลานี้ ทั้งคุณผู้หญิงและคุณผู้ชาย ก็ยังไม่ทราบว่าคนที่กล้าตั้งค่าหัวคุณมัญญ่าเป็นใครฝั่งไหนกันแน่ค่ะ เจ้ว่าคุณมัญญ่าระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะคะ”

“ขอบคุณนะคะเจ้หนึ่งที่เป็นห่วงมัญญ่า เอาล่ะๆ ไหนๆมัญญ่าก็ถูกล่าค่าหัวแบบนี้แล้ว มัญญ่าคิดว่ามัญญ่ารีบไปตามหัวใจของมัญญ่าคืนดีกว่าค่ะ คิคิ”

“ยังจะทำเป็นเล่นอีกนะคะ เจ้จริงจังนะคะเนี่ย!!”

“อย่ากังวลไปเลยค่ะ..เจ้หนึ่ง มัญญ่ายังไม่ตายวันนี้หรอกค่ะ เจ้ออกไปได้แล้วค่ะ มัญญ่าจะแต่งตัว คิคิ”

มัญญ่าแม้จะแอบกังวลใจอยู่ลึก ๆ แต่ก็ไม่อยากให้เจ้หนึ่งรู้สึกไม่สบายใจจึงทำตัวร่าเริงกลบเกลื่อน

“แต่..” เจ้หนึ่งยังคงกังวลใจไม่อยากให้มัญญ่าออกไปเพียงลำพัง

“ไม่มีต่ง..ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นค่ะ เจ้หนึ่ง มัญญ่าจะไปหาชินทร์ค่ะ และเจ้ก็รู้ว่าห้ามมัญญ่าไม่ได้แน่ๆ คิคิ”

“ค่ะ..คุณมัญญ่า เห้อออออ”

เจ้หนึ่งรับคำพร้อมถอนหายใจยาวก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“งั้นก็ช่วยไม่ได้สินะคะ..เจ้ไปก่อนก็แล้วกันค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ”

เจ้หนึ่งทำท่าจะบอกว่ามีคนติดตามไปด้วย แต่มัญญ่าก็รีบผลักเธอมาที่ประตูซะก่อนเจ้หนึ่งเลยคิดว่าให้มัญญ่ารู้เองดีกว่า

“ค่ะ..เจ้ บายค่ะ”

มัญญ่าฮัมเพลงเบา ๆ แต่งตัวด้วยชุดแซกสีดำรัดรูป ใส่ส้นสูงสีน้ำตาลอ่อน ฉีดน้ำหอมฟุ้ง คิดว่าครั้งนี้จะต้องกุมหัวใจของชินทร์แฟนหนุ่มให้ได้ เธอจะยอมเขาทุกอย่างเพื่อให้ได้ชายหนุ่มคืนมา แม้จะแลกด้วยอิสระภาพของเธอก็ตาม เธอแพ้ไม่เป็น ขอเพียงให้ชินทร์ตกลงแต่งงานกับเธอเท่านั้นก็พอเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที

ร่างบางก้าวเดินออกจากห้อง VIP อย่างอารมณ์ดี แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่คุ้นตาที่วันนี้ไม่ได้แต่งชุด รปภ.มา แต่เป็นเสื้อเชิ๊ตสีขาวคู่กับกางเกงยีนส์สีกลมท่า แมทซ์กับรองเท้าสีน้ำตาลอ่อนที่เหมือนนัดกันใส่คู่กันกับเธอ แต่นั่นก็ทำให้อิสระดูดีขึ้นมาอีกเป็นสิบระดับ จนมัญญ่าถึงกับตาค้างกลืนน้ำลายลงคอดัง “อึก” เผลอทำคีย์การ์ดหล่นออกจากมือเรียวทันที อิสระเห็นดังนั้นก็กระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเดินไปเก็บคีย์การ์ดขึ้นมาให้มัญญ่าพร้อมพูดขึ้น

“นี่ผมน่ากินขนาดเลยเหรอครับ? คุณหนูถึงตกตะลึงขนาดนี้?”

“แอ่ม!!” มัญญ่าแกล้งกระแอมแก้เขิน

“เปล้า..ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็นายหนุ่ม รปภ.นี่เองเหรอ? ทำไมยังไม่กลับอีกล่ะ ฉันให้เจ้หนึ่งจัดการเรื่องส่งนายสองคนกลับไปก่อนแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“คุณหนูจำไม่ได้เหรอ? ว่าเราพูดอะไรกันก่อนหน้านี้?”

“พูดอะไร?..ฉันไม่เห็นจำได้เลย” มัญญ่าถึงกับขมวดคิ้วสงสัย

“หึ!!..หรือต้องให้ผมทบทวนความทรงจำในห้องด้วยกันอีกรอบนึงครับ” อิสระเดินเข้ามาใกล้ก้มหน้ามองร่างบางที่อยู่ตรงหน้าเชยคางหญิงสาวขึ้นมาเล็กน้อย

“นะ..นายจะทำอะไรน่ะ?”

“ผมก็บอกคุณหนูแล้วไงครับ..ว่า..ผมจะไม่ไปไหน ต่อให้คุณหนูไล่ผมเป็นร้อยครั้ง พันครั้ง ผมก็จะไม่ไปไหน..เพราะผมมีสิทธิ์บนตัวของคุณหนูทุกตารางนิ้วยังไงล่ะครับ..หึ”

มัญญ่าถึงกับหน้าแดงฉ่าร้อนไปถึงใบหูและรู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาววูบวาบไปทั้งตัวก่อนที่จะสถบคำพูดออกมาแก้เขิน

“บ้า!!..ทุเรศที่สุด หลีกไปฉันจะไปหาชินทร์”

“ก็ไปสิครับ ผมจะขับรถไปส่ง”

มัญญ่าถึงกับสั่นไหวเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมดทั้งตัว ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อนแม้กระทั่งกับชินทร์เองก็ตาม

...

ฟาร์มของหมอชินทร์

“ชินทร์ ชินทร์คะ..ทำไมมาอยู่ที่นี่ โดยไม่บอกมัญญ่าล่ะคะ  ทำแบบนี้มัญญ่าเสียใจนะคะ”

เมื่อเห็นชายหนุ่มที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการนำหญ้าให้ม้ากินอยู่มัญญ่าก็พุ่งไปกอดแขนของชายหนุ่มไว้ทันที

“มัญญ่า คุณมาที่นี่ได้ยังไงกันเนี่ย?”

ชินทร์เอ่ยขึ้นอย่างตกใจ

“มัญญ่าก็ให้ลูกน้อง..เอ้ย!!! ให้คนอื่นสืบให้น่ะสิคะ ทำไมเหรอคะ? ชินทร์ไม่พอใจเหรอคะ?”

“นี่คุณให้คนติดตามผมเหรอมัญญ่า!?”

“ก็ช่วยไม่ได้นี่คะ .. ชินทร์เล่นไม่ติดต่อมัญญ่าก่อน มัญญ่าก็ต้องทำแบบนี้สิคะ”

“มันจะมากเกินไปแล้วนะมัญญ่า”

“มากยังไงคะ? ตรงไหนคือมาก? เรายังเป็นแฟนกัน คุณก็ยังไม่ได้บอกเลิกมัญญ่านี่คะ”

“คุณต้องการแค่คำบอกเลิกเหรอ?”

“ค่ะ .. แต่ไม่ใช่ตอนนี้นะคะ มัญญ่ายังไม่อยากเลิกกับชินทร์ตอนนี้ค่ะ ชินทร์ ชินทร์อย่าทิ้งมัญญ่าไปไหนอีกนะคะ .. มัญญ่ารักชินทร์นะคะ”

มัญญ่าเริ่มเล่นบทโศกอีกครั้ง น้ำตาอาบสองแก้มแม้จะไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริง แต่ก็ไม่อาจทนให้ใครมาหมิ่นศักดิ์ศรีของตัวเองได้ อิสระที่ลอบมองอยู่ถึงกับหรี่ตามองการแสดงที่น่าจะให้รางวัลตุ๊กตาทองนี้ยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

“ฟังให้ดีนะมัญญ่า .. ผม .. กำลังจะแต่งงานกับปลอบขวัญ .. อีกสามเดือนข้างหน้า ฉะนั้น .. ผมขอเลิกกับคุณ .. ชัดเจนไหม!!?”

“อะ .. อะไร .. นะคะชินทร์ ? คุณพูดว่าอะไรนะคะ?” มัญญ่าถึงกับอึ้งในคำตอบที่ได้รับ เพราะเธอเองก็คาดหวังที่จะได้แต่งงานกับชินทร์เช่นกัน

“ผม บอกว่า ผมกำลังจะแต่งงาน กับผู้หญิงที่บริสุทธิ์ ก็คือปลอบขวัญ”

“กรี๊ดดดดด!!!! .. ชินทร์ คุณพูดว่าจะแต่งงานกับผู้หญิงที่บริสุทธิ์อย่างงั้นเหรอคะ? ทำไมคะมัญญ่าไม่ดีตรงไหน? แค่มัญญ่าผ่านผู้ชายมาหลายคน คุณก็ตัดสินมัญญ่าแล้วเหรอคะ? .. คุณมันใจร้ายที่สุด กรี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ" มัญญ่ากระโดดเข้าไปทุบที่อกกว้างของชินทร์เยี่ยงคนเสียสติ จนอิสระคิดว่ามัญญ่าทำเกินไปแล้วจริง ๆ ชายหนุ่มจึงรีบเข้ามาดึงตัวหญิงสาวออกไป ร่างบางดิ้นรนในอ้อมแขนแกร่งของอิสระพร้อมตะโกนออกไป

“ชินทร์คุณทำแบบนี้กับฉัน แล้วคุณจะต้องเสียใจ ฮือ ๆ ๆ ๆ ปล่อยฉัน!!! กรี๊ด ๆ ๆ ๆ ฮือ ๆ ๆ ๆ” อิสระลากตัวมัญญ่าขึ้นรถ แล้วรีบขับออกไปในทันที

“คุณบ้าไปแล้วรึยังไง!?”

“ใช่!!..ฉันมันบ้า!!..แล้วฉันจะบ้ามากกว่านี้อีก นายไม่ต้องมายุ่งเข้าใจไหม?..ขับรถออกไปทางถนนสายเอเชียแล้วตรงไปเรื่อยๆ”

“จะไปไหนครับ?”

“มีหน้าที่ขับ!! ก็ขับไปเถอะน่า!! โธ่โว้ย!!” มัญญ่าตวาดอิสระเสียงดังในรถ มือเรียวก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาลูกน้องคนสนิททันที

“ส่งคนไปที่คอนโดปลอบขวัญเดี๋ยวนี้ ฉันกำลังตามไป”

“เดี๋ยวนะ!?..คุณหนู คุณหนูกำลังจะทำอะไร? คิดให้ดีก่อนนะครับ”

“ถ้าฉันไม่ถามก็ไม่ต้องออกความเห็น มีหน้าที่ขับรถก็ขับไปเถอะ” มัญญ่ากดเสียงต่ำอย่างไม่สบอารมณ์ที่อิสระทักท้วงขึ้น อิสระตามน้ำไปก่อนจึงขับรถมุ่งหน้าสู่ถนนใหญ่ตามสั่งคำของหญิงสาว

…………………