Chapter 3 : พบเจอ

เช้าวันต่อมา

อิสระเดินทางไปที่บริษัทของคุณสดมภ์ตามที่นัดหมายไว้ เมื่อมาถึงก็เดินเข้าห้อง ของคุณสดมภ์อย่างคล่องแคล่วเป็นกันเองพนักงานก็เอ่ยทักทายอิสระอย่างเป็นกันเองจนชายหนุ่มยิ้มจนเมื่อยหน้า

 “สวัสดีครับคุณสดมภ์”

 “อ้าวอิส มาแล้วหรอ? นั่งก่อนสิ ทานอะไรมารึยังล่ะ?”

 “กินมาแล้วครับ”

“อืม งั้นเดี๋ยวผมให้เลขาเอากาแฟดำที่คุณชอบมาให้ก็แล้วกันนะ”

 “ครับคุณสดมภ์ ขอบคุณครับ..ว่าแต่งานที่คุณสดมภ์จะให้ผมทำเป็นงานอะไรหรอครับ?”

 “หืม..ใจร้อนจริงๆ เลยนะ  แล้ววันนี้ นอนหลับเต็มอิ่มแล้วหรือยังล่ะ?”

 “เต็มอิ่มแล้วครับ พร้อมเริ่มงานเต็มที่เลยครับ”

 “ดีผมไม่ชอบพูดมากคุณก็น่าจะรู้”

 “ครับ..ผมถึงอยู่กับคุณสดมภ์มาเป็นสิบๆปีได้นี่ยังไงล่ะครับ” อิสระพูดสบตาคุณสดมภ์ที่อยู่ตรงหน้าเพื่อแสดงความจริงใจ

 “อืม..อิสคุณรู้ใช่ไหม?..ว่าถึงคุณทำตัวเหมือนเมื่อวานยังไง ณุดีก็ไม่คืนกลับมาแน่นอน”

 “ครับ..ผมรู้ครับคุณสดมภ์”

 “อย่างงั้นผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะอีส อย่าให้เหตุการณ์แบบเมื่อวานเกิดขึ้นอีก”

 “ครับผมจะจำใส่ใจไว้ครับ”

 “ดี ดี แบบนี้สิ เค้าถึงเรียกว่าคนจริง…เอาละๆ วันนี้ที่ผมเรียกคุณมาก็เพราะผมมีงานให้คุณทำ  งานนี้คุณจะได้มากถึงยี่สิบล้านเลยนะอิส”

“อะ..อะไรนะครับ? ยะ..ยี่สิบล้าน!!!..ทำไมมันเยอะขนาดนั้นล่ะครับ?”

“ผมจะให้คุณ ไปเป็นบอดี้การ์ด ให้กับลูกสาวเพื่อนผม

“ลูกสาวเพื่อนหรอครับ?”

“ใช่.. มีคนตั้งค่าหัวลูกสาวเขาสูงถึง 10 ล้านบาท เขาจึงมาปรึกษาผมว่าจะทำยังไงดี?..ผมจึงเสนอคนที่ไว้ใจได้เพื่อคุ้มกันลูกสาวคนเดียวของเขาก็คือคุณ เขาดีใจมากยอมจ่ายอีกหนึ่งเท่าตัว เพื่อให้ลูกสาวของเขา ได้รับความปลอดสูงสุด งานนี้ผมไม่หัก ผมให้คุณหมดทุกบาททุกสตางค์ เพราะผมเชื่อว่า คุณจะกลับมาเป็นอิสระคนเดิม เมื่อสามปีที่แล้วอย่างแน่นอน..นี่คือแฟ้มประวัติของคนที่คุณจะต้องไปคุ้มครองเปิดอ่านดูสิ”

“ครับ” เมื่อชายหนุ่มหยิบแฟ้มประวัติออกมาอ่าน เขาถึงกับตาถลน คิ้วขมวดติดกันเผยอปากขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นรูปถ่ายที่แนบมาพลางคิดในใจ

“นี่มัน!!..ผู้หญิงคนนั้นเมื่อสองปีก่อนนี่?”

“มีอะไรรึเปล่า?” คุณสดมภ์ถามขึ้นเมื่อเห็นปฏิกิริยาของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าของตน

“ปะ..เปล่าครับคุณสดมภ์ ผมจะเตรียมตัวไปอย่างดีครับ”

“อืมดีมาก ไปเตรียมตัวเถอะ..งานนี้งานใหญ่ เหนื่อยหน่อยนะอิส” คุณสดมภ์ลุกจากเก้าอี้เดินมาตบไหล่ชายหนุ่มเบา ๆ  อิสระยิ้มแห้งผงกหัว หงึก ๆ รับคำ

“ครับ”

 ...

มัญญ่าเดินทางไป ที่โรงงานผลิตอาหารสัตว์ด้วยรถสปอร์ตสีแดงราคาแพงระยับ ตั้งแต่เช้าตรู่เข้าประชุมกับผู้จัดการโรงงานของแต่ละแผนกจนเวลาการประชุมล่วงเลยมาเกือบจะเที่ยงแล้ว

“และนี่คือรายการ การประชุมทั้งหมดของเดือนนี้ครับ..คุณมัญญ่ามีอะไรสงสัยจะถามอีกไหมครับ?” คุณสุเมธผู้จัดการฝ่ายขายเป็นผู้สรุปการประชุมหันมาถามมัญญาวีก่อนที่จะปิดการประชุมอีกครั้ง

“ไม่มีแล้วค่ะ..เลิกประชุมได้เลยค่ะ”

“ครับ”

 ...

หลังจบการประชุมคุณสุเมธผู้จัดการฝ่ายขายคนเดิมก็เข้ามาทักทายมัญญ่าด้วยท่าทางที่เป็นกันเอง

“คุณมัญญ่าจะไปทานอะไรที่โรงอาหารก่อนไหมครับ? หรือที่ไหนก็ได้แถวนี้เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อนครับ”

 “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันจะกลับเลย ตอนแรกคิดว่าจะค้างที่นี่ แต่คิดไปคิดมา กลับไปอยู่กับคุณแม่ก่อนดีกว่าค่ะ..ขอบคุณคุณสุเมธมากนะคะที่เทคแคร์ฉันเป็นอย่างดี มีโอกาสคงได้ทานข้าวร่วมกันสักมื้อค่ะ”

“อ๋อ..ครับ งั้นก็ได้ครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ” สุเมธกล่าวคำอำลา มัญญ่ายิ้มรับ แล้วเดินไปที่ลานจอดรถทันที

 ...

 สาวไซร์เอสแต่งตัวตามสมัยนิยม ขับรถสปอร์ตคันหรูสีแดง ออกไปจากโรงงานผลิตอาหารสัตว์แวะทานข้าวที่ร้านอาหารหรูในโรงแรมแห่งหนึ่ง จากนั้นก็ขับรถเข้าสู่เส้นทางสายหลักเพื่อมุ่งหน้ากลับคฤหาสน์สุดหรูของเธอ

เมื่อรถติดไฟแดงอยู่ พลันสายตา ก้อเหลือบไปเห็น สองหนุ่มสาว ที่กำลังเดินเลือกซื้อของที่ตลาดอย่างมีความสุข เธอจำชายหนุ่ม ที่แม้จะหันหลังให้เธอได้อย่างขึ้นใจ มัญญ่าถอดแว่นตากันแดดยี่ห้อดังออกจากตาของเธออย่างช้าๆ มองไปที่สองหนุ่มสาวอย่างไม่น่าเชื่อ ว่าโลกนี้ ช่างกลมจริงๆ สายตาจดจ้องไปที่ชายหนุ่มขมวดคิ้ว แสยะยิ้ม ที่มุมปากอย่างสงสัย

 “อะไรกันเนี่ย? ชินทร์เปลี่ยนรสนิยมไปแล้วเหรอเนี่ย?..เฮ้อ”

 มัญญ่าส่ายหัวอย่างไม่เชื่อ ในสายตาตัวเองพ่นลมหายใจออกมา แต่แล้ว!!ความคิดที่ตัวเองกำลังเสียหน้าอย่างหนัก ก็แล่นเข้ามาในหัวของเธอทันที

มัญญ่าตามหาแฟนหนุ่มของเธอ จนแทบจะพลิกแผ่นดิน แม้แต่บารมีและอิทธิพลของพ่อเธอ ก็ยังไม่สามารถช่วยเธอตามหาแฟนหนุ่มคนนี้ของเธอได้ เพราะเขาเล่นตัดการติดต่อจากเธอหมดทุกช่องทาง เธอเป็นสาวสังคมจัด ดีกรีนักเรียนนอกจากฝรั่งเศส หุ่นดี ฐานะทางบ้านก็ดี ฐานะทางสังคมก็ดี เมื่อเห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างกายของแฟนหนุ่มแล้ว ถึงกับส่ายหัวคิดว่า แฟนหนุ่มของเธอคว้าผู้หญิงอวบคนนี้ มาเป็นแฟนใหม่ได้ยังไงกัน?

 ...

 แผนร้ายเกิดขึ้นในหัว ตัดสินใจเลี้ยวรถสปอร์ตคันหรู เข้าจอดที่ตลาดทันที กดโทรศัพท์เครื่องสวยราคาแพงระยับ รุ่นใหม่ล่าสุด โทรหาลูกน้องคนสนิท ของผู้เป็นบิดาที่อยู่แถวๆโรงงานผลิตอาหารสัตว์

 “ฮัลโหล!! ฉันมัญญ่าเองนะ มีงานให้ทำ มาหาฉันที่ริมทะเลหน่อย”

 ปลายสายตอบรับทันที เวลาผ่านไปสิบนาที ลูกน้องคนสนิท ของบิดามัญญ่าก็มาอยู่ตรงหน้าเธอ การแสดงจึงเริ่มขึ้น

 “ช่วยด้วย!! ช่วยด้วย!!”

 “ว้ายอย่าตามฉันมานะ!! อย่า!! ช่วยด้วย!! ช่วยฉันด้วย!!”

 มัญญ่าลงทุนฉีกเสื้อผ้าของตัวเอง ให้ขาดวิ่น วิ่งออกมาจากตรอก ทำทีว่าล้มลงตรงหน้าสองหนุ่มสาว เขาและเธอคือชินทร์และปลอบขวัญนั่นเอง

 สองหนุ่มสาวช่วยกันพยุง ให้เธอลุกขึ้น เมื่อสองหนุ่มสาว เห็นหน้าของมัญญ่า ก็อุทานเสียงดังพร้อมกันด้วยความตกใจ

 “มัญญ่า!!”

 เมื่อเห็นชินทร์มัญญ่าก็แสดงละครบทใหญ่โผเข้ากอดชายหนุ่มโดยไม่แคร์สายตาผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา

 “ชินทร์ ชินทร์ โฮๆๆๆ คุณจริง ๆ ด้วย ฮือ ๆ ชินทร์ ช่วยฉันด้วย!! ช่วยฉันด้วยค่ะ สหรัฐส่งคนมาจะจับตัวฉันกลับไปค่ะ!! ฮือ ๆ ๆ ๆ”

 “ใจเย็นนะมัญญ่า ค่อย ๆ พูด”

 “มันมาทางนั้นแล้วค่ะชินทร์ มัญญ่ากลัวค่ะฮือ ๆ ๆ ๆ”

 มัญญ่าแสดงละคร ทำทีพูดจาละล่ำละลัก ร้อนรน พร้อมชี้มือชี้ไม้ไปทางกลุ่มคนเสื้อดำมีจำนวนสี่ถึงห้าคน ที่กำลังมุ่งเดินตรงมาที่เธอ ชินทร์และปลอบขวัญ ไม่รู้เลยว่านั่นคือการแสดงล้วน ๆ ของมัญญาวี สองหนุ่มสาวจึงรีบพามัญญ่าหลบเข้าไปในตรอกที่ลับตาคน มัญญ่ากอดแขนชินทร์แน่นไม่ยอมห่างพร้อมเอ่ยขึ้น

 “ชินทร์ทำไมบล็อกมัญญ่าทุกทางเลยล่ะคะ? มัญญ่าพยายามติดต่อและตามหาชินทร์ทุกทางมาตลอดเลยนะค่ะ ฮือ  ๆ  ๆ  ๆ”

 “ขอโทษนะมัญญ่า..แต่คุณทำกับผมเกินไปจริง ๆ ผมรับไม่ได้”

 “ชินทร์..ชินทร์ฟังมัญญ่าก่อนนะคะ สหรัฐมันต้องการให้ชินทร์เจ็บปวด มันสร้างเรื่องขึ้นมา มันอยากให้เราเลิกกัน และมันก็ทำให้ชินทร์จากมัญญ่าไปได้จริง ๆ ด้วย ฮือ ๆ ๆ ๆ”

 ปลอบขวัญซึ่งเป็นแฟนสาวคนใหม่ของชินทร์เมื่อได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกเสียน้อยใจ จึงตัดสินใจขอตัวไปรอที่รถ ชินทร์ทำท่าจะเดินตามปลอบขวัญไป แต่มัญญ่า ก็ทำเป็นกอดแขนชินทร์ไว้แน่นยิ่งกว่าปลิง ทำให้ชินทร์ไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้เลยจึงต้องหัน มาคุยกับมัญญ่า

 “ชินทร์..มัญญ่าขอไปอยู่กับชินทร์ชั่วคราวก่อนได้ไหม? ตอนนี้สหรัฐส่งคน ไปเฝ้าที่คอนโดมัญญ่าตลอดเลย มัญญ่ากลับไปคอนโดยังไม่ได้ จะกลับบ้านก็กลัวว่าสหรัฐจะส่งคนตามไป เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่ท่านทราบ ท่านจะกังวลใจเอานะคะชินทร์ ถือว่าช่วยมัญญ่าสักครั้งเถอะนะคะ ชินทร์ ฮือ ๆ ๆ ๆ”

 “เอ่อ!! มัญญ่า”

 “นะคะชินทร์ มัญญ่าไม่มีที่ไปแล้วนะคะ สัญญาว่าจะทำตัวดีๆนะคะชินทร์ ฮือ ๆ ๆ ๆ”

 ชายหนุ่มไม่มีทางเลือก จึงตอบตกลงให้มัญญ่าเข้าไปพักที่คอนโดของตนได้

 เมื่อไปถึงคอนโดของชินทร์มัญญ่าก็รุกหนัก ทั้งกอด ทั้งจูบ จนชายหนุ่มแทบล้มทั้งยืน

 “มัญญ่าเดี๋ยว ๆ ๆ คุณทำอะไรของคุณเนี่ย?”

 “ก็มัญญ่าคิดถึงชินทร์นี่คะคุณใจดำเกินไปแล้วนะคะ ที่ทำกับมัญญ่าแบบนี้”  พูดไม่พูดเปล่า ปากก็พยายามที่จะสอดใส่ลิ้นเข้าไปในโพรงปากของชายหนุ่มให้ได้

 “มัญญ่าหยุด!!”  ชายหนุ่มจับสองหัวไหล่ของหญิงสาวผลักออก

 “ก็ได้ค่ะชินทร์ ตอนนี้ชินทร์คงยังไม่พร้อม งั้นเราไปอาบน้ำด้วยกันนะคะ เราไม่ได้อาบน้ำด้วยกันมานานแล้ว มัญญ่าคิดถึงช่วงเวลาที่เราอาบน้ำด้วยกันจังเลยค่ะ” มัญญ่าพูดเสียงแจ๋ว ยิ้มหวานส่งสายตาเป็นประกายให้กับชายหนุ่ม เรียกว่าอ่อยสุด ๆ  แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่มีท่าทีที่จะสนใจเธอเลยสักนิด

 “คุณอาบก่อนเถอะ ผมเช็คมือถือแป๊ป ขอร้องล่ะผมเหนื่อย”

 “ก็ได้ค่ะ ไม่พร้อมก็ไม่พร้อม งั้นมัญญ่าอาบน้ำก่อนนะคะ” สาวไซร์เอสหน้าง้ำหน้างอสะบัดหน้าสะบัดตัวเดินเข้าห้องน้ำรำพึงรำพันในลำคออยู่คนเดียว

 “หึ!!..อย่าคิดนะว่าจะหนีฉันพ้นน่ะชินทร์ คืนนี้..ยังไง..คุณก็จะต้องตกเป็นของฉันอีกครั้งอย่างแน่นอน..หลีกไปเถอะ หลบไปให้พ้นก็แล้วกัน..หึ” มัญญ่ามองชายหนุ่มด้วยหางตา กระตุกยิ้มที่มุมปาก เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ แต่หารู้ไม่ว่า ชินทร์แฟนหนุ่มของเธอ ได้รีบออกจากห้องไปทันที ที่เธอเข้าห้องน้ำ และได้ว่าจ้าง รปภ.ที่หน้าคอนโดให้ขึ้นมาเฝ้าหน้าห้องของเขาไว้ถึงสองคน หนำซ้ำไม่ลืมกำชับ รปภ.ทั้งสองคนว่าห้ามให้ใครเข้ามาในห้องของเขาอย่างเด็ดขาด

 ...

มัญญ่าขัดฉีฉวีวรรณ อยู่ในห้องน้ำ มากกว่าหนึ่งชั่วโมง เมื่อเดินออกจากห้องน้ำมา ก็มองไม่เห็นชายหนุ่มจึงเรียกหาอยู่นานเดินออกเขาเดินออกห้องนั้น เข้าห้องนี้ก็ไม่เจอ จนไปเจอกระดาษโน้ตบนโต๊ะข้างเตียงนอน ใจความว่า

“ผมมีงานด่วนต้องออกไปทำคลอดม้า ไว้เจอกันนะ ผมจ้าง รปภ.มาไว้แล้ว มาสองคนมีอะไรคุณเรียกใช้บริการได้เลยนะ เออ!! และพยายามอย่าออกไปไหนนะครับมันอันตราย ไว้ผมจะรีบกลับ… ชินทร์…”

“ กรี๊ด!! กรี๊ด!! กรี๊ด!! กรี๊ด!!”

เมื่ออ่านจบมัญญ่าก็กระเบิดเสียงกรี๊ดออกมาสุดเสียง กระทืบเท้า ปึงปัง โกรธเป็นฝืนเป็นไฟ แผดเสียงที่แสบแก้วหูออกมา

“ชินทร์คุณหนีฉันไม่พ้นหรอก!! ฉันจะพังคุณไปข้างนึง!! เลยคอยดู กรี๊ด!! กรี๊ด!! กรี๊ด!! กรี๊ด!!”

 มือเรียวคว้าโทรศัพท์ราคาแพงระยับรุ่นใหม่ล่าสุดในกระเป๋าออกมา กดโทรศัพท์หาใครบางคน แล้วพูดขึ้นว่า

 “เอารถมาให้ฉันหน่อย เดี๋ยวฉันส่งโลเคชั่นไปให้”

ปลายสายรับคำทันที

“หึ..ชินทร์ วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็ได้!! แต่อย่าคิดนะ ว่าจะหนีฉันพ้น ฉันมัญญ่านะหวังว่าคุณจะรู้นะ ว่าคุณกำลังเล่นอยู่กับใคร?” มัญญ่าแสยะที่ยิ้มมุมปาก ใส่ชุดคลุมอาบน้ำเดินออกทางประตูคอนโด พลันก็ได้ยินเสียงทุ้ม เอ่ยถามขึ้น

 “คุณผู้หญิงจะไปไหนครับ?”  มัญญ่าหันไปเห็น รปภ.วัยกลางคน รูปร่างหน้าตาดีตัวสูงใหญ่ ปากแดง มองดูยังไง ก็ไม่น่าจะมาทำงาน รปภ.ได้เลย เธอจึงตอบกลับไปอย่างเป็นมิตรอารมณ์ดีขึ้นทันที

 “อ๋อ มัญญ่าให้เพื่อนเอาเสื้อผ้ามาให้น่ะค่ะ อยู่ที่ลานจอดรถ คุณลงไปเอาเป็นเพื่อนมัญญ่าหน่อยได้ไหมคะ?”

 “ได้สิครับ..มันเป็นหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้ว” หนุ่มใหญ่รปภ.ตอบกลับมัญญาวีด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยแต่ในใจของเขานั้นเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาเสียดื้อ ๆ พลางคิดในใจ

“เจอซักทีสินะ นางจิ้งจอกเก้าหางของผม..หึ!!”

มัญญ่าหันไปหา รปภ.อีกคนที่ถึงแม้หน้าตาจะไม่หล่อเหลา ตามสไตล์อาหรับแบบคนแรกนัก แต่ก็จิ้มลิ้ม น่ารัก น่าทะนุถนอมพอสมควรจึงพูดน้ำเสียงออดอ้อน

 “งั้นพี่ รปภ.ท่านนี้ล่ะคะจะไปด้วยกันกับพวกเราไหม? ไปหลายคนสนุกนะคะ..คิคิ”

 รปภ.หน้าตาจิ้มลิ้มท่าทางยังไม่ประสีประสา ตอบขึ้นมาทันที

“ได้ครับเดี๋ยวผมสองคนไปเป็นเพื่อนครับ”

 มัญญ่ายิ้มพอใจหมุนตัวเดินนำลงไปที่ลานจอดรถ โดยมี รปภ.หน้าตาดีทั้งสองคนเดินตามไปอย่างไม่ห่าง

หนุ่มใหญ่ รปภ.หรี่ตามองตามแผ่นหลังของสาวร่างบาง เขามองตั้งแต่หัวจรดเท้าเห็นน่องขาวเนียนก็หวนคิดถึงคืนอันแสนเร่าร้อนของเขาและเธอในคืนนั้นเมื่อสองปีที่แล้ว คิดขึ้นมาในใจ

“เป็นผู้หญิงประเภทไหนกันนะ? กล้าใส่ชุดคลุมอาบน้ำมาเดินในที่สาธารณะอย่างหน้าไม่อายแบบนี้? ต้องมั่นแค่ไหนกัน? ถึงจะทำได้..หึ” ส่ายหัว พ่นลมหายใจแสนเอือมระอาออกมา

“เป็นไรป่าวพี่? เห็นส่ายหัว” ธันวา รปภ.รุ่นน้องถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรหรอก สงสัยนอนน้อยน่ะ ขอบใจมากน้องชาย”

“พักผ่อนบ้างนะพี่”

“อืม..รีบตามคุณผู้หญิงไปกันเถอะ”

“ครับ” สอง รปภ.สาวเท้าตามมัญญาวีไปอย่างไม่ลดละ เพราะกลัวเธอจะคลาดสายตา

.................