Chapter 2 : (NC18 ) เมื่อไหร่กัน?

สองปีผ่านไป

คอนโดหรูใจกลางกลางเมืองหลวง

“กลับมาแล้วเหรอมัญญ่า? รู้ไหมพ่อมารอตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ?”

“คุณพ่อมีธุระอะไรรึเปล่าคะ?”

“มัญญ่ากลับเช้าแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ?..พิมพ์”

“ก็ไม่ทุกวันหรอกค่ะคุณผู้ชาย”

“คุณพ่อไม่ต้องว่าน้าพิมพ์เลยนะคะ หนูก็กลับของหนูแบบนี้มาตั้งนานแล้ว คุณพ่อมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ หนูง่วง”

“เมื่อไหร่แกจะเลิกทำตัวไร้ค่า วิ่งไล่จับผู้ชายไปวันๆแบบนี้ซะที มัญญ่า!!?”

“คุณพ่อคะ..ถ้าจะมาพูดเรื่องแค่นี้ ก็อย่าเสียเวลาเลยค่ะ หนูก็บอกคุณพ่อแล้วไม่ใช่เหรอคะ? ว่านี่คือความต้องการของหนูนี่คือความสุขของหนู..คุณพ่อจะสนทำไมคะว่าหนูทำอะไรอยู่และความสุขของหนูคืออะไร..เอาล่ะค่ะ ถ้าคุณพ่อไม่มีอะไรพ่อก็กลับไปได้แล้วนะคะ เพราะตอนนี้หนูง่วงมากแล้วค่ะ”

“เอาเถอะๆ ฉันจะไม่พูดมากกับแกอีกต่อไปแล้ว ฉันจะมาบอกว่าให้หมั่นกลับบ้านบ้าง แม่ของแกไม่ค่อยสบายอยู่นะ นี่ก็กี่เดือนแล้วล่ะที่ไม่กลับบ้านเลย”

“ค่ะ..ไว้หนูมีโอกาสเดี๋ยวจะหาเวลาไปนะคะ”

“อย่าให้ฉันต้องส่งพิมพ์กลับบ้านเก่านะ!! อย่าให้ฉันต้องทำแบบนั้น!! แกก็รู้ว่าฉันไม่ได้ขู่และแกควรจะทำหน้าที่ลูกบ้าง แม่แกเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วนะ ไม่รู้ว่าจะเหลืออีกกี่วันหรือกี่เดือน ใครจะไปรู้ กลับบ้านไปอยู่กับแม่บ้างเถอะมัญญ่า พ่อขอร้อง”

“ค่ะ..คุณพ่อ”

“พิมพ์ฉันฝากด้วยนะ”

“ค่ะคุณผู้ชาย”

ผู้ชายวัยใกล้เกษียณ รูปร่างผอมสูงอายุ 50 กว่าๆ ดูภายนอกเหมือนจะอายุแค่ 40 กว่าๆเท่านั้น เดินออกไปจากคอนโดหรูของสาวไซส์เอสพร้อมกับลูกน้องอีกหลายคนที่ตามมาเป็นพรวน และเมื่อทุกคนกลับไปหมดแล้วพิมพ์แม่บ้านคนเดียวในคอนโดก็ได้พูดขึ้น

“คุณหนูเรากลับไปอยู่บ้านสักพักเถอะนะคะคุณผู้หญิงท่านคงจะอาการหนักจริงๆค่ะ ไม่งั้นคุณผู้ชายคงไม่มาตามคุณหนูถึงคอนโดหรอกค่ะ”

“หนูว่าโทรหาหนูแล้วหนูไม่รับต่างหากละมั้งคะก็เลยมาตามถึงที่..หึ..อีกอย่างหนูก็ยังไม่อยากกลับนี่คะน้าพิมพ์ หนูอยากจะคุยกับชินทร์ให้เข้าใจ ให้รู้เรื่องก่อนนี่คะ..นี่ก็หายไปนานตั้งหลายเดือนแล้วไม่ติดต่อกันมาบ้างเลยค่ะ”

“เรื่องนั้นอย่าเพิ่งห่วงเลยนะคะคุณหนูกลับบ้านก่อนเถอะค่ะ..น้าพิมพ์ขอร้อง” พิมพ์ลดาแม่บ้านวัยใกล้จะ 50 ที่เลี้ยงมัญญ่ามาตั้งแต่เกิด เธอเป็นคนเดียวที่สามารถพูดกับมัญญ่าได้ทุกเรื่อง สามารถร้องขอมัญญ่าได้ทุกอย่าง เพราะมัญญ่ารักเธอมาก เธอเหมือนที่พึ่งจากใจของมัญญ่า มัญญ่ารู้สึกรักเธอยิ่งกว่าพ่อแม่ของเธอเองเสียอีก เธอจึงให้ทุกอย่างที่ให้ได้กับพิมพ์ลดาเพราะกลัวที่จะสูญเสียพิมพ์ลดาไปเหมือนที่เธอรู้สึกสูญเสียครอบครัวของเธอไปแล้วตลอดมา

“ก็ได้ค่ะ..นี่เห็นแก่น้าพิมพ์นะคะ หนูกลับไปอยู่บ้านสักพักก่อนก็ได้ค่ะ”

“ต้องแบบนี้สิคะคนเก่งของน้าพิมพ์ งั้นเดี๋ยวน้าพิมพ์เก็บกระเป๋าเลยนะคะ”

“ค่ะ เย็นนี้ไปกันเลยก็ได้ค่ะยังไงเสีย ก็มีค่าเท่ากัน”

“น่ารักที่สุดเลยค่ะคนเก่งของน้าพิมพ์..น้าพิมพ์รักหนูมัญญ่านะคะ คิคิ”

“หนูก็รักน้าพิมพ์ค่ะ คิคิ” พิมพ์เป็นคนเดียวเท่านั้นที่เธอกล้าพูดคำว่ารักออกมาได้จากก้นบึ้งของหัวใจ ไม่ใช่จากปากเพื่อให้มันจบๆไป มัญญ่ายิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ และเป็นตัวของตัวเองได้มากที่สุดเมื่ออยู่กับน้าพิมพ์ที่เธอรักสุดหัวใจ สองสาวกอดกัน มัญญ่าเดินเข้าห้องอาบน้ำนอน พิมพ์แยกไปเก็บกระเป๋าเพื่อย้ายไปอยู่บ้านใหญ่

.

.

ณ บ้านริมทะเลนอกเมือง

อิส..คุณจะเป็นแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่กัน?” คุณสดมภ์ มองร่างที่นอนกองรวมกันกับขวดเหล้าเหมือนคนที่ตายทั้งเป็นอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มหน้าตาดี จมูกโด่ง คิ้วหนา ตาสองชั้น ใบหน้าเหลี่ยมเหมือนผู้ชายฝั่งอาหรับ หนวดเครารุงรัง ผมยาวหยักโศกประบ่า พยายามลืมตาและหรี่มองตามเสียงมา ยกมือขึ้นมาป้องใบหน้าของตน เมื่อถูกแสงที่อีกฝ่ายเปิดผ้าม่านนำเข้ามาผ่านทางหน้าต่างบานใหญ่

“หือ!!!!..ใครวะ!!?..ปิดหน้าต่างเดี๋ยวนี้เลย..คนจะหลับจะนอน” เสียงอู้อี้ลิ้นพันกัน ของคนไม่สร่างเมาตะเบ็งเสียงออกมาผ่านปากที่มีแต่กลิ่นละมุด 

“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วรู้ไหม?..อิส”

“ไม่รู้!!!..และผมไม่สนใจด้วย”

“หึ!!..ลากตัวออกไปข้างนอก โยนลงสระว่ายน้ำ”

“ครับนาย” สองหนุ่มลูกน้องของคุณสดมภ์ พิภพและกังหันกำลังจะยกอิสระออกไปข้างนอก

“เมี๊ยวววว” แมวดำตัวหนึ่งได้เข้ามาขวางไว้

“ไอ้ลั๊คกี้!!!..หลีกไป!!!..อย่ามาขวาง” พิภพตวาดแมวสีดำแสนรู้อย่างเป็นกันเอง

“เมี๊ยว!!! ฟ่อ!!!ฟ่อ!!!” ลัคกี้แมวดำทั้งตัวไม่มีแม้แต่สีขาวสักเส้นมาปะปน  นัยตาสีเขียวใบตองอ่อน วัยสองขวบเดินเข้ามาฟูหาง วางท่า ขวางทางชายฉกรรจ์ทั้งสองคน

“แน๊ะ!!! มีขู่กูอีก กูจะเอาพ่อมึงไปแช่น้ำ จะได้ตื่น!! ทำไมมึงรักพ่อมึงจังวะ?..กูนี่!!!..คนให้น้ำให้อาหาร ถ้าไม่มีกู มึงก็อดตายนะ ลัคกี้ ถอยก่อน ถอยๆๆ” พิภพวาดมือกวาดลัคกี้แมวสีดำไปให้พ้นทาง จากนั้นลากชายหนุ่มที่นอนหลับไม่รู้เรื่องออกไปที่สระน้ำหน้าบ้าน แล้วช่วยกันโยนอิสระลงสระไปอย่างง่ายดาย

‘ตู๊ม!!!!’

“เห้ย..บุ๋งๆๆๆ แค่กๆๆๆ..ชะ..ช่วย..บุ๋งๆๆๆ ช่วยด้วย!!!”

“ลงไปช่วย” คุณสดมภ์ที่นั่งไขว่ห้างมองอิสระที่ตะเกียกตะกายน้ำในสระอยู่เมื่อเห็นว่าจัดการจนพอใจแล้วก็ให้พิภพและกังหันไปช่วยอิสระขึ้นมา

“ครับนาย” สองหนุ่มวัยฉกรรจ์รับคำพร้อมกัน พิภพจึงกระโดดลงไปช่วยอิสระส่วนกังหันคอยรับอยู่ข้างบน

“แค่กๆๆๆ..แฮ่กๆๆ..แค่กๆๆๆ” ร่างแกร่งถึงกับสำลักน้ำในสระก้อนใหญ่ ตื่นจากอาการเมาค้างไปในทันที

“เป็นไงบ้างล่ะอิส? สวัสดีอย่างเป็นทางการนะ” คุณสดมภ์ยิ้มมุมปากเมื่อชายหนุ่มถูกลากมากองอยู่ตรงหน้า

“คุณสดมภ์..แฮ่กๆๆ..สวัสดีครับ” หอบไปด้วย สบตาผู้ที่มาเยือนด้วยในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน

“สร่างเมารึยังล่ะ?”

“สะ..สร่างแล้วครับ”

“ดี..ผมคิดว่าผมปล่อยคุณอยู่แบบนี้มานานพอแล้วนะ ผมเห็นคุณเอาแต่ไปดื่มที่ผับ แล้วก็กลับมานอนเมาแอ๋แบบนี้ทุกวัน สองปีกว่าแล้วนะ”

“ครับ..คุณสดมภ์”

“พรุ่งนี้ไปหาผมที่บริษัท ผมมีงานใหญ่ให้ทำ”

“งานอะไรเหรอครับ?”

“ไปหาผมที่บริษัท แล้วคุณจะรู้เอง วันนี้คุณไม่พร้อมที่จะฟังผมหรอก ผมกลับก่อนละกัน เตรียมร่างกายให้พร้อม พรุ่งนี้เจอกัน”

“ครับ”

“พี่อิสคนเดิมจะกลับมาแล้วเว้ยพวกเรา!!!!..ฮ่าๆๆๆๆ..ลัคกี้พ่อแกคนเก่าจะกลับมาแล้วนะ แกดีใจไหม? ฮ่าๆๆๆ” พิภพตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจเดินไปอุ้มเจ้าลัคกี้มาร่วมวงสนทนาด้วย

“เมี๊ยววว”

คฤหาสน์อิสระพิทักษ์ปักษา

“มัญญ่า..กลับมาแล้วเหรอลูก?”

“ค่ะคุณแม่..เป็นยังไงบ้างคะ? ไม่เจอกันตั้งนาน ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะคะ ฮิๆๆ” มัญญ่าโผเข้ากอดผู้เป็นมารดาที่ใครๆก็รู้จักในชื่อ คุณเนตรนภา อิสระพิทักษ์ปักษา พร้อมชื่นชมเพื่อเอาใจ

“ปากหวานจริงๆเลย ลูกใครเนี่ย? ไปเถอะ แม่ให้นวลทำกับข้าวที่ลูกชอบไว้แล้วนะ พิมพ์เอาของไปเก็บที่ห้องมัญญ่าแล้วลงมาทานข้าวด้วยกันนะ”

“ขอบคุณค่ะคุณผู้หญิง แต่พิมพ์ทานมาแล้วค่ะ ให้พ่อแม่ลูกทานด้วยกันดีกว่านะคะ”

“เอางั้นเหรอ?” 

“ค่ะ”

“ถ้างั้นก็ได้..พิมพ์ก็เหมือนคนในครอบครัวของพวกเรานะ ไม่ต้องเกรงใจอะไรเลย”

“ค่ะ..คุณผู้หญิง”

“มัญญ่า คืนนี้มานอนกับแม่นะลูก”

“ก็ได้ค่ะคุณแม่ แต่ถ้าหนูนอนไม่หลับ หนูขอแยกมานอนคนเดียวนะคะ”

“ได้สิลูก แม่ขอนอนกอดลูกแค่แป๊บเดียวเองนะ”

“ค่ะ”

เวลา 23.00 น.

มัญญ่ารู้สึกกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ เมื่อเห็นมารดาของเธอหลับแล้ว จึงค่อยๆย่องออกมาจากห้องนอน ไม่ลืมหยิบบุหรี่ออกไปด้วย สาวไซร์เอส เดินลงบันไดไปที่สนามหญ้าหน้าบ้าน อัดบุหรี่เข้าปอดแล้วพ่นควันบุหรี่ออกมาจากปากบาง ที่ตอนนี้ไร้ลิปสติกสีฉูดฉาด มีแต่ลิปมันยี่ห้อหรูเท่านั้นที่เคลือบอยู่ที่ริมฝีปากของเธอ

“ฟู่!!” ตั้งใจพ่นออกมาให้ยาวที่สุด เพื่อไล่ความกระสับกระส่าย

“นอนไม่หลับเหรอลูก?”

“อ๊ะ!!..คุณพ่อ ค่ะ หนูนอนไม่หลับค่ะ มันไม่ใช่เวลาของหนูมาหลายปีแล้วค่ะ”

“ช่วงนี้..อย่าเพิ่งออกไปไหนเลยนะ อยู่บ้านกับแม่ให้เขาชื่นใจก่อน”

“หนูก็อยากทำแบบที่พ่อพูดอยู่หรอกนะคะ แต่หนูทำงานกลางคืน และ….”

“เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“แบบไหนคะ?”

“ก็เที่ยวไปนอนกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้าอย่างนี้น่ะสิ” หญิงสาวถอนหายใจยาวๆ ก่อนที่จะตอบผู้เป็นบิดาออกไป โดยที่คิดว่าปิดไปก็เท่านั้น

“เป็นได้ 5 ปีแล้วค่ะ”

“แล้วได้ไปพบจิตแพทย์บ้างหรือเปล่า?”

“ไปทุกหมอแล้วค่ะ สุดท้ายหมอก็นอนกับหนูด้วยทุกคน..หึ” ยกบุหรี่สูดเข้าปอดยาวๆอีกครั้ง

“พ่อจริงจังนะ”

“หนูก็จริงจังค่ะ”

“เรื่องนี้หรือเปล่า ที่ทำให้ชินทร์หายไปจากชีวิตของลูก?”

“ค่ะ..หนูคิดว่าชินทร์จะมาเติมเต็มในสิ่งที่หนูขาด แต่สุดท้ายความจำเจก็ทำให้หนูเบื่อเขา อยากลิ้มลองคนอื่นต่อไป..แต่หนูก็หวังนะคะ ว่าชินทร์จะกลับมา หนูก็ตามหาเขาอยู่ พ่อช่วยหนูตามหาชินทร์ได้ไหมคะ?”

“พ่อก็ช่วยหนูตลอดแหละ พอพิมพ์โทรมาบอกพ่อว่า หนูเริ่มกลับไปทำตัวเหมือนเดิม พ่อก็ให้คนตามหาชินทร์ทุกพื้นที่ในเมืองหลวง และชานเมืองแต่ก็ไม่มีวี่แววเลย”

ได้ฟังดังนั้น มัญญ่าก็สูดบุหรี่ยาวๆเข้าปอดอีกครัั้งแล้วพ่นออกมายาวๆอีกเช่นกัน ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น

“ช่างเถอะค่ะ พรุ่งนี้หนูจะไปดูโรงงานอาหารสัตว์หน่อย ไม่แน่อาจจะพักที่นั่นสักคืนก็ได้นะคะ..ว่าแต่คุณพ่อคะ คืนนี้หนูขอ….”

“หือ?..ขออะไรเหรอลูก?”

“ไม่มีอะไรค่ะ..หนูขอตัวไปนอนก่อนนะคะ”

“ไปเถอะ..พรุ่งนี้ต้องเดินทางไปโรงงานแต่เช้าไม่ใช่เหรอ?”

“ค่ะ คุณพ่อ..หนูขอตัวก่อนนะคะ”

“อืม”

เมื่อเดินมาในบ้าน อาการกระสับกระส่ายก็ไม่หายไปเมื่อเห็นนายเบียร์ลูกน้องคนใหม่ของผู้เป็นบิดาเดินเข้ามาในครัวเพื่อมาเอาน้ำดื่ม มัญญ่าจึงเรียกนายเบียร์ขึ้น

“นี่!!..เธอน่ะ ชื่ออะไร?”

เบียร์หันซ้ายแลขวาก่อนที่จะชี้มาที่ตัวเองซึ่งแต่งกายไม่สุภาพมากนัก ด้วยกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวและเสื้อกล้ามสีขาว

“ผมเหรอครับ?”

“อืม..ก็เธอนั่นแหละ มีอยู่คนเดียว”

“ผมชื่อเบียร์ครับ”

“รูปร่างไม่เบา ตามฉันมาบนห้องหน่อย”

“ผะ..ผม เหรอครับ?”

“อืม มาไม่นาน แป็บเดียวฉันให้ 5,000”

เบียร์ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอดังอึก ไม่คิดว่าคำเล่าลือจะเป็นจริง ว่าลูกสาวของนายใหญ่นอนกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ลูกน้องของพ่อเธอเกือบจะทุกคนแล้วที่ได้ลิ้มลอง แต่เธอไม่เคยที่จะเรียกใครซ้ำเลยสักคน

“นี่!! คิดอะไรอยู่?..รีบขึ้นมาได้แล้ว เดี๋ยวมีคนมาเห็นก็เป็นเรื่องพอดี เร็ว!!!”

“คะ..ครับ..ครับ” เบียร์เดินขึ้นบันไดตามมัญญ่าไปอย่างคนไร้วิญญาณใจเต้นไม่เป็นจังหวะแต่ก็ต้องเดินตามไป ถ้าแลกกับต้องมาตกงานในเวลานี้ เขาจึงเลือกที่จะเดินตามมัญญ่าขึ้นห้องไปดีกว่า

ห้องนอนของมัญญ่า

มัญญ่าไม่พูดพร่ำ ฮัมเพลงใดๆ ถอดเสื้อคลุมสีขาวบางและชุดนอนสีแดงเพลิงออก จนตัวเธอเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ห่อหุ้มอย่างไม่รู้สึกเขินอายแต่อย่างใดราวกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดาทั่วไปที่ใครๆเขาก็ทำกัน

เบียร์ยืนตัวแข็งทื่อ ร่างกายของหนุ่มน้อยหน้าใหม่วัยทำงานหนักอึ้งเหมือนมีหินมาทับเอาไว้ จนมัญญ่าถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เบียร์ คืนนี้ทำให้ฉันมีความสุขหน่อยแล้วฉันจะจ่ายให้อย่างงาม เอ้า..ใส่ถุงยางซะ”

“ผะ..ผม”

“มาเถอะ..มามีความสุขกัน อย่าคิดมากเลย” เสียงหวานกระซิบผ่านใบหนูของชายหนุ่ม ลมหายใจอันร้อนผ่าวรดต้นคอทำให้ทุกอณูขุมขนของเขาลุกชัน รวมทั้งน้องชายตัวดีของเขาที่อยู่กลางลำตัวก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาด้วย แค่เสียงก็กระเส่าได้อารมณ์เหลือเกินแล้ว มัญญ่าลากลิ้นนุ่มจากไหปลาร้าขึ้นไปที่ใบหูของเบียร์อย่างลึกซึ้งนุ่มนวล

“อาาา..อร่อยเหลือเกินนะเบียร์..ปีนี้เธออายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?”

“ยะ..ยี่..สิ..อาาา..ยี่สิบสามครับ”

“แล้วมีเมียละยัง?” ไม่ถามเปล่ามือนุ่มที่มีนิ้วเรียวสวยลูบๆคลำบริเวณกล่องดวงใจของเขาไปด้วย

“โอ..ยังไม่มีครับ อาาา ผมเพิ่งโสดครับ..อืมมม” เบียร์ทนไม่ไหวครางออกมาด้วยอารมณ์ที่สั่นกระเส่าเกินที่จะหักห้ามได้

“คะ..คุณหนูครับ ผมไม่ไหวแล้วครับ”

“หึ..งั้นก็รีบใส่ถุงยางแล้วมามีความสุขกันดีกว่า” มัญญ่ายื่นถุงยางให้เบียร์ ชายหนุ่มรีบถอดเสื้อผ้าจัดแจงใส่ถุงยางอนามัยให้กับน้องชายตัวดีของเขาที่อยู่กลางลำตัว เพลงร่านสวาทของมัญญ่าเริ่มบรรเลงขึ้นอีกครั้งสองเสียงประสานกันนานนับสามชั่วโมง มัญญ่าจึงปล่อยให้เบียร์กลับห้องตัวเองไป

“เอาจ๊ะค่ะเหนื่อย..สองหมื่น คืนนี้เธอทำให้ฉันมีความสุขมากจ่ะ”

“มันเยอะเกินไปครับคุณหนู สิ่งไหนที่ทำให้คุณหนูมีความสุข สิ่งนั้นเรียกว่าหน้าที่ครับ ผมไม่รับหรอกครับคุณหนู”

“รับไว้เถอะจ๊ะ ฉันไม่ชอบใช้ใครฟรี ๆ ถือว่าเป็นสินน้ำใจจากฉันก็แล้วกันนะจ๊ะ..ออกไปก็ล็อคประตูให้ฉันด้วยนะ” มัญญ่ายกยิ้มที่มุมปากอย่างเป็นกันเองลุกขึ้นจากเตียงนอนหยิบบุหรี่ออกไปสูบที่ระเบียงห้องนอนพ่นควันออกมาทอดสายตายออกไปอย่างไร้ทิศทางและจุดหมาย 

………………….

ไรท์มาแร้วววววน๊าาาาา ..คิดถึงกันบ้างไหมคะทุกคน? ☺️? มัญญ่าร่านสวาทก็มาแร้วน๊าาาา..รักและคิดถึงทุกคนนะคะ จุ๊ฟ?