2.2

เฟยฉียกมือตบหน้าผากแรงๆ หลังโดนประกายแสงสีทองลากเขาเข้าไปในหลุมดำที่เต็มไปด้วยความมืดมิด ก่อนที่สติของเขาจะดับวูบลง เฟยฉีเห็นแค่เพียงร่างบอบบางของเจียอีลอยเคว้งคว้างอยู่ด้านหน้า เขาไหลเข้ามาในหลุมอากาศที่ไร้แรงดึงดูด เขาอยู่ท่ามกลางความมืดมิด และไม่รู้ว่าจุดสิ้นสุดของหลุมดำนี่อยู่ที่ใด

“ที่นี่ ที่ไหนนะ?” เขาพึมพำ ปวดตุ๊บๆ ในหัวเหมือนศีรษะจะระเบิด

“คุณชายตื่นแล้วหรือขอรับ” เฟยฉีเหลือบมอง

เขายืดตัวนั่งตัวตรง เด็กชายตรงหน้าวงหน้าอ่อนเยาว์ แถมยังดูเด็กมากๆ หากเดาอายุไม่น่าเกินสิบสี่ปี เด็กชายผู้นั้นยิ้มแผล่เห็นฟันเกือบทุกซี่ ในมือของเขามีอ่างน้ำ กับผ้าสะอาดสีขาวขุ่นที่พาดอยู่บนบ่า

“ล้างหน้าก่อนดีไหมขอรับ” เฟยฉีขมวดคิ้ว สำเนียงการพูดของชายตรงหน้าฟังแปร่งๆ พิกล เขาก้มมองตัวเองแล้วก็ต้องตกใจซ้ำ เสื้อเชิ้ตสีผ้าอ่อนที่เขาควรสวมไว้ เปลี่ยนเป็นชุดผ้าฝ้ายสีขาวขุ่นทรงโบราณ เขาเคยเห็นในซีรีย์บ่อยๆ เขาจับชายเสื้อขึ้นมามองใกล้ๆ ฝีมือการทอผ้ายังหยาบ จนเห็นรอยต่อของใยฝ้ายจนเห็นได้ชัด

“เสื้อผ้าของฉันละ” เฟยฉีถามเสียงแข็ง

ตัวเขาเปียกเพราะฝน คนใจดีคนนี้เลยจัดการให้ น่าจะเพราะไม่อยากให้เขาต้องไม่สบายเพราะตัวเสื้อผ้าเปียกนั่นเอง

“คุณชายจะเปลี่ยนชุดเลยหรือขอรับ” ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามก่อนหน้านี้

เฟยฉีถอนใจ “เอาชุดฉันมาเถอะ ขอบใจนะที่ช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้”

สีหน้าชายผู้นั้นดูงุนงงพิกล เขาวางอ่างไว้ตรงหน้าบนเก้าอี้กลมตัวเตี้ยๆ แล้วก็ส่งผ้าฝ้ายหยาบๆ ที่พาดไว้บนหัวไหล่ให้ “ล้างหน้าก่อนเถอะขอรับ นายท่านกับฮูหยินกำลังรอคุณชายอยู่”

เฟยฉีรับผ้ามาอย่างเสียไม่ได้ เขาเงอะงะ เพราะไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อนดี ไฉ่หงรั้งผ้าในมือของเฟยฉีจุ่มชายผ้าลงไปในน้ำอุ่นในอ่างและส่งให้เฟยฉี เขารับมาเช็ดทำความสะอาดใบหน้า รวมทั้งแขนทั้งสองข้าง รวมทั้งที่ซอกคอด้วย

“ความจริงฉันอยากแช่น้ำอุ่นมากกว่า” เฟยฉีพึมพำ

“ไปเจอนายท่านตงกับฮูหยินก่อนขอรับ แล้วข้าจะเตรียมน้ำอุ่นไว้รอให้คุณชายกลับมานอนแช่” ไฉ่หงเปรยลอยๆ เขาเดินไปหยิบชุดใหม่จากหีบไม้ริมห้อง เดินมาส่งให้เฟยฉี

เฟยฉีกะพริบเปลือกตาปริบๆ เขาสวมชุดเหล่านี้ไม่เป็น และไม่เคยคิดที่จะสวมชุดรุ่มร่ามแบบนี้สักครั้ง

“เร่งมือหน่อยขอรับ นายท่านตงรอนานแล้ว” ไฉ่หงกระซิบย้ำ

“ขอเสื้อผ้าฉันเถอะ ชุดพวกนี้ฉันไม่เคยสวม” ไฉ่หงมีสีหน้างุนงงเล็กน้อย

คงเพราะเวลาจวนตัว “งั้นข้าช่วยคุณชายเอง”

จากนั้นเฟยฉีก็ห้ามไม่ทัน ไฉ่งหงแม้จะตัวเล็กบาง แต่พละกำลังมีมากอย่างไม่น่าเชื่อ ชุดเก่าที่เฟยฉีสวมไว้ถูกรั้งออกไป และแทนที่ด้วยชุดใหม่ในเวลาไม่ถึงสามนาที เฟยฉีกะพริบเปลือกตาปริบๆ มองเงาตัวเองผ่านแผ่นทองเหลืองที่สะท้อนพอให้เห็นเค้าหน้าได้

ในหัวเขาเต็มไปด้วยความสับสน มีคำถามมากมายผุดขึ้นมาเป็นระลอก แต่กลับไม่มีคำตอบมากพอที่ทำให้เขากระจ่างได้เลย

‘ที่นี่มันที่ไหนกันวะ’

บุรุษและสตรีสูงวัยตรงหน้า คือบิดา มารดาของเขาไม่มีผิดเพี้ยน แต่ทว่า...อาภรณ์ที่ท่านทั้งสองสวมใส่ไม่ใช่อาภรณ์ในยุคปัจจุบัน เฟยฉีพยายามทำความเข้าใจ ทุกสิ่งรอบตัวเขาล้วนแปลกตาทั้งหมด มีความเป็นไปได้ว่าระหว่างที่เขาถูกลากเข้ามาในหลุมดำ เขาเดินทางผ่านห้วงเวลาที่ทับซ้อนกัน จนมาโผล่ในพื้นที่ ที่เขาไม่คุ้นเคย

“มัวตะลึงอะไรอยู่ละเฟยฉี นั่งลงสิ วันนี้เจ้าตื่นสายครั้งแรก จนพ่ออดแปลกใจไม่ได้เลยนะ”

เฟยฉีทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้างบิดา เขามองท่านสลับกับมองหน้ามารดา

“เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” มารดาของเขายื่นมือมาอังเหนือหน้าผาก “ก็ไม่นี่ หรือเพราะว่าเจ้านอนดึก เพลาๆ อ่านตำราบ้างเถอะ เจ้าสอบเค่อจี่ผ่านแล้วนะ อีกไม่กี่วันก็ต้องออกเดินทางไปรับตำแหน่งที่เมืองจี๊อันแล้ว”

“เค่อจี่ จี๊อัน”

“ดูสิคะท่านพี่ บุตรชายคนนี้ของท่านพี่เลอะเลือนอีกแล้ว” มารดาของเขาหันไปกล่าวกับบิดาที่กำลังมองมาที่เขาเช่นกัน

“เจ้าห้ามลูกได้รึ เฟยฉีเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว เขามีความมุ่งมั่นมากกว่าบุรุษทั้งเมือง”

“เดี๋ยวครับท่านพ่อ ผมต้องไปที่ไหนนะครับ” เฟยฉีถามบิดาเสียงสูง

“ทำไมวันนี้เจ้าพูดจาแปลกๆ” เสียงมารดาท้วง

เฟยฉีสูดลมหายใจแรงๆ “ข้าแค่อยากรู้ท่านแม่ ข้าต้องไปที่ไหนหรือขอรับ” เฟยฉีเปลี่ยนวิธีพูดใหม่ ให้กลมกลืนกับคนอื่นๆ

“เจ้าได้นอนกี่ชั่วยาม”

“ข้าจำไม่ได้”

“เจ้ากินอิ่มแล้วก็ไปนอนซะนะ ให้ไฉ่หงเก็บของคนเดียวก็พอ ข้าชักไม่ไว้ใจแล้วท่านพี่ แน่ใจนะเจ้าคะที่จะปล่อยให้เฟยฉีไปทำงานต่างเมืองแค่คนเดียว”

“ท่านแม่ ข้าโตแล้ว”

“เจ้าโตแล้วข้าไม่เถียง แต่เจ้าไม่รักตัวเองเลย รู้ไหมว่าแม่เป็นห่วง”

“ข้าสัญญาท่านแม่ ข้าจะกินให้ครบสามมื้อ”

“พอวางใจได้บ้างหรือยังฮูหยิน เจ้าทำแบบนี้เฟยฉีจะถูกล้อเลียนเอานะ” นายท่านตงสัพยอก

ฮูหยินสกุลตงถอนใจ จำใจยอมรับสภาพ บุตรชายโตเกินกว่าที่นางจะควบคุมแล้ว “บอกไว้ก่อนนะเฟยฉี อยู่ห่างตาแม่อย่าเถลไถล”

นายท่านสกุลตงเงยหน้าหัวเราะ “บุรุษย่อมมีเรื่องแบบนั้นบ้าง เจ้าอยากให้เฟยฉีอยู่บ้าน ปักผ้าหรือร้อยดอกไม้ละ”

เฟยฉีแอบระบายลมหายใจ

เข้าต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขากำลังฝัน...หรือว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นคือเรื่องจริง