666

“ไม่อาจผัดผ่อนได้เลยหรือไรท่านลุง ข้าสัญญาจะหาเงินมาจนครบในเวลาไม่นาน

”

“คุณหนูเจ้าหนี้ของลุงก็เร่งรัดมา ยิ่งบิดาของคุณหนูหนีไปแบบนี้เจ้าหนี้ก็ยิ่งร้อนใจ เอาแบบนี้ดีไหม ให้ลุงเอาไปขายเสียก่อนพอคุณหนูหาเงินได้ก็ค่อยไปซื้อคืน” รอยยิ้มยังเศร้าเหมือนเดิมไม่อาจแก้ไขหรือเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ทำได้เพียงยิ้มรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

“ข้าจะขนของออกไปแล้ว ลุงกวงให้เวลาข้าอีกหนึ่งวัน”

“เฮ้อ เห็นแก่ว่าคุณหนูมีความมุ่งมั่นลุงให้เวลาหนึ่งวัน แล้วจะแวะมาอีกที”

ลุงกวงกลับไปแล้ว เปาหลิวนั่งนิ่งไม่ขยับกาย

“พวกเราไม่อยากย้ายออกไปคุณหนูเราขออยู่ที่นี่รับใช้คุณหนูไม่รับเงินก็ได้เราจะช่วยคุณหนูฟื้นฟูบ้านเสิ่นให้รุ่งเรือง”เสียงสวาใช้และบ่าวเดิมในบ้านต่างส่งเสียงร้องขอไม่อยากจากบ้านเสิ่นไป

“แต่ ไม่มีบ้านเสิ่นแล้ว ลุงกวงกำลังจะขายบ้านหลังนี้”

“คุณหนูเจ้าขาพวกเราไม่มีทางไป เราอยู่ที่นี่มาตั้งแต่นายหญิงยังไม่ตายผูกพันกับบานหลังนี้ไม่น้อยคุณหนูหาทางคุยกับลุงกวงอักครั้งดีไหม”

เหล่าคนรับใช้ในบ้านเสิ่นต่างคุกเข่าอ้อนวอนมีเพียงป้าเหยาเท่านั้นเข้าใจว่า เป็นไปไม่ได้ เปาหลิวถอนหายใจยาว

แพรสีดำปกคลุมท้องฟ้าจนมืดสนิท

สวมเลื้อคลุมสีดำสนิทเช่นเดียวกับท้องฟ้าในคืนนี้ เร้นกายออกจากบ้านเสิ่นไปในทันที

“โอะๆๆๆ คุณหนูเสิ่น ขอบคุณที่มาเจ้าค่ะ”

ผู่หยงดีดลูกคิดรางแก้วสามพันหักเอาจากของเปาหลิวอีกหนึ่งพันชั่งเป็นสี่พันชั่ง ช่างง่ายดายหอมหวานเสียจริง

“ เชิญเจ้าค่ะเชิญเลย ข้าจะแต่งตัวให้เสียใหม่”

“ไม่ข้าอยากจะไปแบบนี้ รีบไปจะได้รีบกลับ รับทองสี่พันชั่งเหมือนที่ท่านน้าบอก”

“โอ้ได้เลยคร้าาาา ใต้เท้าฮงรอที่บ้านพักนอกเขตวังหลวงข้าจะส่งเกี้ยวพาคุณหนูไปเอง”

“ข้าต้องทำอะไรบ้าง”ผู่หยงยิ้มจีบปากจีบคอพูด

“ไม่ต้องทำอะไรแค่ยอมตามใจใต้เท้าฮงก็แค่นั้น ยอมให้ใต้เท้าฮงเป็นนายเสียหนึ่งคืน”

“ใต้เท้าฮงทำไมข้าไม่รู้จัก”ขมวดคิ้วเรียงเป็นเส้นสวย เข้าหากัน

“คุณหนูเจ้าขาใต้เท้าฮงผู้นี้เป็นพ่อค้ารอนแรมมาจากแคว้นฉีอันไกลโพ้น มาแล้วก็ไป รับรองเรื่องที่คุณหนูเป็นของเขา คนแคว้นฉินไม่มีใครรู้แน่” เปาหลิวหลุบตามองพื้นเสีย

“เอาน่าคุณหนูงานนี้ ข้าน้อยรับประกันว่าคุ้มจริงๆ"

เปาหลิวได้ยินเสียงกลืนน้ำลายลงคอของอีกคน

“ข้าร่วมรักกับหญิงใดไม่เคยเปิดเผยใบหน้า”

ซ้อนร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนพาเดินไปยังแท่นนอน ก่อนจะผูกแขนสองข้างติดกับแท่นนอน เปาหลิวตื่นตกใจอย่างที่สุด

“ใต้เท้า ปล่อยข้าเถอะ ข้ากลัวแล้วข้าไม่อยากได้แล้วทองคำของท่าน” หงเหวินยกยิ้มบนใบหน้า

ทิ้งตัวลงทาบทับร่างเล็กไว้ทั้งตัว มืออุ่นปลดแกะอาภรณ์ออกจนไม่เหลือติดกายแม้แต่ชิ้นเดียว คนที่เคยผ่านหญิงงามมาไม่น้อยเช่นขากลับรู้สึกประหม่า ใจสั่นระรัวเมื่อมองร่างเปลือยขาวผ่องเมื่อต้องแสงไฟสลัว อกอูมอวบอิ่มตั้งเด่นชูชันหงเหวินไม่พูดพล่ามทำเพลงฝังจมูกโด่งลงบนอกนุ่มหอมหวานจนอยากจะกลืนกิน ขบกัดเม็ดบัวที่ยอดอกสีชมพู เปาหลิวบิดตัวหลบหลีกแต่ไม่อาจหนี ลิ้นอุ่นลิ้มรสตั้งแต่เม็ดบัวเแข็ง ริมฝีปากขยำดูดกลืนความหอมหวานของอกอูมไล่ลงมาที่หน้าท้องเนียน มือเรียวลูบต่ำลงไปที่กลีบบุปผาแห้งผากใช้นิ้วนำทางก่อนจะ ใช้ลิ้นตวัดวนรอบๆ คอยสังเกตอาการของเปาหลิว

ที่พยายามบิดตัว ยิ่งนางดิ้นรนเขายิ่งกระสัน เปาหลิวหนีบขาไว้ทว่าอีกคนกับถ่างมันออกซ้ำแล้วซ้ำเล่า บัดนี้เปาหลิวไร้เรี่ยวแรงจะต่อกรเพื่อที่จะซุกหน้าลงไปให้ลิ้นอุ่นได้ช่วยกระตุ้นให้บุปผา ได้ปล่อยน้ำหวานฉ่ำเยิ้มออกมา เตรียมความพร้อม

“ใต้เท้าได้โปรด อย่าทำบะบะแบบนี้”เสียงสั่นระรัวตกใจ