ฮูหยินที่4

“สำเร็จหรือไม่”

หงเหวินเอ่ยปากถาม ลุงกวงเบาๆ

ซีหยินยกจอกน้ำชายื่นส่งให้ตรงหน้าหงเหวินรับมาจิบช้าๆ

“เรียบร้อยแล้วขอรับคุณชาย”

“นางจะย้ายเข้าเมื่อไหร่กัน”ถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่ภายในใจตื่นเต้นไม่น้อย

“ข้าน้อยได้ยินว่า จะย้ายเข้าไปทันที”

“สามีชราของนางคงเสียดายแย่ นางเองก็คงเอือมสามีชราที่ไร้น้ำยาจึงอยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านเผื่อว่าจะ มีบุรุษโง่งมสักคนหลงเข้าไป”

ซีหยินย่อกายเดินออกจากห้องไป

“คุณชาย ข้าน้อยไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องทำถึงเพียงนี้ บ้านหลังนั้นราคาไม่ถูกนักคุณชายกับไม่ยอมขายมัน แต่ยกให้ฮูหยินตู้เสียเปล่าๆ ”

“ท่านลุงอย่ารู้เลย ข้ามีบางอย่างต้องสะสางกับนาง”

หนึ่งปีก่อน

“ คุณหนูเสิ่น แต่งเข้าบ้านตู้ในตำแหน่งฮูหยินที่สี่”

ฟ่านหงเหวินยิ้มหยัน แม้จะรู้สึกเสียดายรสสวาทที่ฉ่ำหวานของเปาหลิว นางกับแก้เผ็ดเขาโดยการทอดกายให้กับใต้เท้าตู้ ชายชรารุ่นราวคราวเดียวกับบิดา ไม่รับทองคำที่เขาส่งไปยังบ้านเสิ่นคนที่นำทองคำไปที่บ้านเสิ่นบอกว่าพบเพียงความว่างเปล่า ข้าวของและผู้คนหายไปจากบ้านเสิ่นไม่เหลือแม้แต่เงา ไม่นานจึงได้ข่าวนางแต่งเข้าบ้านตู้ ตาแก่ตู้นั่นดีกว่าเขาตรงไหน ลีลาบนแท่นนอนดีกว่าเขาหรือไรจึงมีฮูหยินถึงสี่คน บ้างก็ว่าท่านตู้ผู้นั้นยังเตะปีบดังไกลจึงมี ฮูหยินสี่ได้สบายๆ

“ข้าจะไปบ้านตู้”

“คุณชาย บ้านเรากับบ้านตู้ไม่กินเส้นกันมาแต่ไหนแต่ไร คุณชายเข้าไปท่านตู้อาจไม่ต้อนรับ”

เขาอยากจะตวาด บ่าวรับใช้ว่านั่นมันคือเมียข้า นางคือเมียข้า

ค่ำคืนนั้นเอง ที่บ้านตู้

บนแท่นอนที่เปาหลิวกำลังหลับไหลดวงตาปิดสนิท ร่างงามนอนตะแคงข้างอาภรณ์บางเบามองทะลุผ้าขาวที่ห่อหุ้มไปถึงเนื้อเนียนขาวผ่อง ฟ่านหงเหวินกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก

ยืนมองเปาหลิวที่หลับสนิท บังเกิดความอยากอย่างเช่นทุกครั้ง

ยกมือขึ้นลูบตั้งแต่ไหล่บางเรื่อยลงมาจนถึงสะโพกกลมกลึง แหวกชายกระโปรงเข้าไปในเนื้อเนียนลูบไล้ขาอ่อนเบาๆ ไล่มืออุ่นให้สูงขึ้นไปเรื่อยๆ เปาหลิวสะดุ้งสุดตัว

ดิ้นรนขัดขืน อีกคนใช้ปากปิดปากมือดึงทึ้งอาภรณ์ด้วยความหิวกระหายรสสวาท

“ปล่อยข้านะ”

ดวงตากลมตื่นกลัวทว่าน้ำเสียงกับดุดัน เค้นเสียงกระซิบออกมา

“ข้าอยาก อยากจะให้เจ้าอุ่นเตียง อย่าคิดว่าจะหนีข้าพ้นข้าจะมาจนกว่าข้าจะเบื่อเจ้า”

“อย่าทำแบบนี้ข้าเป็นเมียท่านตู้แล้ว ท่านเลิกยุ่งกับข้าเสียที”

“ไม่มีทาง ข้ายังไม่เบื่อ ใครให้ตาแก่นั่น เชยชมต่อจากข้า”

“ข้าไม่มีทางยอม ในเมื่อข้าเป็นเมียท่านตู้แล้ว ข้าไม่มีนอกกายท่านตู้”

“ทีสองทีข้าไม่ถือ อีกอย่างข้าไม่อยากให้เจ้ามีใจ แต่ข้าต้องการตัวเจ้า”

ดึงสายคาดเอวของเปาหลิวออก แหวกกระโปรงบางเบาสอดนิ้วเรียวเข้าไปในกลีบบุปผาที่คับแน่น ยิ้มหยัน

“ตาแก่นั่นคงไร้น้ำยา ดูรึยังคับแน่นอยู่เหมือนเดิม”

“หยาบคาย”สายคาดเอวมัดอีกคนติดกับแท่นนอน

รอยยิ้ม ยียวนภายใต้เแสงไฟ

“มารื้อฟื้นความหลังกัน”

แหวกชายกระโปรงออกช้าๆ กดศีรษะลงไปลิ้นอุ่นซอกซอนที่กลีบบุปผาใช้ลิ้นอุ่นวน รอบๆ กระดกลิ้นรัวเร็วตรงกลางกลีบบุปผาจนเปาหลิวดิ้นพล่าน

“ปล่อยข้านะ”

“คนตาบอดยังรู้ว่าเจ้าเองก็ติดใจรสสวาทของข้า”

“ไม่มีทาง”

ลิ้นอุ่นยังซอกซอนกระดกเลีย จนน้ำหวานจากบุปผาฉ่ำเยิ้ม

“อย่าปฏิเสธเลย เจ้าเองก็อยากให้ข้าทำแบบนี้”

กดริมฝีปากลงบนปากบางบดเบียดเร่าร้อน เปาหลิวดิ้นรนเอาตัวรอด อุตส่าห์แต่งเข้าบ้านตู้ยังหนีไปไม่พ้นคนผู้นี้

เอวหนากดลงบนกลีบบุปผาฉ่ำเยิ้มแต่คับแน่น

“เห็นไหมแค่ทีสองทีก็ยังคับแน่นเหมือนเดิม ข้าชักจะชอบเจ้าแล้วสิ ข้ายินดีทุ้มเงินซื้อตัวเจ้าจากตาแก้ตู้นั่นคืน”

“หยาบช้าไปให้พ้น ข้าเกลียดท่านท่านมันก็แค่คนมักมากปล่อยข้า”

“ไม่มีทาง ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้า ให้ข้าเชยชมอีกสักทีบางที เจ้าอาจติดใจ อย่าทำหยิ่งนัก ทองของข้าเจ้าก็ไม่ยอมรับหนีมาแต่งกับตาแก่นี่”

“ข้าเกลียดท่าน ข้าไม่มีทางจะยอมญาติดีกับท่าน ท่านทำลายข้าแล้วทำให้ข้าอับอายแล้ว สมใจท่านแล้ว ยังจะตามรังควานข้าทำไมกัน ตอนนี้ข้ามีสามีใหม่แล้วอย่าทำแบบนี้”

“ใครให้เจ้าไป ข้ายังติดใจรสสวาทเจ้า ข้าไม่ให้ไปเจ้ากล้าแต่งงานใหม่หรือ ข้าจะรังควานเจ้า หรือไม่ก็จะบอกกับตาแก่นั่นว่าข้าได้เจ้าก่อนเขา”

“ชั่วช้าที่สุด”