บทที่ 6

ถึงแม้เขาจะเบลอเพราะพิษไข้แต่ก็พอจะได้สติบ้างแล้วเมื่อถูกเช็ดตัว สายตาคมมองตามสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องมองส่วนล่างของตัวเองลงไป

พอรู้ว่าเธอมองอะไร เขาก็มองกลับมาที่ดวงตาของเธออีกครั้ง

งึก! งึก!! และทันใดนั้น สิ่งที่ทอรุ้งจ้องมองมันก็เริ่มขยับตัว

"กรี๊ดดด!! ไอ้ลามก!! ไอ้โรคจิต!!"

"ใครลามกกันแน่ มองอยู่ได้"

"มึงทำเองเลยนะ!!" ว่าแล้วทอรุ้งก็จับผ้าเช็ดตัวผืนนั้นโยนมาที่ร่างของดิน

ถึงจะนึกขำแค่ไหนเขาก็ขำไม่ออก เพราะร่างกายแทบจะขยับไม่ได้อยู่แล้ว แถมยังมาหนาวเพราะถูกเธอจับเช็ดตัวอีก ..มือหนาควานหาผ้าห่มเพื่อมาคุมร่างของตัวเองไว้

วันต่อมา..

"สายขนาดนี้แล้วบ้านนั้นทำไมถึงยังไม่เห็นออกจากบ้านเลย"

"เดี๋ยวพ่อไปดูก่อนแล้วกัน"

เสียงพ่อและแม่ของทอรุ้งคุยกันอยู่หน้าบ้าน พอได้ยินแค่นั้นแหละ หญิงสาวที่คิดว่าจะนอนตื่นสายกว่านี้หน่อยต้องได้รีบลุกแล้ววิ่งออกจากห้องมา

"พ่อไม่ต้องเข้าไปหรอกค่ะ ไหนบอกว่าวันนี้จะไปออกรถไม่ใช่เหรอ"

"ตอนเย็นถึงได้ไป"

"นั่นแหละพ่อยิ่งต้องพักผ่อน ขับรถทางไกลมันอันตรายรู้ไหม"

"มีลูกหรือมีแม่กันแน่เนี่ย" คมสันมองตามหลังลูกสาวที่เดินไปบ้านอีกหลัง แล้วพูดพึมพำแบบเอ็นดู

"ลูกมันเป็นห่วง พ่อก็ไปนอนพักหน่อยแล้วกัน"

พอมาถึงบ้านของดิน..ทอรุ้งก็ชั่งใจอยู่ว่าจะเปิดประตูห้องนี้เข้าไปดีไหม แต่ก็ต้องเปิดแหละสายขนาดนี้ยังไม่เห็นออกจากห้องเลย

แอดดด~ คิดได้แบบนั้นมือเรียวก็เปิดประตูห้องเข้าไปโดยที่ไม่ได้ส่งสัญญาณก่อน

"กรี๊ดดด! ไอ้ดิน!!" หญิงสาวรีบหันหน้าหนี เมื่อเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตู

"จะร้องทำไม ไม่แสบคอบ้างเลยหรือไง"

"แล้วทำไมนายไม่ใส่เสื้อผ้า!"

"แล้วใครถอดผ้าฉันล่ะ"

"นายยังไม่ได้ใส่ตั้งแต่เมื่อคืนนี้เลยเหรอ"

"จะเอาแรงที่ไหนมาใส่ นี่ก็เพิ่งลุกได้ หิวจะตายอยู่แล้ว" เขากำลังจะออกมาหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยเข้าไปอาบน้ำไม่คิดว่าเธอจะเข้ามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

"เดี๋ยวฉันเจียวไข่ให้แล้วกัน ไปอาบน้ำ"

ได้ยินแบบนั้นดินก็รีบทำตาม เพราะมีคนหาให้กินดีกว่าไปหาเอง

เย็นวันเดียวกัน..

"แม่ไปกับพ่อเถอะ ขับรถทางไกลอันตราย จะได้มีคนชวนคุยไปด้วย"

"แต่พ่อบอกว่าอยากให้แม่อยู่เป็นเพื่อนลูกมากกว่า"

"แล้วแม่ไม่เป็นห่วงพ่อหรือไง"

"ถ้างั้นแม่จะนั่งไปเป็นเพื่อนพ่อแล้วกัน" ที่เดือนไม่อยากไปเพราะแม่ของดินก็ไม่อยู่บ้าน ไม่รู้จะฝากลูกสาวไว้กับใคร ถ้าจะฝากไว้กับดิน ขานั้นไม่รู้ว่าจะเอาตัวรอดได้หรือเปล่า

พ่อกับแม่ไปแล้วทอรุ้งก็กลับเข้าบ้าน

21 : 00 น. ทีแรกคิดว่าจะไม่สนใจคนข้างบ้านแล้ว แต่ก็อดไม่ได้ เป็นกระวนกระวายใจ เธอก็เลยต้องได้ออกมาดูเขาสักหน่อยกลัวไข้จะขึ้นอีก

"ไปไหน" เดินหาทั่วบ้านก็ไม่เจอเจ้าของบ้าน "อย่าบอกว่าไปซื้อเหล้าอีกแล้วนะ" หญิงสาวเดินไปดูร้านค้าในหมู่บ้าน แต่ก็ไม่เจอ

22 : 09 น.

"ไปไหนมา!"

"ตกใจหมด นึกว่าผีบ้านผีเรือน" อยู่ดีๆเธอก็โผล่ออกมาเมื่อเห็นเขาจอดรถมอเตอร์ไซค์

"ถามว่าไปไหนมา"

"ไปหาเพื่อน"

"ไปหาเพื่อนหรือไปหา.."

"ไปหาใครมันก็เรื่องของกูหรือเปล่าวะ" ทอรุ้งยังพูดไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำดินก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"เมื่อไรมึงจะได้สติ เขาไม่เอามึงแล้ว มึงไม่อายหรือไงไปตามตื๊อเขาอยู่ได้"

"หรือมึงจะเอา"

"มึงพูดอะไร" หญิงสาวค่อยๆ ก้าวถอยหลังออกไปเมื่อคนร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าก้าวเข้ามาหา