บทที่ 5

เสียงสะอื้นค่อยๆ ดังออกมาจากลำคอของหญิงสาวที่ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากของอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจ ยังจูบเธอไม่ยอมปล่อย

แต่เธอก็ไม่ได้ดิ้นรนให้เขาปล่อย มีหลายครั้งเวลาที่คุยกัน เธอชอบมองริมฝีปากที่มีเสน่ห์และยังแอบจินตนาการไปว่าถูกเขาจูบ ทั้งๆ ที่เกิดมาไม่เคยถูกจูบเลย

"สงสัยอยู่บ้านหลังนั้นแน่เลยพี่" เดือนกลับมาถึงบ้านก็ไม่เห็นลูกสาว

"แม่เตรียมกับข้าวเถอะเดี๋ยวพ่อไปดูเอง" คมสันพ่อของทอรุ้งลงจากรถได้ก็เดินตรงมาบ้านอีกหลังที่อยู่ใกล้กัน

"อ้าว.. พ่อก็ว่าแล้วรุ้งต้องอยู่ที่นี่" ยังไม่ได้เคาะประตูบ้านเลย คนที่อยู่ด้านในก็เปิดออกมาก่อน

"พ่อกลับมาแล้วเหรอคะ" หญิงสาวไม่กล้าสบตาพ่อเลยด้วยซ้ำ พอได้ยินเสียงรถพ่อกับแม่ของเธอมาเขาก็รีบปล่อย

"กลับมาแล้ว เดี๋ยวพ่อเข้าไปดูไอ้ดินมันหน่อยนะ แม่มันล่ะสั่งนักสั่งหนาฝากให้ดูแล"

"ไม่ต้องเข้าไปหรอกค่ะพ่อ เออ..เขานอนหลับอยู่"

"อ้าวเหรอมันกินข้าวกินปลาบ้างหรือเปล่า"

"ไม่รู้ค่ะ" ว่าแล้วทอรุ้งก็รีบกลับไปที่บ้าน ..เราเป็นอะไร ทำไมถึงร้อนแบบนี้

"มาก็ดีแล้วลูกแม่ซื้อของมาให้.." เดือนได้แต่มองตามหลังลูกสาวเขาไปในห้องนอน "พูดยังไม่จบเลยจะรีบไปไหนของมัน"

เข้ามาถึงในห้องทอรุ้งก็รีบเดินไปเปิดน้ำฝักบัว แล้วยืนอยู่ใต้นั้น ..ร่างกายของเธอร้อนวูบวาบไปหมดก็เลยต้องได้รีบหยุดมันไว้

เย็นวันต่อมาที่มหาวิทยาลัย

"ดิน" หว่าหวารีบมองซ้ายมองขวาเพื่อจะหลบผู้ชายที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาเธอ

"หวา" เขาพยายามจะลืมเธอแล้ว แต่ยิ่งพยายามมันก็ยิ่งคิดถึง

"ปล่อยนะดิน!" หว่าหวาพยายามจะแกะมือของดินออก แต่เขาก็ยิ่งกำแน่นขึ้น จนเธอหันมองไปเจอใครบางคนที่กำลังลงจากรถ "ช่วยด้วยค่ะ"

ผู้ชายคนนั้นได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือก็รีบวิ่งเข้ามา

"ช่วยด้วยค่ะคุณอาทิตย์"

อาทิตย์เดินเข้ามาไม่พูดพร่ำ ปล่อยหมัดใส่หน้าของดินแบบเต็มแรง จนคนที่ถูกชกล้มลงไปกองกับพื้น

"มึง!" ดินลุกขึ้นได้กำลังจะต่อยคืน แต่ถูกซ้ำเข้าไปอีกครั้ง

ตุ๊บ!

"พอเถอะค่ะคุณอาทิตย์" ถ้าสังเกตใบหน้าของหว่าหวาในเวลานี้ คงเห็นรอยยิ้ม เพราะดินเข้ามาถูกจังหวะมาก

หว่าหวาพยายามหาโอกาสที่จะได้คุยกับอาทิตย์ลูกชายเจ้าของมหาวิทยาลัยอยู่พอดี

"คุณเป็นอะไรไหมครับ" ทั้งสองเคยส่งสายตาให้กันมาก็หลายครั้ง แต่ยังไม่ได้ทำความรู้จัก

"ไม่เป็นอะไรค่ะ เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ" หว่าหวาคว้ามือของอาทิตย์ให้เดินตามมา

"ผมว่าไปที่รถผมดีกว่าครับ" อาทิตย์กำลังจะกลับบ้าน พอเห็นผู้หญิงถูกรังแกก็เลยลงจากรถมาช่วยก่อน

20 : 45 น.

"ใคร" ทอรุ้งมองผ่านหน้าต่างออกมา เห็นมีคนนอนอยู่ตรงที่ดินว่างเปล่าชิดกับรั้วบ้านของธิมาพรก็เลยรีบออกมาดู "ดิน"

หญิงสาวรีบเข้าไปช่วยพยุงเขาลุกขึ้น โดยที่ลืมไปเลยว่าเขาทำอะไรไว้กับเธอบ้าง

"นายเป็นอะไร" ใบหน้าของดินบอบช้ำจากรอยกระแทกของหมัด "เข้าบ้านก่อนดีกว่า" ทอรุ้งมองซ้ายมองขวากลัวว่าพ่อกับแม่จะออกมาเห็น ถ้าเห็นต้องโทรไปหาแม่ของเขาแน่ และทางนั้นก็จะห่วงหน้าพะวงหลังอีก

เข้ามาถึงในบ้านเธอก็ทิ้งร่างของเขาลงไปที่เตียง

"นายไปมีเรื่องกับใครมา" หญิงสาวพูดพร้อมกับเดินไปหยิบกล่องยา

"โอ๊ย"

"เจ็บเหรอ คนแถวนี้ทำนายใช่ไหม" หญิงสาวถามในขณะที่ทำแผลให้

"ทำไม" มันคือประโยคเดียวที่ออกจากปาก และก็ทำให้ทอรุ้งรู้ว่าเขาไปได้แผลนี้มาจากไหน

"อย่าบอกนะว่านายไปหา?"

"ทำไม เราไม่ดีตรงไหน เราพยายามทำทุกทางแล้ว"

"คนไม่ใช่ ก็ไม่ใช่อยู่วันยันค่ำนั่นแหละ" ประโยคนี้เธอแยกไม่ออกเลยว่าเตือนสติเขาหรือเตือนสติตัวเองกันแน่

01 : 00 น.

ทอรุ้งกลับบ้านมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว และตั้งแต่กลับมาถึงนอนยังไงก็ไม่หลับเพราะเป็นห่วง เธอก็เลยค่อยๆ ย่องออกจากบ้าน แล้วตรงมาที่บ้านหลังนี้อีกครั้ง

"แม่ครับ"

"ดิน นายตัวร้อนนี่" หญิงสาวแตะหน้าผากเขาเพื่อเช็คอุณหภูมิในร่างกายก็เห็นว่ามันสูงมาก

"หวา" เขารีบคว้ามือเธอก่อนที่จะขยับออก "ความรักที่ฉันให้เธอ มันน้อยไปเหรอ"

ทอรุ้งได้แต่ยืนฟังที่เขาพร่ำเพ้อรำพันหาหญิงคนรัก

"ผมฝันไปใช่ไหม คุณกลับมาแล้วใช่ไหม"

คนตัวเล็กหย่อนก้นลงนั่งข้างเตียง เพราะมือของเธอถูกเขาจับไว้แน่น

"ปวดหัว"

"ปวดหัวเหรอ" หญิงสาวตื่นจากภวังค์ที่กำลังน้อยใจ เมื่อได้ยินเขาบอกว่าปวดหัว "นายเช็ดตัวหน่อยนะ" แกะมือเขาออกแล้วเธอก็เดินไปเอาผ้ากับน้ำเพื่อที่จะมาเช็ดตัวให้

เสื้อผ้าของดินถูกทอรุ้งถอดออกทีละชิ้นเพื่อเช็ดเอาความร้อนออกจากร่างกาย

"หนาวว"

"ทนเอาหน่อยสิ จะดิ้นทำไมนักหนา" ทั้งเนื้อทั้งตัวของดินมีแค่กางเกงชั้นในตัวเดียว แต่เธอก็ไม่ได้มอง ทอรุ้งหันหน้าไปทิศทางอื่นแต่มือของเธอก็ยังคงเช็ดตัวให้เขาไปเรื่อย จนไปสะดุด..ใบหน้าเรียวค่อยๆ หันกลับมามอง เพราะมือของเธอไปเกี่ยวถูกกางเกงชั้นในจนมันขยับลงมา

ดวงตากลมเปิดกว้างขึ้น เมื่อเห็นยอดปลายโผล่พ้นกางเกงชั้นในออกมา