ตอนที่ 9

ด้านดีของนอร่าห์ เธอจึงไม่ได้ใส่ใจถึงเหตุผลที่นอร่าห์เก็บเนื้อเก็บตัว เหมือนคนที่พยายามปิดบังเบื้องหลังชีวิต มีความผิดติดตัว หรือหนีใครมา

“แม่รีบกลับมานะคะ” เด็กหญิงพยักใบหน้าน้อยๆ มองตามหลังแม่ที่คว้าเสื้อคลุมมาสวม แล้วก้าวออกจากห้องนอนไปช้าๆ

ที่ภายนอกบ้าน ในมือของโซเฟียถือขนมปังที่ห่อเอาไว้ในถุงกระดาษ ทอดสายตาไปตามถนนอันมืดมิดเบื้องหน้า มุ่งไปสู่บ้านของนอร่าห์ เธอสูดหายใจกับอากาศภายนอก กลิ่นฟางและหญ้าแห้งรวยรินอยู่ที่ปลายจมูก คุ้นชินราวกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของลมหายใจเข้าออก

ลมตะวันตกเฉียงใต้ที่พัดมาจากมหาสมุทรอินเดีย หอบเอาความแห้งแล้งมาทับถมเอาไว้ในฤดูร้อนที่แสนทรมาน ซึ่งกระแสลมเดียวกันนี้เอง ก็ทำให้ฝนตกในฤดูหนาว ประกอบกับมีพื้นที่บางส่วนที่ปรากฏเป็นทะเลทราย กระจัดกระจายอยู่มากมาย บางครั้งก็ส่งอิทธิพลทำให้อากาศวิปริตผิดเพี้ยนจนเพาะปลูกพืชผลไม่ได้ แต่ทุกชีวิตก็พยายามปรับตัวกับความแปรปรวนของสภาพอากาศที่แห้งแล้งในตอนกลางวัน และหนาวจัดในตอนกลางคืน

โซเฟียเลาะเลียบไปตามเส้นทางดินเล็กๆ แลเห็นแสงไฟริบหรี่เล็ดลอดออกมาจากฝาบ้านซึ่งมีรูรั่วของนอร่าห์

เมื่อเข้าไปใกล้ กระทั่งถึงหน้าประตูบ้าน

ก๊อกๆๆ…..

เธอเคาะประตู พร้อมกับส่งเสียงเรียกเบาๆ เพื่อให้เจ้าของบ้านรับรู้ถึงการมาของเธอ

“นอร่าห์”

โซเฟียเรียก รอฟังเสียงตอบรับของนอร่าห์อยู่ชั่วอึดใจสั้นๆ จากนั้นเสียงคลายกลอนประตูก็ดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับร่างของนอร่าห์ปรากฏขึ้นตรงหน้า

“โซเฟีย” นอร่าห์เรียกชื่อของเธอ แววตาดีใจ ทักทายกันด้วยการสวมกอดเบาๆ

หลังจากสามีของนอร่าห์จากไป นานมากแล้ว ที่หล่อนแทบไม่ได้เปิดประตูบ้านรับใคร

“ฉันเอาขนมปังมาให้” โซเฟียยื่นขนมปังที่ถืออยู่ในมือให้กับหล่อน

นอร่าห์เอื้อมรับด้วยแววตาที่แทนคำขอบคุณ

“ไม่น่าจะต้องลำบาก” น้ำเสียงนั้นดูเกรงใจอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่เป็นไร…ฉันไม่เคยลืมที่เคยเอาไข่ไก่ไปให้ซาบรีน่า”

นอร่าห์แลเห็นประกายความสุขที่ยังฉาบฉายอยู่บนดวงหน้าของโซเฟีย บางส่วนของผิวเนื้อ ที่ซอกคอและพวงแก้มยังแดงซ่านเพราะสัมผัสที่เดลฝากเอาไว้

หล่อนยิ้มๆ ครั้นแล้วจึงกล่าวออกมาด้วยประโยคที่ทำให้โซเฟียถึงกับหน้าแดงซ่านขึ้นจากเดิม

“เดลกลับแล้วหรือ”

“ใช่…กลับแล้ว”

เมื่อตอนใกล้ค่ำ นอร่าห์พบเดลเข้าโดยบังเอิญ เดลขี่ม้าผ่านมาทางหลังฟาร์มของหล่อน

โซเฟียเคยเล่าเรื่องของเดลให้นอร่าห์ฟัง ตั้งแต่รู้จักกับนอร่าห์ใหม่ๆ ทำให้หล่อนรู้เรื่องของเดล และการหายตัวไปของคีธซึ่งเป็นสามีของเธอ และยังรู้ตื้นลึกหนาบางระหว่างโซเฟียกับเดลได้ด้วยสายตาที่อ่านจิตใจของผู้หญิงด้วยกันออก แม้โซเฟียจะไม่เคยเล่าในรายละเอียด

“เดลเป็นคนดี…” นอร่าห์เปรยขึ้นลอยๆ

โซเฟียพอเดาออกว่านอร่าห์กำลังจะกล่าวอะไร

“เมื่อไรเธอจะใจอ่อน” นอร่าห์ออกความเห็นในฐานะเพื่อน

“ใช่…เดลเป็นคนดี และเขาควรจะมีอนาคตที่ดี ควรได้เจอผู้หญิงดีๆ ไม่ใช่ผู้หญิงลูกติด แถมยังมีหนี้สินล้นพ้นตัวอย่างฉัน” โซเฟียประมาณค่าตัวเองด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูราวกับว่าเธอต่ำต้อยด้อยค่าสำหรับผู้ชายทุกคนที่จะเข้ามาในชีวิต

“เธอไม่ได้ต่ำต้อยหรอกโซเฟีย…ถ้าอย่างเธอต่ำต้อย ฉันก็คงติดดิน” น้ำเสียงนั้นฟังดูเศร้า

“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะนอร่าห์” โซเฟียเอื้อมมือไปจับแขนหล่อน

“แม้จะเคยเจอเดลไม่กี่ครั้ง แต่ก็พอจะมองออกว่าเดลรักเธอจริง ฉันเชื่อว่าเดลไม่ใช่คนหัวโบราณที่จะถือสาเรื่องที่เธอมีลูกมีสามี” นอร่าห์กล่าวไปตามความรู้สึก เท่าที่ได้เคยสนทนา ก็พอจะคาดเดาได้ถึงนิสัยใจคอของเดล

“ใช่…เดลเคยขอแต่งงานมาหลายครั้งแล้ว” โซเฟียบอก

“เธอควรพิจารณาเขานะ” กล่าวพลางเดินนำไปที่เก้าอี้

หล่อนหยุดคิดชั่วอึดใจสั้นๆ จากนั้นจึงหันมากล่าวต่อ

“น่าจะดีกว่า ถ้าซาบรีน่ามีพ่อ อย่าลืมว่าลูกต้องการพ่อ และอย่าคิดนาน ผู้ชายดีๆอย่างเดล ในโลกนี้มีอยู่ไม่มาก”