บทที่ 11 เพื่อนรักท้องแล้ว

บทที่ 11 เพื่อนรักท้องแล้ว

“โอเค”

เซิ่งหวั่นซิงกลับไปพร้อมกับช่างกล้องสองคนนี้ แต่กลับไม่รู้ว่าการกระทำทุกอย่างอขงเธอล้วนตกอยู่ในสายตาของผู้ชายที่ยืนอยู่ข้าหน้าต่างห้องประชุมชั้นสอง

ลู่ซื่นสิงมองดูเซิ่งหวั่นซิงจากไป ใบหน้าตึงๆของเขาก็เริ่มเผยยิ้มเล็กน้อย

คนในห้องประชุมต่างก็จ้องมองไปที่ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง ทุกคนต่างก็ไม่เข้าใจ ทำไมปรพชุมถึงครึ่งทางประธานลู่ก็ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ สายตาที่เอาแต่จ้องไปที่เดิมกว่า10นาที

การประชุมครั้งนี้...ยังจะประชุมกันอยู่ไหม?

ในที่สุด ทุกคนก็เห็นประธานลู่หันหลังกลับมา รีบตั้งสติแล้วนั่งตัวตรง

แต่คาดไม่ถึงว่าลู่ซื่นสิงที่หันมาหยิบมือถือบนโต๊ะ แล้วพูดว่า “พักเบรค 10 นาที”

หลังจากนั้นก็กลับไปยืนที่หน้าต่าง แล้วกดโทรออกหาเบอร์เบอร์หนึ่ง

ทุกคน: “...”

รอไปประมาณ10วินาที ก็มีคนรับสาย ลู่ซื่นสิงพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งๆว่า “ไปบอกให้ผู้จัดการถัน งานแบรนด์ต่างประเทศของโจวน่าน่าให้ยกไปให้นักแสดงคนอื่นๆ ส่วนเธอก็ให้แค่งานธรรมดาก็พอ”

“ครับ ท่านประธาน”

…

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่กลับไปนั่งตากแอร์ที่สถานีโทรทัศน์ของตัวเอง เซิ่งหวั่นซิงรู้สึกเหมือนว่าตัวเองได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง

“เธอนี่ก็น่า ทุ่มเกินไปหรือเปล่าเนี่ยะ?” ผู้หญิงร่างที่สูงบาง ผมยาวเดินเข้ามา ยื่นชาเขียวของเธอให้เซิ่งหวั่นซิงพร้อมกับคิ้วขมวดที่กำลังบ่นพึมพำ

“โจวน่าน่านี้อยู่ได้ก็เพราะมีชื่อเสียง และนางก็ไม่มองพิธีกรอย่างพวกเราอยู่ในสายตาหรอกนะ แล้วนี่เธอยังไปลำบากรอสัมภาษณ์นางมาครึ่งชั่วโมง อากาศแบบนี้เธอไม่กลัวตากแดดจนผิวไหม้หรือไงกัน?”

“มีชื่อเสียง ถึงจะทำให้ช่องเรามียอดวิวเพิ่มขึ้นไง!” เซิ่งหวั่นซิงแลบลิ้นแบร่ มีแต่ต่อหน้าเพื่อนรักของเธอสวี่โน่หย่า เธอถึงจะยังสามารถเป็นตัวของตัวเองได้หน่อย

แต่เป็นเพราะว่าช่วงนี้สวี่โน่หย่าลาบ่อย วันปกติก็มักจะมีแค่เมยเมยกับเธอสลับจ้องตากันอยู่ในออฟฟิศสองคน

“หวั่นซิง พวกเธอไม่ไปกินข้าวกันหรอ?” เพื่อนฝ่ายการเงินหยิบกล่องข้าวเดินผ่านไป “เดี๋ยวฉันกำลังจะไปร้านอาหาร จะกินอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวฉันซื้อมาเผื่อพวกเธอ?”

“อุ๊บ-แหวะ” เซิ่งหวั่นซิงกำลังจะยิ้มบอกว่าไม่ต้อง สวี่โน่หย่าที่ยืนอยู่ข้างๆก็ยกมือขึ้นมาปิดปากทันที แล้ววิ่งไปที่ถังขยะไปอ้วก

เธอตกใจไปสักพัก แล้วรีบวิ่งตามไป ตบหลังให้สวี่โน่หย่าเบาๆ “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

สวี่โน่หย่าโบกมือ ช่วงที่เงยหน้าขึ้น สีหน้าดูซีดๆ: “ไม่เป็นไร คงเป็นเพราะยังไม่ได้กินข้าวหล่ะมั้ง”

“แต่ฉันว่าไม่ใช่นะ?” เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเดินเข้ามา มองสวี่โน่หย่า สีหน้าสงสัย: “ ก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นเธออยากอ้วกนิ แต่พอฉันยกถ้วยน้ำซุปปลานี้มาแล้วเธอก็ดันอยากอ้วกพอดี”

นิ่งไปสักพัก มีคนเอ่ยออกมาด้วยความไม่แน่ใจว่า “หรือว่า...ท้อง?”

“หา เป็นไปไม่ได้?” เซิ่งหวั่นซิงหัวเราะ “แม้แต่แฟน เสี่ยวหย่าก็ยังไม่มี แล้วจะ...”

“ขอโทษนะ หวั่นซิง” สวี่โน่หย่ากุมมือของเซิ่งหวั่นซิงไว้ พูดจาอ้ำๆอึ้งๆ: “ฉันมีแฟนแล้วแหละ แต่ยังไม่แน่ใจว่าจะอยู่ด้วยกันหรือเปล่า ฉันก็เลยไม่ได้บอกให้เธอฟังสักที”

เซิ่งหวั่นซิง：“……”

“หวั่นซิง ฉันรู้ว่าพวกเราสัญญากันแล้ว ว่าถ้ามีแฟนจะต้องบอกให้กัน แต่ฉันกะว่าหลังจากคบกันได้ซะสองสามเดือนแล้วจะบอกเธอ เธออย่าโกรธฉันเลยนะ นะ?

“นี่ยังบอกว่าลองคบกันอีกสองสามเดือนก่อน?” โกรธก็ส่วนโกรธ แต่ตอนนี้เซิ่งหวั่นซิงเป็นห่วงเธอมากกว่า “เดี๋ยวเรื่องนี้ค่อยคิดบัญชีกับเธอทีหลัง มา ฉันพาเธอไปซื้อเครื่องตรวจครรภ์ ดูสิว่าท้องจริงหรือเปล่า”

“ไม่ต้องไปซื้อให้ยุ่งยากขนาดนั้นหรอก ฉันมี!” เพื่อนร่วมงานพูด

หลังจากรอให้เพื่อนเอาเครื่องตรวจครรภ์มา เซิ่งหวั่นซิงก็เข้าไปในห้องน้ำกับสวี่โน่หย่า

รอที่หน้าประตูอยู่หลายนาที พอเซิ่งหวั่นซิงเห็นสวี่โน่หย่าเดินออกมา สีหน้าดูมีความสุข มืออีกข้างจับไปที่ท้องน้อยของเธอ เธอตาโต “ ไม่ใช่มั้ง อย่าบอกนะว่าท้องจริงอ่ะ?”

สวี่โน่หย่าพยักหน้าอย่างมีความสุข “อืม ท้องจริงๆ”