8 ฟาร์มเสน่หา

หลังจากนักรบนั่งรถประจำทางจาก บขส. ที่กรุงเทพฯ เพื่อเดินทางไปจังหวัดทำงานในฟาร์มของเพื่อนพี่เขย โดยใช้เวลาในการเดินทางหลายชั่วโมง เขาไม่เคยนั่งรถแบบนี้มาก่อน ถ้าหากว่าไปต่างจังหวัดก็จะขับรถส่วนตัวไป

มันคือการเริ่มต้นแห่งความลำบาก แต่เขาทนได้เพื่อสร้างภูมิคุ้มกันให้ตัวเอง ชายหนุ่มคิดเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับอนาคตตัวเอง ว่าจะทำอย่างไร แม้ว่ามีเงินในธนาคาร สามารถนำไปทำอะไรได้หลายอย่าง

แต่เขาจะต้องเอาไปลงทุนในส่วนที่คุ้มให้มากที่สุด เงินจำนวนนี้จะงอกเงยให้เขามีกิน มีใช้และเลี้ยงตัวเองได้โดยไม่ลำบาก

นักรบหลับๆ ตื่นๆ เพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ กระทั่งสะดุ้งตื่นเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดัง ชายหนุ่มกดรับทั้งที่รู้ว่าเป็นเบอร์ไม่เคยรู้จัก

“สวัสดีครับ ผมนักรบครับ”

“สวัสดี นี่พี่ชาตินะ เพื่อนของถาวร เราถึงไหนแล้ว”

นักรบดีใจที่รู้ว่าชาติเจ้าของฟาร์มโคนมโทรศัพท์มาหา แสดงว่าชาติใส่ใจเขาแม้ว่าไปทำงานในฐานะลูกจ้าง กินค่าแรงรายวัน

“ผมยังไม่รู้เลยครับ เมื่อครู่เผลอหลับไป ถ้าผมเห็นป้ายที่บ่งบอกสถานที่ ผมจะบอกนายนะครับ”

“เฮ้ย! เรียกนง เรียกนายทำไมกัน เราคนกันเองแท้ๆ”

“ไม่เป็นไรครับ ให้ผมเรียกอย่างนี้ดีกว่า”

“งั้นตามใจ ถ้าใกล้จะถึง บขส. โทรศัพท์บอกพี่ แล้วจะให้คนไปรอรับ”

“ครับ นาย สวัสดีครับ”

นักรบพูดเพียงแค่นั้นก็กดสายโทรศัพท์ทิ้งแล้วพิงศีรษะกับพนักเบาะ หลับตานิ่งๆ อีกครั้ง เขาคิดว่าชีวิตการเป็นคนงานในฟาร์มจะเป็นเช่นไร งานจะหนักแค่ไหน

กระทั่งเขาเห็นป้ายบอกสถานที่ของเส้นทางที่รถผ่านจึงรู้ว่าใกล้ถึง บขส. ที่จะลงจึงโทรศัพท์ไปบอกชาติซึ่งเขารับทราบและให้คนไปรอรับ

นักรบคิดว่า คนที่มารับก็คงเป็นคนงานในฟาร์ม ผู้ชายตัวใหญ่ หนวดเครารุงรังและสวมเสื้อแขนยาวกับกางเกงยีนสีซีด เขาได้แต่จินตนาการไปเรื่อยและไม่รู้ว่าจะเป็นจริงตามนั้นหรือไม่

“ทางนี้ค่ะ ทางนี้”

เสียงผู้หญิงส่งเสียงแจ้วๆ แรกทีเดียวนักรบคิดว่า คงไม่ได้เรียกเขาจึงสะพายเป้ใบใหญ่กำลังเดินไปนั่งที่เกาะกลางถนน

ทว่า...

“คุณนักรบใช่ไหมคะ ทางนี้ค่ะ คุณชาติให้มารับคุณไปที่ฟาร์ม”

นักรบชะงักเท้าที่จะก้าวขึ้นเกาะกลางถนนแล้วหันไปตามเสียงเรียก เขาเห็นสาวสวยคนหนึ่ง ผมดัดยาว ทาปากสีแดงเจือชมพู เธอสวมเสื้อยืดคอวีแต่ลึกจนเห็นเนินหน้าอกอวบที่แข่งกันเบียดเพื่ออวดความสวยให้ชาวโลกได้เห็น

เบื้องล่างเธอสวมกางเกงยีนขาสั้นและสวมรองเท้าผ้าใบ นักรบแทบไม่เชื่อเลยว่านี่คือการแต่งตัวของสาวต่างจังหวัดและอยู่ในฟาร์ม

ผู้หญิงคนนี้ทันสมัยและเซ็กซี่มากถึงมากที่สุด เขาอยากรู้ว่าเธอคือใคร ทำไมมีรูปร่างหน้าตาชวนมองอย่างนี้

พูดง่ายๆ ก็คือ เธอมีรูปร่างที่น่าร่วมรักมากที่สุด

“คุณนักรบคะ อย่าเพิ่งข้ามถนนค่ะ ดูรถด้วย”

สาวสวยห้ามเสียงหลง เมื่อเห็นนักรบทำท่าจะข้ามถนนไปยังฝั่งที่เธอยืนข้างรถกระบะแบบยกล้อสูง นักรบยกมือโบกให้เธอแล้วยิ้ม

“ขอบคุณครับที่เตือน อืม ข้ามได้แล้ว”

ในที่สุดนักรบข้ามถนนไปยืนเคียงข้างสาวงาม เธอยิ้มให้เขาและเขายิ้มตอบ แต่แอบมองเนินหน้าอกล้นหลาม

เขาไม่เคยมีความรู้สึกทางเพศอย่างนี้มาก่อน ตั้งแต่รู้ว่าเจนจิราแอบพาผู้ชายเข้ามาร่วมสวาทในห้องที่เขาเช่าให้เธออยู่

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อราตรี”

เธอแนะนำตัวว่าชื่อราตรี เสียงเพราะเสียจนเขายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“สวัสดีครับ ผมนักรบ คนงานใหม่ในฟาร์ม เอ่อ ฟาร์มอะไรนะครับ”

“ฟาร์มวัวนัวแซบค่ะ”

“ห๊า! ทำไมชื่อฟาร์มแบบนั้นครับ”

“อ้าว มันจะได้สะดุดหูคนได้ยินไงคะ อีกความหมายคือ น้ำนมดิบของเรา เข้มข้นและอร่อยมากค่ะ เชิญขึ้นรถดีกว่าค่ะ เราจะได้ไปกันหรือคุณจะซื้ออะไรก่อนไหมคะ”

“ไม่ครับ ผมมีครบทุกอย่างแล้ว ขอบคุณ คุณราตรีมากครับ”

ชายหนุ่มขอบคุณราตรีอีกครั้ง เธอเปิดประตูให้เขาขึ้นไปนั่งและเธอก็อ้อมไปด้านคนขับ เปิดประตูขึ้นไปแล้วขับรถออกจาก บขส. ไปตามทางอย่างชำนาญ

ตลอดระยะทางที่นั่งรถมากับราตรี นักรบมองสองข้างทางที่เขียวขจีด้วยต้นไม้ ใบหญ้า ภูเขาและวัวนมซึ่งถูกปล่อยให้และเล็มใบหญ้า เขาไม่เคยรู้สึกมีความสุขอย่างนี้มาก่อนและธงรบใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อรู้ว่าราตรีแอบมอง

ไม่ว่าเขาหันไปมองเธอเมื่อไหร่ก็เห็นเธอมองเขาทุกครั้ง เขาเลิกคิ้วเหมือนจะถามแต่เธอกลับหัวเราะเบาๆ แล้วขับรถต่อไป

นักรบรู้แล้วว่า ผู้หญิงคนนี้สนใจเขาเข้าแล้ว ซึ่งไม่ยากที่จะสานต่อความสัมพันธ์ให้รุดหน้าต่อไป เขาเชื่อว่าจะต้องทำให้เธอชอบเขาให้ได้

“เฮ้ย! มาแล้วโว้ย มาแล้ว”

มะเหมี่ยวคนงานสาวรูปร่างอวบอัดด้วยวัย 23 ยกมือตะโกนป้องปากด้วยความดีใจ เมื่อเห็นรถกระบะแล่นผ่านรั้วเข้ามาภายในฟาร์ม

อรคนงานสาวรูปร่างอวบกำลังช่วยชมพูล้างถังนมใกล้ๆ กับโรงรีด ชะงักมือแล้วยิ้มกว้าง

“ชมพู คุณราตรีมาแล้ว”

“นังอรบ้า ที่นังมะเหมี่ยวตะโกนเสียงดังจนแม่วัวตกใจจนแทบจะกลั้นน้ำนมไว้น่ะ มันหมายถึงคนงานใหม่ที่จะมาทำงานที่นี่ต่างหาก คุณชาติบอกว่า เป็นหนุ่มกรุง รูปหล่อ การศึกษาดี และที่สำคัญ แน่นไปทั้งตัว”