บทที่6

ฮึก ฮึก

เสียงร้องไห้ปานแทบขาดใจตายของต้นน้ำดังอยู่ในความมืดมีเพียงแสงสว่างอันเลือนรางจากดวงจันทร์ลอดผ่านทานหน้าต่าง ปลายนิ้วมือเลื่อนสไลด์มองรูปถ่ายในโทรศัพท์ มองผู้ชายที่เป็นรักแรกและรักเดียวของเธอพลันน้ำตาไหลอาบหน้าดวงตาหมองเศร้า หลายวันมาแล้วที่ไม่สามารถติดต่อเข้าได้แต่ก็ยังมีข่าวคราวของอีกฝ่ายให้เธอได้เห็นผ่านสื่อบนโทรศัพท์

"คุณทำแบบนี้กับหนูได้ยังไง ฮึก"คำบอกรักแสนหวานชื่นในคือพระจันทร์เต็มดวง สองชายหญิงหล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียวกันมันยังคงเป็นภาพตราตรึงในความรู้สึกของเธอ

'เธอรักฉันไหมต้นน้ำ'

'รักค่ะ หนูรักคุณ'หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยคำเธอแน่ชัดกับความรู้สึกของตัวเธอที่มีต่อผู้ชายตรงหน้า

'ถ้าเธอรักฉันจริงก็อย่าปฏิเสธฉันเลยนะ ยอมเป็นของฉัน'

'ถะ...ถ้าคุณสัญญาว่าจะรักและมีแค่หนู'

'ฉันสัญญา'ชายหนุ่มสอดฝ่ามือลูบไล้ไปตามต้นขาด้านในจนถึงใจกลางความสาว ความบริสุทธิ์ในวัยสาวต้นน้ำมอบให้เขาด้วยความเต็มใจภายในโรงแรมม่านรูดซึ่งอยู่ห่างออกไปจากโรงเรียนเพียงไม่ถึงสิบกิโล ซึ่งที่แห่งนั้นมันเปรียบเสมือนรังรักของเขาและเธอในตลอดหลายเดือนซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับการที่เธอต้องขาดเรียนจนทางโรงเรียนต้องส่งจดหมายมาถึงผู้ปกครอง

"คุณหลอกหนู"เธอกำซองจดหมายสีขาวซึ่งเป็นจดหมายของทางโรงเรียนที่ส่งมาในก่อนหน้านี้ถึงสองฉบับ มันคงเป็นความดีที่ยังคงเหลืออยู่เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านหลังจากเสร็จความรักใคร่ในแบบฉบับหนุ่มสาว ซองสีขาวสอดอยู่ตรงตู้จดหมายหน้ารั่วทำเอาหัวใจดวงน้อยของเธอเต้นสั่นด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นสัญลักษณ์ของโรงเรียนประทับไว้เด่นหรา ก่อนที่พ่อกับแม่และน้องชายจะมาเห็นเธอต้องรีบจัดการกับมัน

'หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ภายในขณะนี้ค่ะ'

"คุณคิดจะเฉดหัวหนูทิ้งอย่างนั้นจริง ๆ สินะคะ"นัยน์ตาอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว เธอต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่องเธอจะไม่ยอมเสียคนรักเสียพ่อของลูกไปเด็ดขาด

ในยามดึกเงียบสงัดทุกคนภายในบ้านต่างหลับกันหมดมีเพียงแต่เธอเท่านั้นที่นั่งรอเวลานี้ หญิงสาวในชุดรัดกุมก้าวเท้าออกจากห้องนอนด้วยความระมัดระวัง เธอตั้งมั่นว่าคืนนี้จะไปคุยกับคนรักให้รู้เรื่อง สองเท้าเล็กก้าวขาลงบันไดใช้ความชำนาญมองเส้นทางผ่านความมืดมิดก่อนจะพาตัวเองมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตู

"เดี๋ยวหนูจะกลับมานะคะ พ่อแม่"

ตึก ตึก

สองเท้าภายใต้รองเท้าหุ้มส้นสีดำเดินย้ำเท้าไปตามเส้นทางที่คุณเคยด้วยความระมัดระวังว่ากลัวว่าใครจะผ่านมาเจอแล้วจำเธอได้

ต้นน้ำถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเดินมาถึงถนนใหญ่มีรถวิ่งผ่านไปมาในยามค่ำคืน

"ไปไหนครับ"

"ไปหมูบ้านวรินทราค่ะ"หญิงสาวมองกระจกหลังรถแท็กซี่ ไม่มีใครตามมาและคนในบ้านคงยังไม่รู้ตัวว่าเธอหนีออกมาเพื่อจะไปหาพ่อของลูก

"ถึงแล้วครับ"

"นี่ค่ะ เงิน"เธอเปิดประตูลงจากรถแท็กซี่เมื่อจ่ายเงินเสร็จ ใบหน้าซีดเซียวไร้ความน่าดึงดูดเหมือนในตอนแรงเงยมองบ้านหลังใหญ่ตรงหน้าด้วยแววตายากจะคาดเดา

"มาหาใครครับ"บอดี้การ์ดเฝ้าเวรยามอ่อนถามเมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งมายืนอยู่ตรงหน้าประตูรั้วในยามค่ำมืดดูท่าทางไม่น่าไว้ใจ

"หนูมาหาคุณชัชชัยค่ะ"ต้นน้ำถอดหมวกกับที่ปิดปากออกให้บอดี้การ์ดได้เห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน

"คุณต้นน้ำ"

"คุณชัชชัยอยู่ไหมคะ"เธอถามย้ำมองผ่านประตูรั้วเข้าไปก็เห็นรถคันหรูที่แสนคุ้นเคยจอดนิ่งอยู่

"อยู่ครับ แต่ตอนนี้ท่านกำลังพักผ่อนเชิญคุณต้นน้ำมาใหม่วันพรุ่งนี้จะดีกว่านะครับ"

"ไม่ได้ค่ะ น้ำมีเรื่องด่วนต้องการคุยกับเขา"

"แต่ตอนนี้ท่าน"

"ถ้าพี่ไม่ไปตามเขาออกมาพบ น้ำจะบอกให้คนทั่วทั้งประเทศได้รู้ว่าใครคือพ่อของเด็กในท้อง"เธอไม่ได้ขู่แต่ถ้าเขายังไม่ออกมาพบเธอในตอนนี้พรุ่งนี้ก็เตรียมตัวเป็นข่าวใหญ่ลงหน้าหนังสือพิมพ์ได้เลย

"ถ้าอย่างนั้นคุณน้ำยืนรออยู่ตรงนี้สักครู่นะครับ"แม้จะมีสีหน้าหนักใจแต่สุดท้ายแล้วบอดี้การ์ดคนนั้นก็ยอมทำตามคำสั่งของเธอ

"แม่จะสู้เพื่อหนูนะลูก"ฝ่ามือเล็บลูบลงบนหน้าท้องนูนให้ความรักผ่านลูกน้อยในท้อง

เพียงแค่ยืนรอไม่นานก็มีร่างใหญ่คุ้นตาเดินออกมาพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกสองคน ชายหนุ่มผู้มีรูปร่างสูงใหญ่ด้วยวัยกลางคนแม้อายุจะเข้าใกล้เลขห้าแต่รูปลักษณ์ใบหน้ายังคงอยู่ในวัยหนุ่ม

"เธอมาทำอะไรที่นี่"แววตาเรียบนิ่งไร้อารมณ์และความรู้สึกของอีกฝ่ายยิ่งทำให้ต้นน้ำรู้สึกประหม่า เธอหลับตากำหมัดแน่นพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเอง

"หนูโทรศัพท์มาหาคุณตั้งหลายสาย แต่คุณกลับไม่ยอมรับแถมยังปิดเครื่องหนี คุณทำแบบนี้ได้ยังไง"

"ฉันทำอะไร"

"ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้"ต้นน้ำมองผู้ชายตรงหน้าด้วยแววตาแห่งความผิดหวังเมื่อเขาทำราวกับว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของเธอแค่เพียงฝ่ายเดียว

"ทั้ง ๆ ที่หนูยอมคุณทุกอย่าง ไหนบอกว่ารักกันไงแล้วทำไมถึงใจร้ายทำกับหนูแบบนี้"

"หึ เด็กน้อย"ชัชชัยมองหน้าเด็กสาวมุมปากกระตุกยิ้มสายตาคมกวาดไล่มองตั้งแต่ใบหน้าต่ำลงมาถึงหน้าท้อง

"เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะรักเด็กผู้หญิงใจแตกอย่างเธอจริง ๆ เหรอ"หัวใจดวงน้อยบีบรัดแทบจะหายใจไม่ออกเมื่อได้ฟังคำพูดที่ออกมาจากปากของผู้ชายที่เธอมอบหัวใจให้

"คะ...คุณโกหก คุณรักหนู"

"ฉันไม่ได้รักเธอเลยต้นน้ำ"ยิ่งเขาพูดคำว่าไม่รักน้ำตาของเธอยิ่งไหลออกมา

"ละ...แล้วคุณทำแบบนี้กับหนูทำไม คุณมาทำดีกับหนูมาหลอกให้หนูรัก มาบอกรักให้หนูดีใจทำไม ฮือออ"เด็กสาวล้มตัวนั่งคุกเข่าบนพื้นปูร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสารด้วยความปวดใจ

"ฮึก มาทำดีกับหนู มาหลอกให้หนูรักทำไม"

"ก็ใครมันจะไปคิดล่ะว่าเด็กอย่างเธอจะโง่เชื่อคำพูดของคนอย่างฉันจริง ๆ "ชัชชัยนั่งลงตรงหน้าแววตาของเขาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก

"ก็เห็นว่าเป็นถึงประทานนักเรียนดีเด่น แต่ก็ไม่นึกว่าจะทำตัวง่ายแบบนี้ หึ"

"หนูเกลียดคุณ"

"เชิญเลย ตามสบาย"ชัชชัยหยัดกายลุกขึ้นยืนมองร่างผอมแห้งของต้นน้ำด้วยแววตาขบขัน

"ตกลงคุณจะไม่รับผิดชอบชีวิตของหนูกับลูกใช่ไหม"ต้นน้ำมองหน้าเพื่อน'สนิท'ของพ่อด้วยความคับแค้นใจ

"เธอเป็นใครแล้วฉันเป็นใคร ทำไมฉันต้องรับผิดชอบชีวิตของเด็กผู้หญิงใจแตกแบบเธอด้วยแม่หนูต้นน้ำ"ไร้ซึ่งศีลธรรมจากผู้ชายอย่างชัชชัยเธอพลาดเองที่ไปเชื่อลมปากผู้ชายโง่ทุ่มเททั้งใจและกายให้ผู้ชายสารเลวคนนี้

"ถ้าคุณไม่ยอมรับผิดชอบหนูและลูกในท้อง หนูจะบอกให้ทุกคนได้รู้ถึงความเลวที่คุณทำเอาไว้"

"เรื่องรับผิดชอบเธอตัดทิ้งไปได้เลยเพราะมันจะไม่มีวันเกิดขึ้น"

"..."

"ส่วนเรื่องเด็กในท้องแน่ใจเหรอว่ามันคือลูกของฉัน"

"คุณ"

"เด็กใจแตกแบบเธอนอนกับผู้ชายไปทั่ว หึ แล้วจะมาโยนความผิดว่าฉันเป็นพ่อของเด็กในท้องได้ยังไงกัน"

"สารเลว"

"หึ กลับไปซะแล้วอย่าเสนอหน้ามาที่นี่อีก ส่วนเด็กในท้องถ้าไม่มีปัญญาเลี้ยงก็ไปเอาออกซะ ถึงมันจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของฉันจริง แต่อย่าหวังว่าฉันจะยอมรับมัน"วาจาร้ายกาจไม่ต่างอะไรกับมีดนับพันเล่มเสียงลงกลางใจของต้นน้ำ ชัชชัยมองหน้าเธอด้วยแววตาเรียบนิ่งไม่หลงเหลือความรักให้แก่กันเหมือนครั้งเก่าก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้านหลังใหญ่โดยไม่คิดจะหันกลับมามอง เมียตัวน้อยกับลูกในท้องที่อยู่ตรงนี้

'ไปเอาเด็กออกซะ มันไม่ใช่ลูกของฉัน'

เช้าวันต่อมา จริยาตื่นมาด้วยหัวใจเต้นสั่นระรัวใบหน้าปีกชื้นลมหายใจหอบถี่เมื่อเธอฝันถึงเรื่องไม่ดี

"เป็นอะไรไปคุณ"ผู้เป็นสามีสะดุ้งตัวตื่นมองหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดของภรรยา

"เดี๋ยวค่อยเล่าค่ะ ตอนนี้เราสองคนไปที่ห้องของลูกก่อน"จริยาหรือว่าต้นฝน แม่ของลูกรีบก้าวขาลงจากเตียงเปิดประตูห้องนอนสาวเท้าเร็วไปยังห้องนอนของลูกสาวที่ปิดอยู่โดยมีผู้เป็นสามีวิ่งตามหลังมาติด ๆ

"ต้นน้ำ เปิดประตูให้แม่หน่อยลูก ต้นน้ำ"ผู้เป็นแม่ทุบประตูส่งเสียงเรียกลูกสาวด้วยความร้อนรน น้ำตารื้นเมื่อไร้เสียงตอบรับ

"เป็นอะไรไปฝน ลูกเป็นอะไร"

"ฝนฝันเห็นลูกไม่มีหัว ฮึก คุณคะ"

"เกิดอะไรขึ้นครับ พ่อแม่"เสียงทุบประตูหนัก ๆ ทำให้ต้นกล้าที่พึ่งตื่นรีบเปิดประตูวิ่งมาหาทั้งสอง

"กล้า พังประตูห้องพี่ เดี๋ยวนี้"

"ใจเย็นฝน ลูกอาจจะไม่ได้เป็นอะไรก็ได้"

"ฮึก ไม่ ต้นกล้าพังประตูห้องพี่เดี๋ยวนี้"

"ครับ ๆ "เนื่องจากต้นน้ำแอบขโมยกุญแจสำรองนอนไปสุดท้ายต้นกล้าจึงต้องใช้กำลังพังประตูตรงหน้า

ปึง ปึง ปึง

"ฮึก ต้นน้ำ"

"ใจเย็น ๆ ฝน ลูกจะต้องไม่เป็นอะไร"

ปึง โคร้ม

กรี้ดด

"ต้นน้ำ ฮึก ลูกแม่"ผู้เป็นแม่ร้องไห้ใจแหลกสลายเมื่อได้เห็นศพลูกสาวอันเป็นที่รักแขวนคอตายอยู่ตรงหน้า

ฝันร้ายของเธอได้กลายเป็นจริง