บทที่ 5

“อ่า… งั้นไว้คุยกันวันหลังดีกว่าเนอะ”

“ค่ะ” เธอตอบสั้นๆ พร้อมกับรอยยิ้มหวานที่เธอปรุงแต่งขึ้นมา

คนตัวเล็กตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่ของตัวเองอย่างสนุกสนาน เพราะหลงใหลในเสียงเพลงมันส์ๆที่ดังกระหึ่มอยู่ในผับ จนกระทั่งพี่ใหญ่ของแก๊งเดินเข้ามาทักเธอ พร้อมกับเหล้าที่ดีที่สุดของร้านอย่างรู้ใจ

“รางวัลสำหรับเด็กดีย่ะ”

“ขอบคุณนะคะพี่ป่าน จริงๆถึงพี่ป่านไม่ขอให้ช่วย หนูก็ต้องทำให้อยู่ดี” มาริรินพูดขึ้น ทำเอาอีกฝ่ายหัวเราะร่า เพราะรู้ดีว่าคนตรงหน้าชอบเสียงเพลงดังๆในผับมากขนาดไหน

“ตาแกจะมาด่าหัวพี่วันไหนก็ไม่รู้ พาหลานเขามาแรดเนี่ย” ปารีนาบอกกลั้วหัวเราะ ทว่าอีกฝ่ายกลับโบกมือหยอยๆ เนื่องจากกำลังกรอกแอลกอฮอร์ใส่ปากเหมือนกินน้ำเปล่าดับกระหายอยู่

“อ่า… รสชาติเลอค่าสุดๆ” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้น หลังจากกลืนของโปรดลงคอ “คุณตาหรอจะว่า พี่ป่านก็รู้ว่าเขาไม่สนใจเรื่องของหนูอยู่แล้ว” หญิงสาวว่าพลางฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี เพื่อปกปิดความรู้สึกเจ็บปวดในใจ

“ดึงเข้าโหมดดราม่าทำไมยะ เขาก็ดูสนใจแกดีนะ อย่างน้อยก็เลี้ยงแกด้วยเงินมากมายมหาศาลอลังการล้านแปด ดีเท่าไหร่ละที่ไม่ปล่อยให้แย่งที่หมานอนข้างถนน” ปารีนาพยายามพูดให้ฟังดูตลก ทั้งที่เธอรู้อยู่แก่ใจว่าความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวมาริรินเป็นอย่างไร

“โอ้โห… ถ้าต้องแย่งที่หมานอน หนูยอมคั่วลูกค้าวีไอพีในผับไปนอนโรงแรมดีกว่านะ”

“เดี๋ยวปั๊ดตบปากแตก หล่อนจะมีหนอแซงหน้าฉันไม่ได้นะบอกไว้ก่อน” ปารีนาว่า แล้วยกมือขึ้นตั้งท่าจะตบ

“ใจร้ายกับน้องกับนุ้งจริงจริ๊ง~”

“ชิ! ฉันรักแก เอ็นดูแกเหมือนน้องที่คลานตามกันนะมิริน อย่าไปนอนกับคนที่เราไม่ได้รักง่ายๆเด็ดขาด ไม่ว่าแกจะไปอ่อยเขาเรี่ยราดยังไงก็เถอะ”

“โห… พี่ป่านก็พูดซะเสียเลยนะ นี่มิรินไม่เคยเกเรเหมือนพี่เมด้านะบอกเลย” มาริรินรีบโบ้ยไปให้เมรีดาทันควัน เพราะเจ้าตัวไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วย

“เออ! ยัยนั่นก็อีกคน เมื่อไหร่จะมีใครเป็นตัวเป็นตนก็ไม่รู้” ปารีนาบ่นปลงๆ

“ยาก พี่เมด้าบอกว่าเราต้องเปลี่ยนผู้ชายให้ง่ายเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า” มาริรินบอกกลั้วหัวเราะ

“แกอย่าไปฟังมันเชียว ปล่อยให้บ้าไปคนเดียวเถอะรายนั้นน่ะ”

“ค่าๆ หนูจะจำไว้ให้ขึ้นใจเลยนะคะคุณแม่”

“เอ้อ! แล้วแม่แกติดต่อกลับมาบ้างหรือเปล่าล่ะ” ปารีนาถาม เมื่อนึกขึ้นได้ว่าแม่ของมาริรินย้ายตามสามีใหม่ไปอยู่ฮ่องกงได้เกือบหกปีแล้ว

“นานๆทีจะโทรมาถามข่าวคราวน่ะ ถ้ามีลูกใหม่เมื่อไหร่ก็คงเลิกสนใจไปเอง” คนพูดเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใสร่าเริงเหมือนเช่นทุกครั้ง ทว่าความรู้สึกของเธอมันสวนทางเหลือเกิน

“ว๊าย! แม่แกอายุจะแตะเลขสี่อยู่รอมร่อ คงไม่มีแล้วมั้ง” ปารีนาพยายามพูดปลอบใจ

“ฮ่าๆ ไม่แน่หรอกค่ะ เห็นว่าเขาไปปรึกษาหมอกันด้วย อีกไม่นานก็คงมี”

“…เออ ช่างแม่แกเถอะ ให้ฉันเป็นแม่แกแทนก็ได้นะ ถึงอายุจะห่างกันแค่สามสี่ปีก็เถอะ”

“ไม่เอาอะ ให้พี่ป่านเป็นพี่สาวสุดที่รักของหนูแบบนี้ตลอดไปดีแล้ว” มาริรินว่าพลางโอบกอดพี่สาวสุดที่รักที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือดด้วยความรักใคร่ ก่อนจะถูกอีกฝ่ายผลักออกห่าง

“ห้ามร้องนะยะ ฉันเกลียดเด็กขี้แย”

“ฮ่าๆ ยังไม่ทันร้องเลย ห้ามก่อนซะละ”

“เออ นั่นแหละ ห้ามร้องก็คือห้ามร้อง ถ้าแกร้องฉันยึดเหล้าคืนนะโว้ย!” ปารีนาขู่ฟ่อ แล้วทำท่าจะยื่นมือไปคว้าขวดเหล้า ทว่าอีกฝ่ายไวกว่า จึงคว้าไปได้ก่อน

“ให้แล้วให้เลยสิ”

“เหอะ! ตั้งใจทำงานให้คุ้มค่าเหล้าฉันด้วยล่ะ”

“แน่นอนค่ะ คืนนี้ไม่ไล่ไม่เลิก” มาริรินบอกกลั้วหัวเราะ แล้วเปิดเพลงมันส์ๆให้ทุกคนในงานออกมาดิ้นอยู่กลางร้านอย่างสนุกสนาน