ตอนที่ 7 อยากรับเป็นอนุ1

ทางฝั่งเว่ยเฉิง

พวกเขารู้จักกันระดับหนึ่งจึงทักทายอย่างคุ้นเคย  ยังมองเลยไปทางฝั่งสตรีอีกสองคน “นั่น น้องข้า เว่ยหนิง”

ชายหนุ่มเพิ่งสังเกตเห็นเช่นกันว่าไป๋ซั่วมิได้มองน้องสาวของตนแต่กลับมองอีกคน เขากระแอม “เอ่อ...คุณชายไป๋ หนิงเอ๋อร์ของข้าสวมชุดสีชมพู มิใช่สีแดง”

ไป๋ซั่วชะงัก “อ้อ...คุณหนูเว่ยใส่ชุดสีชมพูนั่นเอง” หน้ากลมบวมแดง ลงแป้งแต้มชาดเยอะเหมือนงิ้วขนาดนั้น ยังดูออกว่าเป็นรอยผดผื่นขรุขระ อัปลักษณ์สิ้นดี

“วันนี้คุณหนูเว่ยแลดูน่ารักสดใสเหลือเกินขอรับ” ปากเอ่ยวาจาเช่นนั้น ทว่าสายตาก็ยังมองเพียงสตรีชุดแดงอย่างเผลอไผลอยู่ดี ในเมื่อคนหนึ่งขี้ริ้วขี้เหร่ปานนั้น อีกคนยังงามบาดตาบาดใจปานนี้ ทำเขามิอาจถอนสายตาได้เลย

เว่ยเฉิงนิ่วหน้าเล็กน้อย ค่อยๆ แนะนำอย่างเสียมิได้

“สตรีชุดแดงคือแม่นางติง เจ้าของโรงยาเจี้ยนคัง ยามนี้ชื่อเสียงโด่งดังมากในเมืองหลวงเชียว คุณชายไป๋เพิ่งมาจากเมืองซิวโจวใกล้ๆ นี่เอง คงเคยได้ยินบ้างกระมัง”

“อ้อ...” ไป๋ซั่วพยักหน้า ดวงตาลุกวาว

หากเอ่ยถึงเจี้ยนคังเขาย่อมเคยได้ยินมาบ้าง ข่าวว่านางเก่งกาจดูแลดูแลกิจการเองทุกขั้นตอน นับเป็นสตรีที่มีความสามารถอย่างยิ่ง ไม่น่าเชื่อว่าจะงดงามปานนี้ด้วย

ทว่าน่าเสียดายนางเป็นหม้ายกลายเป็นหญิงมีตำหนิ แต่ไม่เป็นไร มิได้แต่งเป็นภรรยาแต่ได้เป็นอนุก็ย่อมดีไม่น้อย ดวงตาไป๋ซั่วพราวพร่างหมายมาดยากซ่อนความหื่นกระหาย

เห็นอาการที่เก็บไม่อยู่เยี่ยงนั้นของไป๋ซั่ว เว่ยเฉิงจึงกล่าวลาอย่างขัดเคือง “เชิญคุณชายไป๋ตามสบายเถอะ  ข้าขอตัวไปต้อนรับแขกด้านนั้นก่อน”

เขามองไปทางเซียวหงเย่ กล่าวอย่างขออภัย “คุณชายเซียว ข้ามิอาจอยู่คุยด้วยได้นาน เสียมารยาทแล้ว”

เซียวหงเย่ยกยิ้มมิเอ่ยวาจา เพียงพยักหน้าให้นิ่งๆ

เว่ยเฉิงปรายตามองไป๋ซั่วอย่างเย็นชาอีกครั้ง พยายามระงับโทสะสุดกำลัง จับมือฮูหยินเดินจากไปทันที

คล้อยหลังเว่ยเฉิง ไป๋ซั่วถอนหายใจโล่งอก ไปซะที ชายหนุ่มไม่มีท่าทีเกรงใจอีก เพียงมองสตรีชุดแดงไม่วางตา “ข้าอยากทำความรู้จักนาง” กล่าวพลางก้าวเท้าเดินฉับๆ ไปทางนั้นอย่างมุ่งมั่น

ทว่าจู่ๆ ไป๋ซั่วพลันสะดุดล้มหัวทิ่ม เสียงบั้นท้ายกระแทกพื้นดินดังพลั่ก หมดสภาพความสง่า

“โอ๊ย!” เขาแหกปากร้องลั่น ครั้นเงยหน้ามองกลับเห็นเจ้าของฝ่าเท้าปริศนาคือเซียวหงเย่ “เจ้าถีบข้ารึ?” ไป๋ซั่วให้รู้สึกงุนงงยิ่งนัก “หงเย่! เจ้าถีบข้าด้วยเหตุใดเนี่ย?”

“เจ้าไม่ควรยุ่งหญิงอื่นที่ไม่ใช่คนของเจ้า”

ไป๋ซั่วมุ่นคิ้ว “แต่คุณหนูเว่ยผู้นั้นไม่น่าสนใจ อีกอย่าง หญิงอื่นที่ว่า ข้าต้องยุ่งสิจะได้เป็นคนของข้าปะไร” ว่าแล้วก็ทำท่าลุกขึ้นไปทางเดิม

เซียวหงเย่หรี่ตายกเท้าจะถีบซ้ำ ไป๋ซั่วกลิ้งตัวหลบ เขาหมายปองหญิงอื่น มิได้มองคู่หมายของสหายเสียหน่อย คิดในใจอย่างสงสัยพลางลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นอย่างไม่เข้าใจ

“หรือว่าเจ้าชอบแม่นางชุดแดงเหมือนข้า”

ไป๋ซั่วรู้จักกับเซียวหงเย่ก็จริง แต่เขาไม่รู้จักติงยวี่ถิง แม้รู้ว่าสหายเคยแต่งภรรยาแต่ก็ไม่เคยพบหน้าหรือสนทนา  เพราะอีกฝ่ายไม่เคยนางพาออกจากเรือนมาด้วยกันสักครา ตอนเขาไปหาก็ยิ่งไม่เคยให้นางออกมาแนะนำตัวต่อผู้คน เท่าที่ไป๋ซั่วรู้มาคือเซียวหงเย่รังเกียจฮูหยินของตนอย่างมากเพราะนางใช้แผนชั่วจนได้แต่งเข้าสกุลเซียว

เรื่องอดีตฮูหยินของเซียวหงเย่เอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้อีกฝ่ายมีสาวงามข้างกายแล้ว จะมาแย่งกับเขามิได้

ชายหนุ่มหันมองไปทางสตรีที่หมายตาอีกครั้ง พบว่านางเดินไปกับเว่ยหนิงจนไกลลิบเสียแล้ว เขาจึงหันกลับมองสหายที่เดินนิ่งๆ ไปอีกทางเช่นกัน ไป๋ซั่ววิ่งตามไปทันที

“หงเย่! รอก่อน มาคุยกันให้รู้เรื่อง เจ้าห้ามชอบนะ”

“ข้าชอบใครไม่เกี่ยวกับเจ้า อยากคุยก็ตามมาเร็วๆ”

“อะไรของเจ้าเนี่ย เดินช้าๆ หน่อย ข้าตามไม่ทัน”

ฝ่ายเหวินฟางที่กลายเป็นอากาศธาตุตั้งแต่เริ่มและตอนนี้ยังถูกทิ้งกว้างให้ยืนเคว้งเพียงลำพังได้แต่ยืนอึ้ง นางมองติงยวี่ถิงอย่างเกลียดชังมิสร้างซา

นางอุตส่าห์แต่งกายงดงามขนาดนี้ สะสวยหยาดเยิ้มเหนือสตรีใด แต่บุรุษกลับมองเพียงนังบ้านั่น!

ไป๋ซั่วก็ใช่ เซียวหงเย่ก็ด้วย เอาแต่มองติงยวี่ถิง เมื่อก่อนไม่เห็นสนใจอีกฝ่ายแท้ๆ แต่ตอนนี้ไฉนเปลี่ยนไป

หญิงหม้ายถูกสามีหย่า มีดีเทียบนางได้ที่ใดกัน!