ตอนที่ 5 อยากขี้เหร่

โรงยาเจี้ยนคัง

ติงยวี่ถิงกำลังคัดแยกสมุนไพรอยู่ตรงตั่งหลังร้าน จังหวะนั้นเจียวมิ่งเดินเข้ามา

“มีเทียบเชิญถึงนายหญิงเจ้าค่ะ”

ติงยวี่ถิงวางงานในมือรับกระดาษแผ่นน้อยมาเปิดออกอ่าน ใจความว่าสกุลเว่ยกำลังจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้คุณหนูใหญ่เว่ยหนิง

ขอเชิญเถ้าแก่เนี้ยโรงยาเจี้ยนคังไปให้ความดูแลผิวพรรณและบำรุงความงาม เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับงานเลี้ยงที่กำลังจะเกิดขึ้น

ย่อมเป็นการทำสปาผิวเดลิเวอร์รี่นั่นเอง

การรับงานนอกเช่นนี้เป็นแผนการตลาดแบบใหม่สำหรับที่นี่ซึ่งได้ผลตอบรับดีเยี่ยม

จากเดิมร้านขายยาทั่วไปมีเพียงคนป่วยเข้ามาซื้อหาสมุนไพร แต่ตอนนี้ร้านขายยาของนางนอกจากคนป่วยยังมีคนสวยเต็มไปหมด และเมื่อก่อนมีเพียงการเชิญท่านหมอไปดูอาการคนป่วยถึงในจวน แต่ยามนี้เชิญคนขายยาเช่นนางเข้าไปดูแลบำรุงความงามแทน

“เตรียมรถม้าเลย ข้าจัดของสักครู่” ติงยวี่ถิงสั่งการ

“เจ้าค่ะ”

เจียวมิ่งวิ่งออกไปบอกสารถีทันที เสี่ยวจิงรีบเข้ามาช่วยนายหญิงจัดของอย่างขยันขันแข็ง

สิ่งของที่ต้องนำไปใช้ล้วนเป็นเครื่องบำรุงผิวชั้นเลิศที่ติงยวี่ถิงคิดค้นขึ้นให้เหมาะกับสภาพอากาศและสตรีที่นี่ นับเป็นการบริการพิเศษทำเงินได้มากกว่าเดิมหลายเท่า และเหล่าคุณหนูตระกูลใหญ่ให้การตอบรับเป็นอย่างดี 

ติงยวี่ถิงชอบการค้าเช่นนี้เป็นที่สุด เพราะนอกจากจะได้ค่าสินค้าตามที่นางกำหนดใช้กับลูกค้าทั้งหมดทุกชนิดที่นำไป นางยังได้เงินจากค่าบริการนอกสถานที่เพิ่มด้วย

ชาติก่อนถิงถิงเรียนการนวดและฝึกฝนจนชำนาญ นางนำมาผสานกับครีมบำรุงต่างๆ ได้อย่างลงตัว

“พวกเจ้าสองคนเฝ้าโรงยา ข้าไปคนเดียวได้”

“เจ้าค่ะ”

ใช้เวลาไม่นาน ติงยวี่ถิงก็ถึงจวนสกุลเว่ย สาวใช้รีบเข้ามาต้อนรับนางและพาเดินทางไปยังเรือนของคุณหนูใหญ่

“แม่นางติง มาแล้วหรือ?” เสียงทักทายเรียบนิ่งนั้นเป็นของสาวใช้รุ่นเยาว์คนหนึ่งหาใช่เสียงคุณหนูใหญ่เว่ย เพราะอีกฝ่ายนั่งหน้าเชิดอยู่โน่น ท่าทีหยิ่งยโสอย่างยิ่ง แววตาดูแคลนขั้นสุด

ติงยวี่ถิงไม่ใส่ใจ เพียงทำหน้าที่ของตนเองอย่างดี  ในห้องส่วนตัวที่ปิดสนิท น้ำอุ่นถูกตระเตรียมเอาไว้แล้วนั้น นางนำสิ่งของที่ตระเตรียมมาออกวางเรียงรายอย่างสวยงาม เพิ่มการตกแต่งอย่างตระการตาเข้าไปอลังการงานสร้างสุดๆ ทำเอาใครบางคนที่นั่งรอนิ่งๆ ด้วยใบหน้าที่เชิดรั้นสูงส่ง ต้องชำเลืองมองอย่างสนใจ

เทียนหอมสมุนไพรสลักรูปบุปผาถูกจุดไฟในตำแหน่งที่เหมาะสมทำให้กลิ่นกำจายผสานกำยานได้ลงตัว ช่วยปรับอารมณ์ผู้คนให้ดีขึ้น

ใช้เวลาแค่เพียงไม่นาน ใบหน้าบึ้งตึงของคุณหนูเว่ยค่อยๆ คลายลง แววตามืดดำยังอ่อนแสงลงมาก หากบอกว่าเริ่มเคลิบเคลิ้มก็ย่อมได้

ติงยวี่ถิงลอบสังเกตอีกฝ่าย ผิวพรรณที่ค่อนไปทางกร้านแดดดำคล้ำไม่ถึงหยาบกระด้างนั้น ทำให้นางเข้าใจได้ คุณหนูเว่ยไม่ใช่สตรีรักสวยรักงามสักเท่าใด และยามนี้คงถูกทางบ้านบังคับให้ทำตัวงดงามอย่างแน่นอน

สงสัยคงใช้งานเลี้ยงดูตัวเตรียมแต่งงานนั่นแล

หลังจากจัดท่าให้คุณหนูเว่ยลงนอนบนตั่งตัวยาวและเริ่มต้นขั้นตอนการดูแลผิวพรรณอย่างนุ่มนวลเอาใจใส่ ตั้งแต่ทำความสะอาด ขัด พอก ประคบร้อนและเย็นต่างๆ ระหว่างนวดกดจุดเรียกเลือดลม ระบายความอัดอั้นภายใน ติงยวี่ถิงอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนไปด้วย นางบอกถึงสิ่งที่ต้องทา ต้องหมั่นบำรุงเพิ่มเติม และสิ่งที่ต้องใช้ประกอบการนวด เสริมด้วยยาสมุนไพรตัวใดเพื่อให้ผิวกลับมาเนียนนุ่มชุ่มชื่น

แต่แทนที่คุณหนูเว่ยจะชอบใจกลับเอ่ยเสียงเย็นชายืดยาว

“ข้าไม่ได้อยากสะสวยปานนั้น ทางที่ดีเจ้าช่วยทำให้ข้าขี้ริ้วขี้เหร่ไปเลยก็ได้ อุตส่าห์เดินตากแดดตั้งหลายวัน สุดท้ายท่านแม่ก็เชิญเจ้ามาดูแล ข้าเบื่อจะแย่ ถูกบังคับให้งดงามเพื่อเอาใจบุรุษ ท้ายที่สุดก็คงถูกบังคับแต่งงานกับใครไม่รู้ คนเราต้องได้แต่งกับคนที่รักสิถึงจะถูก” พูดพลางปรายตามองเหยียด “เจ้าเอง ข้ายังได้ยินข่าวลือ เพราะไปบีบเค้นเขาจนได้แต่งงานนี่ แล้วเป็นอย่างไรเล่าตอนนี้ ถูกหย่าร้างกลายเป็นหญิงหม้าย ข้าไม่อยากเป็นเช่นเจ้าหรอกนะ”

การเป็นหญิงหม้ายให้รู้สึกเหมือนเป็นดาราท่านหนึ่ง ที่มีชื่อเสียงโด่งดังขจรไกล ใครๆ ล้วนรู้จัก รู้กระทั่งประวัติ ประหนึ่งเป็นคนรู้จักชิดใกล้

ติงยวี่ถิงร้องเฮ้อในใจ แต่ใบหน้ายังคงแย้มยิ้มแจ่มใส “สตรีเราไม่ได้งามเพื่อคนอื่น แต่ควรสวยสะพรั่งเพื่อตัวเอง สุขภาพดีทั้งภายนอกและภายใน เครื่องประทินผิวเองก็มิใช่เพียงเพื่อความงาม แต่ล้วนเป็นยารักษาใจ ช่วยดูแลความรู้สึก คลายโศกเศร้า เราควรสวยเพื่อตัวเรา ต้องหันมารักตัวเองด้วยการเลือกสิ่งดีๆ เป็นอาหารผิวพรรณ ไม่ว่าใครทำร้ายให้เสียใจ หากเรายังคงงดงาม ทุกวันเราจะมีความสุข ใครก็ไม่อาจทำร้ายจิตใจเราได้เจ้าค่ะ”

“หืม...”

คุณหนูเว่ยเลิกคิ้วแต่ยังไม่ทันต่อคำกลับได้ยินคำสั่งเสียงหวานของติงยวี่ถิง “หลับตาลงเจ้าค่ะ”

สาวน้อยหลับตา ติงยวี่ถิงจึงค่อยๆ นวดหน้าแผ่วเบา นวดระเรื่อยไปตามจุดต่างๆ กระทั่งคนนอนบนตั่งผ่อนคลาย กลายเป็นผู้ว่านอนสอนง่าย

การทำงานของติงยวี่ถิงเริ่มสบายขึ้น ไม่ว่าจะบอกให้อีกฝ่ายนอนตะแคงหรือนอนคว่ำล้วนทำได้ทั้งนั้น

หญิงสาวใช้ยาสมุนไพรที่คัดสรรอย่างดีทุกตัวชโลมลูบไล้อย่างไม่ตระหนี่ ไม่ว่ากลิ่นหรือสีล้วนทำให้รู้สึกดีทั้งสิ้น เมื่อกอปรกับการนวดยิ่งให้ความรู้สึกสบายตัว

สุ้มเสียงเว่ยหนิงมิได้กระด้างดุจเก่า “แต่วันงานเลี้ยง หากข้าสะสวยเฉิดฉาย คุณชายไป๋คงไม่แคล้วตอบตกลง ข้าเพียรอุตส่าห์หลบหน้าตลอดไม่ให้เขาพบเจอถึงรอดมาได้จนทุกวันนี้”

ติงยวี่ถิงสงสัย “พวกท่านยังไม่เคยพบกันหรือ?”

“พวกเราไม่เคยเจอกัน และไม่อยากเจอด้วย”

“ทำไมเล่าเจ้าคะ?”

“เพราะข้าพอรู้เรื่องชั่วร้ายเกี่ยวกับเขาอยู่บ้างน่ะสิ อีกอย่าง บุรุษล้วนชอบโฉมสะคราญเหมือนกันมิใช่หรือ? หากเขาเจอข้า ต้องชอบข้าแน่นอน”

คนฟังกะพริบตา นางมิอาจออกความเห็นใดได้อีก แต่ที่เว่ยหนิงกล่าวมานั้น...เอิ่ม...

หญิงสาวจึงเสนอ “ข้าช่วยคุณหนูเว่ยได้เจ้าค่ะ”

คนนอนหลับตาคว่ำหน้าอย่างสบายเนื้อตัวถามอู้อี้ “ช่วยอย่างไร ทำให้ข้าขี้เหร่ได้หรือไม่ เอาให้คุณชายไป๋ตกใจจนหนีไปเลยยิ่งดี”

ติงยวี่ถิงครุ่นคิดเล็กน้อย ค่อยๆ เอ่ยอีกว่า “แต่ทว่า หากคุณหนูเว่ยอยากขี้เหร่ล่ะก็ ทำแค่วันงานเลี้ยงน่าจะพอ ข้าช่วยได้เจ้าค่ะ แต่วันนี้คุณหนูต้องสวยงามที่สุดก่อน ประเดี๋ยวข้าเบิกเงินกับนายท่านเว่ยมิได้เจ้าค่ะ”

เว่ยหนิงเคลิบเคลิ้มผ่อนคลายอย่างยิ่ง นางจึงเชื่อฟัง บอกให้ทำสิ่งใดล้วนทำตามอย่างไม่เย่อยิ่งถือตัวอีกต่อไป

“อืม...ตามใจเจ้า”