ตอนที่ 4 เซียวหงเย่

โรงเตี๊ยมยู๋อี้

บุรุษหนุ่มหล่อเหลาพาร่างสูงที่อาภรณ์เปื้อนเลือดไก่เดินเข้ามาในห้องพักชั่วคราว เพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกาย โดยมีหญิงงามเดินตามเข้ามาไม่ห่าง แววตานางจับจ้องที่เสื้อผ้าแนบกายจนเผยมัดกล้ามเล็กๆอันงามสง่าสมเป็นบุรุษเพศน่าหลงใหล

บุรุษเปี่ยมเสน่ห์ผู้นี้นางปรารถนาชิดใกล้ตลอดเวลา

“ท่านพี่หงเย่ อดีตภรรยาของท่านผู้นั้นไฉนยังทำตัวเลวร้ายเช่นนี้ ข้าได้ข่าวว่านางตกอับกระทั่งร้านค้าของสกุลที่ร่ำรวยในจินโจวยังรักษาไว้มิได้สักร้าน ต้องระหกหระเหินขอทานไปทั่ว ยังทำตัวเป็นหมอยาหลอกขายสมุนไพรประทังชีวิต พอหลอกคนในเมืองจินโจวไม่ได้ก็มาเมืองหลวง ที่นี่มีผู้คนมากหน้าหลายตาถูกนางหลอกก็แล้วไปเถิด แต่ท่านอย่าเข้าใกล้นางอีกเชียว นางอาจจะใช้เล่ห์เหลี่ยมเข้าหาท่านเอาได้ อันตรายอย่างยิ่งเจ้าค่ะ ท่านเคยพลาดมาแล้วครั้งหนึ่งนะเจ้าคะ ข้าเป็นห่วงเหลือเกิน”

เหวินฟางกล่าววาจายาวเหยียดอย่างเป็นกังวล

แต่เซียวหงเย่ไม่เอ่ยต่อคำใดเพียงหันมาเอ่ยเสียงต่ำ “คุณหนูเหวิน ห้องพักของเจ้าอยู่ทางนั้น” ว่าพลางปรายตามองไปทางห้องฝั่งตรงข้าม นับเป็นการไล่อย่างเย็นชา

ทว่าเหวินฟางกะพริบตามองเขาอย่างใสซื่อ ไม่เข้าใจ “ท่านพี่หงเย่ ข้าจะปรนนิบัติท่านผลัดผ้าเจ้าค่ะ”

คิ้วเข้มพลันขมวด “เราสองคนไม่ได้เป็นสามีภรรยา เจ้าจะเข้ามาผลัดผ้าให้ข้าหรือ? ไม่เหมาะกระมัง?”

สตรีผู้นั้นยังทำให้เขาแค่ครั้งเดียวก่อนหย่า

ผู้อื่นมีสิทธิ์หรือไร?

เหวินฟางเอียงหน้ามองตาใส ยังคงไม่เข้าใจ

“แต่พวกเรากำลังจะได้หมั้นหมายกันนะเจ้าคะ ปรนนิบัติวันนี้หรือหลังแต่ง ล้วนมีค่าเท่ากันเจ้าค่ะ”

นางพูดอย่างเอียงอายแม้วาจาไร้ยางอาย

เซียวหงเย่เริ่มหมดความอดทน เขาเลิกคิ้วถามยิ้มๆ “หรือว่าเจ้าไม่ได้ต้องการเพียงผลัดผ้าแต่อยากทำหน้าที่อื่นที่สตรีทุกคนต้องทำให้บุรุษหลังแต่งงาน”

หญิงสาวพลันหน้าแดงก่ำ นางปรารถนานอนเคียง อยากแต่งงานปานฟ้าฟาดเหมือนอดีตภรรยาของเขาเช่นกัน อยากทำเลยวันนี้ไม่ต้องรอวันหมั้นหรือวันแต่งงานทั้งนั้น

นังหน้าด้านติงยวี่ถิงทำได้ เหตุใดนางจะทำมิได้เล่า?

“ท่านพี่หงเย่พูดอะไรกันเจ้าคะ” ก้มหน้าพูดอย่างขัดเขิน “แต่ว่าท่านพ่อข้าเจรจากับท่านพ่อท่านแล้วนี่นา  ถึงอย่างไรพวกเราก็ต้องหมั้นหมาย งานแต่งย่อมรอไม่นาน หากท่านต้องการ ข้าก็...”

ชายหนุ่มไม่อยากคุยอีก เพียงสั่งปิดท้ายเสียงเรียบ “อย่าตามข้ามา”

ความหมายคือ ‘ไสหัวไปไกลๆ ซะทีเถอะ! รำคาญ!’

ประตูชั้นในถูกปิดดังปัง

เหวินฟางเกือบดึงจมูกของตนหลบไม่ทัน ได้แต่มองบานประตูอย่างงงงัน อยากเข้าไปถึงด้านในกลับเข้าไปไม่ได้

เมื่อก่อนตอนยังไม่หย่ากับภรรยาไม่เห็นเคยไล่ มีแต่ชวนเข้าห้องไปคลอเคลียชิดใกล้ แม้ไม่เคยลึกซึ้งถึงขั้นล่วงล้ำแต่ก็เคยทำการล่วงเกินไม่ใช่น้อย ทั้งกอดจูบลูบคลำ ล้วงเข้าใต้กระโปรง นางต้องคอยปัดป้องเพราะเขามีพันธะ

แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วประไร! วันนี้เขาเป็นอะไรไป?

นางหรือก็เห็นว่าเขาหย่าแล้ว พวกเรากำลังจะได้แต่งงานกันในไม่ช้า ตั้งใจจะทอดกายให้คืนนี้เลย

เพราะเขาบังเอิญเจออดีตภรรยาสินะ!

หญิงสาวกระทืบเท้าขัดใจ สะบัดหน้าเดินออกจากห้องของเซียวหงเย่ไปอย่างหงุดหงิด

คิดแล้วก็ได้แต่เกลียดนังติงยวี่ถิงยิ่งนัก!

อีกฝั่งของห้องพัก เซียวหงเย่ไม่สนใจเหวินฟางอีก เพียงเดินเข้าห้องอาบน้ำ เปลื้องผ้าออก ค่อยเดินโทงเทงไปนั่งลงถังไม้ที่มีน้ำอุ่นเติมไว้จนเต็ม

ระหว่างแช่น้ำอย่างต้องการสงบสติอารมณ์ขุ่นมัว เขายังไม่ลืมสำรวจเรือนร่างอันสง่างามสมบูรณ์แบบของตน

ความทรงจำของร่างเก่ายังคงพร่างพรูไม่หยุด

ชายหนุ่มพอจำได้เลือนรางว่าครั้งหนึ่งเคยถูกสาดน้ำจากบนชั้นสองของโรงน้ำชาเช่นกัน

และยังคงเป็นฝีมือของอดีตภรรยาผู้นั้นเหมือนเดิม เพียงแต่เรื่องราวกลับแตกต่างไป

วันนี้นางไม่ได้มานอนข้างกายเขาเหมือนเก่า

ตอนนั้นชาวบ้านคนหนึ่งบังเอิญเดินมาเห็นเขาที่เปียกปอนจึงแสดงน้ำใจพาเขาเข้าไปเปลี่ยนผ้าที่โรงเตี๊ยม ขณะผลัดผ้าคนเดียวในห้องจู่ๆ รู้สึกง่วง แล้วเขาก็สลบไป ตื่นมาอีกทีพลันพบว่านอนเปลือยเปล่าอยู่กับติงยวี่ถิง

แล้วพวกเราก็จำต้องแต่งงานกัน

เซียวหงเย่หลับตาอิงแผ่นหลังกว้างกับถังอาบน้ำนิ่งๆ พลางนึกถึงสิ่งเหนือธรรมชาติ อย่างที่ใครก็ไม่อาจคาดถึง

หลังจากสร้างเนื้อสร้างตัวจนร่ำรวยในวัยสามสิบห้า ใช้ชีวิตตามประสาชายโสดมาแล้วอย่างอิ่มหนำสำราญเต็มที่ ตัวเขาในชาติก่อนจึงตัดสินใจหาแฟนให้เป็นแม่ของลูกสักที  แต่กลับถูกรถชนตอนกำลังดูตัวออกเดทอย่างจริงจังเสียได้

ตายในเวลาที่น่าเสียดาย อุตส่าห์เจอผู้หญิงถูกใจ

พอลืมตาขึ้นมาอีกทีพบว่านอนอยู่บนเตียงสกุลเซียว

ตอนนั้นอดีตภรรยาของเขาเอาแต่บอกว่าขอโทษ นางบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ไม่คิดทำร้ายจริงๆ หากพูดแล้วไม่เชื่อ ขอแก้ตัวโดยการรักษาหายาถอนพิษให้แล้วกัน

เขาที่กำลังสะลึมสะลือเห็นนางแอบต้มยาในครัวเล็กอย่างระมัดระวังและยากลำบาก ทั้งยังปรนนิบัติดูแลเขาอย่างเอาใจใส่ ไม่นาน นางยังสามารถรักษาให้เขาจนหายดี เป็นแค่สาวน้อยตัวหอมนุ่มนิ่มกลับมีความสามารถเช่นนี้ ตอนนั้นเขายังคิดว่าในที่สุดก็ได้เจอ นี่แหละแม่ของลูกชัดๆ และด้วยรับรู้ว่านางคือภรรยาของร่างเก่า พอเขามีเรี่ยวแรง จึงมอบคืนวสันต์อันเร่าร้อนเสียเลย

ช่วยมิได้ สามีที่ดีต้องปรนนิบัติภรรยาอย่างเต็มที่ มอบความสุขสมให้นางอย่างถึงใจ ความเร่าร้อนมีเท่าใด ต้องใส่ไม่ยั้ง ห้ามตระหนี่

หลังจากนั้นเขาต้องปรับตัวโดยการออกไปทำงานตั้งแต่เช้า ทั้งยังต้องเดินทางไปต่างเมือง พอกลับจวนอีกคราพบว่าผู้อาวุโสตัดสินนางตามกฎตระกูลและขับไล่ออกไปจากสกุลเซียวแล้ว

มีแต่คนบอกว่าอดีตภรรยาของเขาเป็นสตรีร้ายกาจ จากความทรงจำของร่างเก่าเห็นจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ

และเซียวหงเย่คนเดิมเกลียดชังนางอย่างยิ่ง