ตอนที่ 20 ข้าอยากกินกวางน้อยเสียแล้ว

"องค์ชายสี่"

"ขะ....ขอ ขออภัยองค์ชายสี่"

"หื่อ.....นางทำอันใดให้ท่านไม่พอใจหรือ"

จ้าวเทียนหยางที่ได้ฟังเช่นนั้นก็หันมาถามอี้หนิงหลงด้วยความสงสัย

"เรียนท่านแม่ทัพ ข้ามิรู้ว่าคุณชาย เอ่อ...องค์ชาย คือ องค์ชายสี่เจ้าค่ะ ก่อนหน้าเลยเอ่ยวาจาที่ไม่ระวังออกไป"

เยี่ยนฝางรีบเอ่ยอธิบายทันที นี่คือเชื้อพระวงศ์เชี่ยวนะ มิน่านางรู้สึกว่านามเขาคุ้นนัก เมื่อสักครู่นางเอ่ยกับเขาเหมือนกับว่าเป็นสหาย คราแรกที่เขาเป็นสหายของท่านแม่ทัพก็มิควรเอ่ยวาจาสนิทสนมแล้ว แต่นี้เขาเป็นถึงองค์ชาย ฐานะตนกับเขาต่างกันเกินไป แท้จริงแล้วนางค่อนข้างให้ความสำคัญกับเรื่องพวกนี้ คนมีอำนาจอยู่เหนือทุกอย่าง หญิงสาวไม่อยากสร้างเรื่องหรือก่อปัญหาให้เดือดร้อนมาถึงท่านแม่ทัพ

"ข้ายังมิได้ถือสาเลย เหตุใดเจ้าต้องกังวลเช่นนี้ คนเช่นข้ามิได้คบค้าสหายเพียงเพราะยศฐาบรรดาศักดิ์ หรือผลประโยชน์ใด หากว่าใจคิดว่าผู้นั้นใช่ก็คือใช่ มองเพียงชั่วครู่ก็รู้ได้ทันที"

"ขอบพระทัยองค์ชายสี่ที่ทรงเมตตาเจ้าค่ะ"

เยี่ยนฝางเอ่ยอย่างนอบน้อม

"ข้ามิรู้บุรุษในใจเจ้านั้นตราตรึงมากเพียงใด เลยอยากเตือนให้เจ้ารู้เอาไว้ บุรุษเช่นข้าก็มีเพียงหนึ่งมิมีสอง"

อี้หนิงหลงเอ่ยจบก็ขยิบตาให้หญิงสาวหนึ่งที พลางเดินไปตบที่บ่าของจ้าวเทียนหยางเป็นการส่งสัญญาณ และเดินออกจากกระโจมไป ทิ้งให้ทั้งสองคนอยู่เพียงลำพัง เยี่ยนฝางมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม ประโยคก่อนที่เขาจะไปมันหมายความว่าเช่นไรกัน ดวงตางามหันไปมองจ้าวเทียนหยางที่นั่งอยู่กับที่ไม่เอ่ยอันใด ก็เดินไปรินชาและยกมาให้ชายหนุ่มอย่างใส่ใจ

จ้าวเทียนหยางเข้าใจความหมายของอี้หนิงหลงดี เขาสนใจนางอย่างมิต้องสงสัย แต่เหตุใดถึงเป็นนางได้ เคยพบกันหรือเพียงชอบใจนางตั้งแต่คราแรกที่พบกัน แล้วที่บอกว่าบุรุษที่ตราตรึงในใจนั้นคืออันใด

"เจ้ามีคนรักแล้วอย่างนั้นเหรอ"

จู่ๆประโยคที่นางไม่คิดว่าจะได้ยินมาจากคนผู้นี้ก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ มือเรียวที่กำลังยืนชาให้เขาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆวางมันที่โต๊ะตำราของชายหนุ่ม เพราะไม่คิดว่าท่านแม่ทัพจะสนใจเรื่องส่วนตัวของนางด้วย

"ยะ..ยังไม่มีเจ้าคะ ข้ามิมีคนรัก"

เยี่ยนฝางเอ่ยตอบแบบไม่มั่นใจ หญิงสาวไม่มีคนรักก็จริงแต่นางดั้นมีคนถามอยู่เต็มหัวใจ

"เจ้าก็อายุมากแล้ว หากมีคนรักก็มิแปลกอันใด เมื่อถึงวันนั้นเจ้ามิต้องห่วงจวนจ้าวของเราจะจัดการเรื่องพวกนี้ให้เจ้าอย่างสมเกียรติเอง"

"......."

เยี่ยนฝางไม่เอ่ยอันใด คำพูดของเขาเล่นกับหัวใจของนางจนไม่รู้ว่าจะเอ่ยตอบชายหนุ่มอย่างไร นี่เขาอยากให้นางแต่งออกไปโดยเร็วอย่างนั้นหรือ ท่านจ้าวหมิงเต๋อบิดาของเขาก็เคยถามเรื่องนี้กับนางเช่นกัน ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของนาง จึงละสายตาจากรายงานตรงหน้า เงยมองคนตัวเล็กที่ยืนกับที่

"มีอันใดหรือ"

"เปล่าเจ้าค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงเบา ก่อนจะเดินไปที่นั่งของตนด้วยใบหน้าเศร้า จ้าวเทียนหยางที่ได้ยินเช่นนั้นก็เอื้อมมือไปยกถ้วยชาที่หญิงสาวรินให้ก่อนหน้าจรดที่ริมฝีปาก ดวงตางามมองท่าทีของเขาพร้อมหยิกที่นิ้วตัวเองเล็กน้อยอย่างใจกล้า

"ข้าขอถามท่านแม่ทัพเรื่องหนึ่งได้หรือไม่เจ้าคะ"

"ว่ามาเถิด"

"จวนจ้าวมิต้องการข้าแล้วหรือเจ้าคะ"

คำถามของหญิงสาวทำเอาคนตัวโตชะงักไป

"เหตุใดถึงได้ถามเช่นนี้"

สายตาคมจ้องมองมายังหญิงสาว นางตอนนี้มีท่าทางเศร้าอย่างเห็นได้ชัด

"ก็ท่านเอ่ยถามเรื่องออกเรือน หากข้ามิมีคนรัก จวนจ้าวจะทำเช่นไรกับข้าเจ้าค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยออกไปตามตรง จ้าวเทียนหยางลุกขึ้น ก่อนจะเดินเอามือพาดหลังไปทางหญิงสาวช้าๆ มือหนาเอื้อมไปวางบนศีรษะเล็กเบาๆอย่างปลอบใจ

"สตรีที่เพียบพร้อมเช่นเจ้า จะมีจวนใดมิต้องการกัน"

ดวงตางามเหงยขึ้นสบตากับชายหนุ่มอย่างมีเกรงกลัว คำตอบของเขาทำให้นางอยากถามเหลือเกิน

'แล้วจวนจ้าวเล่า หากเป็นท่านแล้ว....หากท่านเป็นบุรุษผู้นั้น ท่านจะต้องการข้าหรือไม่' หญิงสาวเอ่ยกับตนเองในใจก่อนจะพยักหน้ารับ

"เช่นนั้นหากข้ามิต้องการมีคนรัก ข้าจะอยู่จวนจ้าวไปตลอดชีวิตได้หรือไม่เจ้าคะ"

จ้าวเทียนหยางที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าพร้อมยิ้มตอบกลับหญิงสาวด้วยใบหน้าอบอุ่น

"ข้าขอถามท่านอีกเรื่องได้หรือไม่เจ้าคะ"

"......"

ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยตอบเพียงเดินมารินชาที่โต๊ะด้วยท่าทีสุภาพอย่างที่เคยทำเป็นประจำ แต่นั้นก็เป็นคำตอบแล้วว่าหญิงสาวสามารถถามเขาได้

"ท่านแม่ทัพมีหญิงงามในใจ หรือว่าเอ่อ...คือ ท่านแม่ทัพมีคนรักหรือยังเจ้าคะ"

หญิงสาวตัดสินใจถามคำถามที่คิดว่าตนเองจะไม่กล้าเอ่ยออกไป พร้อมหลับตาลุ้นอย่างรอฟังคำตอบ

ป๊อก!

เสียงถ้วยชาที่คว่ำอยู่ถูกมือใหญ่หงายขึ้นและเทชาลงไปอย่างใจเย็น หลังได้ยินคำพูดของหญิงสาว มุมปากหนาของชายหนุ่มก็ยกขึ้นอย่างพอใจ ใบหน้าของเขาฉายแววเจ้าเล่ห์อย่างยากที่จะเข้าใจ ขณะที่ยืนหันหลังรินชาอยู่

"กวางน้อยติดกับดักแล้วสินะ"

เขาเอ่ยออกมาเสียงเบา

"ท่านแม่ทัพว่าอันใดนะเจ้าคะ ท่านอยากกินเนื้อกวางหรือ"

เยี่ยนฝางเดินมาอยู่ต่อหน้าเขา พร้อมสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

"ใช่! ข้าอยากกินกวางน้อยเสียแล้ว"

จ้าวเทียนหยางเอ่ยพร้อมสบตากับหญิงสาวตรงๆอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

"เช่นนั้นข้าจะไปถามท่านซีซวน ว่าวันนี้พอจะไปล่ากวางน้อยมาทำอาหารให้ท่านได้หรือไม่นะเจ้าคะ"

พอเอ่ยจบนางก็เดินออกมาจากกระโจมทันที ด้วยท่าทีมิเข้าใจ

"ข้าถามเขาว่ามีคนรักหรือยัง มิได้ถามว่าหิวหรือยังเสียหน่อย เหตุใดถึงได้อยากกินเนื้อกวางขึ้นมากัน"

นางบ่นกับตนเองเบาๆก่อนจะสลัดความคิด และเดินไปหาผู้ช่วยของชายหนุ่ม จ้าวเทียนหยางมองตามหลังนางออกไปแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าให้กับความไร้เดียงสา

"บุรุษจวนนั้นย่อมมิรังเกียจเจ้าอยู่แล้ว เพราะเขาเลี้ยงดูเจ้ามาอย่างดีตั้งแต่ต้น"