ตอนที่ 1 เจ้ายินดีไปอยู่กับข้าหรือไม่

ยามค่ำคืนที่มืดมิด แม้เพียงดวงจันทร์ยังเร้นกายซ่อนอยู่หลังก้อนเมฆหนา แต่กลับสามารถมองเห็นพื้นดินที่กลายเป็นทะเลโลหิต กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งล่องลอยในอากาศ แสงสว่างของเปลวเพลิงสะท้อนในดวงตาเด็กหญิง ในมือกำม้าแกะสลักแน่น หลบซ่อนอยู่ในตรอกมืดไร้ผู้คนพบเห็น ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เนื้อตัวมอมแมมสั่นเทา ยากที่จะยอมรับและลืมเลือนภาพเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เจอได้

"หยุด~~~"

เสียงควบม้ามาแต่ไกล และตามด้วยทหารนับร้อยคน หยุดอยู่กลางถนนมองสภาพบ้านเรือนที่ถูกฆ่าล้างยกหมู่บ้าน บ้านเรือนถูกเพลิงไฟเผาไหม้จนแทบมิเหลือชิ้นดี

"ท่านแม่ทัพ เรามาช้าเกินไปขอรับ เกรงว่าชาวบ้านและทุกคนในหมู่บ้านจะถูกฆ่าตายหมดแล้ว"

เสียงทหารที่มาด้วยเอ่ยรายงาน เมื่อพวกเขาสำรวจหมู่บ้านจนหมดแล้ว ดวงตาคมกวาดมองบริเวณโดยรอบแล้วกำหมัดแน่น เขามาช้าเพียงก้าว เหล่าชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ก็ถูกฆ่าทิ้งจนหมดเหมือนผักปลา เขาในฐานะแม่ทัพใหญ่ที่สัญญากับใต้หล้าว่าจะปกป้องประชาชนทั่วแคว้น ตอนนี้กลับมีคนตายเพิ่มอีกกลุ่มเสียแล้ว

"มิมีผู้รอดเลยหรือ"

เสียงเข้มเอ่ยถามอย่างมีความหวัง ชาวบ้านนับร้อยคนกลับไม่มีคนรอดเช่นนี้ มิรู้ว่าตอนที่ลงมือสังหารนั้นจะโหดเหี้ยมมากเพียงใด

"ข้าน้อยตรวจดูแล้ว ไม่มีผู้ใดรอดขอรับ"

ครึม! คลืน~

เสียงฟ้าร้องดังก้อง เกิดแสงสว่างที่ปลายขอบฟ้า เพียงไม่กี่อึดใจ สายฝนก็โปรยลงมาเหมือนดั่งสายน้ำที่ชำระคราบโลหิตที่พื้นให้จางหายไป เพลิงไหม้ค่อยๆดับลงเมื่อถูกน้ำฝน เหลือเพียงซากปรักหักพังสีดำจากกองเพลิงเท่านั้น ชายหนุ่มร่างกายองอาจสวมชุดเกราะทั้งตัวจนแทบมองมิเห็นใบหน้า ยังคงอยู่บนหลังม้าแม้ตนจะเปียกชุ่มไปด้วยหยาดฝนก็ตาม

"ทำเช่นไรดีขอรับ ฝนตกหนักแล้ว"

"ตรวจนับจำนวนศพทั้งหมดให้ดี และฝังลงหลุมให้เรียบร้อยทั้งหมด"

ชายหนุ่มเอ่ยสั่งเสียงเข้ม

"พี่ชาย ศพของท่านพ่อท่านแม่ของข้า ถูกคนหน้าผีนำตัวไป"

เสียงเล็กตะโกนดังลั่น เมื่อดูท่าทีของคนมาใหม่แล้วว่ามิใช่พวกเดียวกับคนที่ฆ่า ดวงตาคมมองมายังเด็กหญิงที่ตัวเล็กเท่าเอวของเขาเท่านั้น ชายหนุ่มกระโดดลงจากหลังม้าก่อนที่จะเดินเข้ามาหานาง ร่างใหญ่คุกเข่าลงหนึ่งข้างพลางยกมือวางที่ไหล่เล็กเบาๆ

"พี่ชายไม่ใช่คนไม่ดีใช่ไหมเจ้าคะ"

เสียงเล็กเอ่ยถามตาแป๋ว ถึงนางจะกลัวจนจับใจ แต่ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วที่จะช่วยท่านพ่อท่านแม่ได้

"หนูน้อย เจ้าไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่"

"ท่านแม่ขังข้าไว้ในหีบไม้ ข้าใช้มีดพกพังมันถึงออกมาได้"

ร่างเล็กเอ่ยอย่างอธิบาย ก่อนที่มือหนาจะคว้ามือเล็กขึ้นมาดู พบว่ายังมีรอยบาดแผลที่ใช้มีดทุบจริงๆ เขาเองก็รู้สึกสงสารนางยิ่งหนัก อายุเพียงเท่านี้จะใช้ชีวิตเช่นไรต่อไป พ่อแม่ถูกฆ่าอีกทั้งคนในหมู่บ้านก็ไม่มีแล้ว

"เจ้ามีนามว่าอันใด"

"พี่ชาย ข้ามีนามว่าหนิงหนิงเจ้าค่ะ"

"ดี! ต่อไปนี้เจ้าลืมชื่อนั้นไปซะ นามของเจ้าคือ.....เยี่ยนฟาง"

"ทำไมเจ้าคะ"

เด็กน้อยเอียงคอถามด้วยท่าทีไม่เข้าใจ มือใหญ่วางลงที่หัวเล็กอย่างอ่อนโยน

"เจ้ายินดีไปอยู่กับข้าหรือไม่"

ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงนุ่ม ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดเขาถึงถูกชะตากับนางเช่นนี้ นางเหมือนน้องสาวของเขาเมื่อสิบปีที่แล้ว ที่ด่วนจากไปด้วยโรคร้ายแรง หากท่านแม่ได้เจอนาง คงต้องรักและเอ็นดูนางเป็นแน่

"ไปแล้วข้าจะได้พบท่านพ่อกับท่านแม่หรือไม่"

"......"

ชายหนุ่มส่ายหน้าเป็นคำตอบ

"ข้าไปแล้วจะมีที่นอนอุ่นๆ มีอาหารอร่อยๆกินหรือไม่"

"......"

ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นคำตอบ

"ท่านพ่อท่านแม่ข้าตายไปแล้ว ข้ามิเหลือผู้ใดอีกแล้ว.....ข้ายินดีไปกับท่านเจ้าค่ะ"

เด็กหญิงเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่จะตอบตกลง ร่างใหญ่อุ้มนางขึ้นหลังม้า แต่ไม่ลืมที่จะหันมาสั่งลูกน้องให้จัดการเรื่องที่เกิดขึ้นให้เรียบร้อย และควบม้าออกไปทันที