บทที่ 1 เก็บนางไว้บำเรอกาม

บทที่ 1

เก็บนางไว้บำเรอกาม

ไม่คิดทอดทิ้ง

สตรีที่ห่อหุ้มเรือนกายเปลือยเปล่าด้วยผ้าห่มเพียงผืนเดียว แต่นางกลับงดงามจนแม่ทัพหนุ่มแทบไม่อยากละสายตา งดงามเช่นนี้หากเว่ยหลิงกวางไม่มีสถานะต่ำต้อยเป็นแค่สาวใช้แต่เป็นคุณหนูบุตรสาวขุนนางมั่งคั่ง นางคงก้าวขึ้นไปได้สูงเสียดฟ้าเพราะบุรุษทั่วหล้าคงพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้ครอบครองสาวงามเช่นนาง

“ไม่ต้องช่วยข้าแต่งตัวหรอก เจ้านอนต่อเถอะ”

คนตัวโตสั่งเพียงเท่านั้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอ่อนเพลียจากการบำเรอกามให้เขาตลอดทั้งคืน ตั้งใจจะเรียกสาวใช้ด้านนอกให้มาช่วยแต่งตัว ทว่ามือบอบบางกลับจับชายเสื้อของเขาเอาไว้

“วันนี้ขอข้าแต่งตัวให้ท่านแม่ทัพนะเจ้าคะ”

อู่หยางเถามองใบหน้าของสาวใช้อุ่นเตียงเพียงครู่ ใบหน้าของนางงดงามราวกับจะล่มเมือง ดวงตากลมโตรับกับแพขนตาหนางามงอนจ้องมองเขาอย่างใสซื่อ

‘ดวงตา’ คู่นี้กระมังที่ตรึงให้เขาหยุดมองนางโดยไม่อาจละสายตา และคงเพราะดวงตาคู่นี้อีกกระมังที่ทำให้เขาแย่งนางมาจากพี่ชายต่างมารดา กกกอดนางเอาไว้ในจวนของเขาไม่ให้หนีหายไปไหน

แม่ทัพหนุ่มพยักหน้าอนุญาต สาวใช้หลิงกวางจึงหยิบเสื้อคลุมมาให้เขาสวมใส่ โดยสอดจากแขนขวาก่อนค่อยแล้วเดินอ้อมแผ่นหลังของเขาไปยังแขนซ้าย มองแผ่นหลังกว้างของชายที่นางร่วมหลับนอนด้วยมาตลอดสามปีด้วยความรู้สึกท่วมท้นแทบล้นออกมาจากหัวใจ

ทำหน้าที่ดั่งภรรยา

แต่ไม่มีสิทธิ์ในตัวเขา

เพราะนางเป็นเพียงแค่สาวใช้บำเรอกาม

เสร็จแล้วจึงหยิบผ้าคาดเอวมาผูกให้ นางใช้สองแขนโอบรอบตัวแม่ทัพหนุ่มราวกับจะกอด ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรงราวกับบังคับไม่ให้สั่นเทิ้ม

ชายหนุ่มมองทุกอากัปกิริยาสาวใช้ เขาให้นางเป็นเครื่องบำเรอความใคร่มาสามปีแล้ว แรกทีเดียวพี่ชายของเขาหมายตาอยากได้นางมาอุ่นเตียง เวลานั้นนางเพิ่งพ้นวัยปักปิ่นมาได้ไม่นาน จากบุตรสาวของคนสวนขี้เมาที่จมน้ำตายทิ้งบุตรสาวเอาไว้ให้เติบโตขึ้นในจวนอย่างยากลำบาก เด็กหญิงตัวเล็กๆ ทำงานหนักราวกับผู้ใหญ่เพื่อแลกอาหารและที่ซุกหัวนอนไปวันๆ

หน้าตามอมแมมราวกับลูกสุนัข เนื้อตัวเปรอะเปื้อนสกปรกคราบดินโคลน เด็กสาวค่อยๆ เปล่งประกายจนบุรุษในจวนต่างจับจ้อง จากเด็กผ่ายผอมเริ่มมีส่วนเว้าส่วนโค้งเย้ายวนชาย ไล่ตั้งแต่ขี้ข้าแบกหามจนถึงเจ้านายในจวน โดยเฉพาะพี่ชายต่างมารดาของเขาที่ถึงกับเอ่ยปากบอกว่าจะต้องหลับนอนพรากพรหมจรรย์ของนางมาครอบครองให้จงได้

นับแต่นั้นจึงไม่มีบ่าวไพร่คนไหนกล้ายุ่มย่ามกับผู้หญิงที่เจ้านายหมายตา ทว่าอู่หยางเถากลับจงใจตัดหน้าพี่ชายแย่งนางมาครอบครอง

เอาชนะก็ส่วนหนึ่ง…

เพราะอยากได้นางก็ส่วนหนึ่ง...

เมื่อได้มาแล้ว นางไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลยสักครา ผิวพรรณที่เมื่อได้รับการขัดสีฉวีวรรณนับวันยิ่งผุดผาดยวนเย้า รสรักของนางนั้นหอมหวาน ช่องสวรรค์ของนางแคบรัดตอดแน่นจนลมหายใจแทบสะดุดขาดห้วง

และที่สำคัญนางไม่ใช่สตรีพูดมากน่ารำคาญ นางไม่เคยเรียกร้องอยากได้สิ่งใดๆ จากเขา มีเพียงดวงตากลมโตที่เอาแต่จ้องมองมายังเขาด้วยความรู้สึกรักและเทิดทูนหมดหัวใจ

เป็นที่รู้กันว่าคุณชายตระกูลไหนๆ ที่ยังไม่แต่งงานก็ล้วนมี ‘สาวใช้อุ่นเตียง’ ไว้บำเรอกามกำหนัดด้วยกันทั้งนั้น เมื่อแต่งงานมีศรีภรรยาข้างกายจึงเลิกรากับสาวใช้อุ่นเตียง บ้างก็ปลดพวกนางออกไปจากจวนเพราะเลี้ยงเอาไว้ก็มีแต่จะทำให้ภรรยาแต่งกินแหนงแคลงใจเสียเปล่าๆ

จะมีส่วนน้อยนักที่ถูกอกถูกใจสาวใช้จนยกย่องขึ้นเป็นอนุภรรยาทัดหน้าเทียมตา ซึ่งการทำเช่นนั้นก็ไม่ต่างจากสุมเชื้อไฟแห่งความขัดแย้งไว้ในจวน อีกทั้งการยกสาวใช้ขึ้นเป็นอนุภรรยานั้นมีแต่จะทำให้เกิดข้อครหานินทา

แต่คนอย่างเขาไม่สนคำนินทาอยู่แล้ว เขาอยากทำอะไรก็ทำ ไม่อยากทำอะไรก็จะไม่ทำ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขาทั้งสิ้น

อู่หยางเถาพอจะเดาออกว่าสาวใช้หลิงกวางคงจะรู้สถานะตัวเองดี นางคงคิดว่าเขาจะปลดนางออกจากตำแหน่งสาวใช้อุ่นเตียงเพราะพิธีวิวาห์ระหว่างเขากับคุณหนูลั่วใกล้เข้ามาทุกที

แต่ไม่เลย...

เขาตั้งใจจะเก็บนางเอาไว้ เพราะเขาชอบร่างกายของนาง ชอบการตอบสนองอย่างน่ารักน่าชังเวลานางสุขเสียวจนไม่อาจควบคุมร่างกาย อีกทั้งยังชอบเสียงหวานๆ ของนางยามครางกระเส่าอยู่ข้างหู

นางยังมีประโยชน์ที่จะเก็บเอาไว้อุ่นเตียง

และเขาเชื่อมั่นว่าเขาสามารถควบคุมดูแลจวนไม่ให้วุ่นวายได้ อีกทั้ง ‘ลั่วเจียวฝาง’ ว่าที่ภรรยาที่หมั้นหมายกันมาตั้งแต่เยาว์วัยคงจะใจกว้างพอ เพราะบิดาของนางก็มีอนุภรรยาถึงหกคนอีกทั้งยังมีสาวใช้อุ่นเตียงอีกนับไม่ถ้วน

ตัวเขาเองไม่ได้คิดจะยกใครเป็นอนุภรรยา อีกทั้งเขามีสาวใช้อุ่นเตียงเพียงแค่คนเดียวนั่นก็คือ ‘เว่ยหลิงกวาง’ เท่านั้นก็เพียงพอแล้วไม่คิดอยากได้ใครเพิ่มอีก

ใจจริงเขาไม่อยากตบแต่งมีภรรยาเสียด้วยซ้ำไป แต่เพราะลั่วเจียวฝางคือเด็กหญิงที่เคยช่วยชีวิตเขาจากการจมน้ำ นางมีบุญคุณต่อเขา นั่นจึงกลายเป็นสัญญาใจระหว่างกันนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา