ยั่วยวน ที่ 2(2) คุณชายพิการแห่งสกุลโจว

เขายังต้องใช้เวลา...

และต้องหาหลักฐานให้มากพอเพื่อจะไม่ให้มารดาเลี้ยงดิ้นหลุด เพราะเล่อเสียมีเส้นสายมากมาย บิดาของนางเป็นถึงแม่ทัพ ส่วนพี่ชายของนางเป็นขุนนางระดับสูงทำงานรับใช้ใกล้ชิดองค์ฮ่องเต้

เขาจึงไม่อาจบุ่มบ่ามทำอะไรได้ดั่งใจ

ยิ่งสืบค้นก็ยิ่งเจ็บปวด ความรักตลอดหลายปีที่ผ่านมาเป็นเพียงการเสแสร้งแกล้งแสดงงั้นหรือ ช่างน่าสมเพชเสียจริง

โจวเหวินหลงกัดฟันกรอด ดวงตากร้าววาวโรจน์เคืองขุ่น เวลานี้สิ่งที่ทำได้คือต้องลอยไปตามน้ำ ไม่ว่าฮูหยินเล่อเสียต้องการให้เขาทำสิ่งใด เขาก็จำต้องทำเพื่อให้นางตายใจและเผยจุดอ่อนออกมาให้มากที่สุด

“นี่ขอรับคุณชาย ข้อมูลของคนที่จะมาเป็นภรรยาของคุณชาย”

เกาซือห้าวส่งม้วนกระดาษให้กับเจ้านายหนุ่ม ในแววตาของคนสนิทเต็มไปด้วยความรักความภักดีที่มีต่อเจ้านายอย่างไม่ปิดบัง

ซือห้าวนั้นเป็นกำพร้าบิดามารดาเสียชีวิตจนทำให้เขาต้องออกเร่ร่อนดั่งขอทานข้างถนน อดมื้อ กินมื้อ นอนหนาวตากแดดตากฝนจนร่างกายผอมโซ ทว่าในวันที่ท้องฟ้าสดใสกลับมีมือเล็กป้อมของเด็กชายคนหนึ่งยื่นมือมาให้

‘เจ้าไม่มีบ้านหรือ’

‘ใช่แล้วข้าไม่มีบ้าน’

‘เจ้ามีบิดามารดาหรือไม่’

‘ข้าไม่มี...ตัวข้าไม่มีอะไรเลย แม้แต่ข้าวจะรองท้อง’

‘เช่นนั้นไปอยู่กับข้าเถอะ เจ้าจะมีบ้าน เจ้าจะมีข้าวกิน แต่ข้าคงหาบิดามารดาให้เจ้าไม่ได้หรอกนะ’

‘ไม่เป็นไร ข้าไม่ต้องการให้ใครมาแทนที่บิดามารดาของข้าหรอก’

‘งั้นเจ้าจะไปอยู่กับข้าหรือไม่’

‘ไปสิ...นับจากนี้ชีวิตข้าเป็นของท่านแล้ว’

ซือห้าวกลายเป็นสหายสนิทของคุณชายโจวนับตั้งแต่วันนั้น ทั้งคู่มีวัยไล่เลี่ยกัน ยิ่งเติบโตใช้ชีวิตร่วมกันก็ยิ่งคล้ายกัน ไม่ว่าจะเป็นความสูง ผิวพรรณ หรือแม้แต่ความกว้างของแผ่นหลัง

อีกทั้งยังชอบ ‘กระบี่’ เหมือนกัน ชอบ ‘ขี่ม้า’ เหมือนกัน ประมุขโจวจึงเลี้ยงดูซือห้าวและให้เข้าเรียนในสำนักศึกษาพร้อมกับบุตรชาย เพื่อที่ซือห้าวจะได้คอยอยู่เคียงข้างเหวินหลง เป็นดั่งแขนขาคอยช่วยเหลือผู้เป็นนาย

จึงพูดได้ว่าเกาซือห้าวเป็นเพียงคนเดียวในโลกใบนี้ที่จะไม่มีทางหักหลังโจวเหวินหลงเป็นอันขาด และมีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าเจ้านายไม่ได้เป็นใบ้ อีกทั้งยังไม่ได้พิการแขนขาอ่อนแรงดั่งที่ใครๆ เข้าใจ

“ขอบใจมาก”

โจวเหวินหลงรับม้วนกระดาษมากางออกอ่าน หัวเราะในลำคอด้วยไม่แปลกใจที่มารดาจัดหาหญิงสาวไร้ตระกูลหนุนหลัง ไร้บิดามารดา ไร้เงินทองวาสนา นั่นเพราะเวลานี้ไม่มีคุณหนูตระกูลใดอยากแต่งงานกับชายพิการ อีกทั้งคุณหนูเหล่านั้นไม่มีทางยอมเชื่อฟังมารดาเลี้ยงของเขาอย่างแน่นอน

คิดพลางดึงกระดาษอีกใบที่ซ้อนอยู่ด้านหลังกระดาษใบแรกออกมา พบว่าใบนี้เป็นภาพเหมือนของสตรีที่มีนามว่า ‘หวางเชียงอิง’ ว่าที่ภรรยาที่เขาต้องหลับนอนด้วยตามแผนการที่มารดาเลี้ยงวางเอาไว้

คุ้นหน้านัก!

คิ้วเรียวเข้มขมวดเข้าหากัน ก่อนจะไล่สายตาอ่านข้อมูลในกระดาษแผ่นแรกอีกครา

นางทำงานเป็นเสี่ยวเอ้อร์ที่โรงน้ำชาที่หัวถนนงั้นหรือ ใช่แล้วสตรีนางนั้นนั่นเอง…

โจวเหวินหลงมักไปนั่งที่โรงน้ำชาหัวถนนอยู่เสมอๆ ที่นั่นเป็นแหล่งข้อมูลต่างๆ ชั้นดี และเขามักจะพบกับหญิงสาวสดใสที่ขยันขันแข็งทำงานอยู่เสมอๆ ไม่ว่างานจะหนักแค่ไหน ไม่ว่าลูกค้าจะโวยวายสักเท่าไหร่ นางก็มักจะยิ้มและจัดการทุกอย่างโดยไม่เคยปริปากบ่นเลยสักครั้ง

เขามักลอบมองนางอย่างเงียบๆ อยู่เสมอ ไม่คิดเลยว่านางจะยอมมาเป็นภรรยาของชายพิการเพียงเพราะเงิน

‘นี่ข้ามองเจ้าผิดไปงั้นหรือ เจ้าก็ไม่ได้แตกต่างจากสตรีคนอื่นๆ เลยสินะ’

เหวินหลงส่งข้อมูลเหล่านั้นคืนให้คนสนิท ก่อนจะหมุนกายเดินไปแตะที่ชั้นหนังสือเพื่อเปิดช่องลับออก หยิบแผ่นหนังใบหน้ามนุษย์ออกมาสวมบนใบหน้า

พลันใบหน้างดงามดุจเทพเซียนของโจวเหวินหลงก็แปรเปลี่ยนไปตามแผ่นหนังที่สวมทับใบหน้า แผ่นหนังนั้นแนบสนิทเป็นเนื้อเดียวจนไม่เห็นรอยต่อ ปรับโฉมหน้าของเหวินหลงให้กลายเป็นอีกคนได้อย่างน่าอัศจรรย์

ใบหน้าใหม่นี้แม้ไม่รูปงามเท่าใบหน้าจริง แต่กลับมีความแข็งกระด้างดุดันดั่งนักรบพเนจร ซึ่งตัวตนนี้มีชื่อว่า ‘เติ้งหลุน’ ทุกคนในจวนสกุลโจวรับรู้ตัวตนของเขาในฐานะคนคุ้มกันของคุณชายโจวเหวินหลงนั่นเอง