ตอนที่ 3 ตามแผน

ตามแผน

“พี่พัด พี่มาได้ยังไงกัน แล้วพี่เข้ามาในห้องของนุ่นได้ยังไง” ปุยนุ่นถามคำถามออกมายาวเหยียดทันที ที่เห็นว่าคนที่เข้ามาคือใคร

“จะตอบคำถามไหนก่อนดีล่ะ ถามยาวขนาดนี้” เสียงนุ่มเอ่ยถาม พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้กับร่างบาง

“พะ พี่พัดมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” หญิงสาวเริ่มถอยหลังหนีทันที

“หึ แสบนักน่ะ บล็อกพี่ แล้วแอบหนีมาเที่ยวแบบสบายใจ ไม่สนอะไรเลย งานการก็ไม่ไปทำ แถมมาเที่ยวกับพวกผู้ชายอีก” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างประชดประชัน

“มันเรื่องของนุ่นไหมค่ะ พี่ก็เป็นแค่พี่น่ะ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แล้วพี่จะมายุ่งเรื่องของนุ่นทำไมกัน” หญิงสาวรีบเดินหนีไปทางอื่นทันที

“แน่ใจเหรอ ว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน หืม” เสียงนุ่มเอ่ยออกมา พร้อมกับก้าวขาตามหญิงสาว

“เอาของนุ่นมาค่ะ เพื่อนคงรอนุ่นอยู่” หญิงสาวรีบคว้าของในมือของชายหนุ่มมาแล้ว รีบเดินออกจากห้องทันที

“คงไม่ทันแล้วแหล่ะนุ่น ป่านนี้ เรื่องคงออกไปไกลแล้ว” ร่างสูงรีบสาวท้าวเดินตาม พร้อมกับกับพูดออกไป

“พี่พัด!” หญิงสาวหยุดเดิน แล้วหันมาจ้องหน้าชายหนุ่มทันที

“จะเรียกทำไมนักหนา กลัวลืมชื่อนักหรือไง รู้อยู่หรอกว่ามีผัวชื่อ พัดน่ะ” พัสกรรีบสวนขึ้นมาทันที

“พี่หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยน่ะ ผัวเผออะไร มีอะไรกันแค่ครั้งเดียวเขาไม่เรียกผัวหรอก” หญิงสาวพูดออกมา แล้วรีบเดินต่อ

“ครั้งเดียวงั้นเหรอ ได้เดี๋ยวไอ้พัดจัดให้ มานี้เลย” เอ่ยจบพัสกรจับหญิงสาวอุ้มขึ้นพาดบ่าทันที

“ว้ายยยย...พี่ปล่อยนุ่นลงเดี๋ยวนี้เลยน่ะ” หญิงสาวร้องขึ้น ดีดดิ้นทันที

“เงียบเดี๋ยวนี้น่ะตัวแสบ ไม่งั้นจะหาว่าพี่ไม่เตือน จับนุ่นกระแทกกลางหาดนี้แหล่ะ” เสียงเข้มขู่ออกมาทำให้หญิงสาว เงียบลงทันที

พัสกรอุ้มหญิงสาว พามาทีเรือที่เขาทำการเช่าไว้ แล้วจ้างคนขับให้ขับพาออกไปยังเกาะหนึ่งตามที่เขาต้องการ จากนั้นได้จ้างให้เรือมรับคนขับกลับไปทันที

“ปล่อยนุ่นได้แล้ว” หญิงสาวเอ่ยบอกร่างแกร่งที่กอดเอวเธอไว้ให้นั่งอยู่บนตักของเขา ตลอดที่ลงเรือมา และเมื่อรู้ว่าต้องอยู่กันตามลำพังบนเรือ

“พูดใหม่อีกทีสิ พูดเหมือนกับที่พูดกับพี่เมื่อก่อน ปุยนุ่นคนเดิมของพี่หายไปไหนแล้วล่ะ” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมกับจ้องมองใบหน้าของหญิงสาว ที่ตอนนี้ผมตกลงมาปกคลุมที่ใบหน้า มือหนายกขึ้นปัดปอยผมให้แก่หญิงสาวบนตัก พร้อมกับจ้องมองเข้าไปในสายตานั้น

“...” หญิงสาวไม่เอ่ย เเละพยายามหลบสายตามองไปทางอื่น

“เป็นอะไร ทำไมถึงแอบหนีมาไม่บอก ไม่กล่าว แถมยังบล็อกพี่ไว้ทุกช่องทาง ขาดการติดต่อไปแบบนี้” เสียงนุ่มถามขึ้น พร้อมกับจ้องมองอย่างต้องการคำตอบ

“ไม่ได้เป็นไรค่ะ” หญิงสาวยังคงหลบสายตาเหมือนเดิม

“เงยหน้าขึ้นมาสบตา” มือหนาเชยคางของหญิงสาวขึ้นมา ให้เธอมองสบตา

“ก็บอกว่า...” ปุยนุ่นกำลังจะอ้าปากพูด แต่ถูกกลืนคำพูดลงคอคืนทันที

มือหนารีบล็อคท้าทอยของหญิงสาวเอาไว้แล้วดึงลงมาจูบปากบางทันที โดยที่ปุยนุ่นไม่ทันได้ระวังตัวเลย หญิงสาวพยายามต่อต้าน กำหมัดแน่นทุบเข้าที่อกแกร่ง จนร่างสูงจำต้องยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

“ทีนี้จะพูดกันดีๆได้หรือยัง” เสีนงนุ่มเอ่ยถามอีกครั้ง

“พูดอะไรค่ะ นุ่นไม่มีอะไรจะคุยกับพี่ทั้งนั้นแหล่ะ” หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากตักแกร่ง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มลดแขนลง

“นุ่น!” มือหนารีบคว้าของหญิงสาวไว้ทันที

“พี่ต้องการอะไรจากนุ่นอีกล่ะ” หญิงสาวหันหลังกลับมาถามอย่างต้องการคำตอบ

“พี่ต้องการนุ่นคนเดิม นุ่นน้องสาวคนเดิมที่พี่เคยรู้จักหายไปไหนแล้ว นุ่นคนเดิมของพี่ไม่ใช่คนที่ชอบหนีปัญหาแบบนี้” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นมาพูดอย่างจริงจัง

“คนเราต้องมีการเปลี่ยนแปลงกันทั้งนั้นแหล่ะค่ะ ไม่มีใครจะอยากอยู่กับที่หรอก”

“มีสิ พี่นี้ไง พี่ยังคงเป็นพี่ชายคนเดิมของนุ่นเสมอ ไม่เปลี่ยนไปไหน”

“เห้อะ...ตลกเนอะ เราไม่ใช่พ่อแม่เดียวกัน ไม่มีความผูกพันกันทางสายเลือดด้วยซ้ำ จะมาเป็นพี่น้องกันได้ยังไง” หญิงสาวเค้นหัวเราะออกมา พร้อมกับพูดจาถ่าถางใส่ชายหนุ่มตรงหน้า

“เมื่อก่อนเราเป็นแบบไหน ก็เป็นแบบนั้นแหล่ะ นุ่น”

“พอเถอะค่ะ นุ่นไม่อยากเป็นอะไรกับพี่ทั้งนั้นแหล่ะ นุ่นจะกลับเข้าฝั่ง ช่วยติดต่อให้คนขับเรือมารับด้วยค่ะ”

พัสกรปล่อยของหญิงสาวลง และนั่งลงที่เดิม ปล่อยให้ปุยนุ่นเดินออกไปทันที แล้วตัวเองนั่งคิดอะไรเพลินๆ แล้วนึกขึ้นได้รีบเดินตามหญิงสาวออกไปทันที

เมื่อทำอะไรไม่ได้ แถมยังไปไหนไม่ได้อีก ปุยนุ่นจึงเดินขึ้นมาด้านบนของเรือ แล้วนั่งลงมองไปยังผืนทะเลอันกว้างใหญ่เบื้องหน้า พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาเพื่อจะติดต่อหาเพื่อนสาวของเธอ แต่กลับพบว่าไร้สัญญาณไม่สามารถใช้งานได้ หญิงสาวได้แต่นั่งถอนหายใจยาว แล้วเก็บโทรศัพท์มือถือไว้เหมือนเดิม

“ให้พี่ถ่ายรูปให้น่ะ ดูสิแสงกำลังดีเลย” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นมาตามมาถึง และแพลนกล้องไปทางหญิงสาวที่นั่งอยู่

“เอากล้องนุ่นมาน่ะ” หญิงสาวรีบลุกขึ้น เพื่อที่จะไปแย่งกล้องมาจากชายหนุ่ม เพราะกล้องตัวและคนร่างสูงนี้แหล่ะทำให้เธอต้องชวดจากการไปเที่ยวถ่ายรูปสวยๆกับเพื่อนๆของเธอ

“พี่ถ่ายให้เองน่ะ นุ่นแค่ยืนเป็นนางแบบก็พอ” ร่างสูงยกกล้องขึ้นหนี เมื่อหญิงสาวพยายามจะเข้ามาแย่ง และพยายามพูดเสียงนุ่มเพื่อให้ดูเป็นปกติที่สุดกับปุยนุ่น

หญิงสาวไม่พูดอะไร และหันหน้ากลับไปนั่งลงที่เดิมทันที ด้วยหน้าตาที่ยังรู้สึกน้อยใจชายหนุ่มไม่หาย

ร่างสูงเมื่อเห็นหน้าของหญิงสาว จึงยอมใจอ่อนลง แล้วไปนั่งลงข้างๆกับหญิงสาว และคืนกล้องให้กับเธอ พร้อมขยี้ที่ผมเธอเบาๆ อย่างเอ็นดู

“พี่ต้องทำยังไง นุ่นถึงจะหายโกรธพี่ครับ” เสียงนุ่มถามขึ้นมา

“ทำให้นุ่นได้กลับเข้าฝั่งตอนนี้ และก็เดี๋ยวนี้ นุ่นถึงจะยกโทษให้ค่ะ” หญิงสาวตอบกลับมา แล้วรีบลุกขึ้น เดินลงไปด้านล่างทันที

“เดี๋ยวสิ! นุ่น” พัสกรพยายามจะร้องเรียก แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว