ตอนที่ 1 ตื่นขึ้นมาเป็นภรรยาคนอื่น

“ท่านหมอนางเป็นเช่นไรบ้าง”

“อีกไม่กี่ชั่วยามก็ฟื้น ท่านอย่าได้กังวล”

“ขอบคุณท่านมาก ข้าไม่ส่ง”

“มิบังอาจ มิบังอาจ” คนที่ถูกเรียกว่าหมอยกมือขึ้นประสานกันด้านหน้า ผงกมือขึ้นลงสองสามครั้งท่าทางเคารพทว่าสายตาที่มองมากลับเผยความดูถูกอย่างไม่ปิดบัง

เป็นเพียงบุรุษไร้ประโยชน์ผู้หนึ่ง เขาไม่จำเป็นต้องให้ความเคารพ แต่ที่ยอมมาตรวจอาการสตรีผู้นี้ เพราะเห็นแก่หน้าตระกูลใหญ่ และเงินตอบแทนหนักไม่เบา

ชายหนุ่มเห็นสายตาดูแคลนที่มองมาก็ได้แต่เก็บงำประกายความรู้สึกเอาไว้ มือซึ่งซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อกำเข้าหากันแน่น

ใครใช้ให้เขากลายเป็นคนไร้ประโยชน์ไปแล้วเลา จากผู้ที่เคยถูกเรียกว่าความหวังของตระกูล เคยอยู่ในจุดที่มีแต่คนชื่นชม ประจบสอพลอ ร่วงหล่นสู่จุดต่ำสุดกะทันหันยามหมอเอ่ยออกมาว่า ไม่สามารถฝึกปราณต่อไปได้ รวมไปถึงขาทั้งสองข้างที่ไม่อาจรักษาหาย

เขาทำได้เพียงเก็บความรู้สึกไม่ยุติธรรมเอาไว้ในใจ ไม่คิดยอมแพ้ให้กับความฝันวัยเด็กยังคงพยายามหาทางรักษาอยู่เสมอ แต่ความหวังชั่งริบหรี่เหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นหมอเก่งกาจมากแค่ไหน มีชื่อเสียงโด่งดังมากเพียงใด ก็ยังไม่มีผู้ใดสามารถหาวิธีรักษาขาและเส้นลมปราณที่เสียหายได้เลย

ชายหนุ่มเงียบปากทำทีเป็นไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น เก็บซ่อนความรู้สึกมากมายเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย ทั้งเจ็บใจ โกรธแค้น เกลียดชัง

บุรุษใบหน้าหล่อเหลาใช้สองมือผลักรถเข็นมาข้างเตียง มองดูภรรยาซึ่งแต่งเข้ามาเพียงหนึ่งคืนก็เกิดเป็นลมไม่ได้สติ ภรรยาผู้นี้ได้มาเพราะหมอดูบอกกล่าวว่าเขาต้องแต่งภรรยาและย้ายออกจากตระกูลมิเช่นนั้นจะเกิดเรื่องร้ายแรงส่งผลต่อความ ก้าวหน้าของคนในตระกูล

มิหนำซ้ำยังเป็นสตรีที่ไม่รู้ที่มาที่ไป เป็นสตรีซึ่งถูกพบอยู่กลางป่าตามคำบอกเล่าของหมอดู ในใจหานลั่วอี้รู้สึกเช่นไรหาได้มีใครเข้าใจ

บุรุษหนุ่มพิศมองใบหน้างดงามหมดจนภายใต้ร่างกายซูบผอมด้วยสายตาลุ่มลึก ชีวิตหานลั่วอี้ในยามนี้ไร้สิ่งที่เป็นของตนอย่างแท้จริง จึงได้แต่หวังว่าภรรยาที่ไม่ต้องการตบแต่งยามฟื้นขึ้นมาจะทำดีต่อกันสักนิด อย่างน้อยในบรรดาสิ่งของมากมายที่ถูกยึดคืนยังมีภรรยาผู้เป็นของเขาอย่างแท้จริง ทั้งยังคาดหวังในส่วนลึกว่าสตรีตรงหน้าจะไม่ใช่คนของสตรีผู้นั้น

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปกี่ชั่วยาม หานลั่วอี้ยังคงนั่งอยู่ตำแหน่งเดิม เท้าศอกบนที่วางแขน วางคางบนหลังมือหลับตาพักผ่อน

คนหลับสนิทตลอดครึ่งวันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้ว หญิงสาวกะพริบตาไล่ความขุ่นมัว หลังสายตาคมชัดสิ่งที่เข้ามาเป็นอย่างแรกคือเพดานห้องไม่คุ้นเคย คนบนเตียงขยับศีรษะมองซ้ายขวา ภายในห้องตกแต่งเรียบง่ายมีหน้าต่างบานหนึ่ง ตู้หลังหนึ่ง โต๊ะตัวหนึ่ง เก้าอี้สอง และเตียงที่นางนอนอยู่ สภาพห้องเป็นห้องกลางเก่ากลางใหม่ไม่ได้งดงามสะอาดสะอ้าน

พอขยับตัวลุกขึ้นร่างกายก็คล้ายไม่มีแรง คนบนเตียงจึงยกมือขึ้นมาดู เห็นว่าเป็นมือผอมแห้งคู่หนึ่งหนังแทบหุ้มกระดูก

สิ่งแรกที่เข้ามาในหัวคือ มือใคร? สตรีบนเตียงคิ้วลองขยับมือซ้ายขวา มือตรงหน้าก็ขยับตาม

นี่มือฉันเหรอ? นั่นคือเสียงในความคิดของเธอ

หญิงสาวมองสำรวจห้องอีกครั้งที่แท้เพดานที่เห็นกลับไม่ใช่เพดานแต่เป็นหลังคาเตียง

เจ้าของร่างผอมแห้งพยุงตัวลุกขึ้น การขยับตัวเล็กน้อยส่งผลให้คนบนรถเข็นรู้สึกตัว หานลั่วอี้ลืมตาขึ้นไม่กล่าวอะไร มองสำรวจการเคลื่อนไหวภรรยาเงียบ ๆ

คนบนเตียงลุกขึ้นนั่งได้แล้ว แต่ก่อนสายตาจะพลันเหลือบไปเห็นใครอีกคนในห้อง ความทรงจำสายหนึ่งพลันแล่นผ่านสมองให้รู้สึกปวดแปลบ

มือผอมแห้งยกขึ้นจับหัวใบหน้าบิดเบี้ยว เม็ดเหงื่อผุดผายตามใบหน้า

ความทรงจำของใครบางคนแล่นเข้ามาในหัว เป็นความทรงจำขาดหายไม่ชัดเจนราวกับว่ามีใครบางคนปิดกั้นความทรงจำที่เหลือเอาไว้

ภาพเหตุการณ์มากมายหายไปหมดแล้วพร้อมกับความเจ็บปวดที่ทุเลาลง

ลมหายใจหอบหนักของหญิงสาวกลับมาเป็นปกติในเวลาไม่นาน ตอนนี้เองถึงพอเข้าใจได้ราง ๆ ว่า สถานที่ที่เธออยู่ไม่เหมือนเดิม รวมไปถึงในห้องมีใครอีกคนอยู่

ดวงตาฉ่ำน้ำแดงเรื่อใบหน้าแดงก่ำมองสบเข้ากับดวงตาสีรัติกาลลุ่มลึก เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติ ในความทรงจำซึ่งวาบผ่านเมื่อสักครู่บอกกับเธอว่าเขาคือ สามี ที่พึ่งตบแต่งกันได้ยังไม่ถึงหนึ่งวันดี

หากไม่ใช่เพราะว่ามีผ้าม่านบดบังเตียงเอาไว้ครึ่งหนึ่ง หญิงสาวคงรู้ตัวเร็วกว่านี้

“ทะ...ท่าน” น้ำเสียงแหบพร่าลำคอแห้งผาก หานลั่วอี้เห็นว่าภรรยายกมือขึ้นจับลำคอจึงเลื่อนรถเข็นไปเทน้ำให้ดื่ม

หญิงสาวมองนิ่งรับถ้วยน้ำในมือมากระดกลงคออึกใหญ่ ยื่นไปให้อีกฝ่ายอีกครั้ง คล้ายเข้าใจความนัย เขาจึงเทน้ำใส่ถ้วยให้อีกครึ่ง พอดื่มน้ำเข้าไปมากพอควรร่างกายก็คล้ายมีแรงขึ้นมาเล็กน้อย ลำคอไม่รู้สึกเจ็บเท่าตอนแรก

เจ้าของร่างมีชื่อว่า เยว่ฉี ชั่งน่าแปลกที่ชื่อของนางเหมือนชื่อของเธอในชาติก่อน เจ้าของร่างเป็นสตรีไม่ทราบที่มา ไม่รู้ว่าครอบครัวเป็นใคร

ในความทรงจำเมื่อสักครู่มีเพียงช่วงเวลาก่อนจะมาแต่งงานกับชายหนุ่มและความรู้เกี่ยวกับโลกนี้เพียงเล็กน้อย

พ่อแม่เป็นใครแล้วทำไมถึงถูกขายให้พ่อค้าทาสชีวิตก่อนหน้านั้นล้วนไม่อยู่ในความทรงจำ

ใช่ เยว่ฉีเป็นสตรีที่ถูกขายเป็นทาสก่อนจะถูกลูกค้าเงินหนาผู้ลึกลับซื้อมา จากนั้นนำไปทิ้งไว้กลางป่า ตอนถูกนำไปทิ้งเยว่ฉีถูกปิดตามัดมืออยู่ตลอด จวบจนถึงที่หมายคนเหล่านั้นถึงได้ปล่อยตัวนางเป็นอิสระ ก่อนจากไปยังข่มขู่ทั้งยังบอกว่าห้ามขยับไปไหนไม่เช่นนั้นจะฆ่าทิ้งเสีย แต่สุดท้ายเยว่ฉีก็เสียชีวิตลงหลังจบงานแต่งได้ไม่นาน

เยว่ฉีไม่ทราบแน่ชัดว่าเหตุใดคนคนนั้นถึงได้ไปซื้อนาง ก่อนจะถูกพาตัวให้มาแต่งงานกับชายหนุ่มตรงหน้า แถมท่าทีของผู้คนในวันแต่งงานยังเปี่ยมไปด้วยความยินดีระคนดูถูก

ตอนที่ฟื้นขึ้นมายังคงสับสนว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับตัวเอง ก่อนหน้าจะตื่นขึ้นมาเธอกำลังเดินทางกลับบ้านพร้อมลูกชิ้นปิ้งในมือ ทว่าต่อมาก็มีสุนัขตัวสูงประมาณหัวเข่าตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาเห่าเธอเสียงดังลั่น

หญิงสาวสะดุ้งตกใจทำไม้ลูกชิ้นหล่นลงพื้น หงายหลังหัวกระแทกพื้น

คงไม่ได้ตายด้วยเหตุการณ์นั้นหรอกใช่ไหม?

พอลืมตาขึ้นมาก็อยู่ในร่างไม่คุ้นเคยกับความทรงจำแปลกประหลาด

หากไม่ใช่ว่าสิ่งที่สัมผัสได้เหมือนจริงไม่คล้ายฝัน อีกทั้งบุรุษตรงหน้ายังตรงตามสิ่งที่ได้เห็น เธอคงไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะเข้ามาสวมร่างผู้อื่นเหมือนในนิยายหลาย ๆ เรื่อง

“ประหลาดสุด ๆ”

“เจ้ากล่าวอันใด” ทั้งที่เป็นเพียงการพึมพำแผ่วเบาแต่สำหรับผู้ฝึกปราณเช่นหานลั่วอี้กับได้ยินชัดทุกประโยค เพียงไม่แน่ใจว่าที่นางพูดหมายถึงสิ่งใด

“ท่านคือสามีข้า?” เยว่ฉีไม่ตอบแต่เลือกที่จะถามเพื่อยืนยันสิ่งที่กำลังเผชิญ

“เจ้าสับสน? เราทั้งคู่เข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกันแล้วย่อมถือเป็นสามีภรรยา”น้ำเสียงยามเอ่ยประโยคนี้ราบเรียบไม่ต่างจากพูดเรื่องทั่วไป เขาพูดพร้อมกับจ้องมองนาง แววตาหญิงสาวตรงหน้าแปลกไป หานลั่วอี้สัมผัสได้ว่านางแปลกไปไม่เหมือนเดิม

สตรีที่พบเมื่อวานมักจะชอบก้มหน้าไม่ยอมสบตา แววตาหวาดกลัวเลื่อนลอย แผ่นหลังงองุ้ม ตัวสั่นอยู่ตลอด ต่างจากแววตาที่สบกับเขาตอนนี้ แม้จะมีความสับสนซ่อนอยู่แต่ก็เปล่งประกายสดใส เด็ดเดี่ยว

เยว่ฉีทำความเข้าใจได้อย่างรวดเร็วเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นและเรื่องที่กำลังเผชิญอยู่ ถึงจะยังสับสนอยู่บ้างแต่ถึงยังไงก็ได้ชื่อว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว อีกทั้งชั่วชีวิตที่เหลือเธออาจจะไม่มีโอกาสกลับโลกเดิมได้อีก

ในเมื่อแต่งงานกันแล้วก็เท่ากับว่าชายหนุ่มคือคนในครอบครัว ตลอดชีวิตที่ผ่านมาในอดีต เธอสูญเสียครอบครัวไปตั้งแต่ยังเด็ก พอมีคนให้เรียกว่าครอบครัวก็อดรู้สึกคันยุบยิบในใจไม่ได้

หวังว่าบุรุษผู้นี้จะใจดีกับนาง

ถึงเขาจะขาไม่สมบูรณ์เยว่ฉีก็ไม่คิดทิ้งขว้าง ยินดีดูแลด้วยความเต็มใจ

บุรุษที่ในอนาคตจะกลายเป็นครอบครัวและเพื่อนเพียงคนเดียวของนางในโลกใบนี้ เพราะดูจากความทรงจำแล้ว คนในบ้านหลังนี้ไม่ได้ต้อนรับเจ้าของร่างเสียเท่าไหร่

“ยินดีที่ได้รู้จัก ข้าหวังว่าเราทั้งคู่จะมีแต่ความใจดีให้แก่กัน” หานลั่วอี้เลิกคิ้วมองมือซึ่งยื่นมาตรงหน้า ดวงตาสีรัติกาลมีประกายความรู้สึกวาบผ่าน

มองสำรวจใบหน้างดงามซูบผอมก็เห็นเพียงความจริงใจ เขาเองก็หวังเช่นเดียวกับนาง หวังว่านางจะไม่ใช่คนของผู้อื่น

บุรุษหนุ่มชั่งใจเพียงชั่วครู่ก่อนจะยื่นมือออกไป ในเมื่อนางยื่นไมตรีมาให้เขาก็อยากจะลองเชื่อในไมตรีของนาง

“หากเจ้าดีต่อข้า ข้าก็จะดีต่อเจ้า ถึงอย่างไรเจ้าก็ได้ชื่อว่าภรรยาข้าแล้ว ข้าอาจจะไม่สามารถช่วยเหลือเจ้าได้ในหลาย ๆ เรื่อง แต่ข้าก็จะพยายามเท่าที่สามารถทำได้”

ในน้ำเสียงแน่วแน่มีความหวั่นไหวเคลือบอยู่จาง ๆ เยว่ฉีเข้าใจในคำพูดของบุรุษตรงหน้าทันที สายตาที่มองนางเต็มไปด้วยความจริงใจไร้การหลอกลวง

เขาหมายถึงขาที่ไม่สามารถเดินเหินได้สะดวกอาจจะทำทั้งสองคนลำบาก แต่เยว่ฉีก็หาได้ใส่ใจมากเท่าที่ควร ขอเพียงเขาดีกับนาง ไม่คิดเอารัดเอาเปรียบ หักหลัง ไม่ว่าจะลำบากเพียงใดเยว่ฉีล้วนทนได้

นางไม่เชื่อว่าชีวิตคนเราจะลำบากไปตลอด

“ท่านไว้ใจข้าได้” สองมือประสานกันแน่น คล้ายคำสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหน

เยว่ฉีไม่มีทางทราบได้ว่า ในอนาคตอันใกล้ เพราะความเชื่อใจที่มีให้กันตั้งแต่ต้นจะนำมาซึ่งความสัมพันธ์อันยากจะตัดขาด