บทที่ 1 หยางเหมยจิน

บทที่ 1

หยางเหมยจิน

แคว้นต้าเฉิน เป็นแคว้นที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในแถบนี้ เนื่องจากมีแม่ทัพนามว่าต้วนอี้ซานหรือว่าอ๋องต้วนคอยปกป้องชายแดน ต่อให้จะมีชนเผ่ามากมายที่ต้องการรุกล้ำดินแดนก็ไม่สามารถทำได้

แต่ทว่าในเมืองหลวงกลับมีองค์ชายมากมายแข่งขันเพื่อช่วงชิงตำแหน่งรัชทายาทเพื่อสืบทอดบัลลังก์ หนึ่งในนั้นคือองค์ชายสาม องค์ชายที่ต้วนอ๋องหนุนหลัง เนื่องจากตระกูลเดิมของกุ้ยเฟยคือตระกูลเดียวกันกับคนรักของตนเอง ทำให้คิดก่อกบฏขึ้นมา

เพราะฝ่ายองค์ชายใหญ่ที่เหนือกว่าทำให้องค์ชายสามต้องแพ้พ่าย ฝ่าบาทจึงมีราชโองการให้ปราบกบฏ นี่จึงทำให้ตำหนักต้วนอ๋องแทบลุกเป็นไฟ เวลานี้ทหารจึงพยายามเข้าล้อมเพื่อจับคนในตำหนัก

ชายาเอกหรือต้วนหวางเฟยคือบุตรสาวของราชครูที่อยู่ฝ่ายองค์ชายใหญ่ แต่เพราะรักสวามีตนเองมาก จึงทำให้ตัดขาดกับครอบครัว ครั้งนี้จึงไม่คิดจะกลับไปขอร้องบิดาให้ช่วยเหลือ เนื่องจากต้วนหวางเฟยไม่คิดจะลากครอบครัวเข้ามายุ่งเกี่ยวนั่นเอง

ในเมื่อเลือกทางเดินนี้ย่อมต้องรับผลกรรมให้ได้

“หวางเฟยเพคะ หม่อมฉันคิดว่าพวกเราควรจะหลบหนีก่อนเถิด ไม่แน่ว่าเวลานี้ท่านอ๋องกำลังมุ่งหน้ากลับเข้าเมืองหลวงแล้ว”

ลู่จิงจิง สาวใช้คนสนิทที่ติดตามหยางเหมยจินมาพร้อมกับสินเดิมเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีร้อนใจ เพราะห่วงความปลอดภัยของเจ้านายตนเอง เนื่องจากเวลานี้ทหารได้ประชิดเข้ามาแล้ว

“ข้าจะหนีไปทางใดกันเล่าจิงจิง ส่วนท่านอ๋องเจ้าไม่ต้องหวังหรอกว่าชายผู้นั้นจะมาช่วยข้าหลบหนีจากที่นี่ หากชายผู้นั้นจะมา คงมาช่วยสตรีอันเป็นที่รักของเขาอย่างชายารองเสียมากกว่า”

หยางเหมยจินเอ่ยอย่างเย้ยหยัน นางไม่เชื่อว่าต้วนอ๋องจะกลับมาช่วยนาง เขาจะกลับมาช่วยสตรีในดวงใจเสียมากกว่า

ในขณะที่สองนายบ่าวกำลังสนทนาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด กลับมีชายโพกผ้าปิดบังใบหน้าที่ดูแล้วน่าจะเป็นยอดฝีมือปรากฏกายขึ้น

“หวางเฟย เชิญเสด็จเถิดพ่ะย่ะค่ะ เวลาไม่รอช้าแล้ว หากหวางเฟยยังรีรอไม่แน่ว่าจะหนีทันนะพ่ะย่ะค่ะ” หนึ่งในยอดฝีมือเอ่ยขึ้นด้วยความร้อนใจ เพราะกลัวว่าภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาจะไม่สำเร็จหากยังชักช้าอยู่เช่นนี้

“พวกเจ้ามาจากที่ใดรึ หรือว่าท่านอ๋องส่งพวกเจ้ามา” นางกำนัลลู่จิงจิงเอ่ยถามด้วยความหวัง เพราะคิดว่ายอดฝีมือพวกนี้อ๋องต้วนเป็นคนส่งมา ใบหน้าของนางจึงเต็มไปด้วยความดีใจและมองไปยังหวางเฟยของตนอย่างมีความหวัง

“ท่านราชครูส่งพวกข้ามาคุ้มกันหวางเฟยพ่ะย่ะค่ะ เวลานี้ได้เตรียมรถม้าไว้นอกเมืองเรียบร้อยแล้ว เส้นทางที่หวางเฟยจะต้องเสด็จคือแคว้นเล่ยเจีย ที่นั่นนายท่านพอจะมีเส้นสายให้หวางเฟยพำนักอยู่ แต่อาจจะลำบากไปสักหน่อย เพราะหวางเฟยจะต้องอยู่ในนามของชาวบ้านทั่วไปเพื่อรักษาชีวิตของพระองค์เองเอง” ชายคนหนึ่งที่น่าจะเป็นหัวหน้าเอ่ยขึ้นมาอย่างรีบร้อน

“ท่านพ่อเช่นนั้นหรือ”

ทันทีที่ฟังจนจบประโยค หยางเหมยจินก็เอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบา น้ำตาของนางไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ แม้ว่านางพยายามตัดขาดกับครอบครัวและไม่ไปขอความช่วยเหลือ เพื่อไม่ให้ท่านพ่อและทุกคนในตระกูลหยางเดือดร้อน ทว่าท่านพ่อยังรักและห่วงใยนางเสมอ ถึงกล้าส่งคนมาช่วยนางเช่นนี้

ทว่าหากนางคิดที่จะหนีไปกับเหล่าองครักษ์ลับกลุ่มนี้ เมื่อไรที่เหล่าทหารตามหานางพบเข้า หรือว่าพลาดพลั้งถูกจับได้ บิดาและตระกูลหยางอันเป็นที่รักของนางย่อมต้องเดือดร้อนไปด้วย ใบหน้างามจึงเต็มไปด้วยความครุ่นคิดจนเหล่าองครักษ์ลับสังเกตได้

“หวางเฟยไม่ต้องกังวลพ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้กระหม่อมได้เตรียมการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว ต่อให้ถูกจับได้ เรื่องทั้งหมดต้องจะไม่มีการสาวถึงตัวนายท่านราชครูหยางอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ลับคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างแข็งขัน

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยางเหมยจินเบาใจขึ้นมาเล็กน้อย และเอ่ยออกมาว่า “เช่นนั้นรอข้าสักครู่ ไปจิงจิง”

เอ่ยจบก็เดินไปหลังฉากเพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนางกำนัล เหล่าองครักษ์ลับรีบออกมาจากห้องเพื่อความเหมาะสม แต่ก็ยังระแวดระวังความปลอดภัยให้กับเป็นผู้เป็นนายอย่างเคร่งเครียด

ไม่นานร่างของหยางเหมยจินก้าวออกมาจากห้องพร้อมกับนางกำนัลลู่จิงจิง ทว่าเมื่อทั้งหมดเตรียมจะหลบหนีออกนอกตำหนัก กลับได้ยินเสียงของถังจินเย่วดังขึ้น

“พี่หญิง ท่านรอข้าด้วย ข้าขอไปกับท่านด้วยนะเพคะ”

ถังจินเย่วก้าวมาอย่างเร่งรีบเพราะต้องการหนีไปจากที่นี่เช่นเดียวกัน

“เจ้ามาที่นี่ด้วยเหตุใด ทำไมไม่รอท่านอ๋องอยู่ที่ตำหนักเล่า ไม่ช้าท่านอ๋องคงมาช่วยเจ้า” หยางเหมยจินเอ่ยขึ้นกับนางอย่างแปลกใจ

เวลานี้ในใจแม้จะเจ็บปวดเมื่อต้องเอ่ยถึงชายที่รัก ทว่าเขากลับไม่เคยเหลียวแลนางด้วยซ้ำ ในใจของเขานั้นมีเพียงหญิงตรงหน้านี้เท่านั้น นี่จึงทำให้นางตัดสินใจที่จะให้คนของบิดาพาหนีเพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่กลับโดนชายารองคนนี้มารั้งไว้และขอตามไปด้วย

“หวางเฟยพ่ะย่ะค่ะ รีบเถิด เวลานี้เสียงสู้รบดังใกล้เข้ามาทุกทีแล้วพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ลับเอ่ยเตือนอย่างร้อนใจ เพราะเกรงว่าหากทหารทั้งหมดบุกเข้ามาจะเสียเรื่องเอาได้

“อย่างนั้นก็ไปกันเถอะ” หยางเหมยจินเอ่ยขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว

เมื่อเห็นว่าเวลากระชั้นชิดเข้ามาแล้ว หยางเหมยจินจึงไม่รีรออีก นางรีบเดินตามชายกลุ่มนี้ออกมา โดยมีชายารองจากสกุลถังและนางกำนัลคนสนิทตามมาด้วย

ทั้งหมดขึ้นรถม้าที่ไม่มีการตกแต่งใด ๆ เพื่อตบตาทหาร ทั้งหมดออกมาจนพ้นประตูเมืองก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ใครจะคิดกันละว่าจะมีทหารขององค์ชายใหญ่มาดักอยู่ ทำให้ทั้งหมดต้องหนีเข้าป่าข้างทาง

“จิงจิง เจ้ารีบหนีไปก่อนเถิด หากพวกเราหนีด้วยกันจะไม่มีใครรอดไปได้เป็นแน่” หยางเหมยจินให้นางกำนัลคนสนิทหลบหนีไปก่อน เพราะเกรงว่าจะไม่รอดทั้งหมด

“ไม่เพคะหวางเฟย หม่อมฉันไม่มีทางทิ้งพระองค์เด็ดขาด เป็นตายเราต้องไปด้วยกันเพคะ” นางกำนัลลู่ไม่ยอมทิ้งเจ้านายไว้ นางยอมที่จะร่วมเป็นร่วมตายกับหวางเฟยของนางมากกว่าหนีเอาตัวรอด

“เจ้าฟังข้า จิงจิง แยกกันเรายังมีทางรอด ข้าสัญญาว่าจะรีบไปหาเจ้า เราสองคนจะใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่แยกจากกันอีก ข้าสัญญา”

นางกล่าวจบ จึงหันไปพยักหน้าให้กับคนของบิดาเพื่อให้พาลู่จิงจิงหนีไปอีกทาง เหล่าองครักษ์ลับพยักหน้าให้กัน ก่อนจะแยกเป็นสองทาง แม้ว่านางกำนัลลู่จะไม่ยินยอมแต่เพราะเป็นคำสั่งนายเหนือหัวเลยไม่อาจไม่ทำตามได้

เมื่อนางกำนัลที่นางรักไม่ต่างจากน้องสาวจากไปแล้ว หยางเหมยจินจึงเบาใจลง นางรู้ดีว่าไม่อาจรอดชีวิตไปได้จึงสั่งให้คนของบิดาหนีไปเพื่อเอาชีวิตรอด แต่ทว่าเหล่าองครักษ์ลับกลุ่มนี้กลับไม่ยินยอม และพร้อมสู้ตายเพื่อปกป้องต้วนหวางเฟย!!

ในขณะที่ทั้งสองฝ่ายกำลังต่อสู้อย่างหนัก กลุ่มของต้วนอ๋องก็ตามมาได้อย่างทันท่วงที พร้อมกับฆ่าฟันเหล่าทหารจนล้มตายเป็นจำนวนมาก แต่ทว่ากลุ่มทหารขององค์ชายใหญ่ล้วนแต่มีความสามารถ และฝีมือไม่ด้อยกว่าคนของต้วนอ๋อง ทำให้กลุ่มของต้วนอ๋องเข้าไม่ถึงตัวชายาทั้งสอง เขาจะต้องเข้าไปช่วยได้เพียงคนเดียวเท่านั้น เมื่อต้องเลือก อ๋องหนุ่มกลับเลือกนางในดวงใจอย่างชายารอง ทำให้ต้วนหวางเฟยของตนต้องตกอยู่ในอันตราย

“อันตรายพ่ะย่ะค่ะ ต้วนหวางเฟย”

เหล่าองครักษ์ลับจากตระกูลหยางร้องเรียกอย่างตกใจ เมื่อเห็นหยางเหมยจินก้าวถอยหลังไปอยู่ริมหน้าผา รวมถึงเหล่าทหารขององค์ชายใหญ่ที่ล้วนแต่ตกใจไม่ต่างกัน เมื่อเห็นต้วนหวางเฟยก้าวไปยืนตรงนั้น เนื่องจากคำสั่งที่พวกเขาได้รับมานั้น ไม่ให้ทำร้ายต้วนหวางเฟยจากตระกูลหยาง แต่เพราะชายารองจากตระกูลถังอยู่ในการหลบหนีของต้วนหวางเฟยด้วย ทำให้เหล่านายทหารต้องตามไล่ล่าจนมาถึงที่นี่

หยางเหมยจินได้แต่ยิ้มให้กับคนของบิดา ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงดังฟังชัดและเด็ดขาดว่า “พวกเจ้ารีบหนีเอาตัวรอดเถอะ อย่างไรเสียเรื่องนี้พวกเจ้าล้วนไม่เกี่ยวข้อง อย่าลืมว่าพวกเจ้าบางคนมีครอบครัว อย่าต้องเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่เลย บอกท่านผู้นั้นด้วยว่า ข้าเลือกทางเดินนี้เอง” นางไม่กล้าเอ่ยชื่อของบิดาออกมา เพราะกลัวว่าตระกูลหยางนั้นจะมีความผิดไปด้วย

เหล่าองครักษ์ลับได้แต่ยืนนิ่งไม่กล้าแม้จะส่งเสียง เนื่องจากรู้ดีว่าต้วนหวางเฟยผู้นี้มีความเด็ดเดี่ยวมากแค่ไหน เมื่อตัดสินใจทำอะไรไปแล้วไม่อาจจะหันกลับอีก