บทที่ 1 ร้องไห้โวยวายและแขวนคอตาย

เดือนสิบสองตามปฏิทินจันทรคติ หิมะโปรยปราย

จวนเฉิงเซี่ยงแห่งเมืองหลวงตกแต่งด้วยโคมไฟของประดับหลากสีสัน และคำมงคลสีแดงสดซึ่งเต็มไปด้วยบรรยากาศอันชื่นมื่น

แต่ทว่าจิตใจของคนภายในจวนเต็มไปด้วยความหวาดผวา!

ต้วนชิงเหยาคุณหนูรองแห่งจวนเฉิงเซี่ยงที่กำลังจะแต่งงานกับอ๋องอานท่านอ๋องผู้โง่เขลาในวันนี้ คาดไม่ถึงว่าจะจบชีวิตตัวเองด้วยการแขวนคอ!

"ซ่า!"

เฉิงเซี่ยงมีสีหน้าเคร่งขรึม ภายใต้การออกคำสั่ง แม่นมที่รูปร่างท้วมก็ได้นำอ่างน้ำเย็นที่ตักขึ้นมาจากบ่อน้ำด้านนอกราดลงบนตัวของบุคคลที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น

เย็นยะเยือก!

เห็นได้ชัดว่าเป็นเดือนหกที่แสงแดดจ้าราวกับไฟ แต่เหตุใดถึงหนาวเหน็บเช่นนี้? ราวกับว่าคนได้ตกลงไปในอุโมงค์น้ำแข็งเลยทีเดียว!

ต้วนชิงเหยาหนาวจนฟันบนและฟันล่างสั่นสะท้าน เนื้อตัวสั่นระริก และนางก็พยายามที่จะลืมตาขึ้นมา

เห็นเพียงด้านหน้ามีกลุ่มคนรายล้อมอยู่ แต่ละคนสวมใส่ชุดโบราณ และสายตาที่จ้องมองมายังตนเองนั้นมีทั้งดูถูกเหยียดหยามและเยือกเย็น

"คุณหนูรองฟื้นแล้ว!"

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งเสียงออกมา แม่นางสวมชุดสีม่วงที่อยู่ด้านหน้าได้ตบหน้าอกเบาๆ พร้อมกับทอดถอนใจด้วยความโล่งอก

ในสายตาของนางแฝงไปด้วยความเหยียดหยาม แต่แสร้งทำเป็นเอ่ยปากปลอบโยนว่า: "น้องสาวในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้ว เหตุใดเจ้าถึงได้ปลงไม่ตกเช่นนี้ล่ะ การแต่งงานกับอ๋องอานไม่ดีตรงไหนกัน กล่าวอีกนัยหนึ่ง อ๋องอานก็เป็นโอรสเพียงพระองค์เดียวของฮ่องเต้และฮองเฮาองค์ก่อนเชียวนะ หากเจ้าได้แต่งงานด้วย ก็จะได้เป็นพระชายาอานที่ชอบด้วยเหตุผล ได้สวมใส่เสื้อผ้าหรูหรางดงาม มีชีวิตที่มั่นคงสุขสบาย!"

"เจ้าอย่าคิดว่าการที่ร้องไห้โวยวายและแขวนคอตาย แสร้งทำตัวโง่เขลาเบาปัญญาเช่นนี้แล้วจะสามารถหลบหนีจากการแต่งงานได้นะ ถึงแม้ว่าเจ้าจะตาย ข้าก็จะหามศพของเจ้าไปถึงจวนอ๋องอาน! จวนอ๋องอานจะต้องแต่งงานกับบุตรสาวแห่งจวนเฉิงเซี่ยงของข้า ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย!"

ใบหน้าของเฉิงเซี่ยงเคร่งขรึม และแสดงท่าทีอันโมโหเดือดดาล!

บุตรสาวของอนุภรรยา สามารถได้แต่งงานกับอ๋องอาน เป็นภรรยาหลวงได้! ก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีเป็นอย่างยิ่งแล้ว คาดไม่ถึงว่าจะไม่รู้ผิดชอบชั่วดีเช่นนี้เลยหรือ?

ต้วนชิงเหยาที่ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมารู้สึกเพียงว่าปวดหัวจนแทบจะระเบิด ความทรงจำมากมายที่ไม่ใช่ของตัวเองกำลังปรากฏขึ้นมาในสมองของนาง

ต้วนชิงเหยาตระหนักได้ถึงตนเองที่ย้อนเวลากลับไป เธอได้ทำการผ่าตัดเพื่อฟื้นฟูหัวใจเสร็จแล้ว และกำลังขับรถกลับบ้าน แต่สุดท้ายเบรกรถเกิดการขัดข้อง จึงทำให้รถพุ่งลงจากสะพานในทันที

ในชั่วพริบตาที่ตกลงมาจากสะพาน แมวสีขาวราวกับหิมะที่เธอเลี้ยงมาหกปี จู่ๆ ก็กระโดดจากที่นั่งข้างๆ มาบนตัวของเธอ และจากนั้นเธอก็รู้สึกเพียงว่าแสงสีขาวได้ปรากฏตรงหน้าของเธอ!

และเมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ได้เห็นฉากที่อยู่ตรงหน้านี้

ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมได้บอกเธอว่า เดิมทีแล้วคนที่หมั้นหมายกับอ๋องอานก็คือต้วนหงเยียนพี่สาวของเจ้าของร่างเดิม แต่หลังจากที่อ๋องอานกลายเป็นคนปัญญาอ่อน เรื่องของการแต่งงานจึงตกมาเป็นของเจ้าของร่างเดิม!

มิน่าล่ะ เจ้าของร่างเดิมถึงปลงไม่ตก!

ในเมื่อพระเจ้าได้ประทานชีวิตครั้งที่สองให้กับเธอ แน่นอนว่าเธอจะต้องมีชีวิตต่อไปในยุคศักดินานี้ให้ได้

เธอได้ยึดครองร่างของเจ้าของร่างเดิมแล้ว เพื่อเป็นการตอบแทนเจ้าของร่างเดิม แน่นอนว่าเธอจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาควบคุมชะตาชีวิตของร่างนี้อีกต่อไป!

"ในเมื่อการแต่งงานดีเช่นนี้ เหตุใดท่านพี่ถึงไม่แต่งล่ะ?" ต้วนชิงเหยาได้ถูกสาวใช้คนหนึ่งประคองขึ้นมาจากพื้น เมื่อยืนตัวตรงแล้ว นางจึงมองไปยังต้วนเฉิงเซี่ยงบิดาผู้ให้กำเนิดของเจ้าของร่างเดิมแล้วกล่าวอย่างไม่รีบไม่ร้อน

"ท่านพี่ของเจ้าจะเหมือนกับเจ้าได้อย่างไรกัน? ท่านพี่ของเจ้าเป็นถึงคุณหนูใหญ่ บุตรสาวของภรรยาหลวงแห่งจวนเฉิงเซี่ยง จะให้แต่งงานกับคนปัญญาอ่อนคนหนึ่งได้อย่างไรกัน?"

ต้วนเฉิงเซี่ยงแสดงความไม่พอใจ ต้วนหงเยียนเป็นลูกรักของเขา หากจะแต่งงาน ก็จะต้องแต่งกับผู้เป็นฮ่องเต้ในอนาคตเท่านั้น!

"หึ! ว่ากันว่าท่านเฉิงเซี่ยงเป็นผู้ที่เข้าใจสถานการณ์ ยุติธรรมไม่เห็นแก่ตัว! แต่ในความเป็นจริงแล้ว กลับเห็นแก่ประโยชน์ขอตนเอง! เพื่อการเข้าหาผู้มีอิทธิพลและยึดติดกับอำนาจจึงตอบรับการแต่งงานในครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าต้วนหงเยียนควรจะเป็นคนที่แต่งงาน แต่ท่านกลับไม่เต็มใจที่จะให้นางแต่ง แล้วก็เกรงว่าราชวงศ์จะตำหนิ คาดไม่ถึงว่าจะต้องการใช้ข้าเพื่อไปรับหน้าแทน!"

เสียงดัง"เพียะ!" ฝ่ามือหนึ่งได้ตบลงมาบนใบหน้าของต้วนชิงเหยา

"นังลูกเนรคุณ!" ต้วนเฉิงเซี่ยงคำรามด้วยความเดือดดาล เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาปูดโปน!

เขาคาดไม่ถึงว่าบุตรสาวที่ยอมหวานอมขมกลืนมาโดยตลอดจะกล้าต่อปากต่อคำกับเขาเช่นนี้!

ต้วนชิงเหยาที่ร่างกายผ่ายผอมถูกตบจนเซถอยหลังไปสองก้าว บนใบหน้าของนางปรากฏรอยแดงสองสามรอยทันที และในชั่วพริบตาใบหน้าครึ่งหนึ่งก็ปูดบวมขึ้นมา

"ท่านพ่อ อย่าโมโหไปเลยนะ การโกรธมากเกินไปไม่ดีต่อร่างกาย! นอกจากนี้ วันนี้น้องสาวก็จะต้องแต่งงานแล้วนะ! หากเสียโฉมเช่นนี้ จะไปเป็นเจ้าสาวที่งดงามได้อย่างไรกัน? ฤกษ์งามยามดีกำลังจะมาถึงแล้วนะ!" ต้วนหงเยียนเห็นเช่นนี้ จึงรีบเข้าไปประคองต้วนเฉิงเซี่ยง จากนั้นจึงกล่าวเพื่อโน้มน้าว

เพียงแต่ ต้วนชิงเหยาก็สังเกตเห็นการยินดีปรีดาในความทุกข์ของผู้อื่นในสายตาของนาง

ต้วนเฉิงเซี่ยงจ้องเขม็งมองต้วนชิงเหยา ถึงอย่างไรบุตรสาวคนโตก็เปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของเขา การจะมาโกรธเคืองนังสารเลวต้วนชิงเหยาผู้นี้มันไม่คุ้มค่าโดยสิ้นเชิง!

"ไม่ต้องรอฤกษ์งามยามดีอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เจ้าคิดว่าจวนอ๋องอานยังจะตีฆ้องร้องป่าวแบกเกี้ยวมารับนางอย่างนั้นหรือ? ฝันหวานเกินไปแล้ว! เอาตัวนางไปเปลี่ยนชุด แล้วส่งตัวเข้าไปเดี๋ยวนี้เลย เวลายิ่งยืดเยื้ออุปสรรคก็ยิ่งมาก!"