บทที่ 8

ก่อนยามเฉินหลี่ถิงรีบพาลูกสาวไปขึ้นเกวียนในหมูบ้านก่อนออกจากบ้านเธอมองค้อนสามีที่ทำเธอเกือบสาย   แต่ทว่าทางด้านหลี่หยางอารมณ์ดีตื่นขึ้นมาช่วยภรรยาทำกับข้าวตอนเช้าอย่างสดชื่น

หลี่ถิงพาลูกสาวขึ้นเกวียนรอชาวบ้านที่จะเดินทางไปในเมือง มองเข้าไปในเกวียนมีคนนั่งบนเกวียนแล้วสองถึงสามคน     

มีแม่เฒ่าหุ่ยหลิงด้วยถามหลี่ถิง "หลี่หยางเดินได้หรือยังดีขึ้นหรือไม่"   

"เดินได้แล้วเจ้าค่ะท่านยายแต่ยังเดินไม่คล่องเท่าไร่เจ้าค่ะได้ยาหมอต้มกินมาเป็นเดือนแล้วเจ้าค่ะ" หลี่ถิงตอบ

" ดีแล้วละ"แม่หุ่ยหลิงตอบ

"ข้าก็เดินไปไกลไม่ไหวเลยไม่ได้ไปเยี่ยมเจ้ากับสามีเจ้า"     

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านยายข้าเข้าใจ"   

 คุยกันไปมาถามสักพักเกวียนก็ออกเดินทางเข้าเมือง ประมาณครึ่งชั่วยามก็ถึงเมืองหลี่ถิงมองอย่างตื่นเต้นนี้หรือโลกโบราณหลีฮวาจับมือแม่มองข้างทางอย่างตื่นเต้นเช่นกัน เพราะว่าร่างเดิมไม่ค่อยเข้าเมืองแต่งงานแล้วไม่เคยเข้าเมืองเลยมีแต่สามีมาขายของป่าเพราะเธอไม่อยากเจอแม่เลี้ยง แต่เธอคนนี้นี้ไม่ใช่คนเก่าร้ายมาร้ายตอบและจะเอาคืนให้เจ้าของร่างเดิมอย่างแน่นอน

เธอจ่ายค่าเกวียน3อิแปะให้มารอขึ้นเกวียนในยามอุ่ย(13.00/14.59) จากนั้นหลี่ถิงจูงมือบุตรสาวเดินเข้าตลาดตามทางที่สามีบอกหลี่ฮวาตื่นเต้นถามแม่ตลอดทางเธอก็ตอบลูกทุกอย่างที่ลูกถาม        

เดินมาสักพักก็เจอโรงหมออาเฟยเธอเข้าไปในร้านสมุนไพรทันทีและมีหลงจูเดินมาถามว่ามาซื้อหรือมาขายเธอบอก

"มาขายเจ้าค่ะ"

"รอสักครู่นะแม่นางเชิญเข้ามารอในห้อง" 

หลี่ถิงเข้าไปรอในห้องหลงจูเอาน้ำชากับขนมมาให้เธอกับลูก รอครู่หนึ่งมีชายชราถ้าทางใจดีเดินเข้ามาถาม

"มีสมุนไพรอะไรมาขายหรือนังหนู"

หลี่ถิงลุกขึ้นแนะตัวเอง

"สวัสดีเจ้าค่ะนายท่านข้าชื่อหลี่ถิงนี้ลูกสาวหลี่ฮวาเจ้าค่ะ" 

"ข้าชื่อเฟยหลงเป็นเจ้าของโรงหมอที่นี้"

"เจ้าบอกมีสมุนไพรมาขายหรือขอดูหน่อยข้าจะประเมินให้อย่างยุติธรรมแน่นอน"   

 หลี่ถิงจึงเห็ดหลิดจือออกมาจากตระกล้าหนึ่งดอก ก่อนชายชราหยิบเห็ดหลิดจือด้วยมือที่สั่นอย่างดีใจ

"โอ๊ะนังหนูเจ้าได้มายังไงอายุไม่ต่ำกว่า500ปีเพราะดอกใหญ่มากข้าจะให้ดอกละ20000ตำลึงทองนังหนูเพราะอายุมัน500ปีเจ้ามีกี่ดอกละข้ารับทั้งหมด"

"ข้ามีสามดอกเจ้าค่ะ"

เธอจึงหยิบขึ้นมาอีกสองดอก

"ดีๆๆๆ" ชายชราพูดอย่างดีใจ     

" เจ้าพอใจราคาที่ข้าให้หรือไม่นังหนู"

"เจ้าค่ะแต่หนูมีอีกสิ่งให่ท่านดู" หลี่ถิงหยิบโสมขึ้นมาอีกหนึ่งหัวชายชราตกใจจนจะเป็นลม

"เจ้าเป็นลูกรักสรรค์ถึงได้เจอของดีเช่นนี้ "  เจ้าของโรงสมุนไพรมองโสมอายุ500ปีในมือสั่น

"นังหนูข้ามีข้อเสนออีกเดือนจะมีการประมูลที่เมืองหลวงข้าจะส่งไปประมูลให้เพราะราคาต้องได้เยอะแน่นอน"

"ได้เจ้าค่ะ"   

" งั้นเรามาทำสัญญากันเถอะหักให้โรงประมูล3เปอร์เซ็นข้าจะส่งในนามโรงหมออาเฟย"

หลี่ถิงตกตกลงทำสัญญาและให้หมอชราเก็บเป็นความลับที่เธอขายเห็ดหลิดจือส่วนโสม

"อีกประมาณเดือนครึ่งกลับมาจากประมูลแล้วจะให้คนไปตามที่หมู่บ้านทันที"

"ตกลงเจ้าค่ะ"

เธอบอกที่อยู่กับกับหมอชรา 

" เดี๋ยวเอาตั่วเงินมาให้เจ้า ต้องการเป็นตั่วเงินทั้งหมดหรือตำลึง"

"ข้าขอตำลึงเงิน1พันตำลึงนอกนั้นขอเป็นตั่วเงินทั้งหมดเจ้าค่ะ"

"ตกลงข้าจะจัดการให้เจ้ารอสักครู่"

พอรับเงินเสร็จหลี่ถิงก็ลาท่านหมอเฟยก่อนออกจากร้านท่านหมอบอกว่าถ้ามีสมุนไพรอีกให้เอามาขายที่ร้านได้เลยและยื่นพู่หยกห้อยของร้านให่เป็นลูกค้าพิเศษ และให้คนห่อขนมให้ฮวาเออร์ห่อใหญ่หลี่ฮวาก้มหัวขอบคุณ

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านตาหมอ"     

"เด็กดีๆ"

  หลี่ถึงจูงมือลูกสาวออกจากโรงหมอเธอเอาเงินใส่ในมิติเหลือไว้แค่ตำลึงเงินหลี่ถิงถามลูกสาว

'วันนี้อยากได้อะไรบ้างบอกแม่จะซื้อให้ลูกทุกอย่างเลยจ้ะ" 

"ลูกอยากได้น้ำตาลปั้นเจ้าค่ะท่านแม่"

"อ้อเดี๋ยวซื้ออให้คนละสองไม้พอนะจ้ะกินมากไม่ดีเดี๋ยวฟันผุ"

"เจ้าค่ะท่านแม่" หลี่ฮวายิ้มรับแค่สองไม้เธอก็ดีใจมากแล้ว หลี่ถิงจึงพาลูกสาวไปตลาดชื้อน้ำตาลปั้นให้ลูกคนละ2ไม้แล้วซื้อข้าวอย่างดีอีก5โลเครื่องปรุงอีกหลายอย่างคนจะได้ไม่สงสัยครอบครัวของเธอ เสร็จแล้วแวะซื้อเนื้อหมู1จินจากนั้นก็แวะดูร้านผ้าสักหน่อยก็พอถ้าคนเห็นครอบครัวเธอใส่เสื้อผ้าใหม่ๆจะได้ตอบคำถามได้ดีนะที่บ้านอยู่ติดเชิงเขาไม่ค่อยมีคนผ่านไปเท่าไรแต่กันไว้ดีกว่า         หลี่ถิงซื้อชุดใหม่ให้ทุกคนเอาละห้าชุดก่อนเพราะในมิติของเธอก็มี หลี่ถิงสำรวจตลาดย่านการค้าดูว่ามีอะไรขายมั้งเผื่อเธออยากซื้อร้านค้าไว้ทำมาค้าขายเพราะเธอตั้งใจจะปลูกผักผลไม้ไว้มาขายเอง ต้องรอให้สามีเดินได้แข็งแรงก่อนก็ยังไม่สายเพราะตอนเช้าสามีบอกไม่เจ็บขาแล้วแค่ถือไม้เท้าที่เธอให้ไว้เวลาเดินจะได้ไม่ล้ม จากนั้นเธอจึงเดินไปขึ้นเกวียนเพราะเธอบอกคนร้านขายข้าวให้ไปส่งที่บ้านพร้อมเครื่องปรุงแล้ว เพราะเป็นร้านเดียวกันซื้อจบครบหมดที่เดียว หมดไปหกตำลึงเงินสำหรับข้าวและเครื่องปรุง

วันนี้ใช้เงินไปสิบตำลึงเงินรวมเสื้อผ้าของทุกคน        เธอพาลูกขึ้นเกวียนเพราะทุกคนมาครบแล้ว ท่านลุงอูถาม

"นังหนูชื้อข้าวของมาเยอะมากนะ"

"เจ้าค่ะท่านลุงพอดีข้าขึ้นเขาได้สมุนไพรดีเลยไปขายที่โรงหมอได้มาพอซื้อของเจ้าค่ะ "   

" และพรุ่งนี้ข้าจะเช่าเกวียนท่านลุงพาสามีเข้ามาตรวจที่โรงหมอด้วยเจ้าค่ะ"

หลี่ถิงบอกท่านลุงอูว่า

"หมอที่รักษาบอกว่าให้มาตรวจดูอีกทีจะได้ให้การรักษาถูกต้องเจ้าค่ะ"

"ดีๆพรุ่งนี้ลุงจะไปรับยามเฉิน"

"เจ้าค่ะ"

แม่เฒ่าหุ่ยหลิงบอก

"ข้าดีใจกับเจ้านะนังหนูหมดทุกโศกสักที"

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านยาย "

นั่งเกวียนมาครึ่งชั่วยามก็ถึงหมู่บ้านแต่ท่านลุงบอกหลี่ถิงไม่ต้องลงลุงจะไปส่งที่บ้าน จากนั้นท่านลุงก็มาส่งถึงหน้าบ้านเธอจึงจ่ายค่าเกวียนให้ลุง10อิแปะ

"ทำไมให้ลุงเยอะจังไม่เอาหรอกนังหนู"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะวันนี้ข้าขายสมุนไพรได้มาสมควรนี้คือน้ำใจท่านลุงรับไว้เถิดเจ้าค่ะ"

"ขอบใจเจ้ามากนะ"  หลี่ฝูเห็นแม่มาถึงก็มาช่วยถือของเข้าบ้าน

"พี่ใหญ่ท่านแม่ซื้อน้ำตาลปั้นให้ข้ากับพี่ใหญ่เจ้าค่ะ" หลี่ฝูยิ้ม

"ขอบคุณขอรับท่านแม่เจ้าด้วยนะน้องเล็ก"

"เจ้าค่ะ"      

เดินเข้าไปในบ้านปิดประตูร้่วเห็นสามีทำคอกไก่ใหม่ให้ที่หลังบ้านสองคอกของกระต่ายด้วย

"ท่านพี่ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ" หลี่หลี่หยางหันมายิ้มให้ภรรยาก่อนถามด้วยความเป็นห่วง

"เหนื่อยมากไหมน้องหญิง"

"ไม่เจ้าค่ะท่านพี่ทำไมรีบทำละเจ้าค่ะไม่รอน้องกลับมาก่อนไม่เจ็บขาแล้วหรือยืนนานๆ"

"ไม่เป็นไรพี่หายแล้วยาของน้องดีจริงๆ" หลี่ถิงเดินไปกอดแขนสามีเดินมานั่งที่แคร่

"ท่านพี่น้องขายเห็ด3ดอกได้เงินมา60000ตำลึงทองเจ้าค่ะ"   

"ห๊าเจ้าว่าอะไรนะทำไมได้เยอะจริงน้องหญิง"

"นี้ยังไม่รวมโสมนะเจ้าคะท่านหมอเฟยส่งเข้าประมูลที่เมืองหลวงอีกเดือนกว่าค่อยไปรับเงินน้องทำสัญญาไว้แล้วเจ้าค่ะไม่ต้องกลัวโดนโกง"หลี่ถิงบอกสามี

 "อย่างงั้นหรือเช่นนั้นก็ดีแล้ว"

"ฮวาเออร์เอาขนมใส่จานมาให้พี่ชายเจ้ากับท่านพ่อด้วยนะลูก" หลี่ถิงหันไปบอกลูกสาวให้เตรียมขนมที่ซื้อมาจากตลาด

"เจ้าค่ะท่านแม่" หลี่ฮวาตอบรับ

หลี่ถิงจึงเอาน้ำผลไม้ออกมาสี่แก้วไว้กินกับขนม

โปรดติดตามตอนต่อไป