บทที่ 7

หลี่ถิงเอาผลไม้ออกมาให้ลูกๆทั้งสองคนกินวันนี้ได้ไก่ป่าที่ยังไม่ตายและกระต่ายด้วยไก่6ตัวตัวผู้2ตัวตัวเมียสี่ตัวกระต่าย4ตัวตัวผู้1ตัวตัวเมีย3ตัวแม่จะทำคอกชั่วคราวให้ก่อน   

"ลูกเอาผลไม้ไปล้างมากินได้เลยแม่จะไปพาท่านพ่อของลูกออกมาหัดเดินก่อน"

"เจ้าค่ะ/ขอรับท่านแม่"

จากนั้นหลี่ถิงดึงไม้ไผ่และเครื่องมือออกมาวางไว้ก่อนเข้าบ้านไปหาสามี หลี่หยางนั่งพิงหัวเตียงเขารู้สึกว่าตั้งเมื่อคืนที่ภรรยาฝังเข็มให้กินยาตอนเช้าเขาก็ไม่รู้สึกเจ็บตอนที่ภรรยาพาเขาออกไปหัดเดินตอนเช้าเขาสามารถเดินได้ไปกลับหลายรอบและไม่รู้สึกเหนื่อยและเจ็บเลยเขาคิดว่าไม่ถึงอาทิตย์เขาคงจะเดินได้เป็นปรกติเขาดีใจมาก  แต่ที่หลี่หยางสงสัยคือภรรยาเขาเก่งขึ้นยิ้มเก่งไม่มีแววตาที่เศร้าเหมือนเมื่อก่อนเหมือนเป็นละคนเขารู้สึกได้แต่ไม่พูดอะไรรอให้เธอบอกเขาเองดีกว่าเพราะเขาคิดว่าภรรยาของเขาจะเป็นยังไงเขาก็รักเธอเหมือนเดิม   ตอนที่เขาเจอภรรยาที่ขึ้นไปเก็บผักป่าที่ยังไม่ได้แต่งงานกัน เขาเป็นลูกกำพร้าเหมือนกันกับหลี่ถิงตอนนั้นเธอยืนอยู่ข้างลำธารกับเด็กสาวคนหนึ่ง ไม่มีใครมองเห็นเขาที่ยืนอยู่บนเนินเขาหลี่หยางเห็นหญิงนั้นผลักหลี่ถิงตกน้ำแล้ววิ่งไปหาหญิงอีกคนหนึ่งที่ยืนรอห่างจากลำธารไม่ไกล พอหลี่ถิงตกน้ำสองคนนั้นก็รีบลงเขาไปเลยนั้นคือสาเหตุที่ทำให้เขาได้แต่งงานกับเธอ   เพราะลงไปช่วยหลี่ถิงขึ้นจากน้ำตอนที่เธอโดนผลักตกน้ำมันคือแผนการของแม่เลี้ยงของเธอที่ต้องการกำจัดหลี่ถิงออกจากบ้าน เพราะพ่อของเธอขึ้นเขาไปล่าสัตว์และเกิดอุบัติเหตุและเสียชีวิตได้สองเดือนสองแม่ลูกจึงวางแผนฆ่าเธอหลอกขึ้นเขาไปเก็บของป่าแล้วผลักเธอตกน้ำหวังให้ตายเพราะว่ายน้ำไม่เป็น หลี่หยางช่วยหลี่ถิงจึงเป็นสาเหตุของการถูกเนื้อต้องตัวทำให้แม่เลี้ยงของเธอจับเธอแต่งงานกับเขา ตอนที่แต่งงานกันเขาที่จนได้หมูป่าตัวหนึ่งแลกเป็นค่าสินสอดแต่งกับหลี่ถิงเพราะสงสารอยูด้วยกันมา5ปีมีลูกฝาแฝดชายหญิงจนกลายเป็นความรักแม่เลี้ยงของหลี่ถิงตัดเธอออกบ้านทันทีที่แต่งกับเขา

นั้งคิดถึงอดีตที่ผ่านมาของตัวเองถ้าเขาไม่ลื่นตกเขาวันนั้นเมียกับลูกคงไม่ต้องลำบากถึงเพียงนี้เพราะจนจึงไม่มีเงินไปหาหมอในเมืองจนทำให้เขาเดินไม่ได้มาเป็นเดือนจึงลำบากภรรยาต้องขึ้นเขาหาของป่ามากินและขายพอซื้อข้าวและยาให้ ต่อจากนี้ถ้าพี่หายดีแล้วจะช่วยน้องทุกอย่างที่ภรรยาอยากจะทำหลี่หย่างตั้งปณิธานในใจ

เสียงภรรยาเรียกก่อนที่เจ้าตัวจะเดินถึงในห้อง      

"ท่านพี่เป็นอย่างไรบ้างเจ้าค่ะดีขึ้นแล้วใช่ไหมเจ้าคะ" เธอถามสามี

"ดีขึ้นมากแล้วน้องหญิง"

และแสดงสีหน้าดีใจก่อนจะเธอเดินเจ้าไปกอดสามีแล้วพูดว่า

"เราจะรวยแล้วเจ้าค่ะท่านพี่"

หลี่หยางตกใจและกอดเมียตอบ

"น้องมีเรื่องอะไรดีใจถึงเพียงนี้" 

"ท่านพี่ๆดูนี้เจ้าค่ะ"

เธอให้สามีดูของในมิติมีเห็ดหลินจือเต็มขอนไม้โสมคนอีก4ต้นหมูป่าอีก2ตัวกวางใหญ่อีกสองตัวผักป่าและเห็ดเต็มตระกร้าในมิติกุ้งกับปลาตัวเป็นๆอีกเต็มไปหมด หลี่หยางนั้งตัวแข็งทื่อเมียจึงเขย่าตัวจนสะดุ้งได้สติ

"น้องหญิงเข้าในป่าลึกขนาดใหนถึงได้ของเยอะขนาดนี้"     

"ท่านพี่ไม่ต้องตกใจไปเจ้าค่ะน้องแค่ไปทางที่ชาวบ้านไม่ไปหาของป่าเจ้าค่ะพรุ่งนี้น้องจะไปขายเห็ดที่ร้านสมุนไพรก่อนเจ้าค่ะเอาโสมไปด้วยสักหัวก็พอ เห็ดน้องจะเอาแค่3ดอกลองไปดูราคาก่อน  รอให้ท่านพี่หายเดินได้ค่อยไปขายหมูกับกวางและปลาเจ้าค่ะ"

หลี่หยางดีใจมากที่ภรรยาของเขาเก่งจนเขายอมแพ้เลยเข้าป่าวันเดียวได้ของกินจนเยอะมากกินไม่มีวันหมดเธอเป็นลูกรักของท่านเซียนจริงๆ จากนั้นก็พาสามีออกมาจากในบ้านมาหัดเดิน

"น้องจะทำคอกไก่กับกระต่ายใส่ไว้ก่อนเดี๋ยวมันจะตายถ้ามัดไว้ทั้งคืนน้องจะเลี้ยงไว้กินไข่เจ้าค่ะ"

"เดี๋ยวพี่ช่วยเจ้าทำเองเพราะพี่ไม่เจ็บขาแล้วและหัดเดินทุกวันพี่คงจะหายใน4-5วันแน่นอนยาของน้องดีจริงๆ" หลี่หยางบอกเมีย     

"น้องดีใจเจ้าค่ะที่ท่านพี่จะหายแล้วน้องจะพาท่านพี่เข้าไปในเมืองกันคนสงสัยว่าทำไมถึงหายเร็วเจ้าค่ะเอาตามที่น้องบอกเลยพรุ่งนี้น้องจะบอกเช่าเกวียนท่านตาอูให้มารับพวกเราไปหาหมอในเมืองแต่พรุ่งนี้น้องจะไปกับฮวาเออร์สองคนก่อนเจ้าท่านพี่"

"ดีแล้วน้องให้ลูกไปเป็นเพื่อนพี่จะได้สบายใจ"

"ให้หลี่ฝูอยู่เป็นเพื่นท่านก่อนวันหน้าค่อยไปพร้อมกันเจ้าค่ะ"

พอเด็กๆได้ยินว่าจะเข้าเมืองก็ดีใจใหญ่เลยจากนั้นก็ช่วยกันทำคอกไก่คอกกระต่ายชั่วคาวก่อนเอาน้ำเอาหญ้าให้แล้วบอกลูกให้ไปอาบน้ำ

"แม่จะทำกับข้าวอร่อยๆให้กินให้ลูก"

วันนี้หลีถิงแกงเห็ดโคนต้มจืดผัดผักข้าวสวยร้อนและผลไม้ป่าหวานๆ อีกพ่อของลูกหมดข้าวสามถ้วยลูกๆไม่น้อยหน้าคนละสองถ้วยส่วนเธอถ้วยเดียวก็อิ่มมากแล้ว

"ทำไมน้องกินข้าวน้อยจังเลยไม่ต้องกลัวอ้วนหรอกยังไงพี่ก็รักเจ้าเหมือนเดิน"

น้องหญิงหลี่ถิงอายหน้าแดงคนบ้าพูดไม่อายลูก     

"น้องอิ่มแล้วเจ้าค่ะกินผลไม้เยอะไปหน่อย" เธอตอบสามี

ยามซี่(19.00/20.59)ในห้องนอนหลังจากส่งลูกเข้านอนแล้วเธอเอากะละมังใส่น้ำเอาหอยออกจากมิติเข้ามาในห้อง

"ท่านพี่เราแกะหอยดูกันเถอะเจ้าค่ะว่าข้างในมีไข่มุกอยู่ไหมเจ้าคะ" ได้ยินเมียพูดหลี่หยางก็ตื่นเต้นไปด้วย

"มาพี่ช่วยแกะ"

หลีถิงหยิบมีดสั้นออกสองอัน

"แกะพร้อมกันนะเจ้าคะ"

สองสามีภรรยาช่วยกันแกะหอยลุ้นไปแกะไปพอผ่าออกมามีหอยมุกจริงๆด้วยของหลี่ถิงสีม่วงของสามีสีแดงสวยมากเรียบเนืยนสมบูรณ์ทุกเม็ดแกะครบทุกตัวได้ตัวละ10เม็ดสีขาวสีสมพูสีดำได้ไข่มุกมา150เม็ดหลี่ถิงดีใจมากเธอเก็บเปลือกหอยออกไปข้างไปเก็บในครัว กลับมาในห้องดับเทียนปืนขึ้นเตียงนอนกอดสามีและปรึกษากันว่าพรุ่งนี้ไปขายสมุนไพร

"ร้านไหนที่ไม่กดราคาร้านตั้งอยู่ไหนเจ้าคะ" เธอถามสามี หลี่หยางกอดภรรยาหอมแก้มแล้วบอกภรรยาว่า

"ไปขายร้านอาเฟยเป็นโรงหมอและร้านขายยาสองห้องแถวติดกันไม่เอาเปรียบชาวบ้านอยู่ในตลาดและเดินตรงไปอีกนิดหน่อยก็เป็นย่านขายเครื่องประดับและร้านขายผ้าเลยไปหน่อยก็เป็นตลาดขายของกินทุกอย่าง"

"เจ้าค่ะท่านพี่น้องจะจำไว้ "       

"รีบนอนเถอะเจ้าค่ะพรุ่งต้องตื่นแต่เช้าเดี๋ยวเอาอาหารออกมาไว้ในครัวให้ทั้งตอนเช้าและตอนเที่ยงเลยเจ้าค่ะ" หลี่หยางก้มลงจูบภรรยา

"พี่ขอชื่นใจหน่อยนะ" จากนั้นหลี่ถิงก็ได้ทำหน้าที่ภรรยาอย่างเร่าร้อน สามีจับภรรยากินจนพอใจจึงปล่อยเมียนอนเขาสงสารเธอต้องไปตลาดอีกจึงตัดใจปล่อยเมียหลี่ถิงนอนหลับสลบในอ้อมกอดสามี 

"พี่รักเจ้าหลี่ถิง"

หลี่หยางกระชิบบอกภรรยาก่อนหลับไปด้วยกันอย่างมีความสุข

โปรดติดตามตอนต่อไป