บทที่ 5

เสียงไก่ป่าขันคงใกล้สว่างหลี่ถิงลืมตาตื่นขึ้นจึงค่อยๆลุกขึ้นเพราะกลัวสามีเธอตื่น แต่ทว่าหลี่หยางก็ตื่นอยู่ดีแล้วบอกภรรยาเบาๆ

"นอนต่อก่อนก็ได้น้องหญิงยังไม่สว่าง"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะน้องจะไปทำอาหารแล้ว"

หลี่ถิงบอกสามีให้นอนต่อเธอไปหุงข้าวทำกับข้าวอร่อยๆให้ทาน จากนั้นเธอก็ลุกเดินไปห้องน้ำล้างหน้าแปงฟันก่อนอันดับแรก และเดินเข้าครัวไปจุดเตาหุงข้าวต่อ     เธอหยิบไก่ป่าตัวเมื่อวานที่โยนไว้ในมิติออกมาทำเป็นอาหารเช้า ทำความสะอาดไก่เสร็จเธอทำน้ำแกงไก่และเอาเห็ดโคนออกมาผัดและย่างกุ้งให้ลูกของเธอทำกับข้าวเส็รจ เธอก็เดินไปป่าไผ่ตัดไม้ไผ่มา10ลำ โยนเข้าในมิติและตัดหน่อไม้มาด้วยหลายหน่อ และรีบกลับบ้านพอถึงบ้านเธอก็รีบทำราวไม้ไผ่ไว้ใหสามีหัดเดินในตอนเช้าทำเสร็จเห็นลูกชายกับลูกสาวที่เดินออกมาจากในบ้านท่าทางงัวเงียเหมือนยังไม่ตื่นเต็มที่

"ท่านแม่ไม่บอกให้ลูกมาช่วยละขอรับ/เจ้าคะลูกอยากช่วยท่านแม่"  หลี่ถิงยิ้มบอกว่า

"เด็กต้องนอนให้เต็มอิ่มลูกรักจะได้โตเร็วๆและแข็งแรงจ้ะ แม่ทำเสร็จหมดแล้วลูกไปล้างหน้าแปรงฟันเตรียมตัวกินข้าวได้เลยจ้ะ" ลี่ถิงพูดกับลูกทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม

"ถ้าล้างหน้าเสร็จแล้ว แม่จะพาท่านพ่อล้างหน้าก่อนลูกตักข้าวและกับข้าวรอได้เลย"

  "ขอรับ/เจ้าค่ะท่านแม่"

หลี่ถิงเดินเข้าไปในห้องของเธอกับสามีก่อนจะเจอหลี่หยางนั่งรอภรรยาอยู่บนเตียง 

"ท่านพี่เป็นยังไงบ้านเจ้าคะ"

"พี่รู้สึกดีมากเลยน้องหญิงไม่เจ็บที่ขาแล้ว"

"ดีเลยเจ้าค่ะ "    

"วันนี้น้องจะช่วยพยุงเดิน"

"ได้ "  หลี่หยางตอบรับ

"ค่อยๆเดินนะเจ้าคะท่านพี่"      หลี่ถิงพยุงสามีค่อยๆเดินไปทำธุระในห้องน้ำ เธอจึงหยิบเอาเก้าอี้ในนุ่มๆในมิติออกมาไว้ให้สามีนั่งในห้องน้ำ ก่อนจะเริ่มอาบน้ำล้างหน้าให้สามีจนเสร็จ

จากนั้นเธอจึงพาสามีออกมานั่งกินข้าวกับลูกที่ตักข้าวรอพ่อกับแม่อยู่ที่โต๊ะ     

"วันนี้น้องทำน้ำแกงผัดผักรวมใส่เห็ดเจ้าค่ะมีกุ้งย่างด้วยนะเจ้าคะกินเยอๆจะได้แข็งแรงทุกๆคน"     

"ท่านแม่อร่อยมากเลยเจ้าค่ะ" หลี่ฮวาที่เห็นอาหารน่าทานจึงรีบตักกินด้วยความรวดเร็วก่อนจะพบว่ามันอร่อยมากๆจึงชมท่านแม่ด้วยรอยยิ้มที่กว้างและสดใสที่ได้กินของอร่อย

"ใช่ขอรับอาหารท่านแม่อร่อยที่สุดเลย!" หลี่ฝูงก็เสริมน้องสาวด้วยความรวดเร็วก็อาหารที่ท่านแม่ทำอร่อยจริงๆนี้นา

"ขอบใจมากจ้ะทานเยอะๆนะวันต่อๆไปแม่จะทำของอร่อยให้พวกเจ้าอีก"

"ข้ารักท่านแม่ที่สุดเลย" หลี่ฮวาและหลี่ฝูพยักหน้าและตอบรับด้วยความดีใจ หลี่หยางมองภรรยาและลูกทั้งสองอย่างมีความสุข 

หลังจากกินข้าวเสร็จลูกๆของเธอก็เก็บจานและถ้วยไปล้าง เธอเอานมให้ลูกดื่มคนละแก้วนั่งย่อยอาหารสักพักจึงพยุงสามีมาหัดเดินโดยมีลูกทั่งสองนั้งให้กำลังใจอยู่ข้างๆ

"ท่านพ่อสู้ๆ" เด็กน้อยทั้งสองส่งเสียงให้กำลังใจท่านพ่อเต็มที่

"ค่อยๆเดินเจ้าค่ะท่านพี่ไม่ต้องรีบค่อยเป็นค่อยไปเจ้าค่ะ ถ้าเหนื่อยให้รีบบอกน้องน้องจะพานั่งพัก"

" อืม " หลี่หยางพยักหน้าตอบรับ

เธอเอาเก้าอี้ไม้ออกมาวางไว้ทั้งสองด้านให้สามีนั่งเวลาเดินไปกับ   

 "มันดีขึ้นมากเลยน้องหญิงถ้ารู้อย่างนี้พี่คงทำตั้งแต่ตอนแรกปานนี้พี่คงเดินได้ตั้งนานแล้ว"

"เจ้าค่ะตอนนี้ก็ไม่สายท่านพี่ก็จะเดินได้อย่างสบายแล้วเจ้าค่ะ" หลี่ถิงเอ่ยปลอบสามี

แล้วเธอก็หยิบผลไม้ออกมาวางไว้ให้สามีกับลูกๆไว้ท่านเล่นเวลาหิว

"พอแล้วเจ้าค่ะท่านพี่ค่อยเดินตอนเย็นอีกครั้งหนึ่งเจ้าค่ะ" หลี่หยางจึงหยุดเดินกับมานั่งพักกับลูกและภรรยา     

"ท่านพ่อเดินเองได้แล้วลูกดีใจจริงๆ" หลี่ฝูพูดกับพ่อของเขา

"ท่านพ่อเก่งที่สุด" ฮวาเออร์พูดกับท่านพ่อ หลี่หยางหัวเราะด้วยความเอ็นดู

"ขอบใจพวกเจ้ามากพ่อจะพยายามให้มากกว่านี้"

จากนั้นเธอจึงพาสามีเข้าไปพักในห้องหยิบเอาหนังสือดินสอสมุดระบายสีออกมาให้ลูกๆหัดเขียนและระบายสีอยู่เป็นเพื่อนพ่อในบ้านเอาขนมผลไม้และนมไว้ให้ทั้งพ่อและลูก เพราะเธอจะขึ้นเขาไปหาของบนเขาบ้าง

"ท่านพี่น้องขึ้นไปไม่นานเจ้าค่ะได้ของดีจะรีบลงมา"

"ระวังตัวด้วยน้องหญิง" หลี่หยางบอกภรรยาด้วยความเป็นห่วง

"เจ้าค่ะ"  เธอกอดสามีหอมแก้มทั้งสองข้างและกอดหอมแก้มลูกชายกับลูกสาว

"กำลังใจของแม่ แม่จะได้มีแรงหาของป่าได้เยอะๆ"

เด็กสองคนอายหน้าแดง

โปรติดตามตอนต่อไป