บทที่ 2

หลี่ถิงรีบเดินลงเขาทันทีเดินมาสักพักก็เจอบ้านหลังเล็กตรงเชิงเขาเธอรีบเดินเข้าไปในบ้านทันทีมีเด็กสองคนหันมามอง ในความมรงจำของเธอเด็กฝาแฝดชายหญิงชื่อหลี่ฝูกับหลี่ฮวาหน้าตาน่ารักผู้หญิงได้ความสวยและน่ารักมาจากแม่ หน้าตาเกลี้ยงเกลาดูให้ผู้พบเจอเอ็นดู ส่วนผู้ชายฉายแววหล่อมาตั้งแต่เด็ก ลูกทั้งสองของหลี่ถิงน่ารักน่าเอ็นดูจริงๆซ้ำในความทรงจำก็เป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายไม่ดื้อไม่ซนจนเกินไป

"ท่านแม่กลับมาแล้วเหนื่อยไหมขอรับดื่มน้ำก่อนขอรับท่านแม่" ทว่าก็มีเสียงที่ดังเรียกมาจึงทำให้เธอหลุดจากความคิด เด็กน้อยทั้งสองมองเห็นร่างของมารดาจึงพากันวิ่งออกมาต้อนรับ เธอมองดูเด็กทั้งสองคนด้วยความอ่อนโยนก่อนจะตอบคำถามด้วยรอยยิ้ม

"เด็กดีแม่ไม่เหนื่อยจ้ะลูกแม่ได้ของป่ามาเยอะแยะเลยมีองุ่นป่าหวานๆรองท้องไปก่อนนะลูกแม่จะรีบทำอาหารให้ลูกกิน"

เด็กสองคนผอมมากเพราะขาดสารอาหาร  

"เดี๋ยวแม่เดินไปดูพ่อของลูกสักหน่อย" เธอหยิบน้ำกับองุ่นออกมาจากมิติเดินเข้าไปในห้องนอนที่มีสามีนอนอยู่ หลี่ถิงมองดูสามีเขานอนมองมาที่เธอด้วยสายตาเศร้า

"น้องกลับมาแล้ว"

"ลำบากเจ้าเหลือเกินน้องหญิงพี่ขอโทษ"

หลี่ถิงมองดูสามีและยิ้ม

"ไม่เป็นไรท่านพี่น้องไม่เป็นอะไรดื่มน้ำและกินผูเถา(องุ่น)ก่อนนะเจ้าคะเดี๋ยวน้องจะทำอาหารให้ทาน"

เธอพยุงสามีพิงหัวเตียงนอนจะได้กินสะดวก สามีของเธอแต่ก่อนคงร่างใหญ่มากหน้าดีมากแต่ผอมไปหน่อย ไม่เป็นไรเธอจะขุนให้อ้วนเองหวังว่าน้ำในมิติของเธอจะช่วยให้สามีหายเร็วขึ้นเธอเป็นหมอซะอย่างคงไม่เกินกำลังเธอ จากนั้นก็เดินออกมาที่ครัวจุดไฟหุงข้าวก่อนเธอจะทำผัดผักและเผากุ้งทำน้ำจิ้มรสเด็ด   

"ท่านแม่มีอะไรให้ลูกช่วยไหมขอรับ"

"ช่วยล้างผักให้แม่ก็พอจ้ะและก็เตรียมตั้งโต๊ะได้เลยลูกแม่เสร็จหมดแล้วจ้ะเหลือแค่ผัดผักนิดเดียว" 

เธอจึงบอกลูกให้ทานข้าวได้เลยไม่ต้องรอแม่บอกวิธีแกะกุ้งให้ลูกทานแล้วจะเอาข้าวไปให้สามี

"ท่านแม่กุ้งท่านแม่อร่อยมากเลยเจ้าค่ะลูกไม่รู้ว่ามันกินได้เจ้าค่ะ" หลี่ฮวาพูดขึ้น

"ต่อไปนี้แม่จะให้ลูกได้กินอิ่มทุกวันเลยจ้ะ" เธอเอ่ยกับลูกน้อยทั้งสองด้วยรอยยิ้ม

"เย้ๆๆๆๆ" หลี่ฝูและหลี่ฮวาร้องขึ้นอย่างดีใจพวกเขาจะทานของอร่อยๆทุกวันแล้ว เด็กๆดีใจมากหลี่ถิงเดินเอาข้าวเข้าไปให้สามีเธอป้อนข้าวสามีเสร็จแล้วก้เอายาและน้ำให้สามีทาน

"ท่านพี่อยากออกข้างนอกไหมเจ้าคะพรุ่งนี้น้องจะทำที่ให้ท่านพี่หัดเดินเจ้าคะอีกไม่นานท่านจะกลับมาเดินได้เหมือนเดิมเจ้าค่ะน้องสัญญา" เธอจับมือสามีเบาๆพูดด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงอันไพเราะเพื่อที่จะสร้างความหวังให้แก่สามีของเธอหลี่หยางจับมือภรรยาก่อนจะพูดเบาๆว่า

"ขอบใจเจ้ามากที่ไม่เคยทอดทิ้งพี่ทั้งที่พี่เป็นคนไร้ค่าคนหนึ่ง" หลี่ถิงเอามือปิดปากสามีไม่ให้พูดจาทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้

"ท่านมีค่ากับลูกและข้าเสมอเจ้าค่ะ"หลี่หยางกอดเมียมองหน้าเธอด้วยความรักสุดหัวใจถึงแม้ความหวังในการกลับมาได้จะมีน้อยนิดแต่เขาจะสู้เพื่อเธอเขาไม่อยากเห็นภรรยาลำบากไปมากกว่านี้

โปรดติดตามตอนต่อไป