ย้อน

“อย่าเสียงดังไปค่ะคุณ เดี๋ยวแก่ง่ายอารมณ์เสียบ่อยๆแก่ง่ายนะคะไปไปค่ะไปทำผมกัน”

ประพาพรนิ่งลงทันตาเห็น หอมเดินนำไปที่ห้องของคุณเล็ก

หลักง่ายๆสำหรับผู้หญิงด้วยกันสิ่งที่กลัวที่สุดที่ความแก่

เสียงรถเบรกเอี๊ยด ที่ด้านหน้าทางลาดด้วยก้อนกรวดก้อนเล็กที่ลาดเป็นทางสำหรับรถเปิดประทุน ใหม่เอี่ยมสีครีมสะอาดตาของคุณหลวงธิตินันท์ คุณเล็กชะเง้อคอยาวยกมือขึ้นมาจัดสร้อยมุกกับเสื้อผ้าเสียดิบดี

“คุณพี่แล้วแล้วทำไมมาไวจัง”

รีบวิ่งไปรับคุณหลวงธิตินันท์มุจรินทร์ทอดสายตามองรร่างสูงที่สวมกางเกงฝรั่งสีขาวกับเสื้อราชประแตนสีขาวสะอาดตา รับกับหมวกใบไม่ใหญ่ในมือ ถอดหมวกออกกุมไว้เสมออกยิ้มรับคุณหญิงเล็กที่เข้าไปกอดแขน แล้วหันไปทางมารดาด้วยมารยาที่ถูกฝึกมาอย่างดี

“คุณแม่ครับ ผมกลับบมาแล้ว”คุณหญิงละม้ายยิ้มน้อยๆ

“อาบน้ำอาบท่าเสียหน่อย คุณพ่อรอที่ห้องหนังสือมีเรื่องจะคุยด้วย” ประพาพรทำหน้าเง้า

“อ้าวคุณพี่ไม่ได้มารับเล็กไปงานเลี้ยงดอกหรือค่ะ”

เข้าใจไปเองว่า ธิตินันท์มาก่อนเวลาเพราะคิดถึงตามประสาข้าวใหม่ปลามัน ธิตินันท์ยกมือมาตบที่มือของคุณหญิงเล็กเบาๆ

“คุณหญิงพี่มีเรื่องปรึกษากับคุณพ่อ ค่ำๆจึงจะไปงานระหว่างนี้คุณหญิงก็แต่งตัวให้สวยๆรอพี่ดีไหม”

รอยยิ้มสดใสทำให้ใบหน้างามยิ่งน่ามอง มุจรินทร์เผลอยิ้มตามกับความรักที่อบอวลรอบตัวทั้งสองคน

“ไปเถอะ แม่เล็กก็รีบไปแต่งตัวยิ่งทำอะไรพิถีพิถันอยู่ด้วย”

คุณหญิงเล็กรีบปล่อยมือสามี หันหลังเดินกลับมาดึงมือมุจรินทร์ ธิตินันท์เงยหน้ามองมาสบตามุจรินทร์พอดี

“อือ แม่ให้นางจิกมันไปเอานิราศเมืองแกลงไปอ่านให้ฟังก่อนนอน พ่อติเตรียมวางไว้ให้มันบนโต๊ะก็ได้ มันจะได้รีบเข้าไปเอาแล้วรีบออกมา”

ธิตินันท์ละสายตาจากมุจรินทร์หันมายิ้มบางๆ

“ครับคุณแม่ นางจิกมันอ่านหนังสือเก่งเสียจริง ผิดกับคุณหญิงภรรยาผมที่ไม่ชอบอะไรแบบนี้ มีจิกมาอยู่ด้วยคุณแม่ก็ได้ใช้สอยที่แรกกระผมก็ไม่อยากให้มันมาคนรับใช้ที่บ้านเราก็ไม่น้อยแต่พอมาถึงตอนนี้ทั้งยายผิวทั้งจิกเป็นคุณจริงๆยายผิวก็ทำกับข้าวอร่อยถูกปากทั้งบ้าน”พูดเอาใจคุณหญิงละม้าย

“มันไปเรียนโรงเรียนฝรั่งกับเมียพ่อตินั่นล่ะ นัยว่าคุณหญิงเล็กจะไม่เรียนคุณพระเลยให้นางจิกมันไปคอยรับใช้ที่โรงเรียนก็ต้องให้มันไปเรียนด้วย”

คุณหลวงธิตินันท์พยักหน้าขึ้นลง

“ถ้าตาดลกลับมาจะต้องชอบใจแน่ นางจิกมันเก่งมีคนคอยลับฝีปาก”คุณหญิงละม้ายเม้มปาก

“ก็แค่บ่าว จะกล้าสะเออะเลยหรือ”

“คุณแม่ขอรับบ่าวนั้นสมัยนานนม สมัยนี่ทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียมกัน”

ธิตินันท์อยากจะบอกมารดาเหลือเกินว่าอีกไม่นานจะไม่มีใครคนใดคนหนึ่งที่สูงกว่าใครจะมีเพียงคำว่าประชาธิปไตย์ก็เท่านั้น ธราดลเองที่กลับมาก็เพื่อการนี้ทุกอย่างกำลังรุดหน้า รอเวลาที่พร้อมจริง

ประพาพร เลือกที่จะสวมเสื้อสีม่วงชมพูประกายมุกแขนกุดคอกว้างแต่ไม่ลึก ห้อยสร้อยสังวาลยาวเป็นมุกแท้ที่กำลังนิยมสวมใส่ผ้าถุงสำเร็จสีเขียว กำไลแขนทำจากทอง บ่าทั้งสองข้างของกำไลมีพลอยแดงสะดุดตาหากไม่ได้สนใจอุปนิสัยของคุณหญิงเล็กประพาพรก็นับว่าเธอสวยจนมุจรินทร์อิจฉาสวยราวกับหลุดมาจากนิยายไทยสมัยราชการที่7

“ไม่มีอุปกรณ์ไฮเทค ไม่มีเครื่องม้วนผมไฟฟ้าละแล้วจะทำอย่างไร”

สอดส่ายสายตาค้นหาอะไรที่พอจะช่วยได้ในขณะนั้น

“นางจิก ทำเป็นกระบิดกระบวนอยู่นั่นฉันจะไม่ทันไปงานจนได้ ไหนจะแต่งหน้าไหนจะทำผม หอมแกช่วยมันหน่อยสิ ชักจะเลอะเลือนใหญ่แล้ว”คุณหญิงเล็กเริ่มออกลูกอารมณ์

หอมรีบกระวีกระวาดหยิบเอาน้ำยาดัดผมมา

“สักชั่วโมงคงได้จัดการเลยสิ นางจิก”

มุจรินทร์รับน้ำยาดัดผมกับลอนดัดมาพลิกไปมา

“อ้าวๆๆ อีนี่ยังลีลาได้อีกประเดี๋ยวก็สายจนได้”

หันมองหอมขอความช่วยเหลือหอม ถอนหายใจเดินมาหยิบหวีส่งให้มุจรินทร์ เอาวะ

“คุณหญิงเจ้าขา ตอนนี้ผมก็เป็นลอนงามแล้วเจ้าค่ะ จิกว่าเราแค่ชโลมน้ำมันกับหนีบกิ๊บติดผมเก๋ๆ สักอันก็พอ เอาเวลาที่เหลือมาแต่งหน้าให้งามกว่าคนอื่นจะดีกว่าไหม”

มุจรินทร์พยายามใช้จิตวิทยา ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้ดัดผมอะไรนั่นก็ทำไม่เป็น เคยใช้แต่ที่ม้วนผมไฟฟ้ารอให้ถามหอมก่อนว่าเขาทำแบบไหนโอกาสหน้าจะได้ไม่พลาดอีก ประพาพรยกมือขึ้นดันตีนผมที่ต้นคอหมุนไปมาที่หน้าคันฉ่อง

“จริงของแก แต่กิ๊ปหนีบผมเก๋ๆ อะไรของแกนั่นจะไปหาได้ที่ไหนใครเขานิยมใช้กัน”

“คุณหญิงมีไหมเจ้าคะ”

“มีแต่ก็เป็นแบบที่กำลังนิยมใช้สำหรับซ่อนผมเกล้าผม”

เปิดลิ้นชักหยิบเอากิ๊ปหนีบผมสีดำแสนจะธรรมดาออกมา

“วันนี้คุณหญิงจะสวมสายสร้อยแบบไหน”