บทที่ 18 พวกคุณไม่มีสิทธิ์ 2

ซุนเส้าหลงมองไปที่เจียงเฉิงอย่างได้ใจ แกมันก็แค่ไอ้เศษสวะที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง ชาตินี้แกก็ไม่มีวันได้ลิ้มรสการใช้จ่ายแบบนี้หรอก

ผ่านไปไม่นานเมนูและสุราก็เสิร์ฟบนโต๊ะ อาหารทุกเมนูล้วนหรูหราทั้งหมด แต่ซุนเส้าหลงกลับไม่สนใจอาหารเหล่านี้ แต่รินเหล้า แล้วพูดกับเจียงเฉิงว่า“น้องเจียงเฉิง ฉันกับฉิงฉิงน่ะเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กัน รู้จักกันมานาน เจอนายครั้งแรก เรามาดื่มกันหน่อยไหม？”

“ไม่ได้ครับ ผมไม่ดื่มเหล้า แก้มเดียวก็เมาแล้วครับ”เจียงเฉิงรีบโบกมือไปมา

พอซุนเส้าหลงได้ยินว่าดื่มไม่เป็น จึงรู้สึกดีใจ ในเมื่อดื่มไม่เป็นก็ต้องมอมให้เมา ถึงเวลานั้นก็ทำให้แกขายหน้าต่อหน้าของสวี่ฉิง

ซุนเส้าหลงรีบกล่าวว่า“ได้ยังไงกันล่ะ ฉันรินเหล้าให้นายเองเลยนะ นายไม่ดื่มยังไงวะ”

เจียงเฉิงไม่รู้จะทำอย่างไร จึงทำได้แค่หยิบแก้วขึ้นมาแล้วดื่มกับซุนเส้าหลง เมื่อเหล้าเข้าไปในท้อง เจียงเฉิงก็เริ่มเซไปเซมา

ซุนเส้าหลงเห็นดังนั้น หัวเราะอย่างเย้ยหยัน เศษสวะก็คือเศษสวะ เหล้าแก้วเดียวก็ไปแล้ว ถ้าดื่มอีกแก้วคงล้มคอพับแน่

หลังจากที่ซุนเส้าหลงดื่มหมด เขาก็ส่งสายตาให้ผู้ชายอีกสองคน ให้พวกเขารินเหล้าให้เจียงเฉิง รีบมอมให้เจียงเฉิงเมา แบบนี้ก็จะไม่มีใครรบกวนโลกของเขากับสวี่ฉิงอีก

“ไม่ไหวแล้วๆ ถ้าดื่มอีกต้องเมาแน่ๆ！”

“แก้วสุดท้ายแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆ！”

“……”

ชั่วพริบตา ก็หมดเหล้าไปสิบขวด ยิ่งอยู่ซุนเส้าหลงก็ยิ่งผิดปกติ

ให้ตายเถอะ ทุกครั้งที่เจียงเฉิงดื่มแล้วบอกไม่ไหว ดื่มอีกแก้มก็จะล้มแล้ว แต่หลังจากดื่มเสร็จเขาก็แค่เซเล็กน้อยแต่ไม่ล้ม

ซุนเส้าหลงรู้สึกว่าตัวเองจะล้มแล้ว เจียงเฉิงไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

“มาสิ เรามาดื่มกันให้สุดเหวี่ยงไปเลย ผมขอดื่มให้คุณแก้วหนึ่งนะ”เจียงเฉิงชูแก้วเหล้าขึ้นแล้วเซไปเซมา พลางพูดกับซุนเส้าหลง

ซุนเส้าหลงตกใจ นี่เขากลับหันมาดื่มให้ตนเอง นี่คือสภาพคนเมาหรอเนี่ย？

เห็นเจียงเฉิงรินเหล้าให้เขาจนเต็มแก้ว ซุนเส้าหลงก็รู้สึกคลื้นไส้ เขาดื่มต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ แต่ถ้าไม่ดื่มล่ะก็ ก็ต้องขายหน้าต่อหน้าของสวี่ฉิง

เหล้าแก้วนี้ อาจจะทำให้เจียงเฉิงเมาจนล้มก็ได้ คิดได้ดังนั้นซุนเส้าหลงก็หยิบแก้วเหล้าขึ้นมา กล่าวว่า“ได้ ฉันหมดแก้วแล้วนะ”

พูดจบซุนเส้าหลงก็กลั้นหายใจ แล้วเงยหน้าขึ้นดื่ม แต่พึ่งดื่มได้ครึ่งแก้ว เขาก็รู้สึกว่าคลื่นไส้ ซุนเส้าหลงอ้าปากอาเจียนออกมา จนเลอะเทอะเต็มโต๊ะ กลิ่นน่าสะอิดสะเอียนลอยคละคลุ้งเต็มไปหมด

หยูตานและคนอื่นๆรีบปิดจมูก แล้วหลีกไปข้างๆอย่างรังเกียจ

เจียงเฉิงหัวเราะแล้วส่ายหัวไปมา ไม่เจียมตัว หลังจากที่ดื่มเสร็จหนึ่งแก้ว ในทางกลับกันเจียงเฉิงไม่มีทีท่าจะเมาแม้แต่น้อย

ความจริงแล้วเจียงเฉิงดื่มเหล้าพวกนี้เขาไม่มีทีท่าจะเมาเลย เนื่องจากการถ่ายทอดของหมอเทวดา เหล้าพวกนี้จะเมาได้ยังไง

หลังจากซุนเส้าหลงอาเจียนเสร็จ ก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เขามองดูสิ่งที่ตัวเองอาเจียนออกไป เลอะเต็มเสื้อผ้าเขาไปหมด กลิ่นเหม็นลอยคละคลุ้ง รู้ว่าวันนี้ตนไม่ได้ทำให้เจียงเฉิงขายหน้า แต่เป็นเขาเองที่อับอายขายขี้หน้า

เดิมทีหยูตานจะหัวเราะเยาะเจียงเฉิงกับซุนเส้าหลง แต่เมื่อดูแล้ว เขาก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า“เจียงเฉิง ยืนนิ่งอยู่ทำไม？ยังไม่รีบเก็บอีก นายเป็นบุรุษพยาบาลที่โรงพยาบาล เชี่ยวชาญเก็บกวาดของพวกนี้สินะ？”

เจียงเฉิงคิ้วกระตุก“ทำไมผมต้องเก็บ？”

“พูดมาก นายเป็นคนเดียวที่ทำงานบริการคนอื่น ถ้านายไม่เก็บจะให้เราเก็บหรอ？พวกเราไม่เคยทำอะไรแบบนี้หรอกนะ”

“นายมันก็แค่แมงดาเกาะผู้หญิงกินแต่งเข้าบ้านของผู้หญิง งานแบบนี้นายคงทำมาไม่น้อยเลยสิ？ตอนนี้มัวแต่เสแสร้งอะไรอยู่ล่ะ？”

“จริงด้วย ไอ้เศษสวะ เสแสร้างทำเป็น สวี่ฉิงคบกับขยะอย่างแก เปลืองตัวมากเลยนะ”

คนที่ซุนเส้าหลงพามาด้วย ต่างถากถางเจียงเฉิงไปมา ซุนเส้าหลงเห็นแบบนี้ ในที่สุดเขาก็รู้สึกสบายใจ นายแรงเยอะแล้วยังไงล่ะ？ดื่มเหล้าได้แล้วยังไง？ขยะที่แต่งเข้าบ้านคนอื่นยังไงมันก็คือขยะ

เจียงเฉิงได้ยินคำพูดแบบนี้ จึงรู้สึกขำขันในใจ ทั้งๆที่อีกฝ่ายเป็นคนหาเรื่อง ตนเองแค่ทำตามสิ่งที่พวกเขาปรารถนา ในทางกลับกันเขากับผิดซะงั้น

“พอแล้วนะ！”

ในขณะที่ทุกคนกำลังเยาะเย้ยเจียงเฉิงนั้น สวี่ฉิงลุกขึ้นแล้วตะคอกด้วยความโกรธ

“เราทำไมหรอ？”หยูตานถามสวี่ฉิงด้วยความแปลกใจ“เราพูดความจริง！”

สวี่ฉิงมองไปที่หยูตานด้วยสายตาโกรธเคือง พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“พวกเธอเป็นอะไรกันไปหมด？เจียงเฉิงคือสามีของฉัน พวกเธอไม่มีสิทธิ์ดูถูกเขา！”