ข้าจะเกี้ยวท่านมาเป็นสามี

บท

ตั้งค่า

บทที่ 6 พบกันอีกครา

ฟางเมี่ยวขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้เห็นท่าทีที่ต่างไปจากเดิมของหลี่เยี่ยนเฉิน แววตาของเขาที่มองนางดูคล้ายไม่เหมือนเดิม ทุกคราที่ได้พบกัน แววตาของเขาช่างกระจ่างใสและบริสุทธิ์ เป็นแววตาของเด็กหนุ่มที่ไร้เดียงสา มีทั้งความอบอุ่นและอ่อนโยนมอบให้แก่นาง

แต่เหตุใดครั้งนี้นางจึงรู้สึกว่าแววตาของเขาดูเย็นชาและตัดพ้อนางในคราเดียวกัน

แต่ทว่าเมื่อหันไปมองอีกคราก็พบว่าหลี่เยี่ยนเฉินได้จากไปพร้อมกับขบวนกองทัพแล้ว เขาไม่แม้แต่จะส่งยิ้มทักทายให้นางเลยแม้แต่น้อย

ฟางเมี่ยวคร้านจะคิดสิ่งใดให้มากความอีก บางทีหลี่เยี่ยนเฉินอาจจะเดินทางเหนื่อยจึงไม่มีเวลาทักทายนาง หรือบางคราการเดินทางกลับอาจจะต้องรีบเร่งตามคำสั่งของฮ่องเต้ เขาจึงไม่มีเวลาส่งจดหมายมาบอกนาง แค่นางต้องสะสางเรื่องในจวนก็เหนื่อยมากพอแล้ว นางไม่มีเวลามาคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก

เอาเถิด อย่างไรเขากับนางย่อมต้องได้พบเจอกันอีกเป็นแน่

ฟางเมี่ยวหยิบผ้าที่วางอยู่ขึ้นมาเช็ดมือ ก่อนจะเดินออกมาจากห้อง นางกวาดสายตามองไปโดยรอบคราหนึ่ง ยามนี้โรงน้ำชาค่อนข้างคึกคักไม่น้อยแล้ว ผู้คนต่างแวะเวียนเข้ามาลองชิมชาชั้นดีและขนมเลิศรสที่โรงน้ำชาของนาง

นับว่าตระกูลของท่านแม่วางรากฐานการค้าเอาไว้ได้ดีไม่น้อย ทำเลที่ตั้งก็จัดว่าอยู่ในสถานที่ที่ดีมาก

"ลู่ชิง กลับจวน ข้าง่วงแล้ว"

"เอ่อ คุณหนูเจ้าคะ คือว่า..."

"มีอันใด"

ฟางเมี่ยวหันไปมองลู่ชิงคราหนึ่งด้วยความสงสัย ลู่ชิงยิ้มตาหยีก่อนจะเอ่ย

"คือว่า คุณหนูไม่แวะไปดื่มสุราที่หอสุราเฉียวเป่าก่อนหรือเจ้าคะ เสร็จแล้วก็ไปเล่นไพ่นกกระจอกที่โรงพนันดีหรือไม่เจ้าคะ เผื่อว่ามือจะขึ้น"

เมื่อได้ยินลู่ชิงเอ่ยเช่นนั้น ฟางเมี่ยวก็จำขึ้นมาได้ในทันที

นางในชาติก่อน นอกจากจะวิ่งตามยั่วยวนเย่จิ้นหยางอย่างบ้าคลั่งแล้ว นางยังขึ้นชื่อว่าเป็นสตรีที่เข้าออกโรงพนันเป็นว่าเล่น อีกทั้งยังติดสุราจนมือสั่น วันใดไม่ได้ดื่มก็จะทุรนทุรายทุบตีบ่าวไพร่ทำลายข้าวของในจวน

และนางยังจำได้ดีว่าอนุซางเอ่ยกับนางเช่นไร

"เร็วเข้า รีบไปนำสุรามาให้คุณหนู เอามาเยอะๆ อย่าให้คุณหนูต้องโมโห มิเช่นนั้นพวกเจ้าจะถูกสั่งโบย!!!"

ฟางเมี่ยวแค่นเสียงเหอะในลำคอ บัดซบจริงๆ นอกจากไม่พานางไปรักษาแล้วยังเพิ่มสุราที่มีรสชาติแรงให้นางขึ้นเรื่อยๆ ใจคอต้องอำมหิตเพียงใดถึงได้สั่งสอนให้เด็กสาวอายุเพียงสิบห้าปีติดสุราจนเมามายเช่นนั้น อนุซางนี่น่าจะฆ่าให้ตายไม่น่าลงโทษเพียงไล่นางออกไป

จะว่าไปก็รู้สึกหิวเหล้าขึ้นมาบ้างไม่น้อยแล้ว!!!

ถุยๆๆๆ ชาตินี้ข้าจะต้องเป็นคนดีสิ โชคดีที่ชาตินี้นางยังไม่ได้ติดสุราถึงขั้นขาดมันไม่ได้ ร่างกายจึงไม่ได้ทรมานเช่นชาติก่อนอีกยามที่ไม่ได้ดื่ม

"ลู่ชิง"

"เจ้าคะ"

"หากเจ้าเอ่ยถึงโรงสุราและโรงพนันข้าจะตัดลิ้นเจ้าเสีย"

"บ่าวไม่กล้าแล้วเจ้าค่ะ"

ลู่ชิงหวาดกลัวไม่น้อย ในใจพลางคิดว่าระยะนี้คุณหนูของนางดูแปลกไปไม่น้อยเลย

"กลับจวน"

ฟางเมี่ยวคลี่พัดสีขาวขึ้นมาพัดให้ตนเอง ก่อนจะเดินลงมาชั้นล่างของโรงน้ำชา เมื่อกำลังจะเดินออกมาที่หน้าประตู นางก็ได้พบกับสตรีนางหนึ่งเข้า

สตรีนางนั้นที่นางเคยวางแผนกลั่นแกล้งสารพัด เพียงเพราะความริษยา

จางเสวี่ยฮุ่ย!

"ท่านอ๋อง!! ทรงทำเช่นนี้จะไม่ดูโหดร้ายไปหน่อยหรือเพคะ"

ภาพในวันนั้นทำให้ฟางเมี่ยวเริ่มหายใจติดขัด ร่างกายโงนเงน จนลู่ชิงต้องช่วยประคอง จางเสวี่ยฮุ่ยที่ได้เห็นเช่นนั้นก็มีสีหน้าตกใจไม่น้อย ใบหน้าซีดเซียวแต่ทว่างดงามของนางช่างดูน่าทะนุถนอมเป็นอย่างมาก นางเดินเข้ามาช่วยประคองฟางเมี่ยวเอาไว้ พลางเอ่ยอย่างเป็นมิตร

"แม่นาง เจ้าเป็นอันใดหรือไม่?"

เสียงที่คุ้นเคยทำให้ฟางเมี่ยวได้สติกลับคืนมา ก่อนจะหันไปมองจางเสวี่ยฮุ่ยที่ยามนี้กำลังมองนางด้วยความห่วงใย

ใบหน้าของจางเสวี่ยฮุ่ยคล้ายคมมีดที่กรีดลึกลงมาที่กลางใจของฟางเมี่ยว ชาติก่อนนางชั่วช้าเหลือเกิน ถึงขนาดกล้าแย่งสามีและรังแกจางเสวี่ยฮุ่ยสารพัด แต่จางเสวี่ยฮุ่ยกลับไม่เคยโต้ตอบนางเลย จางเสวี่ยฮุ่ยไม่ได้ทำผิด เป็นนางที่เดินเข้าหาความตายเอง นางเลือกทางเดินที่ผิดเอง

เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางจึงเอ่ยกับจางเสวี่ยฮุ่ยด้วยน้ำเสียงที่ประหม่าเล็กน้อย

"ข้าไม่เป็นอันใด ขอบคุณแม่นางมาก"

"แน่ใจหรือ ใบหน้าของเจ้าดูซีดเซียวไม่น้อย อ้อ ข้ามียาบำรุงอยู่หนึ่งห่อ บังเอิญได้มาจากท่านหมอน่ะ ข้ากินแล้วดีมาก แม่นางรับเอาไว้เถอะ"

"เอ่อ..."

"รับไว้เถอะ"

"ขอบใจเจ้ามากนะ"

จางเสวี่ยฮุ่ยยิ้มตาหยี ก่อนจะเอ่ย

"ไม่เป็นอันใด ข้าชื่อจางเสวี่ยฮุ่ยนะ เป็นบุตรสาวจวนราชครู เจ้าเล่า"

ฟางเมี่ยวกลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

"ข้าชื่อฟางเมี่ยว บุตรสาวจวนตระกูลฟาง"

"อ้อ"

ฟางเมี่ยวยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันไปเอ่ยกับลู่ชิง

"ไปบอกผู้ดูแลร้านว่าให้นำใบชาชั้นดีมามอบให้คุณหนูจางด้วย"

"เจ้าค่ะ"

จางเสวี่ยฮุ่ยที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบส่ายหน้าไปมาทันที ฟางเมี่ยวยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะรับห่อใบชามายัดใส่มือให้จางเสวี่ยฮุ่ย

"แลกกันอย่างไรเล่า ข้ารับของของเจ้ามามือเปล่าไม่ได้หรอกนะ"

"เช่นนั้นก็ได้"

จางเสวี่ยฮุ่ยรับใบชาชั้นดีไปถือเอาไว้ ฟางเมี่ยวปรายตามองข้อมือของจางเสวี่ยฮุ่ยคราหนึ่งก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น

นางไม่เคยรู้มาก่อนว่าจางเสวี่ยฮุ่ยจะผอมบางถึงเพียงนี้ แขนของสตรีนางนี้แทบจะหักได้อยู่แล้ว ราวกับว่านางไม่ได้กินอิ่มอย่างไรอย่างนั้น

"พี่ใหญ่ ชักช้าอยู่ไยกัน ข้ารอนานแล้วนะ ไหนเล่าใบชาของท่านแม่ข้าน่ะ!!!"

"อ้อ ข้ากำลังจะไปซื้อ"

"แล้วที่อยู่ในมือท่านนั่นคือสิ่งใด อ้อ นี่ท่านคิดจะแอบเก็บใบชาชั้นดีเอาไว้ต้มดื่มคนเดียวใช่หรือไม่ คอยดูเถิด ข้าจะฟ้องท่านพ่อให้ลงโทษท่าน!!!"

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ไม่ใช่ เอ่อ ฟางเมี่ยว ข้าไปก่อนนะ ขอโทษเจ้าด้วย"

"อืม"

จางเสวี่ยฮุ่ยลนลานจากไป ฟางเมี่ยวมองตามนางจนลับสายตา ก่อนจะครุ่นคิด

ดูจากสถานการณ์เมื่อครู่แล้ว นางพอจะเดาออกแล้วว่าเหตุใดจางเสวี่ยฮุ่ยจึงดูผอมบางราวกับคนไม่ได้กินอิ่มเช่นนั้น

นางถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง เรื่องของผู้อื่นอย่าไปใส่ใจเลย อย่างไรนางกับจางเสวี่ยฮุ่ยย่อมไม่ได้เกี่ยวข้องกันอีก นี่เป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น ยามนี้จางเสวี่ยฮุ่ยยังคงเป็นสาวน้อยไม่ได้แต่งเข้าจวนอ๋องเป็นพระชายาสินะ แต่ทว่าอีกไม่นานจางเสวี่ยฮุ่ยย่อมต้องได้แต่งงานกับเย่จิ้นหยางอย่างแน่นอน ส่วนนางก็จะต้องแต่งกับหลี่เยี่ยนเฉินให้ได้ นางจะไม่เดินซ้ำรอยเดิมอีก

ยามนี้นางเริ่มจะปล่อยวางเรื่องในกาลก่อนได้บ้างแล้ว นางจะไม่เป็นชายารองหรืออนุของผู้ใด นางจะไม่แย่งสามีของผู้ใด นางจะต้องมีชีวิตที่ดีกว่าชาติก่อนให้ได้!!!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางจึงหันไปเอ่ยกับลู่ชิงทันที

"กลับจวนกันเถิด"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

"อ้อ ระหว่างทางแวะร้านตำราให้ข้าด้วย"

"คุณหนูจะซื้อบทละครงิ้วมาอ่านหรือเจ้าคะ?"

"ไม่ ข้าอยากได้ตำราคุณธรรมหญิงและตำราอาหารมาอ่าน"

"หา!!! คุณหนูอ่านรู้เรื่องหรือเจ้าคะ!!"

"หากถามอีก ข้าจะตบเจ้าจนฟันหน้าเจ้าหลุดแน่นอน!!!"

ฟางเมี่ยวรีบก้าวเดินขึ้นรถม้า ก่อนจะตรงไปร้านตำราในทันที

หลี่เยี่ยนเฉินที่ยืนหลบอยู่ในมุมหนึ่งไม่ไกลมากนัก เขามองตามรถม้าของฟางเมี่ยวไปจนลับสายตา ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น

เขาเห็นทั้งหมด เมื่อครู่ฟางเมี่ยวสนทนากับจางเสวี่ยฮุ่ยที่ยามนี้ยังเป็นเพียงบุตรสาวจากจวนราชครู ไม่ใช่พระชายาเอกจวนชินอ๋อง

ฟางเมี่ยวมีท่าทีเป็นมิตรกับจางเสวี่ยฮุ่ยอย่างยิ่ง นี่เขาตาฝาดไปหรือไม่ อีกทั้งนางยังไม่ได้ทาแป้งผัดหน้าจนหนาราวกับนางเอกงิ้วอีกด้วย