ตอนที่2. ชีวิตใหม่

เชียวอิงที่ยืนขวางระหว่างรถม้ากับคนของท่านราชครู กระชับดาบเอาไว้แน่น แม้ว่าเลือดที่บาดแผลจะไหลออกมามิหยุด นางจะยืนตรงนี้ถ่วงเวลาให้กับคนที่จากไปให้ได้นานที่สุด

เชร้ง! ร่างระหงของอดีตแม่ทัพเซถอยไปหลายก้าว ก่อนจะตวัดดาบเข้ารับการโจมตีอย่างไม่คิดถอยให้แก่คู่ต่อสู้ นางเพิ่งผ่านการคลอดลูกมาได้มิทันถึงสองเดือน ทั้งยังหายจากการฝึกฝนแรมปี ย่อมไม่แปลกเลยที่จะเป็นฝ่ายพ่าย

ฉึก! ร่างงามกางแขนออกบังประตูรถม้า ดวงตาที่อ่อนแรงหลับลง ทว่าเรียวปากกลับคลี่ยิ้ม แรงที่มีเฮือกสุดท้าย นางจะมอบมันให้แก่ดวงใจเพียงหนึ่ง ที่ตอนนี้น่าจะข้ามผ่านชายแดนสู่แผ่นดินมารดาแล้ว

“ลากนางออกมา!”

ท่านราชครูสั่งการเสียงกร้าว เพื่อที่เขาจะได้นำหนามอันสุดท้ายออกมากำจัดเสีย หากเด็กคนนี้ยังอยู่อาจเป็นภัยในภายหน้า

“หึ ๆ ข้าคือแม่ทัพ ฮ่า ๆ ข้าคือขุนพลที่ไม่เคยกลัวตาย”

ฉึก! ครานี้ดาบของศัตรูปักอยู่กลางอก ทว่าไร้เสียงร้องเจ็บปวดของหญิงสาว มีเพียงใบหน้าที่ก้มต่ำ และลมหายใจที่เริ่มขาดห้วง ทว่าสองมือยังคงกำขอบรถม้าเอาไว้แน่น

เฮือก! ร่างที่กำลังหลับอยู่ สะดุ้งตื่นสุดตัวก่อนจะพยายามสูดอากาศเข้าให้เต็มปอด เหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มใบหน้า บอกถึงความรู้สึกที่ยากนักจะหายไปจากความทรงจำ

ไม่รู้ว่าสวรรค์เมตตาหรือมันเป็นคำสาปกันแน่ เกิดใหม่และมีชีวิตใหม่ ทว่าความทรงจำกลับไม่เคยหายไปตามลมหายใจที่สิ้นสุด หลายค่ำคืนที่นางต้องฝันเห็นภาพเหล่านั้น เสมือนภูตผีที่คอยหลอกหลอน

หยวนไป่หลิงลุกขึ้น เดินไปยังโต๊ะน้ำชา ซึ่งมีกาสุราหวานวางอยู่ หญิงสาวรินน้ำสีอำพันในลงจอก ก่อนจะยกดื่มเพื่อดับความคับแค้น ที่มันกำลังจะครอบงำนางจากความฝันเมื่อครู่

ชีวิตใหม่ของนางควรจะราบเรียบ ทว่าเมื่อตอนอายุได้ห้าขวบ ความทรงจำอันคุ้นเคยได้หลังไหลเข้ามาราวสายน้ำ ทั้งสุขทุกข์ฉายชัดอยู่ในหัว เหมือนมันจะบอกแก่นางแล้วว่าถึงเวลาที่ต้องเลือก

ว่าจะเดินกลับไปเพื่อแก้แค้น หรือจะก้าวต่อไปในชีวิตที่สงบสุข ซึ่งอันที่จริงมันก็มิได้สงบสุขอันใด ออกจากลำบากเสียมากกว่า และนางเลือกที่จะใช้ความทรงจำนั้น สร้างอนาคตให้ตนเองกับครอบครัว

ต่อให้ก้าวกลับไปเพื่อทวงแค้น มันจะมีประโยชน์อันใดถ้าไร้เงินทองและอำนาจ หากจะใช้เรือนร่างเข้าแลก เพื่อการแก้แค้นมันไม่คุ้มเอาเสียเลย เพราะมันมีค่าเกินกว่าจะไปพลีให้ใคร เพียงเพื่อปีนป่ายในสิ่งที่ต้องการ

ความแค้นยังคงมี แต่มันอยู่ที่นางจะเลือกมองมันแบบใด หากโชคชะตาต้องการให้นางทวงความเป็นธรรม มิช้ามันจะนำพานางกลับไปเอง ส่วนเรื่องลูกนั้น นางสุขใจที่เห็นเขาเติบโตอยู่ในที่ปลอดภัย

ใช่ว่านางไม่คิดถึงเขา แต่นางไม่อาจไปยืนตรงหน้าเขา แล้วบอกว่านี่คือแม่ได้ นางในตอนนี้คือหญิงสาววัยไล่เลี่ยกับเขา ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะโอบกอดเขาเหมือนมารดากับบุตรได้

การเฝ้ามองเขาห่าง ๆ และสนับสนุนเขาในฐานะสหาย ย่อมเป็นการดีกว่าใกล้ชิดกับเขา จนมันกลายเป็นเรื่องหนุ่มสาว มันจะกลายเป็นความกระดากใจเสียมากกว่าความสุข

“นายหญิง ไม่สบายหรือเจ้าคะ”

เสียงจากด้านนอกทำให้หญิงสาวหัวเราะในลำคอ สาวใช้ของนางช่างรักษาหน้าที่ดีเหลือเกิน แค่ขยับกายเพียงเล็กน้อย เป็นอันว่าอู่หรงรู้ตัวในทันที

“ข้าสบายดี ข้าแค่กระหายน้ำเท่านั้น”

หญิงสาวตอบกลับไปเพื่อให้คนสนิทคลายใจ นางยอมรับว่านี้มิใช่ครั้งแรก กับความฝันที่ทำให้นางสะดุ้งตื่นกลางดึก เพราะในบางครั้งมันเกิดขึ้นขณะที่นางหลับใหลอยู่บนรถม้า หรือตามที่พักในยามออกเดินทางทำการค้า อู่หรงย่อมต้องรู้เห็นมันจนชินตา

“หากนายหญิงต้องการสิ่งใด เรียกอู่หรงได้ตลอดนะเจ้าคะ”

“รู้จักนอนพักผ่อนบ้างอู่หรง ท่านแม่คงไม่ได้อยากรู้ว่าข้าทำสิ่งใดแม้แต่ตอนปลกทุกข์หรอกนะ”

หญิงสาวแสร้งเย้าสาวใช้ข้างกาย นางรู้ดีว่าช่วงนี้มารดากำลังรู้สึกเช่นไร เพราะเมื่อครึ่งเดือนก่อน ในช่วงที่อยู่ต่างแคว้น ได้มีสาสน์จากเมืองหลวง ทวงถามเรื่องการแต่งงาน ที่ควรเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว

ทว่ามันถูกปล่อยผ่านมาจนนางเองก็เลยวัยออกเรือน สำหรับสตรีโดยทั่วไป แต่สำหรับนางที่เคยเป็นขุนพล ถือว่ายังไม่เกินเวลาเลยสักนิด ซึ่งหญิงสาวที่แต่งงานหลังการปักปิ่น นางมองว่ามันเร็วเกินไป

วัยหนุ่มสาวที่ควรได้เรียนรู้โลกภายนอก แต่โดยส่วนมากมักถูกครอบครัว กักขังเอาไว้ด้วยคำว่าภรรยาของใครสักคน และนางเองก็ต้องกลายเป็นภรรยา ที่มิได้เกิดจากความรัก ทว่ามันคือการรักษาคำสัตย์ของมารดา นางจึงไม่ได้รู้สึกเสียใจ หรือต้องการทำลายคำมั่นนั้นแม้แต่น้อย