บทที่ 2(2) ข้าเป็นเพียงตัวประกอบในนิยาย

ปั้นแป้งพบว่านางเป็นเพียงตัวประกอบ ‘เหลียงหลินฮวา’ ภรรยาคนที่สองของ ‘โหวจางเซียวหยาง’ เป็นเพียงจุดเปลี่ยนในชีวิตของพระเอกเท่านั้น

จุดจบของภรรยาตัวประกอบคือการถูกสามีฆ่าตายอย่างไร้สติ นั่นเพราะบุตรชายเพียงคนเดียว ‘คุณชายจางจ้าวถาง’ เกิดอุบัติเหตุจมน้ำตาย

ความเสียใจทำให้พลังปราณแปรปรวนจนขาดสติ ดวงตาไร้แววดั่งอมนุษย์ พลังโลหิตสังหารที่ซุกซ่อนอยู่ในกายของเขาตื่นขึ้น อานุภาพของมันทำให้ต้นไม้บริเวณนั้นราบเป็นหน้ากลอง ยิ่งโหวหนุ่มขาดสติพลังก็ยิ่งพลุ่งพล่านอย่างไร้ขีดจำกัด

ท้ายที่สุดจางเซียวหยางชักกระบี่ออกมาเข่นฆ่าผู้คนบริเวณนั้นจนตายตกกว่ายี่สิบชีวิต ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือภรรยาคนที่สองของเขา ฮูหยินผู้เฒ่าซึ่งเป็นมารดาที่เขารักยิ่งกว่าชีวิต และซือเฉินผู้ช่วยคนสนิทที่เปรียบดั่งสหายข้างกาย

นิยายเรื่องนี้บีบบังคับให้ท่านโหวเย็นชาไม่เหลือใครเลยในชีวิต เป็นตัวละครที่น่าสงสาร จมลงสู่ห้วงแห่งความโศกเศร้าจนได้พบกับ ‘เฉินลี่ลี่’ นางเอกที่ปลอมตัวเป็นชายทำหน้าที่บ่าวรับใช้ข้างกาย ความใส่ใจ ความอ่อนหวาน และความดีของนางเอกค่อยๆ หล่อหลอมโหวเซียวหยางให้กลับมาเป็นมนุษย์ที่มีหัวใจอีกครั้ง และเริ่มสร้างครอบครัวกับนางเอกอย่างมีความสุข

ซึ่งเรื่องราวในช่วงต้นของนิยายพูดถึงภรรยาตัวประกอบแค่เพียงหนึ่งย่อหน้าเท่านั้น ฉายชัดว่าผู้เขียนแทบไม่ให้ความสำคัญกับตัวละครที่แสนจืดจางนี้เลย

จนเมื่อเหลียงหลินฮวายืนอยู่ระหว่างความเป็นและความตาย นางจึงได้รู้ว่าตนเองเป็นเพียงภรรยาตัวประกอบไร้ค่า แต่ทว่าความทรงจำในชาติก่อนนางคือปั้นแป้ง นิสัยสองชาติภพผสมผสานทำให้เหลียงหลินฮวาที่กำลังท้อแท้กับการมีชีวิตอยู่ฮึดสู้อีกครั้ง

นอกจากนี้ชุดความรู้ระหว่างสองชาติผสานเข้าด้วยกัน ศาสตร์ ศิลป์ ภาษา และการใช้ชีวิตผสมผสานกันอยู่ในห้วงแห่งความทรงจำ

นิสัย ความรู้สึกนึกคิด การแสดงออก กิริยาท่าทางถูกเปลี่ยนไปราวกับคนละคนโดยสิ้นเชิง นั่นเพราะดวงจิตนี้ได้รับอิทธิพลจากนิสัยของปั้นแป้งมากกว่าเหลียงหลินฮวา

หญิงสาวได้หวนคิดถึงช่วงต้นชีวิตของตนเอง ชาตินี้เหลียงหลินฮวามีบิดามารดา น้องสาว และน้องชาย เกิดมาในตระกูลขุนนางมั่งคั่ง

ทว่านางกลับเป็นบุตรที่ไม่ได้รับความรัก

บิดารักบุตรสาวคนเล็ก

มารดารักน้องชายคนกลาง

เพราะท่านทั้งสองคิดว่าน้องสาวคนเล็กและน้องชายคนกลางคือ ‘บุตรแห่งโชค’ ครอบครัวเจริญรุ่งเรืองจนร่ำรวยยิ่งขึ้นเมื่อมารดาตั้งครรภ์น้องชาย และร่ำรวยจนถึงขีดสุดเมื่อตั้งครรภ์น้องสาว

ในขณะที่ตอนตั้งครรภ์นางนั้น ครอบครัวกำลังระส่ำระสายอีกทั้งบิดายังต้องคดีความจนต้องวิ่งเต้นเข้าหาขุนนางชั้นผู้ใหญ่ให้ช่วยเหลือ

เหลียงหลินฮวาจึงกลายเป็น ‘ลูกชัง’ หรือ ‘ตัวอับโชค’ ไปโดยปริยาย

นางถูกเปรียบเทียบกับน้องสาวอยู่เสมอๆ บิดามารดามักเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้น้องสาวและน้องชาย ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า เครื่องประดับ การศึกษา นางจะได้รับสิ่งที่ถูกที่สุด หรือเป็นสิ่งที่ไม่มีใครต้องการ

อีกทั้งครอบครัวยังมักผลักไสให้นางจืดจางไร้ตัวตน ไร้คุณค่า ไร้ความสำคัญ ไม่มีสิทธิ์มีเสียงใดๆ ในตระกูล แม้แต่สาวใช้ยังเมินเฉยต่อนาง

นานวันเข้าครอบครัวที่เป็นดั่งยาพิษกัดกร่อนหัวใจจนเหลียงหลินฮวากลายเป็น ‘โรคซึมเศร้า’ โรคที่คนในโลกนี้ไม่รู้จัก ไม่คุ้นชิน ไม่เข้าใจ

ทว่าโลกที่ปั้นแป้งเพิ่งจากมานั้นทุกคนตระหนักถึงโรคนี้ว่ามีบทบาทกับจิตใจและผู้ป่วยมากเพียงใด ทุกคนพร้อมจะเข้าใจ และพร้อมจะอยู่เคียงข้างเพื่อให้ผู้ป่วยก้าวไปข้างหน้าได้อย่างไม่เจ็บปวด

ทว่าทุกคนที่นี่มองเหลียงหลินฮวาที่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าว่าเป็นคนแปลกแยก ไม่เข้าสังคม ไม่น่าคบหา น่าเบื่อหน่าย และท้ายที่สุดทุกคนก็หันหลังให้เหลียงหลินฮวา นางจึงพยายามจบชีวิตของตนซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยคิดว่านี่คือวิธีเดียวที่จะทำให้ความเจ็บปวดนี้สิ้นสุดลงเสียที

ช่างน่าแปลกใจ...

สองชาติภพนางล้วนป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ชาติหนึ่งหยัดยืนต่อสู้จนหายขาด อีกชาติหัวใจแหลกสลายจนฆ่าตัวตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ข้ารักเจ้านะเหลียงหลินฮวา ต่อให้ไม่มีใครในโลกนี้รักเจ้าแต่ข้ารักเจ้า ข้ารักเจ้าที่สุด...”

หญิงสาวใช้สองมือกอดตนเองเอาไว้แน่น ปลอบโยนดวงจิตของตนเองที่แสนบอบช้ำ จะมีใครในโลกนี้เข้าใจตัวเรานอกจากตัวเราเองเล่า ยามที่เจ็บปวดก็ยอมรับว่าเจ็บปวด เยียวยาหัวใจตนเอง กอดตนเอง

เมื่ออยากร้องไห้ ก็ร้องไห้ออกมา เมื่ออยากหัวเราะ ก็หัวเราะออกมา ซื่อตรงกับความรู้สึกต่อตนเอง ซื่อสัตย์ต่อหัวใจตนเองไม่ว่าจะมืดมนหรือสุกสว่างก็ตาม

ในขณะที่สาวใช้ทั้งสองยืนมองการกระทำของเจ้านายสาวด้วยความงุนงง ที่จู่ๆ เจ้านายสาวก็กอดและบอกรักตัวเอง

หรือว่าผลพวงจากการพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้ง จะทำให้ฮูหยินหลินฮวาเสียสติไปเสียแล้ว!