ตอนที่ 6 ความรู้สึกที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน [6]

หญิงสาวเดินไปเลือกชุดนอนมาอีกสองสามชุดตามความชอบของเขา ที่จริงแล้วไม่ได้อยากเอาใจเท่าไรหรอกนะ เพราะเดี๋ยวคนที่เดือดร้อนจะเป็นเธอซะเอง แต่วันนี้เขากลับแสดงด้านที่น่ารักให้เธอเห็น เพราะงั้นให้รางวัลเขาสักหน่อยจะเป็นไรไป จากนั้นก็เดินไปคิดเงินกับพนักงานด้านหน้าเคาน์เตอร์ ผู้หญิงสองคนนั้นมองหน้าเธอยิ้มๆ โดยไม่พูดอะไร พอนูดบัตรเสร็จก็ส่งให้เธอ

“มีอะไรติดหน้าฉันรึเปล่าคะ”

“เอ่อ...ไม่มีค่ะ” พนักงานสาวคนแรกตอบพยายามกลั้นยิ้มไว้ แต่พนักงานสาวอีกคนกลับเปิดปากพูดโพล่งขึ้นมาเฉยเลย

“คุณผู้ชายน่ารักดีนะคะ มาช่วยคุณเลือกชุดด้วย”

“เอ่อ ไม่คิดว่าเราสองคนอายุห่างกันเยอะไปเหรอคะ” เรื่องนี้เป็นสิ่งที่เธอกังวลซะยิ่งกว่าสถานะเมียลับของเขาซะอีก อยู่ด้วยกันมาสองเดือนเธอค่อนข้างมั่นใจว่าลุงชาติไม่ได้รู้สึกกับเธอเหมือนเป็นของเล่นแก้ขัดคลายเหงา แต่มันน่าจะมีอะไรที่พิเศษกว่านั้นซึ่งเธอไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง

“สมัยนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอกค่ะ มีหลายคู่ที่อายุห่างกันตั้งเป็นยี่สิบสามสิบปี ถ้าหล่อและรวยอย่างนี้ก็อย่าปล่อยให้หลุดมือไปนะคะ ไม่งั้นเสียดายแย่”

“พอได้แล้วน่า อย่าเสียมารยาทกับลูกค้าสิ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่พวกเราสองคนพูดมากไป”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พอได้ฟังแบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย ไว้จะมาอุดหนุนอีกนะคะ” ขวัญชนกเดินออกจากร้านไปด้วยสีหน้าสดใสมีความสุขกว่าช่วงสองเดือนที่ผ่านมาเสียอีก

อุตส่าห์ได้อยู่กับคนที่แอบชอบมานานเป็นใครจะไม่ตื่นเต้นดีใจ แต่ก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีอะไรเพราะมันเป็นข้อเสนอที่แลกเปลี่ยนผลประโยชน์ของทั้งสองฝ่าย ต่อให้จะถูกบอกว่ารักแต่เธอก็เป็นได้แค่เมียเก็บ ไม่สามารถเอาไปพูดอวดใครต่อใครได้ ถ้าเขาเบื่อแล้วรู้ว่าความรักที่พูดกล่อมเธอทุกวันคือความใคร่ลุ่มหลงในราคะ เมื่อวันนั้นมาถึงข้อเสนอนี้อาจจะถูกเปลี่ยนเป็นขอให้เธอไปให้ไกลจากตัวเขาก็ได้

พอคิดถึงตรงนี้แล้วเหมือนหัวใจหดรัดแน่นขึ้นมาดื้อๆ จนหายใจติดขัดไปครู่หนึ่ง เธอสูดหายใจเข้าลึกขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านพวกนั้นออกไปแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ติดกับทางลงบันไดเลื่อน รอคอยให้คนที่ไปใช้น้ำเย็นปลอบประโลมเจ้างูยักษ์ให้สงบลงกลับมา

ผ่านไปกว่าสิบนาทีเธอถึงได้เห็นร่างสูงสมาร์ทสวมเสื้อเชิ้ตสีดำสุดเท่เดินกลับมาด้วยสีหน้าโล่งขึ้น ใบหน้าคมเข้มหล่อกระชากใจสาวๆ ดูเหมือนได้ปลดปล่อยมาจนพอใจจนหายจากความทรมาน แตกต่างจากตอนอยู่ในร้านที่สีหน้าดูอมทุกข์เคร่งเครียดเหมือนถูกอะไรบีบรัดไว้จวนจะหายใจไม่ออก

“สีหน้าดูดีเลยนะคะ หมดไปกี่น้ำค่ะ” ดวงหน้าสวยผุดผาดแกล้งยื่นเข้าไปใกล้ แล้วกระซิบถามเสียงเบาอย่างเย้าแหย่คนร่างสูงเล่น

“หลายน้ำเลย แต่ก็ยังไม่พอ สงสัยคงต้องรีบกลับบ้านไปปล่อยต่ออีกสักหลายน้ำ...ในตัวหนูขวัญน่ะนะ”

“ไม่เอาค่ะ หนูไม่ไหวแล้ว”

ขวัญชนกส่ายหน้าดิกรีบถอยห่างออกมาจากคนเจ้าเล่ห์ที่หมายมั่นปั้นมือว่าจะจับเธอกินอีกสักหลายๆ รอบให้หนำใจ ดวงตาร้อนแรงแผดเผาของเขากวาดมองไปทั่วร่างเธออย่างหื่นกระหาย ไม่ปิดบังความต้องการที่เต้นระริกอยู่ในกายเลยสักนิด เขาสั่นพร่าร้อนรุ่มจนทั้งร่างรบเร้าให้ปลดเปลื้องความกระหายหิวกับร่างเย้ายวนตรงหน้า แต่ต้องสะกดกลั้นไว้ข่มให้ความต้องการนั้นย้อนกลับไปที่เดิม

ชาญวิทย์ขบกรามแน่นกัดฟันกรอดจนเส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบๆ ดวงตาวูบไหวด้วยแรงอารมณ์พิศวาสที่พุ่งสูงจนแทบลุกท่วมสองตา ตรงหน้าขารู้สึกขัดๆ เวลาก้าวเดิน ขวัญชนกไม่ได้ซื่อจนบื้อถึงขนาดที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร คิดอยากแกล้งเธอแต่กลับถูกลงโทษซะเอง ฉะนั้นก็ปล่อยให้เขาทรมานแบบนี้ต่อไปเถอะ!

ร่างอรชรอ้อนแอนในชุดกระโปรงบานเหนือเข่าสีครีมรีบเดินหนีลงบันไดเลื่อนไป ทิ้งให้พ่อม้ายเมียทิ้งยืนทรมานหน้าเขียวคล้ำอยาเพียงลำพัง ชาญวิทย์ยืดตัวขึ้นพลางสูดหายใจเข้าลึกสุดปอด นับหนึ่งสองสามในใจแล้วรีบก้าวขาฉับไวตามร่างงามระหงที่หนีเขาไปไกลแล้ว

เอาเถอะ ค่อยกลับไปกินต่อที่บ้านก็ได้ เพราะยังไงคืนนี้หนูขวัญก็หนีเขาไม่พ้น!