CHAPTER 3 ซ้อมบทเลิฟซีนกับพัฒน์ (3/3)

ผมเปิดนิยายไปยังฉากนั้นที่คั่นหน้าเอาไว้แล้วยื่นให้พัฒน์ดู เขาหยิบมันไปแล้วกวาดตาอ่านอย่างรวดเร็ว

“ไม่เห็นยากเลย แค่ฉากเลิฟซีนธรรมดา”

พัฒน์ปิดหนังสือแล้ววางมันลงบนเคาน์เตอร์พลางยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ เหลือบตาขึ้นมองผมด้วยสายตาที่เหมือนเขาอ่านผมออก

“แต่กูว่าไว้วันหลัง ตอนนี้กูรู้สึกไม่ค่อยสบาย” ผมหลุบตาลงต่ำเพื่อหลบเลี่ยงสายตาแหลมคมของเขา กระดกเหล้าเข้าปากจนหมดแก้ว แอลกอฮอล์ที่กลืนลงไปบาดทั่วลำคอ

“ไม่ได้ป่วยหรอก”

ผมเหลือบตาขึ้นมองพัฒน์ก่อนจะหลุบตาลงอีกครั้งเมื่อเห็นเขายังคงมองอยู่เหมือนเดิม

"แล้วกูเป็นอะไร"

“งั้นก็มาเริ่มกันเลย ในฉากพระนายจะนั่งดื่มเหล้ากัน จูบกัน แล้วไปเอากันในห้องน้ำของผับใช่มั้ย”

“หมายเลข 0224 เลือกมาหนึ่งฉากแล้วเริ่มแสดงได้เลย”

ผมหันไปมองพัฒน์ที่ยืนนิ่งเหมือนกำลังใช้ความคิด ก่อนที่เขาจะคว้าเอวผมเข้ากอดเอาไว้แล้วโน้มหน้าลงมาจูบกันแบบไม่ทันได้ตั้งตัว จนผมเผลอผงะเล็กน้อย แต่ต้องตั้งสติเล่นไปตามบทเพราะถือว่านี่คือการแคสของตัวเองเช่นกัน แต่การจดจ่ออยู่กับบทช่างยากเหลือเกินเมื่อกลิ่นหอมจากตัวของพัฒน์เย้ายวนชวนให้เพลี่ยงพล้ำ

ไม่ได้! ถ้าขืนทำเกินบทเขาก็รู้กันหมดสิว่าผมเป็นโอเมก้า!

ผมผลักเขาออกอย่างแรงแล้วชกหน้าเขาไปหนึ่งที (เบาๆ) พัฒน์แสดงสีหน้าเสียใจและสับสนตามบท

“มึงไม่มีสิทธิ์ทำกับกูแบบนี้หลังจากเพิ่งไปเอากับคนอื่น!” ผมตะโกนก้องอารมณ์ตัวละครเข้าสิงทันที เมื่อขอบตาค่อยๆ ร้อนผ่าวแล้วตั้งใจจะเดินหนีแต่ก็ถูกพัฒน์รั้งข้อมือเอาไว้

“มันแค่ผิด…” ผมไม่ปล่อยให้เขาพูดจบประโยค สะบัดข้อมือของตัวเองออกแล้วศอกใส่ท้องเขาไปทีหนึ่งตามบท พัฒน์ยกมือกุมท้องตัวงอเป็นกุ้ง

“หุบปาก! แล้วกลับไปหาเมียมึงซะ!” ขณะพูดประโยคนั้นน้ำตาผมไหลอาบแก้มพอดิบพอดี

“โอเค คัต!” เมื่อผู้กำกับตะโกนเช่นนั้น เราจึงหยุดการแสดงแล้วกลับมายืนตัวตรง หน้าโต๊ะของคณะกรรมการอีกครั้ง พวกเขามีสีหน้าพึงพอใจแม้จะไม่ได้พูดอะไรแค่ให้หมายเลขถัดไปได้แสดงความสามารถต่อ ทว่าความรู้สึกของผมกลับเอ่อล้น ทั้งโล่งใจและวาบหวิวจากฉากเมื่อครู่ แม้จะแอบเคลิ้มบ้างแต่รู้สึกว่าตัวเองเล่นดีกว่าที่ผ่านมาอาจเป็นเพราะได้เล่นกับพัฒน์หรือเปล่านะ

หลังจากแสดงความสามารถครบทั้งสี่คน เราก็ถูกปล่อยออกมาเพื่อให้อีกสี่คนเข้าไป พี่ทีมงานเดินมาบอกว่าถ้าผ่านจะมีทีมงานโทรไปแจ้งอีกที เราสองคนจึงกลับบ้านด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความหวังโดยเฉพาะผม ทว่าพัฒน์กลับมองผมตลอดทางขณะเดินมาที่รถของเขา

“ทำไม” ผมถาม

“กูไม่คิดว่ามึงจะเล่นดีขนาดนี้” ผมนิ่งไปครู่ ไม่คิดเหมือนกันว่าเขาจะพูดแบบนี้ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้าง "อัดยามาเยอะล่ะสิ"

“เออ แต่กูก็คิดว่าวันนี้ตัวเองเล่นดีเป็นพิเศษเหมือนกัน ไม่รู้เพราะเล่นกับมึงหรือเปล่า”

“…”

“ถ้าได้เล่นคู่กับมึงก็คงดี…” ผมพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง ถึงแม้อยากจะเล่นคู่กับพัฒน์ตามที่พูดจริงๆ แต่เป้าหมายของผมก็ยังคงเป็นชิรัน ถ้ามีโอกาสได้เล่นซีรีส์กับชิรันมันคงเป็นฝันที่มากกว่าฝัน… :)

ทว่าผมกำลังเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ สายตาเหลือบไปเห็นผู้ชายสวมแว่นสีชาคนหนึ่งกำลังลงจากรถพอดี ผมถึงกับหยุดนิ่งราวกับถูกต้องมนต์ เมื่อเขา… เขาคนนั้นกำลังเดินมาทางนี้ คงเป็นเพราะผมเอาแต่จ้องเขาล่ะมั้ง ชิรันจึงหันมามองผมแล้วคลี่ยิ้มให้เหมือนต้องการทักทายก่อนจะเดินจากไปทางขึ้นตึก…

หัวใจผมหยุดเต้นไปชั่วขณะ…แล้วกลับมาเต้นแรงจนอกแทบจะระเบิดออกมา ถึงแม้เขาจะเป็นเบต้าแต่กลับมีกลิ่นเฉพาะตัวที่ทำให้คนหลงใหลรวมถึงหน้าตาและหุ่นที่ดูแข็งแรง ผมทำได้เพียงยืนนิ่งมองตามหลังเขาราวกับถูกรอยยิ้มนั้นแช่แข็ง…

เมื่อกี้ชิรันยิ้มให้ผม… เขายิ้มให้ผม

ไม่ใช่แค่ฝัน แต่เขายิ้มให้ผมจริงๆ…