บท
ตั้งค่า

**บทที่ 5

“นี่แกเป็นไร อยู่ๆ ก็หยุดเดิน” โรสเดินมาตามหลังของเมเบลที่กำลังเดินกลับไปยังหอพักนักศึกษาในรั่วมหาลัย หยุดเดินกะทันหันจนเธอชนเข้ากับเพื่อนสาว

“แกดูนี้ซิ ใช่เขาไหม”

“ไหนดูซิ” โรสหยิบโทรศัพท์ในมือของเมเบลมาดู “ข่าวใหญ่ ลูกชายคนเล็กของนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ ถูกจับในคดีมีสารเสพติดไว้ครอบครอง จริงดิ นี้แฟนพี่สาวแกไม่ใช่หรือไง อ๊ะ เดี๋ยวนะ มีพี่สาวแกในรูปด้วย ดูดิ” โรสยื่นโทรศัพท์คืนให้เพื่อน

“มันเกิดอะไรขึ้น แกกลับห้องก่อนเลย ฉันขอกลับบ้านก่อน”

“เดี๋ยว จะไปแบบนี้เลยหรอ” โรสมองเพื่อนที่หอบหนังสือมาจากห้องสมุดหลายเล่ม

“อ๊ะ ถ้างั้นฝากแก เอาไปห้องด้วยแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะไปไม่ทันรถเที่ยวสุดท้าย”

“เอ่อๆ ดีนะพรุ่งนี้เป็นวันหยุด”

“ขอบใจมาก” เมเบล เดินจากไปทันที เธอยืนคอยรถเมล์ที่หน้ามหาลัย โชคดีที่มีรถเที่ยวสุดท้ายของวัน มือเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข่าวอีกครั้งเมื่อขึ้นมานั่งบนรถเมล์เรียบร้อยแล้ว เธออ่านข่าวทวนเป็นสิบรอบ ยังไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น หัวใจดวงน้อยสั่นไหว ความรู้ที่บอกไม่ถูกอัดแน่นอยู่ภายใน

“โอ้ยตกใจหมดเลย แกมายืนอะไรอยู่หน้าห้องฉัน แล้วนี่วันอะไรแกถึงกลับมาบ้าน ตอนนี้แกต้องอยู่หอไม่ใช่หรอ”

“หนูเห็นข่าว มันเกิดอะไรขึ้นค่ะ”

“อย่าบอกนะว่าแกจะกลับบ้านเพื่อมาถามฉันเรื่องนี้”

“ถ้าหนูตอบว่าใช่”

“เสือก เอาเวลามายุ่งเรื่องของฉัน ไปเรียนหนังสือให้จบเถอะยะ” เฟรย่าจิ้มน้ำชี้ไปบนหน้าผากน้องสาวต่างสายเลือด ก่อนจะเดินชนไหล่ของเธอลงไปด้านล่าง

เมเบลมองตามหลังของเฟรย่าตาละห้อย เธอไม่อยากรู้สักนิดว่าพี่สาวเป็นเช่นไร คนที่เธอต้องการรู้ข่าวคือเขา ผู้ชายที่เธอแอบรัก มันคงยากที่จะถามพี่สาวไปตรงๆ ได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง

แกร๊ก!!

เสียงเปิดประตูเหล็กใหญ่ในเรือนจำ อเดลไม่ได้คาดหวังว่าผู้เป็นบิดาจะประกันตัวของเขา เพราะดูจากวันนั้น พ่อโกรธเขาจนตัวสั่น ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะเข้ามาอยู่ข้างในแทนคนที่เขารัก ก็ต้องทำใจยอมรับมัน ชายหนุ่มมองรอบบริเวณที่แปลกตา นักโทษชายมากมายมองมาที่เขาเป็นตาเดียว ก่อนจะมีผู้คุมอีกคนนำพาเข้าไปยังด้านใน

“เดินเร็ว ๆ ไม่ต้องมอง อีกเดี๋ยวคงได้ออกมาสำรวจจนเบื่อแน่ เร็วเข้า” เสียงผู้คุมที่เดินนำหน้าเร่งให้เขาเดินตาม อเดลเร่งฝีเท้าเดินเร็ว ทิ้งระยะห่างไม่มากนัก เขาถูกสวมกุญแจมือเอาไว้ด้านหน้า ในระหว่างทางเดิน ต่างมีสายตาจับจ้องมาตลอดทางเดิน “เอ้าเข้ามา ไอ้เค มึงออกมารับน้องใหม่หน่อย” ผู้คุมเอ่ยชื่อชายหนุ่มร่างใหญ่ที่อยู่ด้านในห้องขัง ให้หันมามอง

“มาแล้วหรอ” เควิน ชายหนุ่มร่างใหญ่ ใบหน้าหล่อคมเข้ม ขาใหญ่ของฝั่งคุกใต้ เป็นฉายาของเขาที่ ทุกคนเรียกขาน ก่อนที่ผู้คุมจะเปิดประตูให้อเดลเข้าไปด้านใน

“ดูแลดีๆ นะมึง คนนี้เด็กฝาก”

“ครับๆ” เควินรับคำผู้คุมอย่างว่าง่าย อเดลถูกนำตัวเข้ามายังห้องขัง เขามองสำรวจทุกคนที่อยู่ในห้องนี้ อีกสองคนอย่างสนใจ “ว่าไง จำพี่ได้ไหมไอ้น้อง เอ้างงละซิ” ทุกคนในห้องขังต่างหัวเราะออกมา “หยุด พวกมึงจะหัวเราะทำซากอะไร กูขอแนะนำ นี้อเดล เป็นน้องเพื่อนรักที่อยู่ด้านนอกของกู ใครยุ่งกับเด็กกู คงรู้นะว่าจะเจอกับอะไร”

“พี่ใช่เควินที่เคยเรียนเกรดเดียวกันกับพี่ชายผมใช่ไหม”

“เอ่อ ความจำมึงยังดีอยู่ไอ้น้อง สองวันก่อน ได้รับจดหมายจากไอ้เดฟ ก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย ที่มันบอกว่าน้องมันจะเข้ามาด้านใน มันเลยฝากกูมาช่วยดูแลมึงด้วย”

“ขอบคุณครับ”

“มึงต่างกับพี่ชายมึงจริงๆ รายนั้นกูคิดว่าจะเป็นตุ๊ดซะอีก ถ้ามันไม่มีแฟนอ่ะนะ”

“หึ”

“ไอ้เดฟมันคงสบายดีซินะ กูเข้ามาอยู่ข้างในนี้นานแล้ว มึงก็ต้องปรับตัวให้ได้ อย่าคิดมาก คิดซะว่ามาเข้าค่ายแล้วกัน คดีมึงเดี๋ยวพี่ชายมึงจะช่วยเอง เหมือนคดีของกู มันก็ช่วยอาจจะไม่ได้ประกันตัว แต่โทษก็น้อยลง อยู่ข้างในอย่างทำเป็นกร้าน อย่าไปสุงสิงกับใครให้มากนอกจากกู อยู่ข้างในนี้คนมากมายร้อยแปด อย่าไว้ใจใครแม้กระทั่งกู มึงเข้าใจใช่ไหม เดี๋ยวกูจะค่อยๆ สอนมึงไปทีละอย่างว่าต้องใช้ชีวิตแบบไหน อย่ากังวล นั้นที่นอนของมึง” เควินชี้ไปยังเตียงนอนด้านบนที่เป็นสองชั้น ดูเหมือนที่นี่ก็ไม่ต่างจากหอพักนักเรียนเท่าไหร่ ของทุกอย่างถูกพี่ชายของเขาเตรียมไว้ให้เสร็จสรรพ อย่างกับจัดกระเป๋าออกค่ายมาให้กับเขา

“ไงเด็กใหม่ ฉันเอ็ม” ชายร่างใหญ่ใบหน้าหล่อเหลาเดินเข้ามาทักอย่างเป็นมิตร ทุกคนด้านในนี้ล้วนเป็นเพื่อนสนิทกัน

“ฉัน คาส” ชายร่างใหญ่อีกคนเดินเข้ามาหาพร้อมยื่นมือมาทางอเดลเป็นการทักทาย ทุกคนในห้องขังดูเข้ากันได้เป็นอย่างดี

เสียงสัญญาณเตือนได้เวลาอาหารเย็น ทุกคนต่างเดินไปที่โรงอาหารเป็นจุดเดียวกัน ความแตกต่างที่เห็นได้ชัด เมื่อเควิน เดินออกมาจากห้องขังพร้อมเพื่อนทุกคนต่างหลีกทางให้เขาอย่างเป็นระเบียบ อเดลซึ่งเดินตามหลังของเควินปรายตามองตามระยะทางที่เดินมายังโรงอาหาร ทุกคนต่างให้ความสนใจผู้มาใหม่ที่เดินตามหลังของเควิน

เควินเดินมานั่งโต๊ะนั่งประจำในโรงอาหาร นักโทษชายทุกคนนั่งประจำที่ ทุกอย่างเป็นไปตามกฎระเบียบ ถึงคุณจะมีอำนาจมากแค่ไหน ก็ต้องอยู่ภายใต้กฎ อาจมีสิทธิพิเศษบ้าง แต่ไม่ถึงกลับไม่เคารพกฎของเรือนจำ

“มึงคงกินได้นะ อาหารในนี้อย่างคาดหวังอะไรมาก แดกๆ ไป เดี๋ยวก็เข้านอนแล้ว อย่าคิดมาก” เควินเอ่ยออกมาก่อนจะพยักหน้าให้อเดลลองชิมอาหารตรงหน้าดู

ถาดสเตนเลสหลุมน้อยใหญ่ เหมือนถาดอาหารกลางวันเด็ก มีอาหารที่เรียกว่าซุปสีเหลืองพร้อมขนมปังหนึ่งก้อนและแก้วน้ำอีก 1 แก้ว อเดลกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ มองอาหารในถาดของตัวเอง เควินตักมันเข้าปากโดยไม่คิดอะไรมาก ชายหนุ่มลองตักอาหารมื้อแรกเข้าปาก รสชาติ จะให้อธิบายแบบไหนดีละ จืดชืด คงเป็นได้แค่อาหารประทังชีวิต ที่อยู่ในนี้แค่นั้นเอง

“รสชาติดีใช่ไหม” เอ็ม ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มใบหน้าหล่อยิ้มกว้าง “กินเยอะๆ นะ ถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวฉันขอเพิ่มให้ได้” เอ็มพูดด้วยความหวังดี แต่อเดลไม่คิดเช่นนั้น เขาคิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าพูดประชดเขามากว่า

เพล้ง!!

เสียงดังมาจากโต๊ะห่างออกไปประมาณสิบโต๊ะ อเดลมองตามเสียงเอะอะโวยวายของคนกลุ่มหนึ่ง แต่ทุกคนต่างไม่ตกใจกลับสนใจอาหารตรงหน้าของตนเองมากกว่า เพราะเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นประจำจนทุกคนชินกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่นานผู้คุมสามคนก็วิ่งเข้ามาระงับเหตุการณ์ ไม่ถึง 5 นาทีทุกอย่างก็กลับเป็นปกติ ทุกคนทำตัวปกติเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“รีบกิน ไม่ต้องไปสนใจคนอื่น ใครจะเป็นจะตายก็เรื่องของพวกมัน อย่ายื่นมือเข้าไปแส่หาเรื่อง” เควินกล่าวเมื่อเห็นอเดลสนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่มันก็เป็นเรื่องปกติที่เด็กใหม่จะให้ความสนใจกับเรื่องพวกนี้

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel