บทที่ 2. จูบแรกของแม่ชี

​

ขังรัก

บทที่ 2.จูบแรกของแม่ชี

Teerak Talk.

ย้อนกลับไปตอนก่อนเลิกเรียน

"พวกมึงจะไปไหนกันเหรอ?"

ฉันดินเข้าไปถามเพื่อนที่มีไอ้บอมเป็นหัวโจกอย่างสงสัย เพราะสังเกตุเห็นพวกมันซุบซิบคุยกันอยู่ตลอด ได้ยินแว่วๆว่าคืนนี้พวกมันจะนัดกันไปผับเพื่อขอล้างตาอะไรสักอย่างนี่แหล่ะ

มันเลยทำให้ต่อมอยากรู้อยากเห็นของฉันกำเริบ

"พวกกูจะไปผับ มึงจะไปด้วยไหมล่ะ เฉิ่ม..."

แนนแฟนของไอ้บอมเป็นคนตอบคำถามชองฉัน และเฉิ่มก็เป็นฉายาที่เพื่อนในกลุ่มพากันตั้งให้ฉัน...

แนะนำตัวเลยละกัน

ชื่อของฉันคือ : ที่รัก

ฉันเพิ่งย้ายมาเรียนที่โรงเรียนนี้ได้เพียงอาทิตย์เดียวเท่านั้น

อายุ : 18ปี(เรียนอยู่ ม. 6)

ชื่อจริง : ฐิรณันท์

เป็นลูกคนเดียว อาศัยอยู่กับพ่อที่ค่อนจะบ้างานแค่สองคน เพราะแม่ตายตั้งแต่ตอนที่เราเกิด

นิสัย : ค่อนข้างโลกสวย อ่อนต่อโลก ใสซื่อ แต่...ไม่ไร้เดียงสา

ตัดกลับมาที่บทสนธนาก่อนหน้านั้น

"เอ๋...ไปผับ!?ไปได้เหรอ พวกเราอายุยังไม่ถึงยี่สิบเลยนะ"

ฉันถามอย่างกังวล เพราะไม่เคยได้ย่างเหยียบเข้าไปใกล้ที่แบบนั้น

"บอมรู้จักกับพี่ที่เป็นเจ้าของผับอ่ะ จะไปไหม?"

"อย่าชวนไปเลยแนน ดูสาระรูปก่อน ทั้งเชยทั้งเฉิม กูขี้เกียจไปดูแลว่ะ"

แล้วทั้งกลุ่มก็พากันหัวเราะเหมือนฉันเป็นตัวตลก ยิ่งทำให้ฉันมีแรงฮึดขึ้นมาเพราะอยากเป็นที่ยอมรับของกลุ่ม

"มึงก็พูดเกินไปไอ้บอม ตกลงกูไปด้วย ไม่ต้องกลัวหรอกว่ากูจะทำให้ขายหน้า กูก็แค่อยากไปเปิดหูเปิดตา สัญญาเลยว่าจะอยู่เฉยๆเงียบๆ"

เราพูดอย่างมุ่งมั่น ส่วนหนึ่งเพราะอยากเป็นที่ยอมรับ พวกมันจะได้เลิกมองว่าฉันเป็นตัวตลกของกลุ่มซะที

"อยากไปก็ตามใจมึงสิ อย่าหาเรื่องเดือดร้อนมาให้ก็พอ"

นั่นเป็นคำตอบรับของไอ้บอม และเหตุการณ์ต่อจากนั้นก็เป็นอย่างที่ทุกคนรู้กันดีอยู่แล้ว

แต่เหตุการณ์ต่อจากนี้น่ะสิจะเป็นยังไง?

เมื่อฉันหรือที่รักผู้ใสซื่อกำลังซ้อนท้ายผู้ชายแปลกหน้าอยู่ และไม่รู้ว่าหนทางที่เขากำลังจะพาฉันไปนั้นมันจะไปสิ้นสุด ณ ที่แห่ง หน ตำบลใด...

ถามว่ากลัวไหม เพราะมากับใครก็ไม่รู้ ตอบชัดๆเลยว่าไม่ บอกแล้วไงว่าคนอย่างที่รักโลกสวย

แล้วความสงสัยของฉันก็สิ้นสุดลงเมื่อพี่คนขี่พารถและคนเลี้ยวเจ้ามาจอดในอู่รถแห่งหนึ่ง ที่รู้ว่ามันเป็นอู่รถนั่นก็เพราะว่าที่นี่มีรถที่กำลังรอซ่อมอยู่เต็มเลยน่ะสิ

"อุ่ย!"

ฉันร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อหันกลับมามองตรงหน้าแล้วเจอสายตาของพี่คนขี่มอเตอร์ไซค์กำลังจ้องเราอยู่

งื้ออออ...ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ...(เพื่อนสนิทก็มี...แอร่...แฮร่!)

"แฮร่..."

ฉันฉีกยิ้มนำไปก่อน แล้วค่อยๆปีนลงจากรถคันใหญ่มายืนอยู่บนพื้น ค่อยหายใจหายคอโล่งหน่อยล่ะทีนี้

"ขอบคุณนะคะ ที่พาที่รักหนีมาด้วย"

ฉันไม่ลืมเอ่ยขอบคุณพี่เขา เพราะถ้าไม่ได้พี่เขาฉันคงได้เข้าไปนั่งยิ้มอยู่ในคุกอย่างที่พี่เขาบอกแน่ๆ

''...."

ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก...

ตรู๊ดดด...ตรู๊ดดด...

"แฮร่..."

ฉันฉีกยิ้มให้พี่เขาอีก ในตอนนี้คงไม่มีอะไรดีไปกว่าการยิ้ม

"งั้น...ที่รักกลับบ้านดีกว่าเนอะ ดึกแล้วพี่จะได้พักผ่อน...บ๊ายบายค่ะ"

พูดจบฉันก็หันหลังกลับและรีบเดินจ้ำๆไปที่ประตู และอีกนิดเดียวจะพ้นประตูอยู่แล้ว...

หมับ!

ปึ่ก!

สรุปไปไม่พ้นประตูร่างกายอันแสนบอบบางของฉันก็ถูกดึงกลับมาปะทะกับอกกว้างของพี่เขาซะก่อน!

"เหมือนมึงจะยังไม่รู้ตัวนะแม่ชี แต่ตอนนี้มึงเป็นของกู"

"เอ๋...."

ฉันทำเสียงงงงวยในลำคอกับคำพูดของพี่เขา ฉันไปเป็นของพี่เขาตอนไหนหว่า...?

แล้วแม่ชี คือ...?(พี่เขาเรียกฉันเหรอ...?)

"เข้าใจผิดแล้วค่ะ ที่รักเป็นของพี่ไม่ได้หรอกค่ะ ที่รักเป็นคนไม่ใช่สิ่งของ ที่รักกลับบ้านก่อนนะคะ ดึกแล้ว"

ฉันปฏิเสธอย่างนุ่มนวลและพยายามแกะมือหนาที่จับต้นแขนออก แต่นอกจากพี่เขาจะไม่ยอมปล่อยแขนฉันแล้ว พี่เขายังดึงฉันเข้าไปกอดอีก!

ซวยแล้ววววว!

"พี่...อุ๊บ!...อื้อ!"

เสียงของฉันขาดหายไปเพราะพี่เขาก้มลงมาจูบปิดปากของฉันอย่างเร่าร้อน ฉันพยายามจะผลักพี่เขาออก แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของฉันสู้คนตัวโตที่โอบกอดฉันอยู่ตอนนี้ไม่ได้!

'กรี๊ดดดด!'

ส่วนนี่เป็นเสียงกรี๊ดของฉันเอง แต่เป็นเสียงกรีดร้องในใจเท่านั้น เมื่อลิ้นอุ่นๆของพี่เขาสอดแทรกจาบจ้วงเข้ามาในปากของฉัน ดวงตาของฉันเบิกกว้างมองคนตรงหน้าอย่างตกใจ!

ใครจะไม่ตกใจล่ะ นี่เป็นจูบแรกของฉันเชียวนะ!

'กรี๊ดดดดด!'(กรีดร้องในใจอีกรอบ) เพราะตอนนี้มือหนาของพี่เขาวางแหม่ะลงมาบนหน่มน๊มของฉันแถมยังบีบขยำอี๊กกกก!

อ๊าากกก! ฉันต้องทำ...ทำอะไรสักอย่างแล้วว...(พี่ป้างก็มาจ้าา)

พลั่ก!

"โอ๊ย! ไข่กู!"

สิ้นเสียงร้องโอดโอยพี่เขาก็ปล่อยฉันเป็นอิสระทันที ส่วนฉันน่ะเหรอหายตัวไปแล้ว เตะกล่องดวงใจพี่เขาไปเต็มแรงขนาดนั้นใครจะอยู่ดูผลงานของตัวเองกันเล่า ถ้าฉันยังอยู่พี่เขาคงฆ่าฉันแทนการลวนลามเหมือนเมื่อกี้นี้แน่ๆ

Teerak End.

*********************

ยังๆ พี่ตี๋ยังไม่ได้ฉันแม่ชี แต่ตอนหน้ามาแน่ แอร่...แฮร่!