1/2 อลเวง

ชายหนุ่มในชุดทำงานที่ยังไม่ได้ถูกเปลี่ยนเป็นชุดนอนทั้งที่กลับบ้านมาแล้วหลายชั่วโมงเดินออกจากบ้านด้วยความโมโหแต่ใบหน้าของเขาตอนนี้ดูจะมีความโกรธน้อยลงคงเป็นเพราะภีมเดชไม่ได้รู้สึกโกรธจริง ๆ แต่เขาแค่กำลังน้อยใจเท่านั้น

เสียงรถยนต์ที่ดังขึ้นทำให้ไข่มุกรู้ได้ทันทีว่าค่ำคืนนี้เธอคงต้องอยู่บ้านหลังใหญ่เพียงคนเดียว เจ้านายของเธอทั้งคู่คงต่างพากันออกไปสงบสติอารมณ์หญิงสาวได้แต่มองทุกอย่างด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เธอไม่เข้าใจ ชีวิตหลังแต่งงานทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ความฝันของเธอ เธอคิดเสมอว่าการที่เราได้แต่งงานกับใครสักคนชีวิตนับจากนั้นมันคงจะเป็นชีวิตที่มีความสุขที่สุด

“แกพาฉันมาที่นี่ทำไม อารมณ์แบบนี้ก็น่าจะรู้ว่าฉันต้องการที่เงียบ ๆ ไม่ใช่มาฟังเสียงเพลงบ้า ๆ ที่ดังลั่นไปหมดแบบนี้”

ภีมเดชหันไปพูดจาใส่อารมณ์กับเหมราชเพื่อนชายคนสนิทที่เขามักจะมาหาเมื่อเวลาที่มีปัญหากับชญาดา

“ไอ้ภีมแกแต่งงานมาจะครึ่งปีแล้วและก็เป็นครึ่งปีที่แกมาหาฉันบ่อยมากกว่าตอนที่แกโสดซะอีก เมื่อไหร่วะที่แกจะปล่อยเมียที่แกไม่เคยแม้แต่กระทั่งจะได้นอนกอดให้เขาได้ออกไปจากชีวิตแกเสียที”

เหมราชรู้ความจริงทุกอย่างในชีวิตการแต่งงานของเพื่อน เขาไม่เห็นด้วยตั้งแต่แรกที่ภีมเดชจะยอมแต่งงาน ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าฝ่ายผู้หญิงไม่เคยรักในตัวเขาเลยแต่ด้วยความเป็นเพื่อนเมื่อห้ามแล้วอีกฝ่ายไม่ฟังจึงทำได้แค่เพียงสนับสนุนและคอยให้กำลังใจเมื่อมีปัญหาแต่วันนี้เหมราชรู้สึกหมดความอดทนเพราะสงสารเพื่อนจนจับใจ

“แกไม่เคยรักใครแกไม่รู้หรอก สักวันเธอจะต้องรักฉัน” คนพูดทำสีหน้าไม่ได้มั่นใจเหมือนอย่างคำที่พูดออกมา

“วันไหน กว่าจะถึงวันนั้นมันจะไม่สายไปใช่ไหม ไอ้ภีมชีวิตของแกมันไม่ได้มีลมหายใจไว้เพื่อรอให้ใครรักนะ คนเราชีวิตมันหมุนเวียนไปตามกาลเวลา แกไม่สามารถที่จะย้อนกลับไปแก้ไขอดีตอะไรได้อีกแล้วถ้าแกยังมัวแต่คาดหวังว่าอนาคตสักวันดาจะรักแล้วถ้าวันนั้นมันไม่มีอยู่จริงแกไม่ต้องเสียเวลาทั้งชีวิตใช่ไหม”