ขอลองรักอีกสักครั้ง

ภายหลังหย่ากับสามี ดาริยาตัดสินใจย้ายออกจากบ้านหลังเก่า ประกาศขายแล้วมาซื้อบ้านหลังใหม่อยู่กับลูกชายที่อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี

ดาริยาชอบบ้านหลังใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้ไม่นาน แม้จะเป็นเพียงบ้านชั้นเดียวแต่ก็มีเนื้อที่กว้างขวาง และที่สำคัญก็เพราะว่ามันอยู่ใกล้ทะเล

“เคยเห็นเจ้าของบ้านที่อยู่ติดกับเรามั้ยลูก”

ดาริยาถามเอกดนัยผู้เป็นลูกชาย

“อ๋อ... ชื่อลุงเชนทร์ครับแม่”

เอกดนัยละสายตาออกมาจากหนังสือที่กำลังนั่งอ่าน หันมาตอบคำถามของมารดา

“แล้วไปรู้ชื่อเค้าได้ยังไง”

ที่ดาริยาสงสัยก็เพราะว่าเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ได้ไม่นาน เหตุใดเอกดนัยลูกชายของหล่อนจึงรู้จักชื่อเจ้าของบ้านหลังที่อยู่ติดกัน

“อ๋อ... เมื่อวานผมออกไปขี่จักรยานครับแม่ ตอนกลับมาเห็นลุงเชนทร์กำลังเตะบอลอยู่คนเดียวที่หน้าบ้านคนเดียว ลุงเชนทร์ชวนผมเล่นบอลครับ”

ลูกชายเล่าไปตามความจริง

“แล้วเค้าอีตาคนนี้อยู่คนเดียวหรือ”

ดาริยาสงสัย

“ใช่ครับ... ลุงเชนทร์เป็นพ่อม่าย”

“แหม... เจอกันไม่นานรู้ประวัติละเอียดเชียวนะ”

“ก็ลุงเชนทร์คุยเก่ง... คุยสนุก... แล้วลุงเชนทร์ยังถามผมด้วยว่าเราอยู่กันแค่สองคนหรือ”

“อุ๊ย... ถามแบบนี้น่ากลัวนะ... แม่ชักหวั่นว่ามันอาจจะมายกเค้าข้าวของในบ้านเราสักวัน”

ดาริยาไม่ใช่คนที่จะไว้วางใจอะไรง่ายๆ หล่อนจึงมองในแง่ร้ายไว้ก่อน

“ไม่หรอกครับ... ดูท่าทางลุงเชนทร์เป็นคนดีครับ... แล้วก็รวยด้วย”

เอกดนัยมั่นใจ เพราะดูจากรถหรูราคาหลายล้านที่ราเชนทร์ขับ

“แม่ไม่ชอบให้มันมาถามอะไรเกี่ยวกับแม่”

“ดูท่าทางลุงเชนทร์สนใจแม่นะครับ... คงอยากจีบแม่”

เอกดนัยเดา

“บ้า... อีตานั่นเคยเห็นแม่ด้วยหรือ?”

คำพูดของลูกชายทำให้มารดาสงสัย

“เคยครับ... ลุงเชนทร์บอกว่าเจอแม่ทุกเช้าที่ร้านกาแฟในปั๊มน้ำมัน”

คำพูดของลูกชายเหมือนจุดไฟโกรธให้กับมารดา

“ว้าย... อะไรนะ... แสดงว่าอีตาคนนี้แอบตามแม่”

ริมฝีปากบางเม้มแน่น

“คงไม่ได้แอบตามหรอกครับ... แต่เจอทุกเช้าตอนขับรถไปทำงานครับ”

ดาริยารู้สึกกลัว เพราะว่าตลอดสัปดาห์กว่าๆ ที่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ หล่อนยังไม่เคยเห็นหน้าผู้ชายที่ชื่อราเชนทร์ที่แอบเข้ามาตีสนิทกับลูกชายจนรู้เรื่องราวหลายๆ อย่างเกี่ยวกับหล่อน

วันรุ่งขึ้น

ตอนขับรถออกมาทำงาน ดาริยาตัดสินใจแวะเข้ามาซื้อกาแฟที่ร้านอเมซอนในปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งตามปกติ ต่างไปจากทุกวันก็ตรงที่วันนี้หล่อนพยายามสังเกตว่ามีใครแอบมองหรือไม่... ถ้ามี... ผู้ชายคนนั้นจะต้องเป็นนายราเชนทร์เพื่อนบ้านที่ลูกชายเล่าให้ฟังอย่างแน่นอน

“นายใช่ไหมที่ชื่อราเชนทร์”

ที่หน้าร้านกาแฟ ดาริยานั่งดื่มกาแฟอยู่ครู่ใหญ่ๆ นานจนกระทั่งแน่ใจว่าผู้ชายที่เอนหลังพิงเบาะรถ เปิดกระจกมองหล่อนตั้งแต่ตอนที่เดินออกมาจากรถจะต้องเป็นนายราเชนทร์แน่ๆ ทำให้ตัดสินใจเดินตรงเข้ามาถาม

“ใช่ครับ... ผมราเชนทร์”

ร่างสูงใหญ่เฉียดสองเมตรขยับกายแล้วเปิดประตูออกมาจากรถ

“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณดาริยา”

เขาบอกพลางถอดแว่นกันแดดสีดำสุดเท่ห์ มือใหญ่ยกขึ้นเสยผม แสงแดดที่สาดย้อนมาทางด้านหลังทำให้เค้าโครงร่างของเขาดูสูงใหญ่เพราะเป็นลูกครึ่งไทยผสมละตินอเมริกัน เนื้อตัวกำยำล่ำลันไปด้วยมัดกล้ามสมชายชาตรี รอยยิ้มน้อยๆ ที่จุดขึ้นตรงริมฝีปากของเขา... ทำเอาหัวใจของดาริยากระตุกวูบ ด้วยไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะหล่อเหลาถึงเพียงนี้

“คุณรู้จักชื่อฉัน... ”

ดาริยาตกใจ จ้องหน้าเขา หล่อนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาคือเพื่อนบ้านที่ลูกชายเคยพูดถึงบ่อยๆ เพราะแอบวาดภาพของนายราเชนทร์เอาไว้ว่าจะต้องแก่ เฉิ่ม เชย หัวล้านลงพุง มีสภาพเป็นลุงอย่างแน่นอน แต่ให้ตายเถอะเขาหล่อมาก... ยังดูหนุ่มแน่นเหลือเกิน

“ดูเหมือนว่าคุณจะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฉันนะคะ”