6 : วันที่รู้สึกว่าโลกกลมเป็นพิเศษ

เป้ยเช่อพาหรูฮวาเดินมาพบ จ้าว เจียงเฉิน ผู้จัดการกองถ่ายโฆษณาและถ่ายแบบ

"พี่จ้าวคะ หรูฮวามาแล้วค่ะ"

ผู้จัดการสาวหันมามองด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง "สวัสดีค่ะ ชั้นชื่อ ลู่ หรูฮวา " หรูฮวากล่าวอย่างเกร็งๆ "ชั้นไม่ได้อยากรู้ เป็นแค่เด็กฝึกงานไม่จำเป็นต้องมากพิธี รีบไปเตรียมน้ำให้นางแบบ เขาจะเริ่มถ่ายกันแล้ว "

"เตรียมน้ำเหรอคะ ชั้นมาฝึกงานแต่ไม่ใช่การออกแบบฉาก วาดพื้นหลัง กราฟฟิกดีไซน์ อะไรแบบนี้เหรอคะ" ชั้นเรียนจบกราฟฟิกดีไซน์มานะ !

"เป็นเด็กฝึกงาน เธอต้องเรียนรู้ทุกอย่างทำได้ทุกอย่าง จะได้มีความรู้รอบตัว ไป รีบไปทำ "

"หะ " หรูฮวาได้ฟังก็อึ้งไป แบบนี้ก็มีด้วยเหรอ !

"มัวยืนอึ้งอะไรอยู่ ใบฝึกงานของเธออยู่กับชั้น ถ้าไม่ทำตามคำสั่ง ก็กลับไปซะ"

หรูฮวาหน้าเสียไปนิดๆ เป้ยเช่อจึงรีบบอกว่า "อย่าไปถือสาเลย พี่จ้าวเขาก็เป็นแบบนี้แหละ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ ขี้วีน ขี้หงุดหงิด ดูไม่ค่อยเป็นมิตร ไม่ใช่แค่กับเธอ ทุกคนในกองเจอกันจนคิดว่าเป็นเรื่องปกติไปแล้ว "

หรูฮวายิ้ม แล้วคิดในใจว่า อุตส่ามาถึงนี่ เพื่อมาเป็นเด็กเสริฟน้ำเนี่ยนะ ชีวิตน้อชีวิต หรูฮวาเอ๊ย แล้วเดินตามเป้ยเช่อไปเรียนรู้งาน จนมืด เมื่อเลิกงานเป้ยเช่อก็พาเธอไปที่ห้องพัก คอนโด เจเค พร์าค คอนโดหรูใจกลางเมือง เป้ยเช่อพาหรูฮวาขึ้นลิฟไปที่ชั้น 8 ห้อง 802

"นี่เป็นห้องที่บริษัทจัดไว้ให้เธอ พออยู่ได้ไหม" เป้ยเช่อเปิดประตูห้องเข้าไป ดวงตาของหรูฮวานั้นเบิกกว้างราวกับไข่ห่าน "ไม่ใช่แค่อยู่ได้นะคะ แต่ให้อยู่ทั้งชีวิตยังได้เลยค่ะ" สาบานว่านี่คือห้องของพนักงานที่บริษัทจัดให้จริงๆ มันดูหรูเกินไปมาก หรูฮวาเดินสำรวจไปจนทั่วห้อง "งั้นคืนนี้ก็พักผ่อนให้เต็มที่นะ พรุ่งนี้ชั้นจะมารับแต่เช้า" เป้ยเช่อกล่าวและเดินไป

หรูฮวาลากกระเป๋าเข้ามาเปิดออกเอาเสื้อผ้าข้าวของออกมาจัดให้เป็นระเบียบ โดยที่ไม่ลืมของที่รักที่หวงก็วางไว้เป็นอย่างดี คืนนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งเธอก็นอนไม่หลับอีกเช่นเดิม เป้ยเช่อมารอแต่เช้าตรู่ หรูฮวาเดินลงมาโดยที่ปากยังคาบขนมปังอยู่ "ตื่นสายล่ะสิ แปลกที่นอนไม่หลับเหรอ "

"นิดหน่อยค่ะ "

"รีบไปเถอะ วันนี้มีงานใหญ่"

"งานอะไรเหรอคะ"

"ไปถึง เธอก็จะรู้เอง " หรูฮวารีบเดินตามเป้ยเช่อขึ้นรถไป

บริษัท

หรูฮวาเดินลงมาจากรถ ก็ตกใจที่มีคนมากมายหน้าบริษัท คล้ายกับว่ามารอเจอดาราดัง หรูฮวาจึงเอ่ยถามเป้ยเช่อว่า "คนพวกนี้ เขามาทำอะไรกันเหรอคะ"

เป้ยเช่อมองไปทางรถคันหรูที่แล่นมาจอดพอดีแล้วพูดว่า "นั่นไง คำตอบ "

หรูฮวาหันไปมอง ประตูรถที่เปิดออก มีคนๆหนึ่งกำลังก้าวลงมา หรูฮวาอึ้งไปทันทีเมื่อคนๆนั้นเป็นเขา 'รุ่นพี่ ! ' ชายหนุ่มเดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผยท่ามกลางเสียงกรี๊ดของสาวๆที่มารอ หรูฮวายืนมองเขาตาไม่กระพริบ ไม่เจอกันตั้งนาน คิดถ..ไม่ถึง ไม่คิดถึง ! หรูฮวาสะกดจิตตัวเองไม่ให้เคลิ้ม จื่ออี้หันหน้ามา เธอก็รีบวิ่งไปหลบหลังเสา เพราะทำใจไม่ได้ เป้ยเช่อหันมาเห็นหรูฮวายืนอยู่หลังเสาจึงเดินมาหาแล้วถามว่า "เป็นอะไร ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ"

"คนเมื่อกี้ เขาเป็นใครเหรอคะ"

"อะไรนะ ! เธอไม่รู้จัก เมิ่ง จื่ออี้ เหรอ เขาเป็นนักแสดงและนายแบบระดับท็อปเลยนะ ตอนนี้กำลังดังมาก เธอไปอยู่ที่ไหนมาเนี่ยหะ "

เป็นเพราะว่าชั้นจะตัดใจจากเขา เลยไม่ได้ติดตามเรื่องของเขาเลยตลอดหลายปีมานี้ จึงไม่รู้ว่า เขากลายเป็นดาราดังไปแล้ว !

"พอดีชั้นไม่ค่อยได้เล่นโซเชียลน่ะค่ะ"

"ไม่น่าเชื่อ แต่ช่างเถอะ เรารีบไปทำงานกันเถอะ"

"แล้วเขามาทำอะไรเหรอคะ"

"บริษัทแม่ของเขาเป็นสปอนเซอร์รายใหญ่เมิ่ง จื่ออี้ เขาเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้บริษัท วันนี้เขามาถ่ายโฆษณาโปรโมทสินค้าตัวใหม่ของแบรนด์"

" แล้วเราต้องเจอกับเขาไหมคะ"

"เธอพูดอะไรเนี่ย เมิ่ง จื่ออี้ เขามาถ่ายโฆษณา เราเป็นเด็กกอง ก็ต้องเจอเขาซิ "

อกอีแป้นจะแตก โลกจะกลมอะไรขนาดนี้ ! หรูฮวาหน้าถอดสี "พี่เป้ยคะ ชั้นขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"

"รีบไปรีบมาล่ะ" หรูฮวารีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ แล้วคิดหาวิธีว่าจะหลบหน้าเขายังไง ตอนนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งพาลูกเข้ามาในห้องน้ำ เด็กคนนั้นถือหน้ากากผีอยู่ หรูฮวาเห็นก็ยิ้มออก

เธอนั่งย่อตัวลงแล้วพูดกับเด็กว่า "น้องจ๊ะ หน้ากากนี่พี่ขอซื้อต่อได้ไหม"

"ไม่ " พอได้ยินคำนั้นหรูฮวาก็แทบจะบ้า

"เถอะนะ พี่อยากได้จริงๆ น้องอยากได้เท่าไรบอกมาเลย ขายให้พี่เถอะนะ" เด็กน้อยมองที่ห้อยมือถือที่แกว่งอยู่นอกกระเป๋ากางเกงของหรูฮวาแล้วพูดว่า "เอาอันนั้นมาแลก แล้วจะให้" หรูฮวามองที่ห้อยมือถือของตนแล้วส่ายหน้า "อันนี้ไม่ได้ เอาอย่างอื่นได้ไหม" เด็กคนนี้นี่ เงินไม่อยากได้ ดันมาอยากได้ของหวงของชั้น ! เธอคิด

เด็กน้อยส่ายหน้าเช่นกัน เธอจึงไม่มีทางเลือก ยอมถอดที่ห้อยมือถือออกมากำไว้แน่นแล้วพูดว่า "ถ้างั้น แลกกันแค่ชั่วคราวได้ไหม ถ้าพี่ใช้เสร็จแล้วจะมาแลกคืน นะๆ "

"ก็ได้" เด็กน้อยพยักหน้าแล้วเอาหน้ากากให้หรูฮวาพร้อมกับแย่งที่ห้อยมือถือไป เธอมองตามตาละห้อย เอาหน้ากากใส่ที่หน้าก่อนจะเดินออกไป ระหว่างที่เดินไปคนก็มองกันตลอดทาง อายนะ แต่อายที่ต้องพบหน้ารุ่นพี่มากกว่า