2 : นี่มันคือพรหมลิขิต

หรูฮวาเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียนที่ใหญ่โตหรูหรามีทุกสิ่งที่ต้องการสมกับเป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งค่าเทอมแพงหูฉี่ เธอไม่มีความเขินอาย ยิ้มทักทายทุกคนที่เดินผ่าน ไม่เว้นแม้กระทั่งภารโรง สมกับที่เป็นโรงเรียนของคนรวย ดูโบว์ผูกผมราคาแพงนั่นสิ คนนั้นใส่รองเท้าแบรนด์ดัง คนนี้ถือกระเป๋ายี่ห้อหรู แล้วดูชั้นสิ หรูฮวาก้มมองตัวเอง แล้วก็มีเสียงแจ๋วๆของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น "นี่เธอ รองเท้าซื้อจากที่ไหนน่ะ ลายสวยดีน่ะ แต่จะว่าไป มันเหมือนเปื้อนน้ำโคลนมากกว่า 555 " (ตูหลิง สาวสวยทายาทห้างดัง)เธอเห็นหน้าหรูฮวาครั้งแรกก็รู้สึกไม่ถูกชะตาเอามากๆ เธอยืนกอดอกหัวเราะเยาะหรูฮวาพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน 'เข้ามาวันแรกก็เจอของดีซะแล้ว เจ้าที่แรงชะมัด ' หรูฮวามองผู้หญิงสามคนที่กำลังยืนหัวเราะเธออย่างสนุกสนาน ขำมากนักใช่ไหม ได้ ! หรูฮวาเปิดกระเป๋าหยิบเสปรย์ดับกลิ่นปากออกมาฉีดใส่ปากของตูหลิง เธอหยุดขำลงทันทีแล้วเช็ดปากตัวเอง "นี่เธอทำอะไร "

"พอดีว่าชั้นได้กลิ่นอะไรไม่รู้เหม็นๆน่ะ เห็นเธอกำลังอ้าปากพอดี เลยคิดว่ากลิ่นนั้นอาจจะมาจากปากของเธอ" ตูหลิงเอามือปิดปากทันที หรูฮวาเลยพูดต่อว่า " เป็นผู้หญิงน่ะ ต้องรักษาความสะอาดนะรู้ไหม เวลาจะพูดอะไรความเน่าเหม็นมันจะได้ไม่โชยออกมา อันนี้ชั้นให้ เอาไว้ใช้ ปากจะได้ไม่เน่า ! "

หรูฮวาวางเสปรย์ลงบนมือของตูหลิงแล้วเดินไปยืนตรงอื่น คนต่างพากันหันมามองแล้วหัวเราะ ตูหลิงรู้สึกเสียหน้ามาก หันไปหาเพื่อนที่ยืนข้างๆแล้ว พ่นลมหายใจใส่หน้าพร้อมกับถามอย่างไม่มั่นใจ "ปากชั้นเหม็นจริงเหรอ เธอได้กลิ่นไหม"

เพื่อนที่ยืนข้างๆส่ายหน้าแล้วพูดว่า "ไม่เหม็นนะ"

ตูหลิงทิ้งเสปรย์ลงพื้นแล้วเดินไปกระชากแขนของหรูฮวาจนแขนเสื้อขาด

"นังน้ำโคลน จะหนีไปไหน"

หรูฮวาหันไปจ้องอย่างไม่ยอม ตูหลิงจึงพูดต่อว่า "เป็นแค่เด็กทุน อย่ามาทำเก่งหน่อยเลย ทำไม ! จ้องหน้าชั้นแบบนี้ อยากโดนตบเหรอหะ "

หรูฮวายื่นมือออกไปแล้วพูดว่า "จ่ายมา "

"ว่าไงนะ ? "

"จ่ายค่าที่เธอทำเสื้อของชั้นขาดมา"

ตูหลิงหัวเราะแล้วพูดว่า "ทำไมชั้นต้องจ่าย มีใครเห็นไหมว่าชั้นเป็นคนทำ เธอเห็นเหรอ แล้วเธอล่ะเห็นไหม " เธอหันไปถามเพื่อนตัวเองด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท

"เสื้อตัวนี้แม่ชั้นต้องยืนทำกับข้าวกี่จานกว่าจะซื้อมาได้เธอรู้ไหม "

"ในเมื่อรู้ว่าจนก็อย่ามาเรียนที่นี่สิ กลับไปช่วยแม่ขายกับข้าวเถอะไป !!! "

"ถ้าเธอยังไม่หยุดพูด ชั้นจะไม่เกรงใจแล้วนะ"

"ทำไมหะ เธอจะทำอะไรชั้น " เธอผลักอกหรูฮวาสองที หรูฮวาทนไม่ไหวอีกต่อไป ผลักตูหลิงจนล้มกลิ้ง เหตุการณ์ต่อมาก็ชุลมุนวุ่นวาย จนถูกเรียกเข้าห้องปกครอง

"เป็นแค่เด็กทุนแต่ไม่สำรวม มาเรียนวันแรกก็มีเรื่องทะเลาะกับคนอื่น อย่างนี้เธอจะเรียนที่นี่ได้เหรอ " ผอ.กล่าว

"แต่พวกเธอเริ่มก่อนนะคะ" หรูฮวาเอ่ย

"จะใครก็แล้วแต่ ถ้าเธอจะอยู่ที่นี่ ก็ต้องปรับตัว ทิ้งนิสัยชนบทดินเถื่อนของเธอให้ได้ ไม่อย่างนั้น เธอก็อยู่ที่นี่ไม่ได้ เข้าใจไหม"

"ค่ะ"

"ถือว่าวันแรก ชั้นยังไม่เอาเรื่องเธอ แต่อย่าให้มีครั้งต่อไปอีก ออกไปได้ "

หรูฮวาเดินออกมาจากห้องปกครองแล้วเดินเลี้ยวเข้าไปในห้องน้ำ เธอวางกระเป๋าลง ถอดเสื้อคลุมออกมาดูรอยขาด 'เป็นแค่เด็กทุนแล้วยังไง ชนบทแล้วยังไง ชั้นอดทนมาเท่าไรกว่าจะเข้ามายืนที่นี่ได้ คิดว่าชั้นจะยอมแพ้ง่ายๆงั้นเหรอ ' ดวงตากลมเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า

จู่ๆก็มีเสื้อคลุมอีกตัวคลุมลงบนตัวของเธอ เธอเงยหน้ามองผ่านกระจก แวบหนึ่ง แล้วก็รีบหันไปมองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ผู้ชายคนที่เจอเมื่อเช้านี่ เจอโดยบังเอิญอีกแล้ว ต้องเป็นพรหมลิขิตแน่ๆเลย แต่ในนี้ห้องน้ำหญิงนะ ! หรูฮวาดึงสติกลับมาแล้วเอ่ยถามว่า "ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่" เขาคงไม่ได้สปีชีส์เดียวกับชั้นหรอกนะ !

"ชั้นต้องถามเธอมากกว่า ว่ามาทำอะไรในนี้"

เขาเอ่ยพร้อมกับหันหน้าไปยังโถฉี่ของผู้ชาย

OMG ! หรูฮวารู้สึกอายจนแทบจะมุดกระเบื้องลงดิน "คราวหน้าคราวหลัง จะถอดเสื้อที่ไหนก็ดูป้ายหน้าห้องให้ดีๆ "

หรูฮวาหน้าแดงขึ้นนิดๆแล้วถามว่า "เสื้อนี่ ? "

"เสื้อเธอขาดไม่ใช่เหรอ ถ้าแต่งตัวไม่ถูกระเบียบจะโดนหักคะแนน " พูดจบเขาก็เดินออกไป

"แล้วคุณจะไม่โดนหักคะแนนเหรอคะ" ไม่ทันแล้ว เขาไปซะแล้ว หรูฮวามองเสื้อคลุมตัวใหญ่นี่แล้วอมยิ้ม มือของเธอคลำโดนป้ายชื่อของเขา เธอรีบแกะออกมาแล้วอ่านอย่างตั้งใจ "เมิ่ง จื่ออี้" หรูฮวากัดปากล่างแล้วยิ้มจนแก้มปริ