ตอนที่ 4

“ มีอะไรรึเปล่าคะหมอ “ พยาบาลสาวถามภาคด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นสีหน้าของภาคนั้นซีดเหมือนคนจะเป็นลมหลังจากที่อ่านรายชื่อเคสที่ต้องดูแล

“ ผมขอตัว “ ภาคไม่ได้ตอบคำถามที่เธอถามแต่กลับเดินออกมาด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

“ หมอภาคเป็นอะไรของเขานะ “ พยาบาลสาวได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เพราะเธอเห็นหมอภาคเดินเข้าไปที่ห้องตรวจซึ่งเป็นห้องของหมอภาคเองด้วยท่าทีเร่งรีบ

“ ห้อง ACC882งั้นหรอ “ ภาคพึมพำกับตัวเองนิดๆแล้วนั่งลงอ่านเอกสารอีกครั้ง เพื่อย้ำกับตัวเองว่าเขาไม่ได้มองชื่อผิดไป

“ ไปทำงานไม่ใช่หรอ ทำไมถูกยิงละ “ ความเป็นห่วงเริ่มเข้ามาอยู่ในใจของภาคทีละนิดโดยที่ตัวของภาคนั้นไม่ได้รู้ตัว

**ผ่ากระสุนออกจากหลังจำนวนสองลูก แขนที่โดนยิงได้รับการเย็บสิบเข็ม มีรอยฟกช้ำตามลำตัวและแขนขา ปากมีรอยแตก ศีรษะมีล่องลอยของการโดนทำร้ายจึงทำการเย็บสี่เข็ม

“ นี่ไปทำบ้าอะไรมาถึงได้โดนหนักขนาดนี้! ไปปากหมากับใครถึงได้โดนเขากระทืบมาละเนี้ย “ ภาคพูดด้วยความเป็นห่วงและเครียดไม่น้อย ภาควางเอกสารลงที่โต๊ะแล้วพิงไปที่เก้าอี้อย่างหมดแรง มือกุมศีรษะอย่างเครียดๆเพราะเขาไม่ได้คิดเลยสักนิดที่การเจอกันในครั้งนี้มันจะเป็นการเจอกันในรูปแบบนี้

“ คิดว่าจะไม่เจอแล้วแท้ๆ คิดว่าจะต้องไม่รู้สึกอีกแล้วแต่ก็...เฮ้ออ “ ภาคถอนหายใจออกมาอย่างกลุ้มๆ เขารู้สึกมึนงงและสับสนออกมาไม่น้อยและตัวของภาคเองก็ไม่รู้เลยสักนิดว่าจะรับมือกับสถานการณ์ตรงนี้ยังไง

ภาคเดินมาที่ชั้นสามซึ่งเป็นชั้นที่แบงค์อยู่และชั้นนี้ทั้งชั้นจะเป็นห้องวีไอพีเกือบทั้งหมด ถึงในใจภาคจะไม่ได้อยากมาตรวจหรือมาเกี่ยวข้องอะไรกับแบงค์อีกแต่ด้วยหน้าที่และจรรยาบรรณมันเลยทำให้เขาไม่สามารถเลี่ยงที่จะไม่เจอไม่ได้

เมื่อภาคเดินมาเรื่อยๆก็พบกับการ์ดจำนวนสามถึงสี่คนที่ยืนอยู่ทางด้านหน้าห้องๆนึงและเมื่อภาคเดินเข้าไปใกล้ เขาก็พบว่าห้องๆนั้นก็คือห้องของแบงค์นั่นเอง

“ หมอภาคใช่มั้ยครับ “ ชายชุดดำคนนึงได้เอ่ยทักภาคขึ้นด้วยท่าทีสุภาพ ภาคไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่พยักหน้าเล็กน้อย

“ เชิญด้านในครับ “ ชายคนเดิมบิดลูกบิดประตูและเปิดให้ภาคได้เดินเข้าไป

เมื่อภาคเดินเข้าไปด้านในแล้วชายชุดดำก็ปิดประตูลงทันที ทำให้ภายในห้องกว้างนั้นมีเพียงแค่ภาคและคนป่วยเท่านั้น ภาคเดินไปเรื่อยๆจนสายตาเหลือบไปเห็นคนป่วยที่มีสายน้ำเกลือและรอยแผลฟกช้ำตามร่างกาย รวมทั้งผ้าพันแผลบริเวณแขนและอาจจะไปถึงหน้าท้องร่วมด้วย ภาคเดินเข้าไปใกล้แบงค์ที่หลับอยู่ด้วยใจที่เต้นตุ้มๆต่อมๆ จากตอนแรกที่เขาพยายามที่จะไม่รู้สึกอะไรแต่พอได้มาเห็นสภาพของคนที่รักเป็นแบบนี้ มันทำให้หัวใจของภาครู้สึกชาและหน่วงขึ้นมาทันที ภาคเดินเข้าไปหาแบงค์ช้าๆ ร่างกายจู่ๆก็เหมือนไม่มีแรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น ดวงตาของภาคเริ่มสั่นไหว ริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันเริ่มสั่นระริก

“ ทะ..ทำไมถึงเจ็บตัวขนาดนี้นะ รอยเยอะขนาดนี้เลยหรอแบงค์ “ ภาคพูดเสียงสั่น เขาใช้มือที่สั่นเทาของตัวเองค่อยๆเอื้อมไปจับแขนที่นิ่งสนิทของร่างสูงของแบงค์อย่างช้าๆ น้ำตาที่คลออยู่ค่อยๆไหลออกมา

“ เจ็บมากมั้ย..ฮึก! ปะ..ไปทำอะไรมาห๊ะ! ฮือออ ทะ..ทำไมร่างกายถึงเป็นแบบนี้ “ ภาคปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น เขาไม่อาจที่จะแกล้งทำเป็นฝืนได้อีกต่อไปแล้ว ไหนๆภายในห้องนี้ก็มีเพียงแค่เขาและคนที่นอนแน่นิ่งอยู่เท่านั้น เขาจึงไม่ต้องแกล้งทำเป็นแข้มแข็งหรือแสดงด้านนิ่งๆออกมาเพื่อให้คนอื่นรู้เหมือนทุกทีที่ทำ

ภาคพยายามตั้งสติเพื่อที่จะตรวจร่างกายของภาคตามหน้าที่ ถึงแม้ว่ามันจะยากมากแค่ไหนก็ตามแต่เขาก็ต้องทำ ภาคค่อยๆเปิดเสื้อของแบงค์ขึ้นก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความอึ้ง เมื่อเห็นรอยมีดและรอยแผลที่อยู่บนตัวของร่างสูง

“ นะ..นี่มันอะไรกัน ทะ..ทำไมมันเยอะขนาดนี้ละ “ ภาคน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เขารู้สึกมึนงงไม่น้อยกับภาพตรงหน้า เขาไม่อาจรู้ได้ว่าร่างสูงของแบงค์นั้นไปทำอะไรมาถึงปล่อยให้ร่างกายเต็มไปด้วยร่องรอยพวกนี้

“ ฮึก! ชะ..ชีพจรอ่อน! ฮือออ “ ภาครู้สึกตกใจเมื่อหันไปเห็นว่าชีพจรของแบงค์นั้นอ่อนลง ภาคปาดน้ำตาและกดเรียกพยาบาลให้เข้ามาทันที เพราะสภาพของเขาตอนนี้ไม่อาจที่จะช่วยชีวิตของแบงค์ได้ด้วยตัวคนเดียวแน่ ทั้งสติและสภาพจิตใจของภาคค่อนข้างบอบบางมากพอสมควรเหมือนกัน

ผลัก!

“ เกิดอะไรขึ้นคะหมอ!! “ พยาบาลสาวถามด้วยความตกใจเมื่อปุ่มฉุกเฉินทำงาน ชายชุดดำที่อยู่หน้าห้องก็เข้ามาอยู่ในห้องนี้ทั้งหมด

“ เกิดอะไรขึ้นครับหมอ “ ชายคนเดิมที่พูดคุยกับภาคในตอนแรกถามภาคด้วยความร้อนรน

“ ชะ..ชีพจรอ่อนลง ตะ..ต้องทำซีพีอาร์! “ ภาคบอกกับพยาบาลด้วยความเครียด เขาพยายามที่จะตั้งสติเพื่อที่จะนำวิชาที่เรียนมารักษาคนที่เขารัก พยาบาลสาวรีบออกไปนอกห้องทันทีเพื่อไปหยิบเครื่องปั้มหัวใจเข้ามาถึงแม้ว่าจะสงสัยและตกใจกับภาพของหมอภาคที่แสนจะนิ่งและมีหน้าตายเป็นอาวุธตลอดเวลา แต่พอมาวันนี้กลับมีแต่คลาบน้ำตาเปื้อนหน้าเต็มไปหมด

**( หาข้อมูลผิดพลาดตรงไหนต้องขออภัยด้วยนะคะ เพราะว่าเหตุการณ์ในเรื่องเป็นเหตุการณ์จำลองที่ไรท์เป็นคนแต่งขึ้นมาเองและคิดว่ามันอาจจะเป็นแบบนั้น )

ปึก!

ภาคใช้เครื่องปั้มหัวใจปั้มไปที่หน้าอกของร่างแกร่งจนร่างกายกระตุกอย่างแรง

“ อย่าเป็นอะไรนะ “ ภาคพูดกับตัวเองเบาๆ เขามองไปที่ร่างสูงด้วยแววตาที่สั่นระริก ในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าขอให้สิ่งที่เขาคิดนั้นเป็นจริงด้วยเถิด

ปึก!

ภาคปั้มอีกครั้งและครั้งนี้เมื่อภาคหันมองตรงเครื่องชีพจรก็พบว่าชีพจรของแบงค์นั้นกลับมาเต้นปกติอีกครั้งแล้ว ซึ่งมันทำให้ภาครู้สึกใจชื้นและอุ่นใจขึ้น

“ หมอภาคคะ..หมอ..โอเคนะคะ “ พยาบาลสาวถามภาคด้วยความเป็นห่วง เพราะตอนนี้สภาพของภาคนั้นไม่ต่างจากคนไข้เท่าไหร่นัก ด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวจนแทบไม่เหลือสีอะไรอยู่เลยนอกจากสีขาวที่อยู่ตรงใบหน้า

“ ผมไม่เป็นไร คุณเก็บอุปกรณ์และอย่าพึ่งให้ใครเข้ามา “ ภาคบอกกับพยาบาลสาวเสียงแผ่ว ซึ่งภาคเองก็พยายาที่จะควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติมากที่สุดแล้ว แต่เขาเองก็รู้ว่าไม่สามารถทำได้เท่าไหร่นัก

“ นายเป็นยังไงบ้างครับหมอ “ คนสนิทของแบงค์ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าภายในห้องมีเพียงแค่ภาคเท่านั้น

“ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว พะ..พวกคุณไม่ต้องห่วง ตอนนี้ผมขอให้พวกคุณทั้งหมดออกไปก่อน ผมต้องดูอาการของเขา “ ภาคพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่นเครือแล้วเอ่ยออกไป ลูกน้องทั้งหมดได้แต่มองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่กแต่เพราะรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นคนสำคัญของเจ้านาย พวกเขาจึงยอมถอยออกมาเพื่อให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน

หลังจากที่คนของแบงค์ออกไป ภาคก็เดินเข้ามาหาแบงค์ทันที มือเรียวของภาคจับมือที่ซีดของแบงค์เอาไว้ น้ำตาที่พึ่งแห้งไปได้เริ่มไหลอีกครั้ง

“ ไม่เป็นไรแล้วนะ..ไม่เป็นไรแล้ว มึงใกล้จะหายแล้วนะ เมื่อกี้กูตกใจหมดเลยนะรู้มั้ย..ถ้ามึงเป็นอะไรไป..กูก็ไม่รู้ว่ากูจะเป็นหมอต่อไปเพื่ออะไร “ ภาคบอกกับแบงค์เสียงสั่น ถึงแม้ว่าคนตรงหน้าของเขาตอนนี้จะดูนิ่งและมีใบหน้าที่ซีดตลอดเวลาแต่ถ้าหัวใจของคนตรงหน้ายังคงเต้น เขาเองก็ยังมีความหวังอยู่ตลอด เขาเป็นหมอและเขาจะต้องช่วยให้คนที่ตัวเองรักได้กลับมามีชีวิตที่ดีอีกครั้งถึงแม้ว่ามันจะยากมากแค่ไหนก็ตาม

“ มึงไปทำอะไรมาทำไมถึงได้มีสภาพแบบนี้ “ ภาคถามคนที่หลับด้วยความไม่เข้าใจ

“ เรื่องที่กูมาที่นี่..มันเป็นฝีมือของมึงหรือเปล่า เรื่องดอกไม้ เรื่องคนดูแล..มันคือมึงใช่มั้ยที่เป็นคนจัดการ มึง..มึงยังรักกูอยู่ใช่มั้ยแบงค์ มึงถึงทำแบบนี้ ทำไมไม่ออกมาเจอกันตรงๆล่ะ ทำไมไม่เดินมาหากูตรงๆว่าทั้งหมดนี้มึงเป็นคนทำ ทำไมกู..กูต้องมาเห็นมีในสภาพแบบนี้ด้วย “ ภาคกลืนน้ำลายลงคอแล้วมองใบหน้ายามที่หลับของคนที่ตัวเองรัก

“ กูไม่เคยเปิดใจให้ใครเลยมึงรู้มั้ย.. “ ภาคค่อยๆยื่นมือที่สั่นของตัวเองไปประคองใบหน้าของอีกคนอย่างช้าๆ

“ เพราะกูรอแค่มึง “

“ ขอบใจนะ..ที่วันนี้เราได้เจอกัน ถึงแม้ว่ากูจะไม่อยากเจอมึงในสภาพนี้ก็ตาม แต่กูก็ขอบใจ..ขอบใจจริงๆที่มึงเลือกมาที่นี่ กูอยากขอบใจที่กูได้มาอยู่ที่นี่กับมึง “ ภาคลูบใบหน้าของคนที่รักอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าอีกคนจะช้ำมากไปกว่านี้ น้ำตาที่ไหลออกมานั้นมันเทียบกับความรู้สึกที่มันอยู่ในใจของเขาไม่ได้เลยสักนิด

“ รีบๆฟื้นนะ รีบตื่นมาหากู รีบมาง้อกูนะแบงค์ กูเล่นตัวไม่นานหรอก..ขอแค่มึงตื่นมา “ ภาคพูดเสียงแผ่ว เขาหลับตาลงเพื่อจะหักใจแล้วถอยออกมา

“ มึงต้องไม่เป็นไร ต้องไม่เป็นอะไรแบงค์ ต่อให้กูจะต้องอดนอนเพื่อดูอาการของมึง..กูก็ยอม “ ภาคพูดกับคนบนเตียงนิ่งแล้วเช็ดน้ำตาที่มันไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างให้มันหมดไป ภาคสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วหันหลังเดินออกนอกห้องไปทันที

ภาคเดินเข้าไปที่ห้องตรวจของตัวเอง และเขาก็ได้เรียกพยาบาลที่เป็นผู้ช่วยของเขาให้เข้ามาที่ห้องนี้ด้วย

“ มีอะไรหรือเปล่าคะหมอภาค “ พยาบาลสาวถามด้วยความสงสัย

“ เคสของคุณบดินทร์ผมจะเป็นคนดูแลเอง คุณไม่ต้องให้พยาบาลเข้าไปยุ่งย่ามวุ่นวาย...คนของเขา..พึ่งบอกผมมา “ แน่นอนว่าภาคโกหก และเขาเองก็พอจะเดาได้ว่าลูกน้องของแบงค์ก็คงรู้ว่าเขากับแบงค์นั้นมีความรู้สึกต่อกันยังไง ไม่อย่างนั้นตอนที่เขาสั่งให้ทั้งหมดออกไป ลูกน้องของแบงค์คงไม่ยอมเขาง่ายขนาดนั้น ภาคไม่ใช่คนโง่เขาเองก็รู้เรื่องทุกอย่างดี เพราะตอนที่ยังไม่เกิดเรื่องเมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นทั้งแบงค์และภาคต่างก็เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก แบงค์ยอมภาคในหลายๆเรื่องและทำกับภาคไม่เหมือนกับคนอื่นซึ่งภาคเองก็สัมผัสมันได้เสมอมา เขาถึงได้ตกหลุมรักคนคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ เอ่อ..แล้วพวกเช็ดตัว.. “

“ ผมจะเป็นคนดูแลและคุยกับพวกเขาเอง คุณทำตามที่ผมสั่งก็พอ “ ภาคพูดเสียงนิ่ง ซึ่งพยาบาลสาวก็ไม่กล้าที่จะพูดแทรกหรือมีคำถามอะไรอีก เพราะเธอพอรู้นิสัยของหมอคนนี้อยู่เหมือนกัน มันเลยทำให้เธอได้แค่ยิ้มรับและทำตามคำสั่งเท่านั้น ถึงแม้ว่าในหัวจะมีคำถามมากมายมากแค่ไหนก็ตาม

“ ได้ค่ะหมอ “ พยาบาลสาวพยักหน้ารับและเดินหันหลังออกไปพร้อมกับปิดประตูห้องให้หมอหนุ่มทันที

“ เฮ้อออ “ ภาคถอนหายใจออกมาอย่างเครียดๆ

#โอ๊ยยยยอะไรกันครับเนี้ยยย เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะคะคุณผู้ชมมม

#ขอขอบคุณทุกการติดตามและทุกกำลังใจนะคะ ดีใจที่ผลตอบรับของเรื่องนี้ยังพอมีให้ชื่นใจอยู่บ้าง แหะๆๆ รักคนอ่านเน้ออ