ทั้งตัวและหัวใจ

เขาดึงเธอลงมากอดในท่านอนตะแคงทั้งคู่ สิ่งนั้นยังสอดลึกอยู่ในตัวเธอที่ทำท่าจะขยับให้มันหลุดออกจากกัน

“ อย่าดิ้นสิ ฉันอยากนอนแบบนี้ อยากอยู่ในตัวเธอทั้งคืน ไม่ให้ไปไหน ” เสียงบอกงัวเงียทั้งที่ตาปิดสนิท

“ รสาปวดฉี่น่ะค่ะ แค่จะไปเข้าห้องน้ำ ”

“ งั้นก็รีบไปรีบมา ” เขาว่า เธอแอบยิ้มมุมปากอย่างขัน ๆ

ก่อนลุกขึ้นเดินไปจัดการธุระส่วนตัว แต่ยังไม่ทันเสร็จเขาก็ตะโกนโหวกเหวกเรียก

“ ทำไมนานจัง รีบออกมาสิ ”

“ แป๊บนึงค่า ” เธอตอบกลับก่อนจะรีบจัดการตัวเองแล้วออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเห็นคนตัวโตที่อ้าแขนออกกว้างรออยู่แล้ว เธอก็หัวเราะเบา ๆ อย่างขำ ๆ ปกติแล้วคุณโปรดจะไม่ค่อยพูดค่อยจาอะไรกับเธอมากนัก รอยยิ้มนี่แทบจะไม่ค่อยเห็น แต่วันนี้เขาพูดเยอะและแสดงออกราวกับเด็กขี้อ้อน คงจะดื่มมาเยอะมากเหลือเกิน

“ มานี่ กอดกัน ” เขาว่า พลางดึงแขนเธอให้เข้าไปสู่อ้อมอกกว้างแล้วรัดไว้แน่น

“ แค่ไปเข้าห้องน้ำ เดินสามก้าวก็ถึง คุณโปรดทำเหมือนรสาจะหนีไปไหนไกล ๆ อย่างนั้นแหละค่ะ ”

“ ฉันกลัวเธอหายไปนี่นา อยู่ตรงนี้นะ อย่าไปไหน ”

“ ไม่ไปค่ะ แล้วงานวันเกิดเพื่อนเป็นอย่างไรบ้างคะ สนุกไหม ”

“ ก็ดี แต่ไม่ดีอยู่อย่าง ”

“ ทำไมเหรอคะ ”

“ มันไม่มีเธอไง ทีหลังจะไปไหนฉันจะเอาเธอไปด้วย อยู่ห่าง ๆ แบบนี้ฉันคิดถึงใจจะขาด ”

“ แล้วคุณโปรดจะตอบคนอื่นว่ายังไงล่ะคะ ถ้าเอารสาไปด้วย ”

“ เถอะน่า ไปได้ก็แล้วกัน ” เขาตอบเสียงอ้อแอ้ เธอได้แต่ยิ้ม

“ คุณโปรดนอนเถอะนะคะ พรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้า ”

“ อืม ” เขาตอบเบา ๆ ก่อนทรวงอกกำยำจะกระเพื่อมอย่างสม่ำเสมอในเวลาไม่นาน เธอเองที่ก็เหนื่อยไม่แพ้กันกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรา พลันหูก็ได้ยินเสียงทุ้มพึมพำเบา ๆ

“ อย่าไปไหน ห้ามใครแตะต้องเธอด้วย ฉันหวง เธอเป็นของฉันคนเดียว รู้ไหม ”

ริมฝีปากจิ้มลิ้มคลี่ยิ้มออกมา แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายอาจจะเพ้อเพราะเมามาก แต่หัวใจของเธอก็อดชุ่มชื้นขึ้นมาไม่ได้

เพราะเธอเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจไปแล้ว...

ตีห้า

วรรณรสา ตื่นมาปฏิบัติกิจวัตรประจำวันของเธอนั่นคือเตรียมมื้อเช้าให้ทั้งเจ้าบ้านทั้งสองท่าน นั่นคือ ปรเมธ คนพ่อ และ โปรดปราน คนลูก โดยคนหลังนี้จะออกฤทธิ์ออกลายอาละวาดทันทีถ้าข้าวต้มหรืออาหารใด ๆ ที่เขาได้ชิมไม่ใช่รสมือแม่ครัวรสา

และเธอไม่ลืมที่จะปลุกโปรดปรานให้กลับไปนอนที่ห้องก่อนที่ใคร ๆ จะมาเห็น

ใช่แล้ว ทั้งคู่แอบแซ่บโดยที่ไม่ได้เปิดเผยให้คนในบ้านรู้แม้แต่ปรเมธผู้เป็นพ่อ

มันเป็นเรื่องที่วรรณรสาไม่เคยคิดมาก่อน ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ เพราะความสัมพันธ์ของเธอกับคุณโปรดเริ่มจาก คำว่า เกลียดขี้หน้า

ทุกสิ่งเริ่มขึ้นเมื่อสามเดือนที่แล้ว...

คุณปรเมธ วัยหกสิบ พ่อของโปรดปราน เดิมทีนิสัยเจ้าชู้มาก เจ้าชู้จนแม่ของโปรดปรานจิตตก กลายเป็นโรคซึมเศร้าและตรอมใจตายในท้ายที่สุดเมื่อปีที่แล้ว เขาจึงอคติกับพ่อเสมอว่าเพราะความเจ้าชู้ของท่านจึงทำให้แม่ตาย

แต่ความเป็นจริงคือแม้ว่าจะแอบหาเศษหาเลยนอกบ้านอยู่บ่อยครั้ง แต่ผู้หญิงคนเดียวที่ท่านรักก็มีแต่เพียงแม่ของโปรดปรานเท่านั้น

หลังจากที่ภรรยาเสีย ลูกชายก็มึนตึงใส่ ทำให้ปรเมธเครียดมาก เขามักจะขับรถไปนอกบ้านคนเดียว ไปเดินเล่นสวนสาธารณะ ไปวัด หรือไปเดินเล่นชานเมืองตามลำพัง ตามตลาดของกินบ้าง ตลาดน้ำบ้าง จนกระทั่งเขาได้พบเจอกับผู้หญิงที่เติมความชุ่มชื้นในหัวใจได้อีกครั้ง

เขาไปเดินเล่นที่ตลาดเช้าแถบชานเมืองแห่งหนึ่ง และได้พบร้านขายขนมหวานที่นั่น มีโต๊ะให้นั่งกินสามสี่โต๊ะที่หน้าห้องเช่า มีแม่ค้าหน้าหวานสองคน คนพี่ชื่อวรดา วัยยี่สิบเจ็ด ส่วนคนน้องชื่อ วรรณรสา วัยยี่สิบสอง

ฝีมือทำขนมของเธอยอดเยี่ยมมากจนเขาติดใจ กลายเป็นว่าไปกินบ่อยขึ้น ได้พูดจากันมากขึ้น แลกเปลี่ยนเรื่องราวของกันและกันบ่อยขึ้น จนได้รู้ว่าทั้งสองคนกำพร้า พ่อแม่และสู้ชีวิตเหลือเกิน โดยเฉพาะวรดาคนพี่ที่เสียสละไม่เรียนหนังสือเพื่อทำขนมขายส่งน้องเรียน

ยิ่งได้พบกัน พูดคุยกันก็ยิ่งถูกคอ อายุไม่ใช่อุปสรรคระหว่างปรเมธและวรดา ทั้งคู่เกิดเห็นอกเห็นใจและตกหลุมรักกันและกันไม่รู้ตัว