ตอนที่ 14 ลูกค้าวีไอพี 3

“เทียนหอม! อย่าเพิ่งไปพี่มีเรื่องจะคุยด้วย!” เมลตะโกนตามหลังเทียนหอมเสียงดัง เพราะกลัวว่าจะตามไม่ทัน

“พี่เมลมีเรื่องอะไรเหรอคะ?” เทียนหอมถามกลับด้วยความสงสัย

“จะกลับบ้านแล้วเหรอ? พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”

“เทียนจะไปโรงพยาบาลค่ะ พอดียายไม่สบายต้องนอนดูอาการที่โรงพยาบาลค่ะ”

“พี่ก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย”

“พี่เมลมีเรื่องอะไรจะคุยกับเทียนเหรอคะ?”

“คือวันนี้มีคนสนใจเทียน” เมลพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“คนไหนคะ?”

“ก็คนนั้นไง คนที่เรียกให้เทียนไปดูแลที่โต๊ะ”

“โต๊ะวีไอพีสิบสองเหรอคะ?”

“ใช่จ้ะ เขาเป็นรุ่นพี่ที่สนิทกับพี่พอดี”

“ที่ชื่อมาร์เวลใช่ไหมคะ?”

“ใช่ๆ นี่เทียนไม่รู้อะไรเลยใช่ไหม”

“รู้อะไรคะ?”

“ก็เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมยังเป็นเจ้าของบริษัทอีก ที่สำคัญเขาสนใจเทียนด้วยนะ” เมลพยายามพูดเพื่อให้เทียนหอมสนใจและคล้อยตาม

“สนใจเทียน?” เทียนหอมแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

“ใช่ พี่ก็เลยอยากจะให้เทียนลองเก็บไปคิดดู”

“คิดเรื่องอะไรคะ?” เทียนหอมยืนนิ่งด้วยความไม่สบายใจ

“คือเขาสนใจและอยากจะรู้จักเทียนมากกว่านี้ ถ้ายอมเปลืองตัวนิดหน่อยเทียนจะได้เงินใช้อย่างสบายเลยนะ แถมไม่ต้องเหนื่อยทำงานหนักแบบนี้อีก พี่รู้ว่าเทียนไม่ชอบ แต่เทียนลองเก็บไปคิดดูนะยังไม่ต้องรีบตัดสินใจ ลองคิดดูให้ดีก่อน”

เมลรู้ดีว่าเทียนหอมเป็นคนยังไง แต่ถ้าหากมีเรื่องที่จำเป็นต้องใช้เงินจริงๆ วิธีที่เธอแนะนำก็จะเป็นทางออกให้เทียนหอมได้เช่นกัน

“พี่เมล…” เทียนหอมหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ความคิดมากมายต่างรุมเร้าเข้ามาในหัว เธอรู้สึกกดดันและกังวลในสิ่งที่พี่รหัสบอก

“ลองเก็บไปคิดดูก่อนนะ พี่ไปก่อน”

“ค่ะ” เทียนหอมพยักหน้าตอบ ก่อนที่พี่รหัสจะเดินออกไป

ในระหว่างทางไปโรงพยาบาลเทียนหอมรู้สึกหนักอึ้งอยู่ภายในใจ เธอรู้สึกสับสนและคิดมากไปหมด เธอมองบรรยากาศในยามค่ำคืนด้วยความเศร้า คำพูดของพี่รหัสลอยเข้ามาในหัวเธออยู่ตลอดเวลา

“ถ้าเราทำแล้วชีวิตจะดีขึ้นจริงเหรอ แต่วิธีนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่เราอยากทำเลยนะ มันจะคุ้มค่ากับสิ่งที่เราต้องเสียไปหรือเปล่า” เทียนหอมทำได้เพียงแค่ถามตัวเองซ้ำๆ แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะให้คำตอบตัวเองได้เลย

เทียนหอมเดินไปด้วยความรู้สึกสับสน ในใจก็คิดว่าตัวเองจำเป็นต้องทำเพราะเรื่องเงินที่ไม่มีทางออก แต่อีกใจก็ยังเชื่อมั่นในตัวเองว่าสักวันเธอจะทำทุกอย่างได้เป็นอย่างดี เธอต้องคิดทุกอย่างให้ดีเพราะถ้าหากเธอเลือกที่จะทำ เธอจะไม่มีวันย้อนทุกอย่างให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก

โรงพยาบาลในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ ตึกผู้ป่วยก็ปิดไฟจนแทบจะทุกตึก มีเพียงแสงไฟจากทางเดินที่ส่องสว่างตลอดทาง

“ทำไมชีวิตถึงได้ยากขนาดนี้!” เทียนหอมพูดกับตัวเองเสียงสั่น เธอพยายามคิดหาทางออกให้กับตัวเองมาตลอด แต่เธอก็ยังตัดสินใจไม่ได้เลยว่าจะต้องทำยังไงต่อไปดี

“เราก็แค่อยากให้ยายมีชีวิตที่ดีขึ้น อยากเรียนจบพร้อมเพื่อน อยากทำงานที่มั่นคง แต่ทำไมทุกอย่างถึงต้องยุ่งยากวุ่นวายไปหมด” เทียนหอมพึมพำกับตัวเองพร้อมทั้งน้ำตา

ถึงแม้จะรู้สึกสับสนและอ่อนแอ แต่ชีวิตเทียนหอมก็ต้องเดินหน้าต่อไป เธอเช็ดน้ำตาและพยายามตั้งสติคิดถึงยายที่กำลังรอเธออยู่ พร้อมกับคิดถึงความฝันในอนาคตที่เธอคิดเอาไว้ เธอรู้ว่าการตัดสินใจเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ซึ่งเธอก็ต้องการเวลาคิดให้ดีและคิดให้รอบคอบเสียก่อน จะได้ไม่มีผลกระทบตามมาทีหลัง

เทียนหอมหยุดชะงักพร้อมกับเงยหน้ามองไปที่ท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่มีแสงดาวระยิบระยับผสมกับแสงไฟที่อยู่ตามทางเดินของโรงพยาบาล

“เราจะต้องทำยังไงต่อไปดี…” หญิงสาวถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาด้วยหัวใจที่ว่างเปล่าและล่องลอย

ความคิดของเทียนหอมวนเวียนไปมาพร้อมกับคิดหาทางออกที่จะทำให้เธอก้าวผ่านปัญหานี้ไปให้ได้

เมื่อมาถึงตึกผู้ป่วยหญิงที่ยายนวลจันทร์อยู่ เทียนหอมถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าด้วยความเหนื่อยล้า

หญิงสาวเดินไปยังเตียงที่คุ้นเคยด้วยใจที่จดจ่อ แต่ที่เตียงกลับว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลยสักคน เทียนหอมหัวใจสั่นไหวพยายามมองไปรอบๆ แต่คนที่อยู่เตียงข้างๆ ก็นอนหลับกันหมด

..

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ