บทที่ 1

“พี่เก้าต้องช่วยน้อง”

เสียงที่เรียกเอ่ยชื่อเขานั้นสั่นเจือไปด้วยเสียงสะอื้น คนเป็นพี่ชายใจแทบขาด เมื่อเห็นน้องสาวของตน ครอบครัวคนเดียวของเขาที่เหลืออยู่กำลังร้องไห้เหมือนคนจะขาดใจแบบนั้น

“มีอะไรยัยแก้ม ค่อยๆ พูดค่อยๆ จา พี่ช่วยได้ก็จะช่วย”

เมื่อได้ฟังคนเป็นพี่เอ่ยแบบนั้น แทนที่จะซาสะอื้น เธอกลับโผเข้ากอดเขา แล้วร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม

“ไม่ พี่เก้าต้องรับปากก่อนว่าจะช่วยแก้ม รับปากแก้มก่อนสิคะ”

เมื่อเห็นพี่ชายลังเล ศรันย์พรก็ทำเศร้าโศกปิ่มว่าใจจะขาด เธอรู้ดีว่าทำอย่างไรจะได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการ คนอย่างศาสตรา ผู้ชายที่เฉลียวฉลาด เข้มแข็ง เป็นผู้นำ เป็นที่เกรงขามของใครต่อใครด้วยบุคลิกของเขาที่นิ่ง เย็นชา และด้วยหน้าที่การงานของเขา ที่เป็นระดับหัวหน้าภาควิชาได้ตั้งแต่อายุยังไม่ถึงสี่สิบปี แน่ล่ะ...น้อยคนนักที่เขาจะยอมลงให้ แทบจะมีเพียงคนเดียวด้วยซ้ำ คือเธอ...น้องสาวสุดที่รัก

อาการเสียอกเสียใจ ร้องไห้เหมือนจะขาดใจตายไปต่อหน้า ทำให้ศาสตราถอนใจเล็กน้อย ก่อนจะปลอบประโลมน้องสาว ใจของเขาร้อนเร่ากับสิ่งที่น้องสาวเป็น ไม่รู้ว่าศรันย์พรทุกข์ร้อนอะไร หนนี้คงจะหนักหนา เพราะหล่อนไม่ใช่คนอ่อนแอ ร้องไห้ง่ายดายนัก

ศรัยน์พรจะร้องไห้ ก็เพียงเพราะต้องการเล่นละคร...

ใช่ เล่นละคร

หล่อนเป็นนักแสดงแถวหน้าคนหนึ่ง ในวงการตอนนี้ศรันย์พรคือนัมเบอร์วันของนางเอก งานของหล่อนเต็มตารางทุกวัน อีเว้นท์มีไม่ขาด และหล่อนเนื้อหอม โปรไฟล์ดีมาก มีแฟนละครรักเป็นจำนวนมาก และอีกไม่นานหล่อนกำลังจะโกอินเตอร์ไปยังประเทศจีน รอแต่พี่ชายอนุมัติ ซึ่งแน่ล่ะ หล่อนมีวิธีให้เขายอมได้ในที่สุด หล่อนต้องการอะไร ไม่ว่าจะเดือนหรือดาว ถ้าทำได้ศาสตราก็จะหามาประเคนหล่อน

การรับรู้ของหล่อนคือหล่อนและเขามีกันเพียงสองคนพี่น้อง เหลือกันเพียงแค่นี้

ส่วนจิตใต้สำนึกของศาสตรา การที่เขาดูแล ห่วงใยและทุ่มเททุกสิ่งให้น้องสาวได้ มันมีอะไรมากกว่านั้น...

“โอเค พี่รับปาก”

“ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร พี่เก้าก็จะทำให้แก้ม” คำขอ คาดคั้นแม้จะฟังแล้วแปร่งๆ แต่เขาก็พยักหน้า ทำให้น้องสาวยิ้มได้ทั้งน้ำตา

“อืม...ตามนั้น”

“พี่เก้าต้องไปจัดการ เรื่องของคนๆ หนึ่งให้แก้ม พี่เก้ารับปากนะคะ รับปากแล้ว”

หล่อนยังย้ำ ศาสตราขยับแว่นที่สวม แล้วเอ่ยเสียงขรึมๆ หนักแน่น ตามแบบของเขา

“พี่รับปากแล้ว พี่ไม่เคยทำให้แก้มหรือน้องรัก”

“ก็เพราะว่าพี่เก้าไม่เคยผิดสัญญายังไงล่ะคะ แก้มถึงขอ แก้มกลัวว่าพี่เก้าจะไม่ทำเรื่องนี้ให้กับแก้ม”

หล่อนทำเสียงอ่อนอย่างประจบประแจง ศาสตรามองตาหล่อน นัยน์ตานั้นแม้จะเอ่อไปด้วยหยาดน้ำตา หากมันฉายประกายประหลาดบางอย่างที่ทำให้เขานึกสังหรณ์ว่าสิ่งที่เขาถูกร้องขอให้ไปจัดการ จะต้องไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แน่นอน

“ว่ามา...พี่จะไปจัดการให้”

“แก้มอยากให้พี่เก้า รับผู้หญิงคนหนึ่งให้เป็นเด็กของพี่เก้าเสีย พี่เก้าทำได้ไหมคะ”

“หืม? หมายความว่ายังไง”

“แก้มหมายความว่า...”

ศรันย์พรปาดน้ำตา แล้วยิ้มให้กับพี่ชาย นัยน์ตาของหล่อนเจิดจ้า บ่งบอกถึงความคับแค้นภายในที่ลุกเรือง

“แก้มอยากให้พี่ทำยังไงก็ได้ ให้นังคนนั้นมันเป็นของพี่เก้า หรือของใครก็ได้ไปเสีย ทำให้มัน...เลิกมายุ่ง เลิกมาข้องเกี่ยวกับคุณแอมป์ พี่เก้าทำให้แก้มได้ไหม?”

เขากลืนน้ำลาย...แล้วตกลงใจพยักหน้า

อย่างที่เขาบอกไปกับศรัยน์พร กับหล่อน เขาทำให้ได้ทุกอย่าง

“แต่ก่อนที่พี่จะไปทำตามที่แก้มขอ พี่ขอรู้เรื่องของผู้หญิงคนนั้นและเหตุผลก่อน แก้มต้องบอกพี่ตามตรง ว่าทำไม”

ศรันย์พรกัดริมฝีปากเล็กน้อย หล่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดเปิดรูปของผู้หญิงคนนั้นให้กับพี่ชายของหล่อนดู พร้อมกับบอกเหตุผลทั้งหมด ว่าทำไมหล่อนถึงต้องการให้เขาไปทำอะไรแบบนั้น

ศรันย์พรต้องการมั่นใจว่าคนที่หล่อนให้ไปทำงานนี้จะต้องทำมันได้สำเร็จ และนังผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีทางมาขวางชีวิตของหล่อนได้อีกต่อไป เมื่อหล่อนบอกเล่าเรื่องราวไปแล้วทั้งหมด พี่ชายจะต้องเจ็บแค้นและเห็นด้วยตามที่หล่อนต้องการ

ใช่...

เขาจะต้องเห็นด้วย

และจัดการนังผู้หญิงคนนั้น

หึ...

สิ่งที่มันควรค่า คือของเล่น...ของพี่ชายหล่อน เท่านั้น

นังอรุณพิไล