4.ของหวาน

ฌอนอมยิ้มบางเบา ก่อนเอ่ยเสียงเรียบออกมา

“ทั้งหมดผมทราบในที่ประชุมแล้ว ผมตั้งใจลงไปดูตลาดด้วยตนเอง สาขานี้เป็นแฟรนไชส์ยุคแรกๆ ของเรา หากต้องปิดตัวลง คุณแม่ผมคงเสียใจมาก”

เมื่อเขากล่าวจบจึงเตรียมผละจาก

“เดี๋ยวก่อนค่ะ”ญาดารั้งเขาไว้พร้อมด้วยการหวังควงแขนชายหนุ่ม แต่เขายกมือห้ามเสียก่อน

“ดาวรู้ว่า สิ่งที่คุณตัดสินใจแล้วคงเปลี่ยนแปลงยาก แต่เรื่องนี้ให้ดาวลงไปดูแทนก็ได้นี่คะ หรือจะเป็นคมสันก็ดี ทำไมคุณต้องเอ่อ...เสียเวลาด้วย อย่าลืมสิคะ ...ตั้งไข่ยังเล็ก ตาหนูต้องการคุณมาก”

ญาดายกเรื่องลูกชายสุดน่ารักของเขามาอ้าง และทำให้ชายหนุ่มใจอ่อนยวบ

“ผม...” เขาหยุดสักเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงจริงจัง และค่อนข้างห้วน

“ผมจะพาตั้งไข่ไปด้วย ถือว่านี่เป็นการลาพักร้อนยาวๆ สักอาทิตย์ คิดว่าคงไม่มีใครขัดใช่ไหม”

ฌอนตอบพร้อมมองไปทางคมสัน ยามนั้นเลขาคนสนิทได้แต่ยิ้มแหย

“ได้ซีครับ ทางนี้มีคนดูแลงานแทนเจ้านายอยู่แล้ว”

ญาดาหันไปค้อนให้คนสนิทฌอน ก่อนปั้นเสียงให้ปกติที่สุด

“ถ้าอย่างนั้น ดาวขอตามไปอีกคนดีไหมคะ เผื่อมีอะไรต้องช่วยเหลือเกิน”

“ไม่จำเป็น เรื่องนี้ผมอยากรู้ทุกอย่างด้วยตนเอง และแม่คงอยากให้ผมทำแบบนี้ เหมือนที่ท่านทำเสมอมาตลอดระยะเวลาหลายสิบปี ด้วยการออกไปพบลูกค้าและร้านต่างๆ ดูแลพวกเขาแบบเพื่อน เป็นครอบครัว แบบคนที่ไว้ใจกันได้ ไม่ใช่ในฐานะนายใหญ่ของสวัสดีเบเกอรี่”

ฌอนกล่าวตามแผนที่วางไว้ เป็นตอนนี้ที่ทำให้ใบหน้าญาดางอคว่ำ

“ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วง แต่ตอนนี้เพื่อนของเรากำลังจะจมน้ำ และผมคงรอช้าไม่ได้” เมื่อประกาศจบ ฌอนจึงก้าวจากไปโดยไม่หันหลังกลับ ปล่อยให้ญาดากระทืบพื้นด้วยความโมโห

“คอยดูนะคะคุณฌอน ยังไงดาวก็ต้องเป็นแม่ตั้งไข่ และคุณต้องเป็นสามีของดาว แต่เพียงผู้เดียว...”

คมสันที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้ยินเต็มสองหู เขามองสาวสวยจัดอย่างไม่วางตา จนอีกฝ่ายผิดสังเกต

“ไปสิ ตามไปรับใช้คุณฌอน อย่าลืมว่าต้องรายงานฉันตลอดยี่สิบชั่วโมง ถ้ามีแม่สาวแรดๆ ที่ไหน เข้าใกล้เขาละก็ รู้ใช่ไหมว่าต้องทำอย่างไร”

ชายหนุ่มไม่ตอบ เขาได้แต่ยิ้มด้วยสำหรับเขาแล้วญาดาคงไม่สมหวังเป็นแน่

“แกมองอะไรหา คมสัน” เมื่อโกรธหล่อนก็ชี้หน้าเขา

“โอ้ ผมเป็นเพียงคนรับใช้ เจ้านายไม่กล้าพูดอะไรหรอกครับ”

“แล้วที่ยิ้มเยาะฉันหมายความว่าอะไรหา”

“ก็ ผมรู้เพียงแต่ว่า เจ้านายชอบของสวยๆ งานๆ น่ารักน่าทะนุถนอม แล้วต้องซ่อนความแก่นเซี้ยวซาบซ่าน อะไรที่มันดูไม่แพง ไม่เร้าใจเจ้านายเขาก็ต้องหาทางหนีไปให้ไกลน่ะครับ” คมสันที่เงียบอยู่นาน พอถูกอีกฝ่ายแสดงกิริยาทรามใส่ เลยหลุดปากออกไปเยอะ

“นี่แกด่าฉันเหรอ”

“เปล่าครับ แค่บอกความจริงให้คุณทราบ และรอต้อนรับหวานใจ เอ๊ย ภรรยาคุณฌอนได้เลย แล้วไม่ต้องกลัวว่าจะตกกระป๋องนะครับ เพราะคุณไม่เคยอยู่ในสายตาคุณฌอนตั้งแต่แรกแล้ว”

“ไอ้คมสัน ฉะ ฉัน...จะไล่แกออก”

“ไล่ผมออก โอ๊ยกลัวจังเลยครับ ก่อนจะไล่ใคร ผมว่าคุณดาวเตรียมเก็บข้าวของตัวเองเกินเถอะ”

เมื่อตอกหน้าอีกฝ่ายจบ คมสันก็เดินเชิดหน้าตัวจากไปเพื่อติดตามให้ความช่วยเหลือเจ้านายใหญ่ของอาณาจักรขนมหวาน

หนุ่มรูปงามที่ทำให้พายหอมต้องเสียวสาวเป็นครั้งแรกแบบในฝัน เขายังป้วนเปี้ยนอยู่ในใจหล่อนทุกคืน

หล่อนเห็นเซฟรูปฌอนจากหน้าแฟนเพจบริษัทสวัสดีเบเกอรี่ และเก็บไว้ในมือถือเครื่องเก่ามาก เป็นรูปขณะที่ชายหนุ่มถ่ายเปิดสาขาใหม่ในห้างหรู กระนั้นใบหน้าและรูปร่างสูงใหญ่ก็ฝังอยู่ในความทรงจำหญิงสาว ผู้ที่ชีวิตนี้ยังไม่เคยมีชายใดเข้ามาวิ่งวนในหัวใจ

หนึ่งปีก่อน ช่วงปิดเทอม พายหอมตัดสินใจไปทำงานที่สวัสดีเบเกอรี่ เพื่อเก็บเงินเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย เป็นช่วงเวลาราวหกเดือนเศษ แต่หล่อนสนุกมาก และมีโอกาสได้พบเขา ซีอีโอหนุ่มลูกครึ่งไทย-แคนนาดา เขาหล่อเหลาเป็นขวัญใจทุกคน

พายหอมได้มีโอกาสพูดคุยกับเขานิดๆ หน่อยๆ แต่เพียงเท่านั้น หล่อนก็คิดเป็นตุเป็นตะว่าในอนาคตจะได้เป็นหญิงสาวที่อยู่เคียงข้างฌอน

“ตั้งใจทำงานนะครับ และหวังว่าเร็วๆ นี้เราจะได้พบกันอีก”

คำพูดฌอนยังฝังใจ และสร้างความหวังให้หล่อนเป็นอย่างมาก

ซึ่งระหว่างทำงานในแผนกจัดส่งสินค้า พายหอมได้ยินข่าวซุบซิบมากมายเกี่ยวกับฌอน และหล่อนตามติดทุกข่าวที่เกิดขึ้น

พร้อมกันนั้นก็หาวิธีได้ใกล้ชิดเขาเท่าที่พนักงานตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะกระทำได้ หล่อนได้รับการช่วยเหลือจากทั้งญาติที่ทำงานให้ฌอน และเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ที่คอยเชียร์อยู่เสมอ

“คุณฌอน หล่อลากดินเลยนะอีหนู และรวยมากๆ ถ้าเอ็งจับได้ละก็ ชาตินี้เป็นคุณนายสบายเลย”ป้าแม่บ้านบอกด้วยน้ำเสียงออกรสออกชาติ

“ใช่ๆ แล้วไม่ต้องห่วงว่าเขาจะนอกลู่นอกทางด้วย ขานี้รักเมียมาก ตั้งแต่ภรรยาเก่าเสียชีวิต เขาก็ไม่มองใครเลย แต่จะมีก็แค่ยายญาดา พี่สาวเมียเก่า ขานั้นทำยังไงคุณฌอนก็ไม่แล” สาวใหญ่อีกคนบอกพายหอม

“เอ ขนาดพี่สาวเมียเขายังไม่สน แล้วเด็กๆ ตาดำๆ กะโปโลอย่างหนู คุณฌอนจะมองเหรอ” หล่อนว่าเสียงอ่อนแรง

“เฮ้ย ถ้าอยากได้ผัวถูกใจเอ็งต้องหัดอ่อย หัดหว่านเสน่ห์ให้เป็นซีวะ สาวอีสานเนี่ยถูกใจหนุ่มฝรั่งอยู่แล้ว สู้เขาเว้ยอีหล้า มีอะไรงัดออกมาใช้ให้หมด ทั้งนม ทั้งก้น และนาผืนน้อย” สาวประเภทสองสุดร้อนแรงแนะหล่อน พร้อมแสดงท่าทางโปรยเสน่ห์อย่างเหลือร้าย

“แล้วมีวิธีไหนที่ง่ายกว่านี้ไหมคะ หนูพายอยากเอ่อให้คุณฌอนเขามองเห็นหนูสักครั้ง”

“เอาอย่างนี้ หนูพายก็โป๊พองาม แรดให้หรู และพร้อมจะถูกกดเมื่อผู้ชายมีอารมณ์” หัวหน้าแผนกหนุ่มใหญ่เอ่ยเสียงดัง

พายหอมได้ยินเข้าก็หน้าแดงระเรื่อ หล่อนขัดเขินมาก แต่ในใจพร้อมกระทำทุกอย่าง ขอเพียงแค่ได้กินฌอน

“อุ๊ย หนูไม่ฟังพวกพี่ๆ แล้ว บอกให้ทำอะไรก็ไม่รู้”

พายหอมปิดหน้าปิดตา หล่อนอายอยู่มาก แต่ใจกำลังคิดเรื่องที่เผด็จศึกชายหนุ่มเอาไว้ให้อยู่หมัด

และวันสุดท้ายที่ก่อนก้าวออกจากอาณาจักรขนมหวาน พายหอมได้ใบรับรองการทำงานด้วย นับเป็นโชคดีที่หล่อนได้ถ่ายภาพรวมกับฌอน ร่วมกับพนักงานอีกหลายสิบชีวิต ภาพในวันนั้นยังตราตรึงในหัวใจ

“ขอบคุณที่เป็นส่วนหนึ่งกับเราสวัสดีเบอร์เกอร์รี่” ฌอนกล่าวกับหล่อนเช่นนั้น พร้อมจับมือแน่น แม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีสั้นๆ แต่พายหอมยังหวนคิดถึงเสมอ

“คือ หนูพายไม่ได้แค่อยากร่วมงานค่ะ อยากร่วมชีวิตคู่ด้วยได้ไหมฮิ ๆ” หล่อนพูดกับตัวเอง และหัวเราะออกมา