บทที่ 1 ผู้หญิงของพี่ชายแฝดสาม [1]

เหมือนถูกฟ้าผ่าตอนกลางวันแสกๆ นรีนุชแทบค้นหาเสียงตัวเองไม่เจอราวกับมีก้อนสะอื้นมาจุกอยู่ที่คอ หลังจากได้ฟังคำพูดอันน่าตกใจของพี่ชายคนโตสุดของบ้าน

“อะ…อะไรนะคะ”

“ไอ้พี่นุมันพูดเข้าใจยากตรงไหนวะ หนูแนนแค่ต้องมาเป็นของเล่นบนเตียงให้พวกพี่สามคนเอ็นดูทั้งกลางวันและกลางคืน มาคอยปรนนิบัติรับใช้พวกพี่ ทำให้พวกพี่มีความสุขกับร่างกายของเราไง”

“มะ...ไม่นะคะ แนนไม่ทำ! พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ พวกเราโตมาด้วยกัน แนนทำไม่ได้หรอกค่ะ” เธอไม่ได้ฟังผิด ไม่ได้หูเพี้ยน เพราะงั้นถึงส่ายหน้าไปมาแรงๆ

เรื่องแบบนี้มันไม่ถูกต้อง เธอเป็นน้องสาวของวกเขา น้องสาวจะให้มีอะไรกับพี่ชายตัวเองได้ไง ถึงจะไม่มีสายเลือดเดียวกันก็เถอะ ทำไมพวกพี่ชายถึงยื่นทางเลือกที่แสนทำร้ายจิตใจและน่าเจ็บปวดนี้ให้เธอ

“ถ้าทำไม่ได้ก็ไสหัวไปจากบ้านหลังนี้ซะ ที่นี่ไม่ต้องการคนเนรคุณ!” นนทกรตวาดเสียงดังแข็งกร้าว ดวงตาดุดันจ้องเขม็งนรีนุชราวกับจะกินเลือดกินเนื้อจนเธอผงะ เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความกลัวสุดขั้วหัวใจ

พี่ชายที่เคยปกป้องเธอกำลังจะผลักไสไล่ส่งเธอไปให้พ้นจากชีวิต นี่เธอจะต้องกลับไปอยู่คนเดียวอีกแล้วเหรอ

“ฮือๆๆ ไม่นะคะ อย่าไล่แนนไปไหนเลย แนนไม่มีที่ไปจริงๆ พี่นุ พี่เนส พี่นิว แนนขอร้อง แนนไหว้ล่ะ คุกเข่าให้ก็ได้ อย่าให้แนนออกไปจากบ้านหลังนี้เลย แนนไม่มีที่ให้ไปแล้วจริงๆ ฮือออ”

ร่างบอบบางถลาลงไปนั่งคุกเข่าพนมมือแนบอกเงยหน้าขอร้องพี่ๆ ทั้งน้ำตา ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวหอบโยน แต่แฝดสามคนกลับนิ่งเงียบไม่มีท่าทีว่าจะเห็นอกเห็นใจเธอเลยราวกับเธอเป็นแปลกหน้าในสายตาพวกเขา

“แนนจะไปคุยกับพ่อภูแม่นวล ฮึก!”

“ก็เอาเลยสิ พ่อแม่พวกพี่ก็คงจะใจอ่อนแล้วพูดว่าไม่เป็นไร พวกท่านไม่ต้องการให้หนูแนนตอบแทนบุญคุณอะไรทั้งนั้น” นนทกรพูดเสียงเย้ยหยันดักทางไว้หมด

“หนูแนนคิดจะใช้ความใจดีของพ่อแม่พวกพี่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อ อยู่ฟรีกินฟรีได้เรียนหนังสือสูงๆ รู้มั้ยว่าหนูแนนโชคดีกว่าเด็กกำพร้าคนอื่นมาก ชีวิตพลิกผันได้กลายเป็นเจ้าหญิงที่เพื่อนๆ ในโรงเรียนพากันอิจฉา” พี่เนสค่อนแคะเธอ หยิบเอาเรื่องเก่าๆ มาพูดซึ่งมันคือเรื่องจริงทั้งหมด

จากเด็กกำพร้ามีแต่ตัวกลายเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ที่ใครๆ ต่างก็พากันอิจฉา เธอเพียบพร้อมทุกอย่าง ได้ใช้นามสกุลดัง ได้เข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังงาม มีชีวิตหรูหราฟู่ฟ่าอย่างที่ไม่เคยนึกฝันมาก่อน

พี่เนสพูดถูกต้องทั้งหมด เธอโชคดีมาก โชคดีที่สุดเลย

“แนน…ฮึก! จะ จะต้องทำอะไรบ้างคะ นะ แนน...อยากอยู่ที่นี่ต่อ อยากอยู่ในบ้านหลังนี้ ฮือ…อยากอยู่กับพ่อภูแม่นวล อยากอยู่กับพี่ๆ ทุกคนด้วย”

เธอไม่อยากสูญเสียครอบครัวที่สำคัญที่สุดไป ต่อให้พวกพี่ๆ จะพูดจาร้ายกาจเชือดเฉือนหัวใจเธอจนกลายเป็นแผลเหวอะหวะ แต่พวกเขาคือคนที่อยู่ด้วยกันกับเธอนับตั้งแต่จำความได้ เธอไม่เคยลืมความใจดีและรอยยิ้มที่พวกเขามอบให้ในวันแรกที่พบกัน

“ลุกขึ้นมานั่งคุยกันดีๆ ก่อน”

พี่นุเดินมากุมมือเธอที่ยังยกไหว้อยู่ พร้อมกับโอบไหล่พยุงให้ลุกขึ้นยืนพาเดินมานั่งโซฟา พี่เนสกับพี่นุเดินมานั่งโซฟาอีกตัวจ้องเธอตาไม่กะพริบ สายตาที่มองเธอดูแปลกไปจากเดิม ลุ่มลึกร้อนแรงอ่านยากจนดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ สัมผัสจากพี่นุก็ให้ความรู้สึกแตกต่างจากก่อนหน้านี้ลิบลับ

นรีนุชขนลุกซู่ขึ้นมาฉับพลันราวกับถูกกระแสไฟฟ้าแล่นปราดเข้าสู่ร่างกายทันทีที่นรินทรก้าวเข้ามาจับมือ

“เป็นผู้หญิงของพวกพี่ สร้างความสุขให้พวกพี่จนกว่าจะพอใจ” พี่นุพูดกระชับสั้นๆ

“ทำหน้าที่ของผู้หญิง…ทุกอย่างที่ผู้หญิงสมควรทำให้ผู้ชายมีความสุข” พี่เนสพูดเสริม

“ปรนนิบัติพัดวี ดูแลเรื่องอาหารการกิน เสื้อผ้า รวมถึงเรื่องบนเตียง” พี่นิวขยายความให้มองเห็นภาพชัดขึ้นอีก แต่ทำเธอช็อกไปแล้ว

“น...นี่มัน ล้อเล่นใช่มั้ยคะ เราเป็นพี่น้องกันนะคะ!”

“พี่น้องไม่แท้นี่ คนละสายเลือดจะเอากันไม่ได้รึไง” พี่นิวโต้แย้งด้วยสีหน้ากวนๆ ท่ามกลางความสับสนระคนตกใจของเธอ

“ทะ…ทั้งสามคนเลยเหรอคะ”

เรื่องแบบนี้มันทำได้จริงๆ เหรอ?!

“แน่นอนสิ! ถึงจะหน้าเหมือนกันแต่ก็ไม่ใช่คนเดียวกัน จะเอาเปรียบคนที่เหลือได้ไง พี่ไม่ยอมหรอก!”

“ตะ…แต่ว่า…” นรีนุชกลืนน้ำลายหนืดเหนียวลงคออย่างหวาดๆ เธอต้องรองรับอารมณ์ของพี่ชายทั้งสามคน มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน!

นรีนุชไม่ใช่เด็กน้อยอ่อนต่อโลกขนาดที่ไม่เข้าใจคำพูดของ

พวกพี่แฝด เธอต้องตอบแทนบุญคุณพ่อแม่พวกเขาด้วยร่างกายของเธอ เพราะเธอคือส่วนเกินที่เข้ามาแย่งความรัก มาขอแบ่งปันความสุขความสบายทั้งหมดจากพวกเขา