3 เพื่อนใหม่

วันนี้เป็นวันที่บัวบงกชจะต้องเข้าไปอยู่หอพัก เด็กสาวรู้สึกกังวลมาก เธอไม่รู้ว่าเพื่อนที่หอพักจะเป็นยังไงเรียนการสอนจะต่างจากโรงเรียนเดิมมากแค่ไหน

เมื่อรถแล่นเข้ามาในบริเวณโรงเรียนเด็กสาวก็รู้สึกตื่นเต้นมากๆ โรงเรียนใหม่ของเธอกว้างขวางมีต้นไม้ใหญ่ร่มรื่นมีสระน้ำเล็กๆ อยู่หน้าหอพัก

เมื่อรถตู้จอดเธียรธวัช ธัญวดีและบัวบงกชก็เข้าไปคุยกับครูประจำหอพักให้ช่วยดูแลบัวบงกชและแจ้งว่าผู้ปกครองที่จะมารับเด็กสาวออกจากหอพักก็มีตนเอง ธัญวดี ชุติมาเลขาของชายหนุ่มและลุงอ่ำคนขับรถของที่บ้าน

ครูประจำหอพักก็เรียกนักเรียนที่เคยอยู่มาก่อนให้เข้ามาช่วยบัวบงกชขนของขึ้นไปข้างบน

“มีอะไรก็โทรหาฉัน ธัญญ่าหรือคุณชุติมานะบัว”

“ค่ะคุณเธียร”

“ที่นี่จะให้กลับบ้านทุกสองอาทิตย์ใช่ไหมคะครู” ธัญวดีถามคุณครูประจำหอพัก

“ใช่ค่ะ เย็นวันศุกร์ผู้ปกครองก็มารับมาส่งอีกครั้งเย็นวันอาทิตย์หรือจะมาเช้าวันจันทร์ก็ได้แต่ต้องแจ้งครูที่หอพักก่อนค่ะ แต่ถ้ามีธุระด่วนก็สามารถแจ้งครูที่หอพักเพื่อกลับบ้านได้ตลอดค่ะ”

“ขอบคุณมากนะครับ ผมฝากครูด้วยนะครับ บัวไม่ไม่เคยอยู่หอมาก่อนแล้วเธอก็เพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ เด็กวัยนี้เวลาเจอเพื่อนวัยเดียวกันก็จะปรับตัวเข้ากันได้เร็ว”

“เย็นวันศุกร์เรามารับบัวด้วยกันนะคะพี่เธียร” ธัญวดีหันไปชวนพี่ชาย

“พี่ไม่แน่ใจเหมือนกันนะว่าจะว่างมาหรือเปล่าแต่ถ้าว่างก็จะมากับธัญญ่านะ”

บัวบงกชไม่ได้หวังให้เขามารับทุกครั้ง แค่วันนี้เขามาส่งเด็กสาวก็ดีใจมากๆ แล้ว

“พี่ไปก่อนนะบัว อย่าลืมโทรหาพี่นะ”

“ได้ค่ะ ขอบคุณพี่ธัญญ่านะคะ และก็ขอบคุณคุณเธียรกับพี่ชุด้วยค่ะ”

หลังจากผู้ปกครองกลับไปแล้วเด็กสาวก็ขึ้นมาบนห้องซึ่งตอนนี้เพื่อนใหม่กำลังนั่งรอทำความรู้จักกับเธออยู่

หอพักที่นี่มีทั้งหมดสี่ชั้นบัวบงกชพักอยู่ชั้นสอง ห้องที่เธอพักอยู่นั้นมีทั้งหมดสิบเตียง โดยมีเตียงเรียงกันไปฝั่งละห้าคน

เพื่อนใหม่แต่ละคนมีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเตียงของบัวบงกชอยู่ริมสุด เพื่อนที่อยู่เตียงติดกับเธอรีบเข้ามาแนะนำตัวเอง

“สวัสดีเราชื่อใยไหม เรานอนเตียงนี้นะ แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ”

“เราชื่อบัวบงกชชื่อเล่นบัวจ้ะ”

“เราชื่อผักบุ้ง”

“ส่วนเราชื่อโอปอ”

เมื่อเพื่อนทั้งสามคนมาแนะนำตัวแล้วเพื่อนที่เหลืออีกหลายก็ผลัดกันเข้ามาแนะนำตัวกับบัวบงกชทีละคน

“บัวขอฝากตัวกับทุกคนด้วยนะ บัวเป็นเด็กบ้านนอกเพิ่งเข้ามาอยู่กรุงเทพได้ไม่ถึงหนึ่งเดือนเลย บัวอาจจะทำอะไรที่มันประหลาดหรือไม่เข้าท่าเพื่อนๆ ทุกคนบอกบัวได้เลยนะ”

“แต่หน้าตาบัวไม่เหมือนเด็กบ้านนอกเลยนะสวยยิ่งกว่าเด็กกรุงเทพอย่างพวกเราอีก” ผักบุ้งมองหน้าเพื่อนใหม่แล้วก็พูดขึ้นเพราะบัวบงกชเป็นเด็กสาวที่ตากลมโตผิวขาวอมชมพูดูสุขภาพดีมากๆ

“ใช่ๆ สงสัยแถวบ้านนอกอากาศจะดีมากๆ แล้วแต่ก่อนบัวเรียนอยู่โรงเรียนไหนล่ะบัว” ใยไหมถาม

“บัวเรียนที่โรงเรียนประจำอำเภอเป็นโรงเรียนเล็กๆ บัวกลัวมากเลยว่าจะมาเรียนที่นี่แล้วตามเพื่อนๆ ไม่ทันบัวขอให้ทุกคนช่วยบัวเรียนด้วยนะ”

“แต่ก่อนบัวอยู่โรงเรียนรัฐบาลแล้วทำไมถึงเปลี่ยนมาเรียนโรงเรียนเอกชน เราไม่ได้ดูถูกกลัวนะแต่ค่าใช้จ่ายที่โรงเรียนเอกชนมันสูงมากๆ เลยขนาดบ้านเราทำธุรกิจส่งออกแม่ยังบ่นเลยว่าค่าเทอมของเรามันแพงมากๆ และกำชับว่าให้เราตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่ให้คุ้มกับค่าเทอมที่เสียไป”

“พอดีมันมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ ยายเราเสียชีวิตไปเมื่อสองเดือนก่อน คนที่มาส่งวันนี้เป็นผู้ปกครองคนใหม่เขาฐานะค่อนข้างดีและเคยเลี้ยงยายของบัวมาตั้งแต่เด็ก”

“บัวโชคดีมากๆ เลยนะคนที่มาส่งบัวหล่อมากๆ เลยเขาชื่ออะไรเหรอ” โอปอถามด้วยความสนใจเพราะเธอแอบเห็นตั้งแต่เขาเข้ามาคุยกับครูประจำหอพักแล้ว

“เขาชื่อคุณเธียรน่ะเป็นผู้ปกครองของบัวส่วนผู้หญิงอีกคนหนึ่งชื่อพี่ธัญญ่าเป็นน้องสาวของคุณเธียร”

“แล้วเขาจะให้บัวอยู่ที่นี่ตลอดหรือจะได้กลับบ้านช่วงวันหยุดล่ะ”

“พี่ธัญญ่าบอกว่าถ้าถึงวันออกหอพี่เขาจะมารับน่ะ”

“ดีจัง”

“ทำไมใยไหมพูดแบบนั้นล่ะ แล้วใยไหมไม่ได้กลับบ้านเหรอ”

“อือ เราจะอยู่ที่นี่ทุกวันจนกว่าจะปิดเทอมน่ะ พ่อแม่เราไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่กลับไปอยู่ที่บ้านก็อยู่คนเดียวแม่ก็เลยทำเรื่องกับอาจารย์ที่โรงเรียนว่าขอให้เราอยู่หอยาวตลอดเทอม”

“แล้วคนอื่นล่ะ”

“โอปอกลับเดือนละครั้งเพราะพ่อกับแม่ไปทำงานที่ต่างประเทศบ่อยๆ”

“ผักบุ้งกลับทุกครั้งที่ถึงกำหนด”

“บัวเพิ่งรู้นะว่าอยู่ตลอดก็ได้แล้วมีคนอยู่เยอะไหม”

“ก็หลายคนอยู่นะ เพื่อนบางคนก็อยู่ที่หอพักยาวจนปิดเทอมเหมือนกัน”

“พ่อแม่ของพวกเธอคงทำธุรกิจและงานยุ่งมากๆ ใช่มั้ยล่ะ บัวเห็นคุณเธียรก็งานยุ่งมากๆ เหมือนกัน”

“ใช่พ่อแม่ของพวกเราบางคนก็งานยุ่งมากๆ บางครั้งก็บินไปต่างประเทศการอยู่หอพักกับเพื่อนหลายๆ คนมันก็ทำให้เราหายเหงา”

“แล้วไม่เบื่อแย่เหรอ” บัวบงกชถามเพราะรู้สึกว่าการจะอยู่หอพักจนกระทั่งปิดเทอมมันคงเป็นเรื่องที่น่าเบื่อมากๆ

“เสาร์และอาทิตย์เราขออนุญาตออกไปห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ นี้ได้จ้ะ แต่ก็ต้องกลับมาก่อนหกโมงเย็น” โอปออธิบายให้เพื่อนใหม่ฟัง

“แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ”

“เย็นวันเสาร์นี้ไม่ใช่กำหนดกลับบ้าน เราไปไปเที่ยวห้างกันไหมไปซื้อของใช้ไปซื้อขนมเข้ามากินที่นี่” ผักบุ้งเอ่ยชวน

“ที่นี่เอาขนมขึ้นมากินบนห้องนอนได้ด้วยเหรอ” บัวบงกชถามเพราะเห็นเพื่อนคนหนึ่งถือถุงขนมเดินเข้ามา

“ได้นะ แต่ต้องเก็บกวาดให้เรียบร้อยห้ามเก็บไว้จนมดขึ้นแค่นั้นเอง”

“บัวเคยได้ยินมาว่าหอพักนักเรียนค่อนข้างจะเข้มงวดมาก แต่ที่นี่ไม่ได้เป็นแบบนั้นใช่ไหม”

“ที่นี่เป็นหอพักของโรงเรียนเอกชนน่ะ ครูเขาก็เลยค่อนข้างจะเกรงใจผู้ปกครองแต่พวกเราก็ไม่ได้เอาขนมขึ้นมากินจนสกปรกหรอกนะ”

“บัวไม่รู้ก็เลยไม่ได้ซื้อขนมมาใช่ไหม ช่วงนี้กินของพวกเราไปก่อนเห็นตู้เย็นที่ตรงนั้นไหมล่ะ ขนมในนั้นก็เป็นของที่พวกเราซื้อมาถ้าเห็นชื่อที่เขียนไว้เป็นของพวกเราสามคนบัวก็หยิบมากินได้เลย”

“แล้วที่นี่มีขนมขายไหม” บัวบงกชรู้สึกเกรงใจเพื่อนมากๆ เพราะเธอไม่รู้เรื่องนี้เธอเลยไม่ซื้อขนมเข้ามาเลยเธออยากซื้อขนมของตัวเองมาติดไว้ในตู้เย็นบ้าง

“ซื้อได้ที่สหกรณ์ของโรงเรียนหรือโรงอาหารก็ได้ที่นั่นมีขายเยอะแยะเลย”

เมื่อคุยกันได้พอสมควรเพื่อนๆ ก็ช่วยบัวบงกชเก็บเสื้อผ้าใส่ตู้จากนั้นก็พากันลงไปทานอาหารเย็นที่โรงอาหารของโรงเรียนซึ่งจะปิดเวลาหกโมงเย็น